Liefste vult wasmachine en denkt onderwijl aan de mogelijkheid dat deze kapot zou kunnen gaan.
De aanzetknop geeft geen reactie. Er is spanning op het stopcontact. Een andere contactdoos geeft geen beter resultaat. Kapot dus. En meteen wordt men geconfronteerd met wat pas echt de consumptiemaatschappij is - het voorrijden en de arbeidskosten van de monteur (afgezien van de materiaalkosten) wegen waarschijnlijk niet op tegen het aanschaffen van een nieuwe machine ter vervanging van deze ongeveer zes jaar oude.
Kan men telepathisch contact hebben met een wasmachine? Hoe bereken je de kans op de combinatie van gedachte en onmiddellijk uitkomen van de gedachte, o Cicero?
Het uitvallen heeft zich op geen enkele manier aangekondigd.
Of het dezelfde kwaal is als die welke mij drie jaar geleden aan een infuus heeft gebracht zou ik niet kunnen zeggen. Mijn ogen zijn dezer dagen voortdurend ontstoken en vandaag was mijn zicht in de verte enigszins wazig. Ik merkte op dat ik van de contouren van fietsers nog net kon opmaken of de gestalte mannelijk of vrouwelijk was.
Toen stelde ik mij de vreemde taak vast te stellen of ik kon ontwaren of mij een mooie vrouw tegemoetkwam of - een "gewone".
Streng dacht ik tegen mij zelf dat mooi geen categorie is, het lijkt trouwens wel of de passanten steeds makkelijker aan dit criterium voldoen. Aardig of lief, dat is moeilijker op te maken.
Dan kruis ik een steeg en een jonge vrouw op de fiets snijdt mij enigszins. Zij kijkt mij aan en zegt (onlogisch) "Doei." Ik kijk om mij heen, er is verder niemand in de buurt en ik besluit dat het toch tot mij gericht is, ik ken haar niet naar mijn weten. Ik brom iets van goedenmiddag terug.
Ze slaat af en kijkt nog even vriendelijk lachend naar mij om.
Toeval weer of - loop ik hardop te denken? Nee toch...
Toen mijn oma naar een verzorgingstehuis moest, dertig jaar geleden, kreeg ik haar wasmachine. Die doet het nog steeds, er kan niet veel aan kapot. Geldt hij daarom als museumstuk?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten