In mijn jongste jaren heb ik meermalen in de winter over het ijs van de Amstel, waaraan ik tenslotte ben opgegroeid, gelopen. De vaargeul werd opengehouden, hoe smal ook op den duur, dus je moest van het midden wegblijven.
Sindsdien - naar ik mij herinner - heb ik maar een keer over ijs gelopen. Schaatsen heb ik nooit gedaan, het kwam niet eens ter sprake of ik het kon of mocht leren als kind.
In de lange ijs- en sneeuwwinter 1978/79 heb ik mij over een sloot in Waterland gewaagd. Vond het al heel heldhaftig...
Op deze dag, 11 februari 2012, waren de grachten erg druk, met schaatsers en wandelaars. Voor het eerst heb ik over een gracht gelopen (het zou ook wel eens voor het laatst kunnen zijn). IJspret is een groot woord, op de twee foto's die er van mij gemaakt zijn zie ik er zorgelijk uit. Niet omdat ik denk door het ijs te zullen zakken maar omdat er altijd tegen je aangebotst kan worden. Waarom deze bezorgdheid?
Amsterdam op zijn Avercamps. Geen Elfstedentocht kan dit overtreffen. Voor morgen wordt dooi voorspeld.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten