Gisteravond gaf Frans Brekelmans voor de Truus Schilplezing 2012 zijn persoonlijke relaas van wat hij niet anders dan de mishandeling van zijn moeder kan noemen. Wat dit verhaal voor hem betekent weet ik uit persoonlijke gesprekken en kunt u hier uit afleiden.
Meer zeg ik er niet van.
Het motto van Truus Schilp, dat aan de lezing is meegegeven is dat "de buurt" de kerk meer te zeggen heeft dan omgekeerd. Zij wilde een kerk die meeknokte, hielp waar geen helper is.
Gelukkig voor de onherstelbare naam van "de kerk" als institutie was er gisteravond in de Muiderkerk als co- of was het contrareferente de pastoraal werkster van Sint-Jacob, het tehuis waar mijn moeder doodverzorgd is.
Ach, wat ging Amsterdam deze dame aan het hart. Amsterdam, moet u weten, is heel divers. O o o wat is Amsterdam divers. En ja, dat merk je in die huizen. Galmend werd ons te verstaan gegeven hoe multicultureel Amsterdam is en hoe moeilijk de zorg het er mee heeft.
Het gillen en de lucht van excrementen waren ver weg. Onzichtbaar was de verzameling van rolstoelen, dwars door elkaar zonder enig verband, van mensen die voor zich uitstaren - de hel die "revalidatieafdeling" van Sint-Jacob heet - waarvan mijn moeder ons smeekte haar te verlossen en waar in feite haar levenswil geknakt is. Alleen iets over incompetent personeel kon er van af.
Dat mijn moeder in de dertien maanden waarin zij onderworpen was aan de zorg van Sint-Jacob vergeefs heeft gevraagd om pastorale zorg heb ik maar niet vermeld.
Bij dezen dan nog even.
Voor hulp waar geen helper is moet u niet bij de kerk zijn.
Eigenlijk geen nieuws.
[Mijn dossier over Osira, waarvan Sint-Jacob onderdeel is].
Geen opmerkingen:
Een reactie posten