De staatsgreep in Mali speelt zich in de luwte van het nieuws af, zeker in Nederland dat in allerlei opzichten "het buitenland" de deur heeft uitgedaan. Net als in het geval van Madagascar een paar jaar geleden, maar zeker niet in verband met Libië, zal "de internationale gemeenschap" eerst wat sputteren. Maar omdat de putschisten om meer wapens vroegen om een burgeroorlog te kunnen voeren - reden waarom ik het bericht eerlijk gezegd in het begin niet serieus nam - zullen hun wensen spoedig vervuld worden. Het hoofd van de junta heeft een militaire opleiding in de VS gehad. De nieuwe verhoudingen in Afrika: het Malinese leger wordt dus niet meer getraind in en door Frankrijk maar door de VS, dit onder het mom van "terrorismebestrijding".
Men hoeft de kaart maar te bekijken om te zien dat Mali geen bestaanbaar land kan zijn zoals het is. Strepen op de kaart, ook nog eens getrokken op kantoren in Parijs nadat in Berlijn grote stukken van West-Afrika waren toegewezen aan Frankrijk. Het bouwsel ging door het leven als Frans Soedan maar kreeg na het mislukken van bijeengeveegde administratieve eenheden van Frans West-Afrika onder de naam Mali Federatie de naam van dit oude koninkrijk. De Touareg en andere Saharabewoners laten dezer dagen blijken geen zin meer te hebben in een staatsverband met de zuiderlingen die de meerderheid van de bevolking uitmaken. Eens te meer is de natiestaat een onhoudbaar concept in (dit deel van) postkoloniaal Afrika.
De putschisten worden buitengesloten momenteel, maar als zij hun retoriek handhaven dat zij geld en middelen wensen om "het terrorisme" te bestrijden dan moet ik nog zien dat Washington deze wensen niet vervult en met hun man Sanogo in zee - of beter: de woestijn - ingaan.
Twintig jaar geleden gold Mali als een toonbeeld van nieuwe democratische hoop voor Afrika. En zo eindigt dit idee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten