Het Peter Maurincenter, Akron, Ohio. Een paar keer per week open voor wie er een maaltijd wil gebruiken. In de geest van Peter Maurin, onthaal voor wie Christus zou kunnen zijn.
Christus kan behoorlijk luidruchtig zijn, merk ik al.
En op de deur hangt een briefje dat vuurwapens verboden zijn. Verboden te verbieden - er zijn evenwel grenzen dus.
De armoede heeft in doorsnee een kleur in de VS. Als zij wit is heeft zij een verwrongen gezicht dat mij het idee geeft dat het gebruik van bepaalde middelen ertoe bijgedragen heeft.
Een wit meisje met wat scheefstaande ogen - het zou naar Down kunnen neigen, maar het meisje met wie ik als eerste liefdesverklaringen heb uitgewisseld (en die blijven staan) had ook zulke ogen, zij lijkt op haar - en die was nochtans zeker geen Downpatiënte of hoe zegt men het. Maar lichamelijk of verstandelijk gehandicapten zijn beslist kandidaten voor de soeplijn en dus voor Christus-zijn. Dit meisje heeft in verticale kapitalen POOR op haar onderbeen getatoeëerd, opdat wij en zijzelf het niet vergeten.
Een broodje vaag, gemalen dood dier doet mij even huiveren. Dan besef ik dat ik niet moet terugdeinzen voor wat Christus voorgeschoteld krijgt. Het smaakt naar lever, dat moet je een keer per jaar eten als vegetariër heb ik ooit vernomen. De Catholic Worker verstrekt niet per se vegetarische maaltijden - ik denk aan de Internationale Broederschap die hiervan zou gruwen en tegelijk dringt tot mij door dat ook "de armen" eten zonder vlees niet als "eten" zouden (h)erkennen.
De weg is lang...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten