Als kind in de regen op weg naar opa en oma met de tram - lijn 5 van mijn avatar - bad ik dat het bezoek gezegend zou zijn met zonneschijn.
Bij het Jonas Daniël Meijerplein wed mijn gebed verhoord: de zon brak stralend door en het zou de rest van de dag zo blijven.
Was ik dankbaar?
Nou niet volledig. Want het besef knaagde aan mij dat het bezoek zich toch binnenshuis zou afspelen.
Zoals u ziet heb ik het onthouden. Het is wel al een tijd geleden, dat weet u als u Amsterdam kent.
Nee, dan die keer aan de Franse zuidkust, toen we net onze tent hadden opgezet en een vreselijk onweer met stortbui uitbrak zodat wij alleen angstig liggend in de tent het einde konden afwachten.
Voor het eerst sinds - ja sinds wanneer - sinds lang - richtte ik een verzoek tot de/een hogere macht. Niet voor mij maar voor haar - laat het veilig blijven (eenzame tent in donderbui...) en snel voorbijgaan.
En het werd zonnig.
En weer kon ik bedenken: hoe altruïstisch was mijn verzoek waar ik toch ook baat bij had?
Het universum is geen jukebox. Dit soort gebed kan ook weergegeven worden met de termen: laat nu eens mijn wil geschieden. Het lijkt in het algemeen in roomse kerkdiensten om verzoeken te gaan: op orgeltonen "wij bidden u, verhoor ons Heer".
De enige twee keren dat ik voor mijn gevoel voor een ander gebeden heb en het ook nog verhoord werd (ik schrijf dit met een glimlach) ging het om het weer, dat met een helder oog te voorspellen valt op korte termijn. In het eerste voorbeeld was ik daar te klein voor. In het tweede was het weer te bar, maar aan onweer komt een einde, dat staat vast.
Bidden is een roep tegen de stilte in. Meer niet, niet minder.
(Naar aanleiding van Ronald Pino, Bevrijding!. Wordt vervolgd.).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten