Een heidense kaars voor een atheïstische vriend

Les douze mois de l'année wordt als een naar het druïdisch verleden in wat nu Frankrijk heet verwijzend lied gezien. Men kan dit zien als een romantische interpretatie van een gebruik, een traditie, een lied zonder schrijver of componist, en dat is het natuurlijk ook, maar ook romantische bedenksels hebben bestaansrecht voorzover ze bepaalde grenzen niet overschrijden. Hoe moeilijk dit kan zijn kan ik op grond van introspectie vaststellen. Totdat vorig jaar gekleurde mensen hardhandig tegen de grond geslagen werden omdat zij tegen Zwarte Piet als racistisch gebruik demonstreerden vond ik die opmerking wat zeurderig - laat nou, die "traditie". De rammende smerissen onderstreepten het gelijk van de demonstranten - weg met Zwarte Piet!

Maar dan Allerheiligen/Allerzielen, in neopaganistische kringen Samhain genoemd (ook lekker, die onfonetische Ierse spelling overnemen). Ik heb deze middag deelgenomen aan een nieuwjaarswijding in deze sfeer, als ik zeg dat ik het idee van participerende observatie opzij heb gezet spreek ik mijzelf tegen want dan zou ik er niet eens over moeten schrijven. De afsluiting van het oogstseizoen, zo kan men zeggen, is het einde van het jaar. Het begin van het donkere seizoen klopt niet helemaal, over zeven weken lengen de dagen weer. Hoe plaatsgebonden rituelen zijn kan men al besluiten uit de noodzakelijke toevoeging: "op het noordelijk halfrond" en dan buiten de tropische zone.

De Katholieke Kerk heeft pas op termijn de dagen van de Wilde Jacht als dagen van dodenherdenking geaccepteerd. De Kerken van de Reformatie hebben hiervoor in het algemeen het nieuwe begin van het kalenderjaar gekozen.
Het is een keuze van verhaal en het bijbehorende ritueel.
Ik heb een belijdend atheïstische vriend herdacht, als hij mij dit kwalijk neemt verneem ik het wel...
In México is Allerzielen op andere wijze geïncultureerd.