Bij de "No master but God"-serie op de Anarchist Studies Network Conferentie kwamen in twee van de zeven voordrachten vrouwen ter sprake. Neen, ook in de mijne niet (een ironische opmerking over de royaalheid waarmee Bakoenin gelijke rechten aan alle mensen, "ook aan vrouwen", toedacht terzijde).
Stefan Rossbach ging in op Dorothee Sölle's
Du stilles Geschrei (
licht kuchje) en Keith Hebden werkte zijn parallel tussen
Simone Weil en Emma Goldman uit. Dat waren de vrouwen. Er was een vrouw,
Erica Lagalisse, die tot slot een tamelijk wijd algemeen betoog over het onderwerp hield.
Een jonge vrouw van de Noordamerikaanse westkust merkte op dat het opvallend was hoe vrouwen afwezig waren als onderwerp en als presentator. Zij nodigde de aanwezigen uit voor een aparte sessie hierover. Ik vond het de moeite van het overdenken waard en ging er naartoe. Als enige van de ASIRA-tak van de conferentie, merkte ik ter plekke.
Wat volgde was een bijeenkomst van de soort die vooral ergernis bij mij oproept. De twee witte
middle class vrouwen die de sessie leidden stelden voor dat er eerst een kringgesprek zou komen van "gemarginaliseerden" die anders niet aan het woord zouden komen - "persons of color", gays, trans etceteri. Er waren twee "persons of color" aanwezig in de zaal, een bleek heel verlegen, de ander - tot mijn verrassing - was toch bereid de gekleurde te spelen. De zeer herkenbare trans in de zaal gaf geen krimp. Wie er gay was in de zaal, geen idee, alsof het mij zou kunnen schelen. En bij "queer" kan ik mij eigenlijk niets voorstellen - misschien ben ik het ook (geweest). O ja, en vrouwen waren "gemarginaliseerd" dus die moesten ook het woord voeren.
Vermoedelijk was dit de enige sessie van de conferentie waarbij vrouwen misschien wel in de meerderheid waren. Loste het opgelegde kringgesprek waarin men vooral de gemarginaliseerde moest zijn die nu eens aan het woord was iets op?
Neen, hier waren geen antwoorden op de vraag waarom zowel spraakmakendheid in het zelf zo marginale religieus anarchisme vooral een mannenaangelegenheid is en waarom er over denken, erover spreken en schrijven zo te zien evenzeer een mannenzaak is. We kunnen moeilijk het Maria-en-Marthamodel als verklaring gaan aanvoeren, wel?
Na het kringgesprek van de vijf mochten er mensen op een lege stoel aan die aparte tafel aanschuiven. Het was nog een hele loop en klim over anderen heen om daar te belanden. Naast mij zat een meisje met een kruk, zij had een beenblessure die volstrekt duidelijk onthuld werd door haar korte jurkjes (weloverwogen waarschijnlijk). Of zij iets te zeggen had mag Joost weten maar die tafel kon zij niet bereiken. Maar waarom zou zij "namens" de (tijdelijk) gehandicapten moeten spreken? Als Graveslijer met mijn zonnebril op had ik ook als gemarginaliseerde kunnen spreken. Maar ja, ik ben een witte man.
Dat is een van de problemen met het slachtofferisme, de vraag die ik ook gesteld heb: gemarginaliseerd door wie?
Een Roemeens meisje in het gemarginaliseerden-kringgesprek zei dat zij zich gekoloniseerd voelde door de verplichting altijd maar Engels te moeten praten op de conferentie. Ongemakkelijke opmerking...
Een op gehoor en gezicht af duidelijk identificeerbare Engelse
working class vrouw zei bij het rondje na afloop dat zij bitter teleurgesteld was door het geheel.
Klasse is geen slachtoffercategorie bij dit soort Large Group Awareness Trainingachtige zittingen.
En bij wijze van ontoevallig toeval komt dan een snijdend verhaal langs over een serieus genomen feministe die de sekse in het algemeen wilde afschaffen, op handen gedragen zogenaamd maar wel
in verregaande staat van ontbinding gevonden, onopgemerkt door haar "community" gestorven.
Gevoelloosheid die voor gevoeligheid poseert, ziedaar mijn ergernis kort samengevat.
