In het Peruaanse regenwoud, bij de Inuit in het hoge noorden van Canada, de vroegere zeeschuimers van Celebes, de oorspronkelijke Australiërs, de naar merdeka verlangende en strevende Papoea's van Papua Barat - Jay Griffiths brengt de lezer(es) bij de wildheid die "de Europese afwijking" weggedefinieerd heeft en overal tracht weg te werken. Het wildste dat ik zelf heb mogen bezoeken is de woestijn van Nevada, bedwelmd en onwel geworden van het speciale kruid waarmee je "bewierookt" wordt (het wordt salie genoemd maar het is het niet, het is wel familie). 
Griffiths komt waar de toerist niet komt maar wel graag wil komen. Met satanisch plezier heb ik mensen die naar de orangoetans op Borneo wilden gaan kijken gezegd dat het aansluiten in de file zou zijn. Spannende bezoeken aan "berbers" heb ik in mijn reisbusinesstijden godlof niet als geambieerd hoeven aanhoren. Misschien maakt "de crisis" er een einde aan, maar iedere Europese bleekscheet met een beetje geld waant zich zijn of haar eigen David Attenborough of zo iemand en denkt iets authentieks te kunnen ervaren dat men van de televisie kent. De wildheid getemd tot schouwspel waarvoor je toch betaald hebt...
Ik zal wel niet de enige zijn die onder het lezen van Wild gaandeweg verliefd raakte op de schrijfster die de wildheid opzocht en beschreef. Politiek zit het ook al goed - zij is groen anarchiste of zen-anarchiste, zij beschrijft het niet precies en ook dat zal wel zen zijn. De verontrusting over de bedreiging van de wildheid laat zij voelen zonder alarmistisch te worden. Zou de wildheid niet kruipen waar zij niet meer gaan kan? Ik vermoed van wel.
Maar de hardste en voor mij aangrijpendste wildheid zit in het onvoltooide verhaal. Haar reizen naar de wildheid hadden de veilig gewaande achtergrond van een liefhebbend thuisfront. Dit valt weg en hoewel zij het niet uitspreekt is het wel duidelijk dat "hij" het uitgemaakt heeft. Volgeladen met verdriet gaat zij naar een afspraak in Centraal-Azië en haar vliegtuig verongelukt. Geen dodelijke afloop voor wie dan ook maar zij wordt opgevangen in een lamaïstisch klooster in Mongolië. Waar het verhaal eindigt.
De verlatenheid en desoriëntatie na het wegvallen van degene die je zo nabij was, de hoop tegen waarschijnlijk het weten in - die waren herkenbaar voor iemand die niet in de rimboe van Nieuw-Guinea is geweest en het poolgebied alleen kent als iets waar je overheen vliegt.
Liefdesverdriet moet het heten.
P.S. Leer uw kinderen niet de wildernis lief te hebben...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten