In 1970 pleegde Theo Stibbe zelfmoord. Hij was de vertaler van de dagboeken van Che Guevara. Stibbe zou een "publieke intellectueel" hebben kunnen zijn maar hoe voorstelbaar was dat - de wanhoop over de heersende machten die in laatste instantie fascisme beogen overheerste bij hem. Hij was ervaringsdeskundige, iets wat op het web weggeblazen wordt door vermeldingen van zijn sympathie met revolutionair Cuba, wat hem postuum nog steeds zal worden nagedragen.
Anil Ramdas was wel een "publieke intellectueel", een positie die je in Nederland beter niet kunt bekleden. Op zijn vierenvijftigste verjaardag, afgelopen donderdag 16 februari, maakte hij een eind aan zijn leven. Een keuze die vanzelf publiek wordt door zijn betrekkelijke bekendheid en het is niet moeilijk te bedenken dat het voor de nabestaanden erg moet zijn om met de vragen over deze keuze geconfronteerd te worden.
Maar Nederland heeft een gewillig gelijkgeschakelde pers en als er een ongeluk gebeurt met een prinsje dat op vakantie is (nee maar) dan is dat het nieuws en Anil Ramdas is buiten beeld, wat hij waarschijnlijk toch zou zijn. Noodkreten uit een land waar stompzinnigheid en het bijbehorende racisme voor intellectueel en dissident doorgaan.
Lees dit en kies uit de rechterbalk en zie de worgengel opdagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten