En mijn gitaar weent zachtjes

In het Peter Maurincenter was iemand die net zo goed in de rij voor het eten had kunnen staan, maar vaak was hij alleen piano aan het spelen.
Hij deed dat heel goed, je vraagt je af of hij er "zijn brood" mee zou kunnen verdienen. Domme geconditioneerde gedachte.
Dat deed hij al.
Een van de opmerkelijkste dingen die hij speelde was While my guitar gently weeps, toch een nummer dat voor de gitaar, niet voor de piano geschreven is. Maar hij deed het prachtig. "Speciaal voor [iemand aan de bar]."

Een paar dagen later kwam het nummer terug in een droom, waarbij ik in mijn droom zelf in snikken uitbarstte en mij afvroeg waarom dit nummer mij ontgaan was toen het Double White Album uitkwam.
Dit laatste klopt.


Het laatste shot bij het eerste filmpje ontroert mij als Amsterdammer dan ook weer extra...