De kwellende vraag bij Aan Betsij: bestaat witte port eigenlijk nog wel als gangbare drank? Welnu - het is niet-bedoelde reclame: het is de volmaakte drank voor een warme zomerdag, te drinken bij gezouten amandelen of patates frites. In Zuid-Europa drinkt men niet "zomaar", zoals in het noorden, eten hoort er altijd bij (of andersom).
Zomaar, zittend op de bosgrond, leunend tegen een boom is te achteloos. Ach, arme dichter - mijn medeleven...
En dan merk ik dat ik het gedicht hier nog nooit in extenso geplaatst heb, er alleen maar op zit te zinspelen regelmatig.
Voor betere tijden: François HaverSchmidt (Piet Paaltjens)
Aan Betsij
Het heugt mij als de dag van gistren. Op het mos
In hartverovrend achtelooze houding lag
Uw rijzige figuur, wijl de anderen het bosch
Langzaam doordwaalden. 't Was een vreeslijk heete dag.
Gij hield mijn veldflesch aan uw rozenlipjes, droog
Van 't lachen. Diep-gemoedlijk, als wen de avondklok
Door 't dal luidt, klonk het in uw keel. En zacht bewoog
Uw zoete strot zich op en neer bij elken slok.
Intusschen leunde ik schilderachtig op den tronk
Eens duizendjaargen eiks en vroeg mij heimlijk, wat
Voor smaak wel 't lot had, dat het aan een veldflesch schonk,
Wat droomend slechts mijn dichtermond genoten had.
O, ware 't noodlot niet alleen behept met koud
Verstand maar ook met warm gevoel, - uw poezle hand
Had plots de flesch, zoodra ze leeg was, door het woud
Gekeild, en op mijn lippen had uw mond gebrand.
Nu echter dronkt ge alleen de flesch leeg, onbewust,
Dat de inhoud nog al koppig was, - 't was witte port, -
En sloot uw loddrige oogjes dicht en sliept gerust. -
Nooit heb ik zóóveel tranen op één dag gestort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten