Een luide Christus zonder vuurwapen

Het Peter Maurincenter, Akron, Ohio. Een paar keer per week open voor wie er een maaltijd wil gebruiken. In de geest van Peter Maurin, onthaal voor wie Christus zou kunnen zijn.
Christus kan behoorlijk luidruchtig zijn, merk ik al.
En op de deur hangt een briefje dat vuurwapens verboden zijn. Verboden te verbieden - er zijn evenwel grenzen dus.

De armoede heeft in doorsnee een kleur in de VS. Als zij wit is heeft zij een verwrongen gezicht dat mij het idee geeft dat het gebruik van bepaalde middelen ertoe bijgedragen heeft.

Een wit meisje met wat scheefstaande ogen - het zou naar Down kunnen neigen, maar het meisje met wie ik als eerste liefdesverklaringen heb uitgewisseld (en die blijven staan) had ook zulke ogen, zij lijkt op haar - en die was nochtans zeker geen Downpatiënte of hoe zegt men het. Maar lichamelijk of verstandelijk gehandicapten zijn beslist kandidaten voor de soeplijn en dus voor Christus-zijn. Dit meisje heeft in verticale kapitalen POOR op haar onderbeen getatoeëerd, opdat wij en zijzelf het niet vergeten.

Een broodje vaag, gemalen dood dier doet mij even huiveren. Dan besef ik dat ik niet moet terugdeinzen voor wat Christus voorgeschoteld krijgt. Het smaakt naar lever, dat moet je een keer per jaar eten als vegetariër heb ik ooit vernomen. De Catholic Worker verstrekt niet per se vegetarische maaltijden - ik denk aan de Internationale Broederschap die hiervan zou gruwen en tegelijk dringt tot mij door dat ook "de armen" eten zonder vlees niet als "eten" zouden (h)erkennen.

De weg is lang...

Kent State University op een zonnige dag in mei

Wat kun je er studeren? Wat op een aan de universiteit verbonden boekhandel leek was al vanwege het einde van het seizoen gesloten. Wat het ook zij, business administration, het geval dat niets met wetenschap te maken heeft, zal ook hier de hoofdrol spelen. Kent State University macht frei. Het is een zeer warme dag in mei als we op het terrein van deze universiteit aankomen, op zoek naar het spoor van de schietpartij namens de staat die vier jongeren het leven kostte. Enorme grasvelden, terwijl wij er rondlopen vlijt iemand zich er neer om naast het ene monument een boek te gaan liggen lezen. En zo is het goed. Het officiële monument vermeldt dat de demonstranten op het terrein gebruik maakten van hun recht op vrije meningsuiting volgens het eerste amendement op de grondwet van de VS. Hoe is er gedemonstreerd tegen de aanvallen op Jemen, op Pakistan enzovoort...? Als ik dit overdenk op deze zonovergoten plaats meer dan 42 jaar later wordt het mij zwaar te moede. Er is moed nodig om optimistisch te blijven, die is niet altijd even makkelijk op te brengen. Het monument doet vanuit de verte denken aan een schip - de doden worden naar de onderwereld gevaren. Of er "FTA" op hoort te staan is mij niet bekend. Misschien is het wel een leuze zoals die ook zo'n veertig jaar geleden en ook nog wel later de muren in de Six Counties sierden: FTP, FTQ. De A zou dan voor Army kunnen staan. Maar weten doe ik het niet.

Esdoornlente

Plotseling werkte het ideologische gruwelsprookje over de afwezigheid van “een alternatief” voor het kapitalisme – in het heersende vertoog tot voor kort steeds al dan niet “vrije” markteconomie genoemd – niet meer. Na ruim dertig jaar is het door de mand gevallen door instortende banken die plotseling met enorme staatssteun overeindgehouden moeten worden. Het is niet eens zeker of de verontwaardigden een helder alternatief voor ogen staat, maar het verhaal waarmee inmiddels meer dan een generatie sufgepraat is wordt niet meer geslikt.

En wat nu? Italië, Griekenland, Spanje, Tunesië en Egypte (ik zou eerder van een “mediterrane lente”spreken dan wat er in de staatsmedia wordt gezegd) hebben de weg gewezen. Maar nog nergens heeft de massamobilisatie tegen crisis en bezuiniging geleid tot een uitdaging van de macht op een andere wijze dan door demonstraties. Laat ik zo eerlijk zijn meteen te zeggen dat ik ook niet zou weten hoe dit in zijn werk zou moeten gaan en hoe zo’n uitdaging op een hogere vorm van (of liever: echte) democratie zou kunnen uitlopen. Het is gemakkelijker te zeggen wat je niet wilt, en zelfs hieraan toe te voegen wat je wel wilt, dan de contouren van verwezenlijking van een andere maatschappij zichtbaar te maken. Sommige anarchisten en zelfs herleefde marxisten hebben het over “het opbouwen van een organisatie”. Daar zijn twee dingen tegen in te brengen: waarom zou dit nu wel lukken? en belangrijker: het gevoel of besef van urgentie bij de mobilisatie tegen massawerkloosheid, bezuinigingen, ecologische katastrofe – wij willen de wereld en wij willen hem nu.

Het tweede decennium van deze eeuw begint al opvallende gelijkenis te vertonen met de legendarische zoniet bijna mythische “jaren zestig” (die grotendeels in de jaren zeventig vielen trouwens). Studenten en docenten in Québec demonstreren tegen enorme collegegelden, worden getroffen door een gelegenheidswetje dat demonstreren moet verbieden en honderdduizenden gaan de straat op. Franstalig protest, begonnen op de symboolgeladen datum 22 maart (toeval overigens) en culminerend (tot nu toe) in de maand mei – nee, het is geen herhaling en de gelijkgeschakelde pers die bij studentenprotest in Frankrijk altijd begint te meieren over mei’68 zwijgt zoveel mogelijk over Québec. In deze wereldwijdewebtijden moeilijk vol te houden, zie hier de pure beeldpoëzie die aansluit bij het boven geplaatste filmpje.
Wat deze en andere mobilisaties - "Chicago" is ook in ieder geval een begrip voor de huidige revoltegolf - opleveren is de “revolutie in het hoofd” en de bevrijding die gezamenlijke actie altijd met zich meebrengt – een roes misschien, maar ook een ervaring die men de rest van het leven meedraagt.

Het woord “revolutie” is al vaak gebruikt de afgelopen twee jaar in verband met de nieuwe verzetsbewegingen. De enige twee landen waar de mobilisatie tot de val van de macht heeft geleid kunnen ook weer niet als toonbeelden van grote verandering gelden – de preventieve contrarevolutie slaat zelfs fors toe in Egypte – maar hierover valt, evenals met betrekking tot Griekenland bijvoorbeeld, nog niets definitiefs te zeggen. Steeds schriller wordt de ongeloofwaardigheid van de verplichte loonarbeid (waartoe de Ewiggestrigen van GroenLinks nu ook zo mooi oproepen) die een steeds abstracter karakter krijgt en het razendsnelle verval van wat toch eens parlementaire democratie leek met bepaalde vrijheden voor ”de burger”. De permanente noodtoestand dient er voor te zorgen dat van deze vrijheden zelfs geen herinnering meer overblijft. Ook daartegen kan men in het geweer komen- als de herinnering er nog is.

Geschiedenis van het westers vegetarisme

Hoe het komt dat ik deze site pas na acht zoniet dertien jaar ontdekt heb zou ik niet kunnen zeggen, maar wat in het vat zit...
Jeroen Vuurboom met een online boek, Geschiedenis van het westers vegetarisme.
Van harte aanbevolen.

Loughborough, 3-5 september 2012

Conferentie aan de universiteit van Loughborough (Engeland) van het Anarchist Studies Network, 3-5 september 2012.

Overzicht van werkgroepen en presentaties - inderdaad, de studie van het religieus anarchisme springt er nogal uit (het zou oorspronkelijk ook alleen een conferentie daarover worden).

Mijn liefste heeft de mooiste twee oksels ter wereld

Ik zou een hele kritisch-theoretische beschouwing aan deze reclame die mij uitgeleide deed twee weken geleden kunnen wijden, inclusief klaagzang voor de Tweede Golf etcetera.
Je kunt er ook badinerend over praten.
Omdat het warm is en er meer te doen is laat ik dit over aan iemand anders.

I guess it was bound to happen one day

Vredesijsthee - dit blik moesten we wel kopen. De groene thee laat "Chinezen" op de verpakking demonstreren tegen de macht en geeft de raad je eigen meester te zijn.


Uit een heel gewone supermarkt...

De oogst waarvoor ik dien...

Donderdag 17 mei heb ik in de moestuin van het Murray Peace House in Akron Ohio witte bonen geplant, in de verwachting de zaailingen op de volgens mij schrale grond niet op te zien komen.

Maar al op zondag de twintigste was het zo ver!

Koeien de wei in

Moge de Heilige Geest vaardig worden en kapitalisme op de boerderij per petitie doen uitbannen.
Na de plofkip hebben we nu de uitdrukking "binnenmelk".

Naar mij bijstaat heb ik hier ooit geschreven over hoe het zou gaan: televisiebeelden die de sentimentele stedelingen er van moeten overtuigen dat het goed is als koeien vierentwintig uur per dag het hele jaar door op stal staan. En dat er een boer wordt opgevoerd die zegt dat hij wel kan huilen als hij ziet hoe fijn ze er bij staan, zo in die stal. Ik kan het niet terugvinden, op het woord "huilen" trof ik wel dit - toevallig ook enigszins toepasselijke - stukje aan.

Niettemin: tekenen!
Waar zijn zulke kazen als Texelaar of Kollumer gebleven? Uit de schappen van de grootgrutter verdwenen in ieder geval.

Schud het stof van uw borstel af

Het is Gode verzoeken, de dag van morgen vandaag regelen, als mijn weblog vaste lezers v/m heeft - zou het opgevallen zijn dat ik nogal onthecht was aan de actualiteit de afgelopen tien dagen? Misschien niet eens, want de actualiteit staat mij in toenemende mate tegen - of Rutte nu blijft zitten, of Obama, of niet. Als er Externe Calamiteiten zijn geweest dan was ik buiten internetbereik. Of er is mij een Calamiteit overkomen en dan is dit mijn laatste post. Wie weet - zaterdagsessie.


Dead, They Might Be Giants


I'll be on my way, Billy J. Kramer and the Dakotas
Het valt mij nu eigenlijk pas op hoezeer Lennon & McCartney naar Buddy Holly hebben geluisterd voor het schrijven van dit nummer. Toepasselijk....

En de definitieve uitsmijter, oef - nou deze dan, en nog gefeliciteerd met uw negenenveertigste sterfdag.

Dust my broom, Elmore James

Atoomwapenfabrikanten vergaderen in Amsterdam

Protest tegen aandeelhoudersvergadering EADS
31 Mei, 9:30 tot 11:00 uur
Hotel Okura, Ferdinand Bolstraat 333, Amsterdam
Verder lezen.

Dood van het gezin

Site van de Laing Society gewijd aan David Cooper, bijvoorbeeld Death of the Family.

Het dodenschip van Ter Apel

De zogenaamde illegalen die niet uitzetbaar, geklinkerd en wel, een tentenkamp hadden opgezet bij Ter Apel (het "verwijdercentrum"), zijn verwijderd.

In de roman Het dodenschip van B. Traven gaat de hoofdfiguur zijn ondergang tegemoet nadat hij als passagierende zeeman van zijn papieren beroofd is en tussen Nederland en België wordt heen en weer geslingerd als ongewenste statenloze.
Het dodenschip als allegorie voor het hedendaags kapitalisme - ik heb het eerder geschreven.

De onuitzetbaren moeten zichzelf uitzetten. De PvdA-burgemeester heeft er speciaal de noodtoestand voor uitgeroepen, ook iets typerends voor het modernste kapitalisme.
Maar leg het eens uit aan mensen die dachten dat Nederland een "liberaal" en humaan land is.
Hoe komt men toch op dat idee?

Nikolaj Berdjajew, mystiek anarchist

De burgemeester van De Bilt hield ter gelegenheid van Dodenherdenking 2011 een toespraak waaruit ik vanwege de Nederlandse context het een en ander citeer:
“Onze vrijheid is geboren uit de nood en de ellende van wie we vanavond herdenken. Onze vrijheid is hun vrijheid, zou je kunnen zeggen. En door alle tijden heen bevat onze herinnering aan hen een opdracht voor het leven van alledag. En daarin komen we nogal wat tegen. Zinloze discussies over hoofddoekjes, mensen die zich cabaretier noemen, maar eigenlijk hun brood verdienen met het beledigen van andere mensen, politieke leiders die geen rust brengen, maar juist onrust wekken, mensen die ’s avonds uit angst niet meer over straat durven, een overheid die klakkeloos allerlei informatie over ons doen en laten mag verzamelen, jongeren die we aan hun lot overlaten en de wereld op eigen houtje laten ontdekken, schoppen tegen het geweten van een ander.
Een Russische filosoof zei: ‘Vrijheid is geen recht, maar een plicht’ en ik denk dat hij daarmee de spijker op de kop sloeg. Vrijheid verplicht tot delen, tot het waarderen van wat anders is, tot het verdragen van wie anders is. Vrijheid verplicht tot inzet, zelfs tot strijd.”

De bewoners van het politieke riool die dezer dagen aanspraak maken op hun plaatsje op de voorpagina’s van kranten die steeds minder publiek trekken wisten wel raad met deze toespraak. Zodanig dat de VVD-burgemeester ter gelegenheid van de vrijwel gebruikelijke jaarwisselingsrellen aandrong op intrekken van uitkering en ziektekostenverzekering van de relmakers (hij wist natuurlijk zeker dat de jongelui een uitkering hadden). Zo kennen we de “liberalen” weer. Tenslotte is het liberalisme als verzameling ideeën verleden tijd – de “Russische filosoof” op wie burgemeester Gerritsen zich beriep was de mystieke anarchist Nikolaj Berdjajew, niet direct iemand van wie men verwacht dat hij door een VVD-er geciteerd wordt. Toch is het een mooi citaat – wij zijn verplicht tot vrijheid, het is geen vrijblijvend streven dat ook nagelaten kan worden.

Een korte schets van het leven van de filosoof Berdjajew: hij was afkomstig uit de hoogste stand, geboren in 1874. Zoals veel intellectuelen in Rusland in die tijd werd hij als student aangetrokken tot het marxisme, hij nam hier echter al tamelijk snel afstand van en beklemtoonde het primaat van de geest. “Van marxist tot idealist” is de korte omschrijving, waarbij Nietzsche meer een rol speelt dan Tolstoj. Vervolgd onder de tsaar is hij even lid geweest van de Nationale Sowjet in 1917 en kon hij vervolgens zijn eigen filosofische school inrichten, tot 1922. In dat jaar wordt hij verbannen en vestigt hij zich in Berlijn, in 1924 verhuist hij naar zijn definitieve woonplaats Parijs. Hij richt in beide steden een eigen filosofische school op. Een opmerkelijk biografisch gegeven: direct na het voltooien van Het Rijk van Caesar en het Rijk van de Geest in 1948 overlijdt hij, zittend aan zijn werktafel. Dit boek mag als samenvatting van zijn opvattingen beschouwd worden. De Geest is het mysterie van het Christendom – niet het sleurchristendom waarmee degene die dit leest het waarschijnlijk zal vereenzelvigen (het requisitoir is meteen bekend), het Christendom gaat de christen ver te boven. Zijn weerlegging van de denkbare en gangbare bezwaren is totstandgekomen in wisselwerking met anarchisten die de gebruikelijke riedels tegen het christendom verkochten. Onder invloed van de Franse personalistische denkers (of is er een wisselwerking?) ontwikkelt Berdjajew zich tot personalist.

Berdjajews intellectuele geschiedenis herinnert aan die van Jacques Ellul: van marxist tot religieus-anarchist, ook de kritiek van de machinalisering hebben zij gemeen. Een belangrijk verschil is de beklemtoning van de mystiek, waarvan Ellul geheel wars was en die bij Berdjajew vooropstaat. Dit heeft ook consequenties voor de opvatting van de apocalyptische omwenteling, de Revolutie, die bij Ellul nog aards gezien wordt (zij het met ingrijpen van “bovenaf”) maar die bij Berdjajew de vorm krijgt van een totale vergeestelijking van de wereld. Een interpretatie van het scheppingsverhaal die eender en anders is: Ellul schrijft dat wij in de zevende dag leven, de rustdag van God, Berdjajew houdt het erop dat wij op weg zijn naar de achtste dag, als de schepping voltooid wordt in absolute Geest.

Wij kunnen onze hoop niet vestigen op een klasse of een historische (wereldlijke) macht doch alleen op de in de geest wedergeboren persoonlijkheid. De opstanding van de mens is een kosmische gebeurtenis “De wedergeboorte van de mens zal de vergeestelijking van de gehele natuur teweegbrengen.” Het eindresultaat is staatloos en er kan natuurlijk geen staat aan te pas komen. Berdjajew wordt algemeen als religieus- of christen-anarchist aangeduid, hij vond dit zelf evenwel een aanvechtbare aanduiding – zijn politiek lijkt wel “niet van deze wereld”. De vestiging van het Rijk van de Geest is de overwinning van het rijk van Caesar in een eschatologische transformatie, een eindelijke eenwording.

“Al noemde Berdjajew zich tegenover decadenten en mystieke anarchisten ook een enkele maal de eerste ware ‘mystieke anarchist’, toch predikte hij van de aanvang af geen leeg anarchisme of sociaal amorfisme. Vrijwel steeds neemt hij de omgevende wereld en de sociale en politieke gegevenheden in acht, waaruit het menselijke handelen zich eerst op zijn absolute doeleinden kan richten.” De staat is een moordmachine, tot een almachtige totalitaire demon gemaakt door de techniek. God geeft geen instemming met welke regering dan ook, verdraagt of aanvaardt deze ten hoogste. God werkt wel mee aan de strijd van de vrije menselijke geest tegen de orde van deze wereld. Christus kan gezien worden als symbool van de overwinning op de werkelijkheid.

Het lijkt duidelijk dat Berdjajew de positieve inhoud van het woord anarchie waarmee het streven van anarchisten maar niet van hen alleen wordt aangeduid, ontgaan is. Of hij beperkt het tot de door hemzelf geschetste apocalyptische totstandkoming van het Rijk van de Geest. Zijn mystiek anarchisme heeft Peter Maurin, de denker achter de Catholic Worker, geïnspireerd, verder is hij tamelijk vergeten. Na de ineenstorting van bolsjewistisch Rusland zijn de meeste van zijn boeken daar alsnog in de oorspronkelijke taal uitgegeven, de werking hiervan is moeilijk te peilen. Dat een VVD-burgemeester in het Nederland van dezer dagen een soundbite van Berdjajew bezigt wil nog niet zeggen dat zijn gedachten wakker zijn gemaakt. Zijn oppositie tegen het bolsjewisme kwam uiteraard goed uit in de dagen voor en tijdens de Koude Oorlog. Deze oppositie bestond zeker niet uit het afwijzen van het gemeenschappelijk bezit van de productiemiddelen, hij wees de almachtige staat af. Met de staat wijst hij evenzeer “het anarchisme” af als behorend bij de staat, een mechanisch en pseudo-christelijk denken. De anarchie van Berdjajew is er kortom een die ook ver af lijkt te staan van het streven van de andere religieus-anarchisten, al dient gezegd te worden dat ieder “doel” voor het anarchisme in het streven ligt en dus absoluut is – losgemaakt van de dagelijksheid. De revolutie is bij Berdjajew kairos – een inbreken van de eeuwigheid in het tijdelijke, zoniet een overwinning op het tijdelijke.

Ook de techniek, de machine, vertegenwoordigt een breuk met de tijd voor de mens, doordat zij een nieuwe realiteit schept, een voortdurende actualiteit. De techniek leidt tot de breuk met de Grote Moeder, die de aarde voor de mens is – zij kan genegeerd zoniet gedood worden. De snelheid die de machine genereert is de schepping van een reeks opeenvolgende momenten die het zicht op de eeuwigheid onmogelijk maken, zij verdwijnen en de beheersing van de tijd betekent slavernij. (Hier lijkt Berdjajew vooruit te lopen op een contemporaine christen en anarchist, Paul Virilio). Evenwel lijkt het einde voortdurend nabij, de tijd is voortdurend in aanraking met de eeuwigheid. In het tot religie geworden materialisme van wat hij “het communisme” noemt wordt de waarheid bepaald door het vijfjarenplan. Het communisme is door de geheimzinnige voorzienigheid Gods als rechtvaardige vorming van de menselijke samenleving aangewezen en verraden en geschonden.

Het hiertegenover te stellen personalisme wordt vereenzelvigd met het Christendom. Dit kent geen abstracte idee doch slechts God en de naaste, concrete wezens (!). De persoonlijkheid is niet deel van de wereld, het is omgekeerd – de persoonlijkheid getuigt van vrijheid en geest. De broederlijkheid in het lijden en het ongeluk betekent de overwinning van de onpersoonlijke, anonieme macht van het geld in het menselijk leven, dat de mens tot een leven in een rijk van ficties veroordeelt. Het personalisme wijst de weg terug naar ware realiteiten. Recht en gerechtigheid zijn er hoe dan ook, onafhankelijk van de mogelijke triomf in de wereld. Zij blijven recht en gerechtigheid, ook als zij gekruisigd worden.

Geraadpleegde literatuur:
- Alexandre Christoyannopoulos, Christian anarchism – a political commentary on the Gospel. Exeter, 2010.
- G.M.de Gelder, Russische denkers. Haarlem, 1934
- Henk van Gelre, Berdjajew – een inleiding tot zijn denken. Tielt/Den Haag, 1964.
- Van Berdjajew zelf:
- Mens en machine. Amsterdam, 1946
- Die menschliche Persönlichkeit und die überpersönliche Werte. Wenen, 1937.
- Vrijheid en geest. Den Haag, s.d. [Russische uitgave 1928]
- Van de waardigheid des Christendoms en de onwaardigheid der Christenen. Oude God, 1937.
- Waarheid en leugen van het communisme. Rotterdam, 1935.

Een versie met noten van dit artikel is te vinden in het Negentiende Jaarboek Anarchisme.

Arnold Ap

Papua Barat merdeka

Gedachten bij Bakoenin

Brian Morris heeft zijn uiteenzetting over Bakoenin vast en zeker ruim vóór 1993 - jaar van uitgave - geschreven. In 1993 was het marxisme-leninisme als mogelijk concurrerende filosofie van de maatschappijverandering uit de gratie en waarschijnlijk definitief. Het veld lag open voor het anarchisme en dus ook voor Bakoenin - voorzover er nog sprake was van gedachten over een andere maatschappijinrichting. Het anti-etatisme vierde en viert nog steeds hoogtij, maar het leugenachtige rechtse is dominant.

Bakoenin hoeft niet meer verdedigd te worden tegen Marx. Maar als iets mij treft bij deze samenvattende toelichting is het 't vooruitgangsgeloof, het darwinisme-in-een-ander-jasje dat ook Bakoenin in zijn greep gehad moet hebben. Ook al zag hij een mogelijk revolutionaire kern bij de boeren in hun communes in Rusland (waar Marx ook niet aan voorbijgegaan is trouwens).

Maar het ergste vooruitgangsgeloof is de superioriteitswaan van het historisch materialisme dat het grootste deel van de mensheid in verleden en heden achterlijk waant omdat dit gelooft - voor mijn part als godsdienstbelijdend maar in ieder geval divinans of religiosus. Een gelovig trekje van veel anarchisme/anarchisten dat niet ter discussie mag staan zonder hooglopende emoties.
Alsof Saint-Simon al niet had afgerekend met het verschil tussen godsdienst en geloof. Enfin, iets om uitgebreider op terug te komen.

Knife - Genesis

Op pelgrimage geweest naar Kent State University, nader verslag volgt.

Dubbele boterham met kaas - 4

De zandvlakte bood uitzicht tot aan de Amstel, en dan tot ver op de Binnen-Amstel. Ooit was het terrein bebouwd geweest en het was natuurlijk het plein van de spreekwoordelijke vlooienmarkt van Nederland. Die was verhuisd, de vlakte vroeg om ontginning.

Een haag van vogelkers, vermoedelijk de Amerikaanse, ook wel bospest genoemd, markeerde aan de oostkant mijn persoonlijke tuintje. Er werd aarde gestort bovenop het zand waarop de straatstenen hadden gelegen. Wij vroegen ons niet af of de grond misschien vervuild mocht heten, de verhalen over gifgrond doken net een of twee jaar later op grote schaal op. Van de tomaten en de venkel waarvan ik zaad uit Italië had geïmporteerd herinner ik mij niet dat er iets opgekomen is dat ik heb kunnen oogsten. Wel aardappelen: gewoon de piepers van een plastic supermarktzak in de grond stoppen, ze lopen wel uit en krijgen nazaten. Ze smaakten gronderig, hun naam waardig. Je moest er maar niet aan denken hoeveel honden er waren uitgelaten op het Waterlooplein. Een enkeling verbouwde hennep, die kwam nooit toe aan eigen oogst.

Toen het op naamgeving voor ons park/tuincomplexje aankwam was de keuze wat mij betreft niet moeilijk: het eiland heette van oudsher Vlooienburg, de vlooienmarkt was er verdreven en het park had een vlooiig karakter: Vlooienpark dus. De ontginning was het vervolg op het AntiCityCircus, 1978, een verzameling tenten en “gebeurtenissen” of evenementen. Er waren gezamenlijke tuiniertijden en tussendoor kon je zelf aan het werk: er was een kist gereedschap waarvan je als medetuinder een sleutel had. Het Circus kreeg een vervolg in 182 kwartier voor de 182, een doorlopend actiefeest terwille van hongerstakende, in de naburige kerk ondergebrachte zogenaamde illegale Marokkanen die in oktober 1978 alsnog hun verblijfsvergunning kregen, en in een nieuw AntiCityCircus in 1979. Het jaar daarop was de sfeer wederzijds zo verhard dat er geen sprake meer van kon zijn. Maar goed, een pleinbezetting met tenten en “guerrillatuinieren”, daar was al ervaring mee opgedaan vóór de bezettingsbeweging die in 2011 begon. Hoewel wij allen bezield waren van streven naar een betere en mooiere wereld in het algemeen was het directe doel van de actietuin het tegenhouden van de bouw van een stadhuiscomplex - later moeiteloos omgetoverd tot een combinatie met een operagebouw – en het streven naar cityvorming door het als altijd door de PvdA gedomineerde stadsbestuur.

Als er iets blijvends van het Vlooienpark is dan zou het wel eens de aanwezigheid van duizendblad tussen de straatstenen op het Waterlooplein kunnen zijn. Het was, naast het verbouwen van eetbare gewassen en bloemen, ook de bedoeling het zand zoveel mogelijk vast te leggen door middel van zelf geïntroduceerde wilde planten. Mijn duizendblad heeft het verbazend lang volgehouden als stadsplant toen het te bestrijden gebouw er eenmaal stond.

Op de plaats van het joodse weeshuis staat nu een gedenksteen, larmoyant, alsof het weeshuis niet pas dertig jaar geleden is gesloopt. Ik zal nooit weten of ik er echt een ruit ingegooid heb, met een steen opgedragen aan een meisje dat mijn revolutionaire gezindheid meende te moeten betwijfelen. Het weeshuis diende in zijn laatste jaren als tekenkamer voor de Stopera. Achteraf twijfel ik aan mijn werpvermogen, toen niet. En het Vlooienpark had een magische werking op mijn liefdesleven, maar laat ik hier aangekomen dan ook maar stoppen.

Robin Gibb

When I finally died, which started the whole world living...

Geen meester dan God

Even geleend van Pinch of Salt. De conferentie vindt plaats in Loughborough, 3-5 september. Dit is het ASIRA-gedeelte. Meer volgende week...

author	title
Adams, Matthew	“As harmless as the rats and crows”: Religion and Spirituality in Herbert Read’s Anarchism
Bernhauser, Siegfried and Wörishofer, Birgit	The divine order and anarchy
Cassano, Jay	Jewish mysticism and Anarchism, a question of compatibility
Cudenec, Paul	The sacred soul of anarchy
de Raaij, André	Power to be free through obedience
Diskin, Danny	Theology, Resistance, and the Mistranslation of Scripture
Fiscella, Anthony	Autonomous Religious Movements
Fitch, Richard	Without Dogma, but with Eloquence and Irony: Anarchism, Religion, and Scepticism
Flintoft, Sam	The Egalitarian God: Exploring the Anarchist Implications of Don Cupitt's Theology
Garcia-Guirao, Pedro	Old Stereotypes and New Conceptions: Representations of Religion in Contemporary Spanish Anarchist Film (1995-2011)
Hebden, Keith	If I can’t dance I don’t want to be part of your religion: Understanding the Atheisms of Anarchism with Simone Weil and Emma Goldman
Kennedy, Karen	The Anarchist Turn and the Ideas of the Free Spirit and the Anarchist Turn
Lagalisse, Erica	Anarchism as Pantheism: Exploring the “Occult” History of the Radical Enlightenment
McHenry, Mark	An Anarchist Critique of Isaiah's Revolution - Developing the Anarchist Hermeneutic in Mainstream Biblical Studies
Meggitt, Justin	Anarchism, anachronism and the historical Jesus
Morris, Brian	Was Berdyaev an anarchist?
Podmore, Simon	Anti-theism & the Self Before God-Kierkegaard & Proudhon on the Freedom of Offence
Rossbach, Stefan	Religious experience and community formation
Stott, Paul	When Malatesta Met Mohammed: The Response of Anarchists to the Rise of Islamism
Strandberg, Hugo	Hardening one’s heart: On the relation of anarchism and religious belief

Jongeren Vredes Actie 1924-1940

In 1924 werd door vrijzinnige christenen de Jongeren Vredes Actie (JVA) opgericht. Oorspronkelijk een federatief verband dat ook individuele leden aannam, later alleen een ledenorganisatie. En de JVA evolueerde in de zestien jaar van haar bestaan tot een antimilitaristisch, antifascistisch en antikapitalistisch genootschap, geïnspireerd door de religieus-anarchisten Bart de Ligt en Henriëtte Roland Holst. Een vrije jeugdbeweging zonder bemoeienis van bovenaf. Parallel aan de actiegroep is er ook een Studenten Vredes Actie geweest en een Kunstenaars Centrum voor Geestelijke Weerbaarheid, de eerste heeft niet zo lang bestaan.

Jammer eigenlijk dat een geschiedenis van deze jongerenvredesbeweging geschreven wordt vanuit het perspectief van geschiedenis van het humanisme in Nederland. Latere voorman Jaap van Praag was een van de uitgesproken leden van de JVA. Er is in de uitingen van de JVA niet iets specifieks te merken van wat het naoorlogse humanisme in Nederland zou worden, tenzij ik dit verkeerd zie.

De JVA had een intern studieprogramma:
Oorzaken van oorlog
1. De invloed van het grootkapitaal
2. Het wezen van den kapitalistischen staat
3. Imperialisme
4. De invloed van de oorlogsindustrie
5. Het militarisme als factor
6. Nationalisme als factor
7. Het nationaliteitenvraagstuk
Middelen der bestrijding
1. De ethiek van het pacifisme
2. Economische concentratie
3. Volkenbond
4. Ontwapening, nationaal en internationaal
5. Kerk en Democratie
6. Internationale verbroedering, internationale organisaties en internationaal contact der jeugd
7. Dienstweigering
8. Sabotage en werkstaking
(p.49-50). Op de Volkenbond na zou het zo nog een programma kunnen zijn, meer dan zeventig jaar verder. En het klinkt eerder breed-socialistisch dan zomaar-humanistisch.

Ook het door De Ligt voorgestelde manifest van de Studenten Vredes Actie zou helaas nog steeds kunnen worden uitgegeven, uiteraard met "zijn of haar":

Ondergeteekende verklaart hierbij zijn wetenschappelijke bekwaamheden nimmer op eenigerlei wijze in dienst te willen stellen van oorlog of oorlogsvoorbereiding, noch te gebruiken tot aankweeking van een militaristischen geest.

(p.76)
Le trahison des clercs woekert misschien wel meer dan ooit...
Maar:

Het militarisme, de naar oorlog drijvende kracht, is niets, is een nul, zonder U. Het rekent op U, het steunt op U als een lamme zonder krukken. Het lijkt groot als een man zonder stelten, maar gij zijt zelf die stelten. Militarisme zonder menschen is als een godsdienst zonder geloovigen.

Het idee van geestelijke weerbaarheid in plaats van gewapende verdediging veronderstelde wel een mogelijke vijand, dus een zeker pessimisme kan niet ontbroken hebben. De tijden waren er in de jaren dertig naar.
De Jongeren Vredes Actie heeft de oorlog niet tegengehouden en de bezetting niet overleefd, maar heeft ongetwijfeld velen gevormd als zelfstandige jeugdbeweging.

- Bert Gasenbeek & Chris Hietland, Van jeugdig pacifisme naar geestelijke weerbaarheid: De Jongeren Vredes Actie (1924-1940). Humanistisch Erfgoed deel 16. Breda: Papieren Tijger, 2012.

Romantiek van de Noordzee

Het overlijdensbericht van Johnny Pearson, een jaar en twee maanden geleden, is mij ontgaan. Had het druk met andere overlijdensberichten destijds.


Sleepy shores, thema van RVZ in de begintijd en derhalve nog steeds goed voor kippenvel bij mij


Cast your fate to the wind


Romance of the North Sea, herkenningsmelodie van London after midnight, Duncan Johnson 1966

Donna Summer - onafhankelijkheidsverklaring

State of independence


I feel love
Draaide ik die ene keer op een "Essence"-bal en de vloer stroomde vol en tevens vroeg men: "Wat is dit?" Nou moe...


The hostage - de klassieke scène van voordat zij beroemd was, met Sjef van Oekel.

Nigeria, een mislukt koloniaal experiment

Voice of Biafra International (VOBI)
Interview met Chinua Achebe van de CSM.

De gehangenen en hun verhaal

Afrika was het historisch ondergeschoven kindje bij Nieuwe geschiedenis, een vak dat ik toch op academisch niveau heb mogen genieten. De Mau Mau opstand in Kenia werd slechts in het voorbijgaan genoemd waarbij beklemtoond werd dat de inheemsen vooral elkaar gedood hadden. Eigenlijk zou ik hier veel meer argwaan bij hebben moeten krijgen (in verband met Nigeria dat tenslotte wel in mijn blikveld viel en in die geschiedenis nauwelijks aan de orde kwam had ik die argwaan al ontwikkeld, hoezeer dit koloniale maaksel ontspoorde na de "onafhankelijkheid".)

Welnu, in de luwte van het historische nagesprek is er het een en ander gepubliceerd de laatste tijd over hoe het echt is toegegaan in Kenia voor de onafhankelijkheid - de zwaarbevochten onafhankelijkheid die echter beslist niet mocht worden toegekend aan de onafhankeljkheidsstrijders. Anderhalf miljoen mensen in concentratiekampen in de jaren vijftig - een hamerstukje in de geschiedschrijving...

Zie hier [pdf] en hier.

Pinksterlanddagen 2012

Anarchistische Pinksterlanddagen | 25 – 28 mei | 12,50 euro |Kampeerterrein ‘tot Vrijheidsbezinning’, Aekingaweg 1a, Appelscha
Een greep uit het programma.

Historische lezingen. Ron Blom en Arie Hazenkamp, dit jaar over infiltratie.

LGTB. Bulgaarse LGTB activiste (Lesbian, Gay, Transgender, Bisexual) over de situatie en problemen van LGTB mensen in Europa in het algemeen en op de Balkan in het bijzonder, en de rol van globalisering op de acceptatie van LGBT.

Prostitutie en feminisme. Feministische groep Dolle Mollies heeft de Zweedse spreekster en documentaire maakster Kaysa Ekis uitgenodigd voor een docu en discussie over prostitutie.

Anarchisme en crisis. Stukje geschiedenis, anarchistische reactie op de crisis in de jaren ’30 van de vorige eeuw. Had gisteren geschreven kunnen zijn. De presentatie is daarmee meteen een aanklacht tegen het hypen van de crisis als uniek geval en laat zien dat kapitalisme zelf de crisis is. Wellicht wordt dit onderdeel nog uitgebreidt met een blik op mogelijke economische infrastructuren op een anarchistische manier.

Voedselsoevereiniteit. A Seed over het recht van mensen op gezond en cultureel passend voedsel, geproduceerd op ecologisch verantwoorde en duurzame wijze in een voedsel- en landbouwsysteem dat door henzelf wordt vormgegeven.

Mediakritiek. Presentatie van een website over mediakritiek. Er wordt een overzicht gegeven van de bijdrages tot nu toe en twee nieuwe bijdrages worden gepresenteerd. Daarnaast laten ze zien hoe iedereen teksten uit de media kan analyseren met open source software.

Kraken. Prikkelende discussie met uitdagende stellingen over de toekomst van kraken in post-kraakwet-nederland.

Occupy. Evaluatie van en informatie over Occupy. Wat was het, wat heeft het betekend en wat kan het nog zijn.

Olijfbomencampagne in Palestina.

Insurrectionalisme. Nieuwe anarchistische stroming die gericht is op de opstand als middel. Of als doel? En is die stroming wel zo nieuw? Is het wel een stroming? Het gaat allemaal een stuk duidelijker worden tijdens de PL, en wordt bediscussieerd met een aantal stellingen.

Anarchistische organisatie. Bom onder het idee dat anarchisme en organisatie niet samengaan. Inspiratie en praktische handvatten om zelf een groep op te richten.

Parijse Commune. Anarcha-feministische leesgroep heeft zich verdiept in de Parijse Commune. Know your history!

Arrestantengroep. Wat zijn je rechten als je opgepakt wordt? Als je denkt dat je alles al over het thema weet is dit je kans om te scoren, tijdens de Grote Arrestantengroep Popquiz! Mag een straatcoach wel of niet om je i.d. vragen? Come prepared….

Mooie jeugd

Een kwelling uit mijn jonge jaren, Schön ist die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr. Deze versie is uit 1957 en het is via het net verder niet te achterhalen in welke krochten van het verleden het opduikt.
Siegfried Kracauer zinspeelt er evenwel al op in Die Angestellten uit 1930. En wat hij er over schrijft is dat die jeugd zo mooi is, juist omdat hij niet meer terugkomt. Want als je er in zit en geplaagd wordt met dit soort sentimentaliteit is het echt zo mooi niet om jong te zijn kan ik u vertellen.

Het kapitaal is tegen het leven gericht, iets wat niet eens ter discussie staat omdat niet-leven de norm is. En omdat het respecteren van het leven van mens en dier eenvoudigweg al te veel gevraagd is.

Ter Apel, 13 mei 2012

"Geklinkerde" vluchtelingen ("illegalen" volgens het staatstaalgebruik) zetten tenten op bij "verwijdercentrum" Ter Apel, waar zij op hun beurt uit "verwijderd" zijn.
De rangen groeien aan...


Voor het vervolg: hier en hier.

Huizinga en Erasmus

Johan Huizinga schetst Erasmus vooral als hardwerkende bijna thuisloze wetenschapsman die - onder veel meer - de eerste tekstkritische uitgave van de bijbel op zijn naam heeft. De bewonderirng voor zoveel pioniersgeleerdheid kan bijna niet opraken.

Daarnaast zoekt Huizinga naar de mate waarin Erasmus heeft bijgedragen aan wat later "Nederland" werd. Hij meent dit te vinden in de betrekkelijke zachtzinnigheid en mildheid van het Republikeins patriciaat. Het is een oordeel. Huizinga is nu eenmaal - en in ontkennend-bevestigende dialoog met hem Romein - op zoek naar het wezen van de Nederlandse beschaving.

Afgebeeld is de nieuwste editie van Huizinga's Erasmusbiografie, met een inleiding door J. Sperna Weiland, wiens naam toch wel ernstig verhaspeld wordt door het Humanistisch Verbond.

Maar wie iets tegen dode bomen heeft kan de biografie inmiddels in zijn eerste druk zonder noten hier lezen.

Morgen is geschrapt

Dit zou toch wel eens de herkenningsmelodie van de RVZ-top-20 kunnen zijn, het kan dat de lead guitar is weggepoetst voor spel van iemand anders maar die komt dicht bij het origineel en het is dan technisch zeer knap gedaan. Dus grotendeels zal gelden:

Tomorrow's cancelled, Shadows

Vijfentwintig jaar - non-rocking years

Could you be the one?, Hüsker Dü

De laatste nr.1 in de RVZ-top-20. Het was gisteren omstreeks 19.15u vijfentwintig jaar geleden dat het station het zwijgen werd opgelegd onder de tonen van Twenty rockin' years van Quotation, een tribuutband voor Status Quo, in het programma van Rip van Winkel.
Het station heeft langer bestaan dan bijvoorbeeld Radio London 266 - negen jaar ongeveer, maar dit is nog altijd korter dan de tijd "erna".
Wat er geweest is is niet ongedaan te maken.

Papieren die zich nu, waarschijnlijk ongeordend, op het Internationaal Instituut voor Sociale Geschiedenis bevinden zullen wellicht uitwijzen wat mijn laatstgedraaide nummer op RVZ geweest is. Ik kan het niet zeker weten omdat het einde nu eenmaal niet aangekondigd was.
Op zaterdagmiddag deed ik nog mijn twaalf-tot-twee (ik had vijf dagen in de week een programma en moet dus wel haast de "gezichtsbepalende" stem zijn geweest, bedenk ik nu achteraf). Als dat mijn laatste programma is geweest was dit de laatste plaat die ik gedraaid heb op RVZ.


There's a ghost in my house, Fall

Cover van Northern Soul-crossover.
Maar de daaropvolgende zondag, 10 mei 1987, heb ik zeker nog een programa opgenomen voor tijdens mijn afwezigheid in Londen de komende week. In dat programma was dit nummer verwerkt dat ik die zaterdag kocht ("Zeker voor moederdag", "nee voor mijzelf" - Sound of the Fifties).


Thank you for calling, goodbye, Jo Stafford

In welk geval dit ingebed was tussen Kraftwerk

Der Telefon-Anruf
en To tilefono tis xenitias van 3 Mustaphas 3, niet op YT aanwezig. Telefoonblokje... nooit uitgezonden.

Als ik in de studio dan een programma vantevoren had opgenomen zou het kunnen dat ik ook nog een aflevering van de SoulSquad heb gedaan, zondagavond 21.30-0.00, maar misschien ook niet, ik weet het echt niet meer. Zowel, dan heb ik zeker hiermee afgesloten omdat ik er altijd mee afsloot op zondagavond.


All the love in the universe, Santana

Zoveel inzet voor een vluchtig medium - en toch...
Amsterdam en ruime omgeving heeft een aantal jaren de kans gehad aan de hits van nu te ontkomen ofwel om ze weken eerder te horen dan Hilversum ze had.

Erfahrung

Walter Benjamin, 1913

Unseren Kampf um Verantwortlichkeit kampfen wir mit einem Maskierten. Die Maske des Erwachsenen heisst »Erfahrung«.
Sie ist ausdruckslos, undurchdringlich, die immer gleiche. Alles hat dieser Erwachsene schon erlebt: Jugend, Ideale, Hoffnungen, das Weib. Es war alles Illusion. - Oft sind wir eingeschüchtert oder verbittert. Vielleicht hat er recht. Was sollen wir ihm erwidern? Wir erfuhren noch nichts.

Aber wir wollen versuchen, die Maske zu heben. Was hat dieser Erwachsene erfahren? Was will er uns beweisen? Vor allem eins: auch er ist jung gewesen und auch er hat gewollt, was wir wollten, auch er hat seinen Eltern nicht geglaubt, aber auch ihn hat das Leben gelehrt, dass sie recht hatten. Dazu lächelt er überlegen: so wird es uns auch gehen - im voraus entwertet er die Jahre, die wir leben, macht sie zur Zeit der süßten Jugendeseleien, zum kindlichen Rausch vor der langen Nüchternheit des ernsten Lebens. So die Wohlwollenden, Aufgeklärten. Andere Pädagogen kennen wir, deren Bitterkeit gönnt uns nicht einmal die
kurzen Jahre der »Jugend«; ernst und grausam wollen sie uns schon jetzt in die Fron des Lebens stellen. Beide aber entwerten, zerstören unsere Jahre. Und immer mehr befällt uns das Gefühl: deine Jugend ist eine kurze Nacht nur (erfülle sie mit Rausch!); dann kommt die große »Erfahrung«, Jahre der Kompromisse, Ideenarmut und Schwunglosigkeit. So ist das Leben.
Das sagen uns die Erwachsenen, das erfuhren sie.

Ja! Das erfuhren sie, dieses Eine, niemals Anderes: die Sinnlosigkeit des Lebens. Die Brutalität. Haben sie uns je schon zum Großen ermütigt, zum Neuen, Zukünftigen? O nein, denn das kann man ja nicht erfahren. Aller Sinn, das Wahre, Gute, Schöne ist in sich selbst gegriindet; was soil uns da die Erfahrung? -
Und hier liegt das Geheimnis: weil er niemals zum Großen und Sinnvollen emporblickt, darum wurde die Erfahrung zum Evangelium des Philisters. Sie wird ihm die Botschaft von der Gewöhnlichkeit des Lebens. Aber er begriff nie, daß es etwas Anderes gibt als Erfahrung, daß es Werte gibt - unerfahrbare -, denen wir dienen.

Warum also ist fur den Philister das Leben trost- und sinnlos? Weil er nur die Erfahrung kennt, nichts weiter. Weil er also selbst trostverlassen und geistlos ist. Und weil er zu nichts ein so innerliches Verhältnis hat, als zum Gemeinen, zum Ewig-Gestrigen.

Wir kennen aber Andres, was keine Erfahrung uns gibt oder nimmt: daß es Wahrheit gibt, auch wenn alles bisher Gedachte Irrtum war. Oder: daß Treue gehalten werden soll, auch wenn bisher niemand sie hielt. Solchen Willen kann uns Erfahrung nicht nehmen. Dennoch - in einem sollten die Altern Recht behalten mit ihren müden Gesten und ihrer überlegenen Hoffnungslosigkeit? Was wir erfahren, das wird traurig sein und nur im Unerfahrbaren werden wir Mut und Sinn gründen können? Dann ware der Geist frei. Aber stets und stets wurde das Leben ihn niederziehen; denn das Leben, die Summe der Erfahrungen, wäre trostlos.

Solche Fragen verstehen wir nun aber nicht mehr. Führen wir denn noch das Leben derer, die den Geist nicht kennen? Deren träges Ich vom Leben geworfen wird wie von Wellen an Klippen? Nein. Jede unserer Erfahrungen hat ja nun Inhalt. Wir selber aus unserm Geiste werden ihr Inhalt geben. - Der Gedankenlose beruhigt sich beim Irrtum. »Du wirst die Wahrheit
nie finden«, ruft er dem Forscher zu, »ich hab's erlebt«. Für den Forscher aber ist der Irrtum nur eine neue Hilfe zur Wahrheit (Spinoza). Sinnlos und geistverlassen ist die Erfahrung nur für den Geistlosen. Schmerzlich vielleicht kann sie dem Strebenden sein, aber kaum wird sie ihn verzweifeln lassen.

Jedenfalls niemals wird er dumpfig resignieren und vom Rhythmus des Philisters sich einschläfern lassen. Denn der - das habt ihr bemerkt - bejubelt nur jede neue Sinnlosigkeit. Er behielt ja recht. Er vergewissert sich: es gibt wirklich keinen Geist.
Niemand aber verlangt strammere Unterwiirfigkeit, strengere »Ehrfurcht« vor dem »Geist« als er. Denn wiirde er Kritik üben - so müßte er ja mitschaffen. Das kann er nicht. Auch die Erfahrung des Geistes noch, die er widerwillig macht, wird ihm geistlos.

Sagen Sie
Ihm, daß er für die Träume seiner Jugend
Soll Achtung tragen, wenn er Mann sein wird.

Nichts hafit der Philister mehr als die » Träume seiner Jugend«.
(Und Sentimentalität ist meist die Schutzfärbung dieses Hasses.)
Denn was in diesen Träumen ihm erschien, war die Stimme des Geistes, die auch ihn einmal rief , wie jeden Menschen. Dessen ist die Jugend ihm die ewig mahnende Erinnerung. Darum bekämpft er sie. Er erzählt ihr von jener grauen, übermachtigen Erfahrung und lehrt den Jüngling über sich selber lächeln. Zumal da »Erleben« ohne Geist bequem ist, wenn auch heillos.
Nochmals: eine andere Erfahrung kennen wir. Sie kann geistfeindlich sein und viele Blütenträume vernichten. Dennoch ist sie das Schönste, Unberührbarste, Unmitteilbarste, denn nie kann sie geistlos sein, wenn wir jung bleiben. Man erlebt immer nur sich selber, so sagt Zarathustra am Ende seiner Wanderung. Der Philister macht seine »Erfahrung«, es ist die ewig Eine der Geistlosigkeit. Der Jüngling wird den Geist erleben, und je weniger er Großes mühelos erreichen wird, desto mehr wird er überall auf seiner Wanderung und in allen Menschen den Geist finden.
- Der Jüngling wird gütig sein als Mann. Der Philister ist intolerant.

-----------------------------
Naar aanleiding van stuk van Stan van Houcke.

Alan Blueford

Alan Blueford, achttien jaar. Op straat doodgeschoten, zaterdagavond 6 mei 2012, Oakland Californië, door een smeris omdat hij zwart was en omdat de smeris dat nu eenmaal mag in de Verenigde Staten.

Toeval en slijtage

Liefste vult wasmachine en denkt onderwijl aan de mogelijkheid dat deze kapot zou kunnen gaan.
De aanzetknop geeft geen reactie. Er is spanning op het stopcontact. Een andere contactdoos geeft geen beter resultaat. Kapot dus. En meteen wordt men geconfronteerd met wat pas echt de consumptiemaatschappij is - het voorrijden en de arbeidskosten van de monteur (afgezien van de materiaalkosten) wegen waarschijnlijk niet op tegen het aanschaffen van een nieuwe machine ter vervanging van deze ongeveer zes jaar oude.

Kan men telepathisch contact hebben met een wasmachine? Hoe bereken je de kans op de combinatie van gedachte en onmiddellijk uitkomen van de gedachte, o Cicero?
Het uitvallen heeft zich op geen enkele manier aangekondigd.

*

Of het dezelfde kwaal is als die welke mij drie jaar geleden aan een infuus heeft gebracht zou ik niet kunnen zeggen. Mijn ogen zijn dezer dagen voortdurend ontstoken en vandaag was mijn zicht in de verte enigszins wazig. Ik merkte op dat ik van de contouren van fietsers nog net kon opmaken of de gestalte mannelijk of vrouwelijk was.
Toen stelde ik mij de vreemde taak vast te stellen of ik kon ontwaren of mij een mooie vrouw tegemoetkwam of - een "gewone".
Streng dacht ik tegen mij zelf dat mooi geen categorie is, het lijkt trouwens wel of de passanten steeds makkelijker aan dit criterium voldoen. Aardig of lief, dat is moeilijker op te maken.

Dan kruis ik een steeg en een jonge vrouw op de fiets snijdt mij enigszins. Zij kijkt mij aan en zegt (onlogisch) "Doei." Ik kijk om mij heen, er is verder niemand in de buurt en ik besluit dat het toch tot mij gericht is, ik ken haar niet naar mijn weten. Ik brom iets van goedenmiddag terug.
Ze slaat af en kijkt nog even vriendelijk lachend naar mij om.

Toeval weer of - loop ik hardop te denken? Nee toch...

*

Toen mijn oma naar een verzorgingstehuis moest, dertig jaar geleden, kreeg ik haar wasmachine. Die doet het nog steeds, er kan niet veel aan kapot. Geldt hij daarom als museumstuk?

Helpen waar geen helper is

Gisteravond gaf Frans Brekelmans voor de Truus Schilplezing 2012 zijn persoonlijke relaas van wat hij niet anders dan de mishandeling van zijn moeder kan noemen. Wat dit verhaal voor hem betekent weet ik uit persoonlijke gesprekken en kunt u hier uit afleiden.
Meer zeg ik er niet van.

Het motto van Truus Schilp, dat aan de lezing is meegegeven is dat "de buurt" de kerk meer te zeggen heeft dan omgekeerd. Zij wilde een kerk die meeknokte, hielp waar geen helper is.
Gelukkig voor de onherstelbare naam van "de kerk" als institutie was er gisteravond in de Muiderkerk als co- of was het contrareferente de pastoraal werkster van Sint-Jacob, het tehuis waar mijn moeder doodverzorgd is.
Ach, wat ging Amsterdam deze dame aan het hart. Amsterdam, moet u weten, is heel divers. O o o wat is Amsterdam divers. En ja, dat merk je in die huizen. Galmend werd ons te verstaan gegeven hoe multicultureel Amsterdam is en hoe moeilijk de zorg het er mee heeft.
Het gillen en de lucht van excrementen waren ver weg. Onzichtbaar was de verzameling van rolstoelen, dwars door elkaar zonder enig verband, van mensen die voor zich uitstaren - de hel die "revalidatieafdeling" van Sint-Jacob heet - waarvan mijn moeder ons smeekte haar te verlossen en waar in feite haar levenswil geknakt is. Alleen iets over incompetent personeel kon er van af.

Dat mijn moeder in de dertien maanden waarin zij onderworpen was aan de zorg van Sint-Jacob vergeefs heeft gevraagd om pastorale zorg heb ik maar niet vermeld.
Bij dezen dan nog even.

Voor hulp waar geen helper is moet u niet bij de kerk zijn.
Eigenlijk geen nieuws.

[Mijn dossier over Osira, waarvan Sint-Jacob onderdeel is].

Een wandeling op een donkere meidag in het Sarphatipark

Het Sarphatipark - uit te spreken als Sarfaatsiepark om gecorrigeerd te kunnen worden - was het eerste in mijn omgeving, voor mij als kleuter was het "het park". Het is een van de kleinste stadsparken van Amsterdam, ik ben er in geen tijden meer geweest. Het trok mijn aandacht via een vermelding bij Occupy: er is een Heimanspad aangelegd en er is een "eetbaar" gedeelte. Het Heimanspad is wel erg kort maar er viel ook niet meer te verwachten.
Herinner ik mij deze Liefdesbrug?













Sterk geurende meidoorn roept even de gedachte aan duinstruwelen op.

















Bij het gemaal in het park is een gemengde-wildeplantentuin en een insectenhotel dat door scholieren in de buurt is aangelegd. Het was er (nog) niet druk.


















Een "stinzenplant" die het op sommige plaatsen in en om Amsterdam goed doet: daslook.






























Een nijlgans bewaakt twee dommelende jongen die even later in beweging zouden komen.















Look-zonder-look.
De niet ruim van groen voorziene buurt De Pijp, de eerste uitleg buiten de veste van Amsterdam, waar het Sarphatipark in ligt, geldt als transition town.

Nogmaals: veganisme

Dat er dagelijks ruim een miljoen kippen worden geslacht in Nederland is hier wel eens aan de orde geweest. Hoe het getal van dertig miljoen gedode eendagskuikens (=haantjes) tot stand is gekomen is mij niet duidelijk, maar een het streven bepaald niet welgezinde courant is het nagegaan en stelt vast dat het klopt.
"Waardeloze haantjes".

Hoe bloeien de seringen?

Een stadssering, niet sterk riekend

Lentebeeld 2012 - 8

Meerkoeten in de Boerenwetering

Veganisme is sexy

De conclusie is onontkoombaar - ik kijk de Veggiegids voor een diervriendelijk leven in en stuit op de bekendste Vegan chef van Nederland, Lisette Kreischer. Zij verleidt ons tot veganisme, geen twijfel mogelijk. Ik denk aan George Monbiot, die toch al knap ontspoord is wat betreft kernenergie, en die vegans er zo ongezond en bleek uit vindt zien dat hij zich er niet toe kan zetten. En dan denk ik dat hij eigenlijk nog vegetariërs bedoelt met deze aanduiding, geen veganisten.

Laat ik voorop zeggen dat ik tot nu toe te lui ben geweest om deze stap verder te zetten. Dat je als vegetariër die wel eieren, zuivel en honing eet wel minder maar nog steeds in behoorlijke mate medeplichtig bent aan massaslachting van dieren weet ik. Ik ga dan ook niemand ontmoedigen zich te laten verleiden, integendeel.
Het boekje kreeg ik mee op de zogeheten Vrijheidsmarkt (het woord alleen al) van gisteren 5 mei 2012, op het Damrak. Er was een stalletje van Ongehoord, hetgeen ik maar als een uiting van repressieve tolerantie zal boeken.

Verwaaiend in de gevangenis

Een onvermoede kant van Earl Scruggs - met Bill Monroe optreden op een demonstratie tegen de oorlog tegen Vietnam


Hoewel ik deze plaat toch al had: Blowing in the wind, Flatt & Scruggs


En zo kom ik deze versie tegen van Less of me, Glen Campbell, Judy Collins en Hamilton Camp - moet op plaat staan want wordt grof afgebroken door applaus


De Statler Brothers met hetzelfde nummer, live in San Quentin, niet op de afgebeelde LP te vinden

Truus Schilplezing 2012

Spreker: Frans Brekelmans van Ouderenbescherming en Dwaze Kinderen.
Coreferent: Marga Berkhout, geestelijk verzorgster onder andere in Sint-Jacob van de firma Osira (laatste alinea).

8 mei 2012, Muiderkerk, Linnaeusstraat 37, Amsterdam, 20 uur.
Voor vergroting beeld convocatie op de afbeelding klikken.

Subversief fietsen en ander antikapitalisme

Er waren tijden waarin de eerste mei een soort plichtpleging was - vooral in de streken waar het reëel bestaande socialisme heerste. De laatste jaren was het haast folklore dat er gereld werd in Londen en Berlijn (dit jaar was het goed raak in Istanbul, ook).
De nieuwe wereldwijde antikapitalistische beweging heeft de eerste mei nieuw leven ingeblazen. Hier een overzicht van Occupy-acties in de Verenigde Staten.
Dat de heersers met hun bloedige listen bevreesd zijn mag wel blijken uit deze serie over een fietsend meisje in Oakland Californië - fietsen wordt subversief gevonden in de VS.


Maar voor dit soort (en grover) staatsgeweld hoeft men niet naar de VS. Eerlijk gezegd kom ik nauwelijks uit mijn woorden bij het vernemen van dit, dit, dit en dit. Gelukkig komt hier er wel iemand uit.

Gezichtsbedekkende kleding verboden op een mei. Op last van "de burgemeester".
In Praag moet het een staatsritueel zijn geweest, tot 1990, de eerste mei. Wat lijkt het dichtbij, wat is het ver weg. Een grotendeels anarchistisch gekleurde demonstratie met forse opkomst in zonnig Praag. Eigenlijk een bemoedigend beeld.

Samenvatting van het kapitalisme

Het kapitalisme is het bijzondere geloof dat de laagste mannen, om de laagste aller redenen, op de een of andere manier ten bate van ons allen werken.

(Ik heb "men" niet-geslachtsneutraal vertaald, want hier komt het tenslotte op neer).

Een mei 2012 Nederland (Amsterdam)

Geen commentaar. Later meer