Een pamflet dat oproept tot radicaal reformisme - een bijna Münchhausenachtige taak stellen Stéphane Hessel en Edgar Morin in De weg van de hoop, nog geen zestig pagina's in het Nederlands. Hier een eerste stuk van het pamflet.
Frankrijk is lang de revolutionaire koortsthermometer van Europa zoniet de wereld geweest. Het feit dat de opstandige golf van de jaren zestig en zeventig nog steeds wordt samengevat in de term "1968" weerspiegelt dit: de grootschalige bezettingsbeweging en de algemene staking van mei '68 leken nogal op een revolutie. Maar is Frankrijk nog het epicentrum van mogelijke omwenteling? Het afgelopen jaar liep het niet voorop, maar dat hoeft ook niet.
Het nieuws van de degradatie van de kredietwaardigheid van Frankrijk geeft, zoals al het nieuws op dit gebied, een gevoel van urgentie dat eigenlijk door geen enkele waarneming in het dagelijks leven ondersteund wordt. Er wordt met crisis gedreigd maar het enige dat de politici weten te verzinnen is repressie en drastisch bezuinigen (plannen die elkaar overigens tegenwerken, want repressie kost geld).
Morin en Hessel pleiten voor solidariteit, een politiek van het goede leven en van de poëzie. Dit programma is zo veelomvattend dat het mij althans juist de hoop ontneemt - en dit kan niet de bedoeling zijn. Het is trouwens vrijwel geheel toegespitst op Frankrijk alsof de rest van de wereld er weliswaar wel is maar er ook weer niet zoveel toe doet.
Is het nu de bedoeling dat ik deze indruk hiervan krijg?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten