Dit is de nacht waarin mijn moeder stierf, nu een jaar geleden. Als ik de post die ik meteen na het laatste bezoek geschreven heb herlees dringt tot mij door dat ik bepaalde bijzonderheden al vergeten had. Een jaar is rond, maar is het verlies hiermee afgedaan? Ik had het vanmiddag nog op het ijs: de gedachte, "dat zou ik haar kunnen vertellen, dat we over de gracht hebben gelopen", hoe druk het was op het ijs, iets wat ze niet uit eigen waarneming kon weten. Ze was zo gehecht aan de binnenstad waar zij zo lang gewoond heeft, zij het nergens zo lang als in de Indische Buurt.
Het komt regelmatig voor. Maar ook het jaar volgend op die twaalfde februari is een krans van gedenkpunten: de zware taak van het leeghalen van mijn ouderlijk huis. De diefstal van haar goederen door de VVD-bende van Osira. Vervolgens het vernielen van mijn huisraad door collega-gespuis van de zogenaamde woonstichting De Key, die haar adres en zelfs haar sterfbed bestookt had met malafide schrijfsels. De jaarkrans begint eigenlijk pas.
Het wegvallen was al eerder begonnen en het is niet precies aan te duiden wanneer. Het was een geleidelijk proces en dat maakt juist de reflex "dat moet ik vertellen" nog levendig.
Jammer genoeg heeft het winterweer er een stokje voor gestoken dat we op de jaardag zelf een intentiemis zouden hebben in het bevriende klooster in België. Maar het zou ook in de geest van mijn moeder zijn niet grote moeite te doen, een niet meer functionerende treinverbinding trotserend, om het per se op de dag zelf te doen. Het komt nog.
Ergens in oktober ben ik alsnog zelf ingestort, het moet haast na de hoopgevende zaterdag van het begin van de bezetting van het Beursplein zijn geweest.
Het lijkt raar om een foto die de stemming van die dag in oktober goed weergeeft te plaatsen bij deze post, maar het klopt voor mijn gevoel. Als iets mijn moeder nog benauwde haar laatste jaar en nog wat was het de haat die voortdurend voelbaar was in Nederland en elders, en dat terwijl zij zelf opmerkelijk genoeg zich steeds meer op Jezus ging richten.
De haat zal nooit het laatste woord hebben. De aanbidding van de hebzucht zal eindigen. Het gebed voor deze dag, voor deze tijd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten