De dosis slaappillen die geen overdosis bleek

Dingen die men, ik althans, niet wil horen, vreemd is dat - Marten Toonder heeft een zelfmoordpoging overleefd en heeft na opname in een bejaardenhuis daar alsnog "iets" met iemand gehad. Maar ja, het hoort bij een biografie. Het zou opmerkelijk zijn geweest als Toonder zich bij het illustere gezelschap, aangevoerd door Paaltjens, gevoegd zou hebben, goed voor een nieuwe druk van Jeroen Brouwers' standaardwerk wellicht. Ach, dit klinkt bijna ironisch.

Terugkomend, op die zonnige februaridag, van de uitvaart van mijn moeder, ben ik bij een boekhandel aan het Oosterpark binnengestapt, waar ik een interviewboek van/met Toonder gekocht heb. Ik had het in een slag moeten uitlezen, het is er niet van gekomen en nu weet ik niet eens meer waar het is - alleen dat het niet ter verbranding mijn raam uitgegooid is. Het trof mij dat hij een zoon "die rooie" noemde omdat die zomaar van de PvdA was, en zo waren ze niet in huize Toonder. Het viel niet mee om dit te vernemen.
Die boekhandel bestaat al een jaar niet meer. Het café in Oost waar wij neerstreken zal ik niet meer aandoen. Dit terzijde als eigen kanttekeningen, met uw welnemen.

Er zijn zoveel vragen rond Toonder die tevens mijn eigen leven raken - de rol van Waling Dijkstra met name, oprichter van een tekenfilmstudio in Leeuwarden (waar ik hem uitdrukkelijk niet van ken) - van wie enkele manuscripten wel mijn raam uitgesmeten zijn. Ik vrees deze biografie en weet haar tot mij te moeten nemen.