Mijn oprakelen van oud persoonlijk leed heeft in zoverre volgens mij politieke relevantie doordat de Ontrouwe nu eenmaal niet uit beeld verdwijnt. Zij is Iets Hoogs bij Amnesty Nederland, wat ik reuze knap vind voor iemand die in koor met degene voor wie zij mij verlaten heeft kameraad Rawlings heeft toegejuicht bij zijn executies op het strand - iets waarover ik zo kwaad ben geworden dat zij alle rudimentair gebleven contact verbroken heeft. Je kunt altijd nog behoorlijk betaald Mensenrechtentype worden blijkbaar, ongeacht standpunten uit het niet zo verre verleden.
Ik vermijd het verder bij voorkeur maar om over Amnesty te schrijven, heb de wekelijkse sms die van voor haar Baan dateerde opgezegd maar mijn ergernis over deze organisatie zal niet wijken zolang Amnesty een verlengstuk van het Imperium is, en ik verwacht geen beterschap. Als ik "het" zou kunnen laten rusten dan wordt er zwaar lawaai gemaakt in verband met Syrië, waar ik teveel opposanten van het regime ontmoet heb die tegelijk de val ervan vreesden. Een ander punt van selectieve verontwaardiging is Iran waar Amnesty Kamerbrede steun bij heeft gekregen, en Pussy Riot die van mij natuurlijk best "vrij" mogen zijn maar de campagne druipt van de dubbele standaarden.
Voeg hierbij dat ik er boven op heb gezeten hoe Amnesty Nederland werd opgericht althans haar vleugels uitsloeg - en dit als vrijwilligersorganisatie - en dat ik de denkbeelden van de christen-anarchist die hierbij betrokken was bestudeer voor een publicatie en het korstje op de wond blijft kwetsbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten