Een wolf vanuit het keukenraam gezien

De afgelopen maanden zijn er twee wolven gesignaleerd in Denemarken. De dieren zwerven tenslotte over grote afstanden. In feite bedraagt het aantal waarnemingen in Nederland waarschijnlijk al drie over de laatste paar jaar (er van uitgaande dat het in bepaalde gevallen steeds om dezelfde wolf gaat, anders zijn het er meer). Hier en hier meer.

Hiertegen kan ik niet op dubbeleboterhammen

"Seksualiteit was iets dat [sic] moest en dat je ook moest delen."
Ja, met de Geliefde Ander dus. Moest het niet in andere decennia? Delen met wie anders?

"Wanneer en met welke demonstratie heeft u, al dan niet gedwongen door een ouder, meegedaan?"
Tja, die Chilidemonstratie, mijn waarde, daar hadden wij ons eigen blok in, en "wij", de buitenparlementairen, anarchisten maar dat woord heb je niet onthouden, hebben zelfs het initiatief genomen tot de oprichting van het Chilicomité.

"Wat is het beste disconummer uit de jaren '70?"
Als serieus Carolineluisteraar vond ik disco beneden mijn waardigheid. Maar het meisje met wie ik onverwacht in een discotheek terechtkwam in de late nacht had daar geen boodschap aan. Na lang geaarzel van mij vond zij het echt tijd de vloer op te gaan en ik moest mee. "That's the way I like it" klonk door de installatie. Het beste? De nacht waarin ik voor disco viel. En meer (dat ga ik dus niet "delen", ik zeg al te veel).

Ik weet niet of u het knipsel kunt bekijken en vergroten en dus lezen. Misschien lukt het hier.
Het naaktstrand van Zandvoort dateert van 1975. Omstreeks die tijd werd het ook gebruik op niet-naaktstranden dat vrouwen hun "bovenstukje" uitdeden.

De rode jaren waren lang niet voor iedereen "rood". Het zou kunnen dat "links" in de ruimste zin van het woord de culturele hegemonie bezat. In de krochten werd de contrarevolutie voorbereid, voorzover zij al niet volop in praktijk gebracht werd, zoals in de VS, waar de zwarte en indiaanse beweging vervolgd en vernietigd werd. En de ideologische voorbereiding plaatsvond voor het "marktdenken", ook neoliberalisme genoemd, in Europa ook ingeleid door de "nieuwe filosofen". Rechts heeft meer van Gramsci geleerd dan "links".
De VPRO van nu gaat hierin geheel mee en presenteert "geschiedenis". Voor de jaren zeventig moet je je schamen.
Ik kijk met enige verwondering terug op het snordragen, ja. Zowel snorren als lang haar bij mannetjes zijn nu "rechts" dus de terugblik roept gêne op.

Als De AS in feite maar drie keer per jaar uitkomt verschijnen er drie Dubbele boterhammen met kaas per jaar. Ook bij tijd van leven komt het dus nooit af.

Kermend door het leven

My favourite things, Ronny Jordan
Ik dacht eerst versies van nummers uit The sound of music bijeen te sprokkelen maar eigenlijk waren er alleen versies van dit nummer. Do re mi is onlangs nog langsgekomen.


A day in the life, Grant Green
Niet alleen Wes Montgomery heeft zich er aan gewaagd...


Als ik het toch over hem heb: Moanin'

Leer ons te knielen, IMF

Merk op hoe hier Hamdeen Sabahi als de nieuwe Echte Vijand van het Westen wordt afgeschilderd in Egypte. Hij is de aanvoerder van de Waardigheidspartij, Arabisch-nationalistisch, tegen het islamisme en - veel erger natuurlijk - tegen de "vrije markten".
De New York Times gebruikt die term nog zonder enige ironie, "vrije markten", de enige uitdrukking waarin de gelijkgeschakelde media het woord "vrij" nog zullen gebruiken. Stel je voor, iemand die Egypte zelf tot ontwikkeling wil laten komen - dat moet een vijand van "het westen" zijn.
Of zou het zijn dat Sabahi kritisch is tegenover Israël, dat toch echt ten oosten van Egypte ligt? Het wordt in het NY-Timesartikel nergens uitgesproken.

Nogmaals, als de keuze tussen kwezelige en repressieve "islamisten" enerzijds en Arabische nationalisten anderzijds is, zal "het westen" steeds voor de eersten kiezen.

Fontella Bass

Over Fontella Bass en mijn droom rond Rescue me heb ik hier al eerder geschreven. De droom dateerde van omstreeks de kerstdagen 1965, aangewakkerd door het vertrek van de drie beste deejays van Caroline South, Bryan Vaughan, Paul Noble en Keith Skues.
En met de kerst van 2012 ging Fontella. Vaarwel.


Met Bobby McClure, Don't mess with a good thing


To be free

Tegen genocide en slecht bestuur

De inkt was nog niet opgedroogd van het vorige stuk of mij bereikte het nieuws dat de Verenigde Staten van plan zijn niet minder dan vijfendertig landen in Afrika te bezetten. Is dit de hoogste imperialistische hubris - eindelijk het continent overnemen dat al zolang de speelbal van Europese mogendheden geweest is?
En is dan het treurige koloniale maaksel de Centraal-Afrikaanse Republiek een eerste kandidaat (na Libië en waarschijnlijk Mali)?

De berichten over wat er gaande is in dit kortstondig keizerrijk zijn nogal tegenstrijdig. Het lijkt er ook op alsof de "westerse" berichtgevers in doorsnee niet geïnteresseerd zijn meer door te geven dan regeringscommuniqués uit Bangui die gericht zijn op "de internationale gemeenschap". Tsjaad is gevraagd te interveniëren, maar de tweeduizend uitgezonden militairen keken de andere kant op toen strijders van Séléka een strategische stad innamen.
Waar staat Séléka voor? Uit dit bericht kunnen wij afleiden dat dit leger het officiële Centrafrikaanse leger genocidale praktijken en vreemdelingenhaat verwijt, juist tegen mensen uit Tsjaad, waarvandaan militairen het te hulp zouden moeten schieten. Wat eist Séléka? "Goed bestuur".

De Veiligheidsraad is "ongerust". Kortom, "Amerikaanse laarzen op de grond"?

Amílcar Cabral en het tijdsgewricht

Je bent verantwoordelijk voor het verrichten van alle voorkomende werkzaamheden in het verkoopproces met als doel het bereiken van een optimaal commercieel resultaat.

Het eindpunt van iets wat zo'n ruim veertig jaar geleden begonnen is: de Derdewereldwinkel. Waar misschien wel potjes honing uit "de Derde Wereld" te koop waren, maar waar het in de eerste plaats ging om de bewustwording/-making van een groter publiek van de onrechtvaardige verhoudingen in de wereld en wat er aan te doen. Meestal ook door boeken- en bladenverkoop.
Ik ga niet de hele geschiedenis van het fenomeen (derde)wereldwinkel van de afgelopen decennia in een notedop afdraaien. Ik zoek de landelijk bekendste van destijds en lang daarna, waar het woord imperialisme allesbehalve taboe was. De Uitbuyt, Wageningen, nu hoofdzakelijk doend aan kunstnijverheid, naar ik begrijp. De geschiedenis weerspiegelt de teloorgang van wereldomvattende maatschappijkritiek doorheen dezelfde decennia - de preventieve contrarevolutie die weerspiegeld wordt in het idee van "eerlijke handel", die marketingtechnisch lekkerder klinkt als "fair trade", te koppelen aan een boektitel van een schrijver die niets meer terug kan zeggen, de opmerking dat "kritische boeken" tegenwoordig bij iedere boekhandel te koop zijn (!) om te eindigen in de cadeautjessfeer waar een optimaal commercieel resultaat behaald dient te worden.

Imperialisme is onzin, "het westen" bevordert de mensenrechten. Door eerlijke handel, bijvoorbeeld. Ik zag een Telegraafkop langskomen, "de wereldwinkel gaat met zijn tijd mee". "De tijd" is hun tijd. Daar moet je in meegaan.

In mijn "Biafraanse" tijd, die in zekere zin nog steeds voortduurt, was er nog niet zoiets in Amsterdam. De Amsterdamse wereldwinkel was vervolgens opmerkelijk genoeg gevestigd aan het Rokin, een "lokatie" die nu natuurlijk niet op te brengen zou zijn voor zo'n initiatief.
Ik ben er geloof ik ook maar een keer geweest. Ik vond er een Engels boek met teksten van Amílcar Cabral, de theoreticus en aanvoerder van de guerrilla in Portugees Guinea oftewel Guiné-Bissau - de enige Portugese kolonie die op het punt stond zich vrij te vechten - reden voor de geheime dienst hem te laten vermoorden in Conakry, 20 januari 1973.
Achter de kassa aan het Rokin stond iemand die vond dat er elementairder boeken waren over de Portugese koloniën en die mij vroeg of ik zeker wist of ik hier al aan toe was. Ik kan niet anders dan geïrriteerd gereageerd hebben. Blijkbaar moest je beginneling zijn om hier binnen te lopen.
Maar ach, het viel niet te weten dat dit zou uitlopen in een geschenkjeswinkel met koloniale, naar New Age zwemende geur. India is heel spiritueel, wist u dat? Tibet ook. En anders de Indianen - optimaal commercieel resultaat verzekerd.

En met Guiné-Bissau is het ook niet goed gegaan. Integendeel.

Enkele teksten van Cabral in het Engels: The weapon of theory en "Verkondig geen gemakkelijke overwinningen", waarnaar de bundel die in 1973 bij Van Gennep verscheen is genoemd.

Een vroeg gedicht van Cabral, als ik zin heb binnenkort waag ik mij aan een vertaling.

ILHA

Tu vives — mãe adormecida —

nua e esquecida,
seca,
fustigada pelos ventos,
ao som de músicas sem música
das águas que nos prendem…

Ilha:
teus montes e teus vales
não sentiram passar os tempos
e ficaram no mundo dos teus sonhos
— os sonhos dos teus filhos —
a clamar aos ventos que passam,
e às aves que voam, livres,
as tuas ânsias!

Ilha:
colina sem fim de terra vermelha
— terra dura —
rochas escarpadas tapando os horizontes,
mas aos quatro ventos prendendo as nossas ânsias!

(Praia, Cabo Verde, 1945)

Anouk treedt op in Vluchtkerk

Kerstnachtviering in de Vluchtkerk, fragment...


Dit meer om het beeld dan het geluid:

Vaarwel Aleppo, vaarwel Arabisch ontwaken

Eigenlijk is het bij uitstek het mysterie van de koloniale politiek van de Noordatlantische wereld: waarom bestrijdt deze het Arabische nationalisme? Omdat de Arabische wereld, als er enige eenheid mogelijk was, nogal groot en strategisch gelegen is - van de Senegal tot voorbij de Eufraat? Omdat er nogal wat aardolie in de grond zit in Arabische landen?
Vanaf het einde van de Eerste Wereldoorlog, met als diepte- (vanuit Europese blik wellicht: hoogte-)punten de stichting van Israël, de aanval op het Suezkanaal van 1956 en sinds 1991 een nauwelijks koud te noemen oorlogstoestand. Die met retoriek tegen "de islam" gepaard gaat maar in de praktijk Arabisch-nationalistische regeringen meestal met oorlogsgeweld opzij geschoven heeft en vervangen door islamitische kwezelarij. Als dit domheid is van de Noordatlantische regimes vraag ik mij af wat ze dan ooit intelligent aanpakken.

Irak 2003, Libië 2011 en dezer dagen Syrië. Door het seculiere, oorspronkelijk juist door christenen gedreven, nationalisme te bestrijden wordt de vijand gekweekt waartegen de retoriek gericht is (maar niet de wapens, die worden juist volop aangeleverd).

Syrië is net als Jordanië speciaal gereserveerd voor de Hasjem-dynastie die oorspronkelijk Mekka in handen had, maar daar in de allerlaatste dagen van het Osmaanse Rijk juist uitgegooid is door de wahhabitische Saoeds. Sinds de val van de ongewenste, door de Franse "mandaat"-houders geïnstalleerde monarchie, is Syrië een moeizaam gehandhaafd, dictatoriaal bestuurd Arabisch-nationalistisch land geweest. Een mozaïek van minderheden, godsdienstig en etnisch, soms beide - van Koerdische Yezidi's via Arabische Noeseiri's tot en met de Druzen.
In dit alles houden nu door "het westen" met huilerige verhalen over het "vreselijke regime" (oud-collega Doornbos loopt voorop in het gejank) en wapens ondersteunde "vrijheidsstrijders" huis, die in feite het wahhabisme invoeren en - wie weet - de Saoeds ten troon willen heffen. Hoewel de kwezelige strijders zouden moeten neerkijken op de Saoedische dynastie die tenslotte ook doe-als-ik-zeg-niet-zoals-ik-doe belijden.

Aleppo als het eindpunt van de veelkleurige Levant, de stad van Koerden, Turk(men)en, Armeniërs, Tsjerkessen, Syrisch-orthodoxen ("Arameeërs"), Arabieren van allerlei gezindte - voorbij. Niet voorgoed misschien, maar hoe dit goed kan aflopen en binnen afzienbare tijd nog terecht kan komen zie ik niet. En of de vele niet-islamieten het er zullen volhouden - ironischerwijze is er een grote kans dat zij naar het land van hun kwelgeesten, de VS, zullen emigreren.

Van de Arabisch-nationalistische regimes is - net als het Egypte van na Nasser - alleen nog de karikatuur in Algerije over (er van uitgaande dat het Baathregime in Syrië gedoemd is).

Ontproletarisering door herstel van de geest

Uit een artikel van Pieter Lemmens, op zijn beurt weer gewijd aan Bernard Stiegler, over de totale proletarisering door de roof van de geest in het huidige "neoliberale" kapitalisme:

Wat men tegenwoordig de ‘kenniseconomie’ noemt betekent de facto juist een
vernietiging van de kennis en van de mens als een kennend wezen. Het onderwerpen van de cognitieve en creatieve vermogens aan de economie leidt onvermijdelijk tot verdomming en barbarisering.(....)

Het neoliberale kapitalisme creëert een samenleving van louter eindgebruikers (users) en dat betekent dat het bestaan daarin wordt gereduceerd tot het niveau van wat Stiegler de subsistentie noemt – zeg maar de metaboliserende dimensie van het menselijk leven, de loutere bevrediging van behoeften. De homo consumens is een mens die, in Stieglers termen, van zijn existentie - het wezenlijk vrije en open karakter van zijn bestaanswijze - èn van zijn consistentie - het vermogen tot idealisering en het ontwerpen van een toekomst - is beroofd, doordat hij leeft onder de dwang zijn leven permanent aan te passen aan de eisen van de kapitalistische economie (die in de vorm van het speculatieve casinokapitalisme steeds minder ruimte laat voor langere-termijn investeringen en op den duur elke investering in de toekomst blokkeert). Zijn bewustzijn,zijn aandacht, zijn verlangen, zijn levenstijd, zijn hele existentie wordt permanent in beslaggenomen door ofwel productie ofwel consumptie in dienst van de kapitaalvermeerdering.(....)

Om met Nietzsche zelf te spreken: een toestand waarin de hoogste waarden van weleer waardeloos zijn geworden, toestand die hij aanduidde met de uitdrukking ‘de dood van God’. De mens die enkel en alleen nog aan zichzelf kan denken en wiens leven geen hogere ambities meer kent dan carrière maken en consumeren, die slechts geïnteresseerd in het eigen belang en het eigen genot, heet bij Nietzsche de ‘laatste mens’. De huidige neoliberale mens is de vleesgeworden laatste mens.(....)

[De] door het kapitalisme geëxploiteerde psychotechnologieën maken de geest kapot, misvormen en brutaliseren hem in plaats van hem te vormen en te verheffen. Als technologieën voor de controle van de geest vernietigen ze de vrijheid en het kritisch vermogen van de geest. Strijd voeren tegen het neoliberalisme betekent vanuit het perspectief van Stiegler vooral strijd voeren tegen deze neoliberale psychomacht. En dit kan zijns inziens slechts geschieden via de technische dispositieven van deze psychomacht zelf.

Of de ontproletarisering en de herovering van de geest nu werkelijk bewerkstelligd kan worden via de nieuwe "gemeengronden" ("commons") van het internet, en door hacken, lijkt mij nog open voor discussie, schreef hij monter op het wereldwijde web...

Een recent boek waaraan Lemmens maar ook bijvoorbeeld Lemaire heeft meegewerkt.

Sites van Bernard Stiegler.

Het paradijs is om u uit te verdrijven

Big yellow taxi, Joni Mitchell


Paradise, John Prine
De oudste coverversie die ik ken is van Jackie DeShannon, die staat niet op YT. Wel bijvoorbeeld, live:


The Seldom Scene, meermalen ten gehore gebracht door Leendert Brouwer in zijn bluegrasshoekje in Transkul


Jim & Jesse, nog een bluegrassversie


Ray Hensley laat zien dat het opgeblazen, weggegraven plaatsje ook echt Paradise heette. Hoe obsceen wilt u het hebben.


De Everly Brothers tenslotte, die uit de genoemde streek komen.

Het vernietigen van het paradijs "voor de vooruitgang" en geld voor enkelen is een specialisme van onder anderen deze mijnheer Peabody.

Belofte en dorre bladeren van 1970

Ernst Stern beschrijft een gesprek tussen hem en Tom de Booy op het congres Kapitalisme in de jaren zeventig in Tilburg.
Ik heb geen herinnering (een van) beiden daar ontmoet te hebben maar dit zegt niet zoveel. Het congres vond plaats in 1970, in de bewogen dagen van de Rotterdamse havenstaking waarin gemakkelijk maoisten en vervolgens "gewone" partijcommunisten een belangrijke rol speelden, tot schrik van de burgerij.

Stern doet veel autobiografisch' in zijn Wat zal men doen? en de betrokken passage is niet anders op dit punt:

De schaarse tientallen die kerk en staat trachtten te democratiseren zaagden dus de tak door waarop ze zaten.
Een vriend die mij omstreeks 1962 hierop wees, de violist, chemicus en ouderling Van der Giessen, was het niet met mij eens dat doorzagen mijn taak was en mij opvangen die van de kerkeraad. Toen ik daarover later sprak met Tom de Booy op het internationale congres over Capitalism in the seventies, Tilburg 1969, zei deze dat we waarschijnlijk zouden belanden in een zacht bed van dorre bladeren. Mij werd inderdaad, drie jaar nadat ik in 1985 van mijn ambt ontheven was, een vervroegd pensioen verleend.

Sterns perspectief op 1970 moet een ander zijn geweest dan het mijne, het zal een leeftijdskwestie zijn geweest (dat strekt tot het onthouden van het jaartal). Van de sprekers zijn enkele prominente naamdragers, Gorz en Mandel, alweer een tijd niet meer in leven. Van de nog-actief en levenden kan ik Elmar Altvater vermelden en de jongste inleider, die als een belofte werd gepresenteerd.
Hoe lang kun je een belofte zijn? Richard D. Wolff is inmiddels zeventig en geeft vrijwel dagelijks een analyse. Hier vermeldt hij wat in de VS hoog wordt opgespeeld door gek-rechts, maar het is niet alleen het Republikeinse gekkenhuis dat de klasseoorlog heeft verklaard aan wie zij klaplopers, schooiers en handophouders noemen, die zo veel mogelijk getrapt dienen te worden. De Tories en de VVD zijn niet anders en hebben geen andere retoriek.

Ik denk dat de opbouw van socialisme zoals Wolff in het gemelde laatste stuk beschrijft inderdaad de weg is, zoniet altijd dan zeker nu: coöperatief werken in niet te groot verband. Er dient evenwel een overheid te zijn die deze organisatie- en werkvorm zoniet bevordert dan in ieder geval beschermt. Vroeg of laat komt er op dit punt een machtsvraag. Wel opmerkelijk dat ik dit als anarchist toevoeg aan de veelbelovende marxist Wolff.

Zoals zo vaak vat Ron Cobb de kwestie in een enkele cartoon helder samen.

Als mensenrechten telden woonden de Chagossianen gewoon nog thuis

In Chagossiaanse kringen werd er echt naar de uitspraak van het Europese Hof voor de Rechten van de Mens in Straatsburg uitgekeken. Het leek mij bij voorbaat een illusie maar ik heb deze niet willen verstoren. De klap komt overigens des te harder aan.

De verklaring van de Minority Rights Group, de beslissing van het Hof.

Mensenrechten zijn voor hen-daar-boven, niet voor echte mensen - als het anders was waren de Chagossianen nooit gedeporteerd.

Het gebied is in bepaald nieuws wegens "illegaal vissen", Greenpeace let er op.

De boef met het gouden eeuwhart

Een paar jaar geleden is er een dik definitief boek verschenen over Sjakoo, Jacob Frederik Müller, de legendarische boef van Duitse achtergrond in het Amsterdam van de zeventiende/achttiende eeuw.
Ik heb mij er nog niet toe kunnen zetten, zoveel eigenlijk over zo weinig.

Ik heb zijn naam voor het eerst gehoord in een verwijzing naar blokken huizen in de Molukkenstraat, voorbij de hoek van de Javastraat, waar ik woonde - dit werd als Het Fort van Sjakoo aangeduid (de eerste klinker in de naam Sjakoo is dezelfde als die in de, en de klemtoon ligt op de laatste lettergreep - dan weet u dat). In de late jaren zeventig kwam ik het verhaal achter de naamgever te weten, en de achtergrond van het verhaal van het Fort. Dit bleek eigenlijk niet in de Indische Buurt te staan maar - wellicht op de Haarlemmerdijk, en anders ergens in de Jordaan. Iedere buurt heeft of had wel zijn moord-en-brandhoek die het Fort van Sjakoo heet(te).
Van juli 1978 tot september 1989, met een onderbreking wegens ongenoegen over wat ik het financiële wanbeheer vond, heb ik in de gelijknamige boekhandel gewerkt. Net niet vanaf het begin, maar toch wel als eerste generatie, ik vermoed dat ik het zo mag uitdrukken. Er werken nu mensen die nog lang niet in projectie waren toen ik er begon en toen het pand verdedigd moest worden tegen dreigende ontruiming.
Maar hierover nu eigenlijk niet.

De Anti Apartheidsbeweging Nederland was het door de CPN aangevoerde Zuid-Afrikacomité in Nederland. Conny Braam was jarenlang voorzitster. Het heeft een onvergetelijke indruk op mij achtergelaten hoe zij smachtend naar mij keek bij de signeersessie in Athenaeum voor haar boek Operatie Vula. Het smachten betrof - dien ik er bij te zeggen - het verlangen dat ik het dan zou komen kopen, gesigneerd en al. Het liep niet bepaald storm.
Nou, mooi niet, voor mij was niet eens een wanhopige signeersessie gepland voor mijn eersteling in die dagen. Eersteling? Enigeling?

Later sprak ik haar in verband met de documentatie die zij zocht over het oorspronkelijke eiland van Robinson Crusoë. Iemand anders bleek daar ook mee bezig en het was niet zeker of zij het ook echt zou schrijven.

En nu verneem ik dat zij een roman over Jaco Müller heeft geschreven. Ik begrijp dat zij inmiddels wel terecht is gekomen. In de online catalogus van de boekhandel Het Fort van Sjakoo ontbreekt de roman (vooralsnog).
Wat zal ik er nog eens over zeggen? Het eerste hoofdstuk.
Van Thuynhuizen lijkt mij een heel onwaarschijnlijke naam, maar wie weet. Zoals gezegd, ik heb de pil van Thuijs, De ware Jaco, ook nog niet gelezen.

Mr. President - tear - oh well, never mind

De landgrens tussen Griekenland en Turkije is inmiddels afgesloten met een hek van 10,365 km lengte en vier meter hoogte. De muur kan alleen met mechanische middelen getrotseerd worden. "Illegale immigranten" kunnen altijd nog Griekenland bereiken door over de grensrivier de Evros te zwemmen. De muur is op een koopje uitgelopen. Oorspronkelijk waren de kosten op vijf miljoen euro beraamd, het werd drie miljoen.

De aanleg heeft een jaar geduurd en is begonnen onder leiding van de sociaal-democratische minister voor burgerbescherming Christos Papoutsis.
George Orwell heeft de aanwijzingen voor dit draaiboek geleverd.

Zwemmen over de Evros of met wrakke bootjes over de Egeïsche Zee varen blijft (on)mogelijk.

De jacht op vreemdelingen en de jacht op Joke Kaviaar

Beste mensen,
Op 8 januari 2013, om 13.45 uur bij de meervoudige kamer in Haarlem, dient het proces tegen Joke Kaviaar. Zij schrijft al jarenlang aanklachten tegen wat de overheid noemt ‘het asielbeleid’.

Zoals jullie je wellicht herinneren werd ze wegens ‘opruiing en verspreiding tot opruiing, met terroristisch oogmerk’ vorig jaar 13 september 2011 opgepakt door de Nationale Recherche en drie dagen in beperkingen vastgehouden.

Ook werd er huiszoeking gedaan. Drie maanden later, op 7 december 2011, liet het Landelijk Parket van het Openbaar Ministerie haar website ontoegankelijk maken. De website is op 8 december 2011, een dag later, weer terug online gezet en staat er nog altijd “inclusief de opruiende teksten” aldus een proces-verbaal in het dossier.

Zij is nu gedagvaard wegens “opruiing tot enig strafbaar feit of tot gewelddadig optreden tegen het openbaar gezag” (art. 131 lid1). In de dagvaarding staan citaten uit de volgende vier teksten:

- Rara, wiens rechtsorde is het? “tijd voor een nieuwe generatie om op te staan en de fakkel van Rara overnemen!”
- Leers, het vuur en de dood “ook beweerde hij (Leers) dat de IND medewerkers zouden worden bedreigd. ‘Dan komen ze naar mij toe’ zei hij. Goed plan voor de verandering. Het wordt tijd dat we die uitnodiging aannemen, maar dan niet om te praten. Wie gaat er mee op visite bij Leers?”
- Neederland wordt schoongeveegd “Het feit dat Neederland zich een democratie noemt, vrijwaart de natiestaat niet van zulk broodnodig ingrijpen in de macht. Niet om de macht over te nemen, maar om deze af te breken. Het zal alles niet legaal zijn, maar ach. Er is wel meer niet legaal. Voor sommigen is de illegale actie een keuze. Voor anderen het illegaal verblijf een opgelegd feit. Laat ons allen daders zijn!”
- Waar blijft de Hollandse Opstand? “Waar blijft de Hollandse opstand? Wie gaat er mee om de kantoren van de IND te bestormen en leeg te trekken, de archieven en computers te overgieten met benzine en door vuur te vernietigen?”

Overigens staat in het dossier nog een vijfde tekst, waarvoor niet is gedagvaard:
- Hard Leers

Opvallend: Officier van justitie G. Visser, die de zaak heeft overgenomen van Schram, heeft de aanklacht “terroristisch oogmerk” (art. 131 lid2) NIET in de dagvaarding opgenomen. Dat doet het vermoeden rijzen dat deze verzwaring van de aanklacht ten tijde van de arrestatie, de huiszoeking, en gedurende het hele onderzoek louter en alleen is toegevoegd als intimidatie, en om gebruik te maken van de vergaande opsporingsbevoegdheden uit de terrorismewetgeving. Uit de buitensporige huiszoeking kon reeds worden opgemaakt dat hier vooral sprake was van een fishing expedition om de groeiende No Border beweging in kaart te brengen.

Dit is een politiek show- en proefproces!

Bij de start van het onderzoek ‘Gulkana’ stelt de Nationale Recherche als “doelstellingen” van dit onderzoek, naast het “doen ophouden feit”: het “ontmoedigen van verdachte en groepering” en “een signaal afgeven aan verdachte, groepering en bevolking.”

Hieruit blijkt duidelijk dat we te maken hebben met een politiek show- en proefproces van het landelijk parket, bedoeld om:

1. Joke Kaviaar een flinke straf toe te bedelen en zo de mond te snoeren
2. Haar en haar mede-(no border)activisten af te schrikken
3. De vrijheid van meningsuiting in te perken voor meningen die de staat aanvallen
4. Jurisprudentie te verkrijgen die het begrip opruiing oprekt
5. Het Nederlands/Europees migratiebeleid ten koste van alles te verdedigen tegen toenemend verzet

Maar wij laten dit niet zomaar en stilletjes gebeuren! Verzet is noodzaak en de oproep om in verzet te komen moet gehoord kunnen worden! De Westerse regeringen hebben de mond vol van internetvrijheid in landen ver hier vandaan, maar de censuur die zij zelf plegen is identiek aan de censuur die zij zeggen te bestrijden.

De komende tijd zal de Steungroep 13 september regelmatig bericht geven, en komen met een aantal artikelen die de zaak van verschillende kanten belichten.

Daarnaast roept de Steungroep activisten en activistische collectieven en groepen op om samen met ons dit niet ongezien en ongehoord te laten passeren! Wij roepen op om

- de teksten van Joke Kaviaar waarvoor ze is aangeklaagd te publiceren en te verspreiden
- mirrors op te zetten van de gehele website jokekaviaar.nl
- zelf met artikelen te komen om het vreemdelingenbeleid aan te klagen, dit politieke proces aan te klagen,
- naar de rechtszaak te komen op 8 januari,
- en vooral: door te gaan met acties, met het ondersteunen en versterken van de strijd van vluchtelingen!

Dit proces zal zeker precedentwerking hebben! Eerst komen ze voor Joke Kaviaar, die zij zullen afschilderen als een extremist, zodat velen het niet zullen wagen het voor haar op te nemen. Daarna komen ze bij jou of één van je vrienden, die zich met scherpe pen heeft uitgelaten over vreemdelingenbeleid, dierenrechten, kraken, milieu, crisis, kapitalisme… en wie is de volgende? Mogen alleen nog gevestigde journalisten een harde column schrijven en politici uit de Tweede Kamer? Mag alleen de mening van rechts populisten gehoord en gezien worden?

Wees solidair!! Zegt het voort zegt het voort!!

Steungroep 13 september

Vreten op tafel

Ik heb de afgelopen tijd een paar keer een citaat uit dit gezang laten vallen, argeloos denkend dat het algemeen Nederlands cultuurgoed is.
Mij intussen afvragend wat "in de mensen een welbehagen" nou eigenlijk zou moeten betekenen. Het gezang verbeeldt een weergave van de engelenzang die de herders in de omgeving van Bethlehem zouden hebben gehoord in de nacht waarin Jezus van Nazareth werd geboren.

Ere zij God hoort derhalve bij de kersttijd. Het is wel echt Nederlands, maar het is ook echt "protestant". Het voert mij terug naar mijn jongste jaren, een van de weinige herinneringen die ik heb aan mijn vader - die bestond het "vreten op tafel" te zingen een keer, in plaats van "vrede op aarde". Ik vond het schokkend, verwachtte zoiets niet van hem. Het onverwachte is een verstopte herinnering waar ik verder niet aan kan raken. Mijn vader was "bekeerd" tot de "liberale" hervormde kerk als katholiek, maar het katholieke heb ik dus nooit meegekregen.

En waarom nog geschokt zijn over dat vreten? In dit filmpje wordt alvast de Sterreclame aangekondigd. Ik heb er niets aan toe te voegen.

Abercrombie & Pinkerton

De plotselinge confontatie met deze Schotse naam in Amsterdam bracht mij een in mijn herinnering schemerend nummer te binnen dat toevallig net door iemand op YT geplaatst bleek.


Mr. Abercrombie taught me, Lady Murray. Niet zo preppy, deze tekst...
Het nummer blijkt in het Frans omgezet te zijn (hoewel, eigenlijk wordt alleen de muziek gebruikt) en gezongen door Sheila


La porte en bois
Dezelfde licht-psychedelische 1967-sound die ik met het bovenstaande associeer hieronder.
Nummers die ik in 45 jaar niet gehoord heb, het is toch wat, om de boekhouder uit Smeer van Jan Arends te citeren.


Miss Pinkerton, Cuppa T

Privilege, zweet en branden

Het verlopen warenhuis waar ik volgens mij nog nooit een stap binnen heb gezet (te duur!) is weg - men zegt: naar een andere plaats in de stad, dichtbij, maar ik mis het alleen doordat het weg blijkt te zijn. De namencombinatie Abercrombie & Fitch staat op het raam, de ramen zijn verder geblindeerd. Een groepje jongelui (allen zeer "autochtoon") staat te wachten, klaarblijkelijk op een openingsplechtigheid, voor genodigden waarschijnlijk want het is het uur waarop de winkels juist sluiten.

In de ruime omgeving zoemt het op straat: Abercrombie & Fitch. Ik krijg bij de namen associaties met wc-stortbakken en badkuipen, zoals Villeroy & Boch, maar de plaatselijke sufmedia maken duidelijk dat het - wat een verrassing - om kleding met een logo gaat. Meisjes komen aan het woord die de winkels kennen uit New York en Londen en weet ik verder veel, en dit merk wordt heilig genoemd. Heilig!
De kleertjes zijn naar verluidt nogal duur maar gaan grif van de hand. Wie heeft het over crisis? Eindelijk Abercrombie & Fitch in Amsterdam.

En natuurlijk komen de kleertjes die de dra(a)g(st)ers een onschuldig voorkomen dienen te geven uit sweatshops in Zuid- en Oost-Azië, een winkel die anders probeert te zijn wijst hier fijntjes op. Boven een brand uit 2010, in de berichtgeving is de laatste grote brand nog niet meegenomen.
Een demonstratie naar aanleiding van een andere brand bij een leverancier van de Heilige Firma.

De mensen in deze demonstratie dragen niet de "preppy" kleding, zij hebben er geen boodschap aan dat wat zij maken

embodies the essence of privilege and East Coast.

Heiligheid in verband met sweatshopwerk en brandgevaarlijkheid waarbij tientallen zoniet honderden niet-geprivilegieerde, gekleurde mensen het leven laten.
Er staan bij de opening van zo'n winkel geen mensen met pamfletten die de winkelbeluste jongeren zouden kunnen duidelijk maken dat de onderhavige kleren waarschijnlijk in dezelfde fabriek gemaakt worden als de kleding van Wibra of Zeeman en hoeveel bloed, zweet en tranen er kleven aan "de essentie van privilege en Wassenaar" [hoe dit naar Nederland te transponeren?].
Bij dezen dan. Meer hierover hier en via de zoekmachine op de desbetreffende site.

De dood op uw brood als toneelstuk

Smeer of: de weldoener des vaderlands is een toneelstuk geschreven naar de "affaire" die in 1960-61 aan de orde was: toevoegsels aan Plantamargarine die voor ernstige huiduitslag zorgden. Tien jaar later nog wijdde Aktie Andere Koers een brochure aan de affaire waarin "de dood op uw brood was het devies" deel van de titel was. De Planta-affaire is uiteraard uit het collectieve geheugen gewist of er eenvoudigweg niet toegelaten. De margarine werd Bona, in een gezellig kuipje, mee te nemen in de arreslee in de sneeuw. Elders heet het nog steeds Planta. Unilever is onschendbaar. (Er zijn geloof ik geen doden gevallen door het gif in de margarine, maar dat was niet de verdienste van de fabrikant).

Het komt allemaal aan de orde in het toneelstuk van Jan Arends dat door zijn biograaf "ontdekt" is, een spel van uitbuiting, consumentenbedrog, de krant als propaganda (in 1961 al), reclame en verdere indoctrinatie - maar laat ik niet te veel verklappen. Hier een flink voorproefje. Het boek is hier uitgegeven.

Jan Arends heeft een blauwe maandag bij de Toonderstudio's gewerkt, woonde later in Leeuwarden. Ik heb Sherre/Waling wel eens over hem gehoord, hij stelde het voor alsof het Jan Arends te veel is geweest verder te leven in vijandig Nederland. Hij kan hem gekend hebben via Toonder en Leeuwarden. Het lezen van dit profetische toneelstuk (dat wel niet opgevoerd zal worden in Nederland) wekt de indruk dat dit het geval kan zijn geweest. Arends' biografie ken ik vooralsnog niet.

Daklozen dienen daklozer gemaakt

De dakloze geïllegaliseerden van Den Haag mogen van een verkleed persoon uit hun tent geramd worden want hun kamp is onhygiënisch, vindt gebeft geboefte in navolging van de Haagse burgemeester Van Aartsen.
Zie hier en algemeen op de desbetreffende site.

Bambule - zorg voor wie?

Bambule - Fürsorge - Sorge für wen? - het stond jarenlang in de catalogus van Rotbuch, tot na de dood van de schrijfster, Ulrike Meinhof. Het verhaal van het regime in een meisjesopvoedingsgesticht.

Er is een Nederlandse biografie van Ulrike Meinhof uit (ik heb mij nog niet eens gezet tot die van Jutta Ditfurth) bij uitgeverij Aspekt. Een raar en vaak dubieus fonds, geen kwaad woord natuurlijk over Martin Ros maar heeft hij er nog mee te maken? De biografie lijkt het eerste deel te zijn van een Stammheimbibliotheek, als ik de bibliografische beschrijving hier juist interpreteer.

Aan de motivatie van degenen die de Rote Armee Fraktion vormden wordt een nogal zeer hedendaagse draai gegeven:

Eind jaren zestig sprongen Gudrun Ensslin, Andreas Baader, Ulrike Meinhof, Astrid Proll - die later de RAF vorm gaven - op moedige wijze in de bres voor het lot van weeskinderen in (katholieke) tehuizen die daar werden mishandeld en misbruikt. Meinhof en anderen hebben hen aangezet zich te weren en te revolteren en ze heeft hier ook nog een film over gemaakt.

De zes delen van deze film uit 1970:


Deel 1


Deel 2


Deel 3


Deel 4


Deel 5


Deel 6, slot

Ik heb wel een vermoeden, zonder dat ik dit boek gelezen heb (ach, moet het? we zullen zien). Das Wahre ist das Ganze - zowel de confrontatie met zo'n tehuis als het imperialisme en de bevrijdingsstrijd in de Derde Wereld in het algemeen (het transmissieriem) spelen een onontwarbare rol.
Was de RAF een ontsporing? Waarschijnlijk wel, maar als ik bij mijzelf te rade ga vind ik het moeilijk om vanuit het heden van deze decemberdag in 2012 grote woorden ertegen te richten. Na lang wikken laat ik het bij deze laatste zin.

Demografische tijdbom op scherp

De Zes Graafschappen hebben op een haartje na nog een protestante meerderheid, maar het kan niet niet lang meer duren. De percentages naderen elkaar sterk. Over de katholieken in de achtergehouden kolonie werd (en wordt ongetwijfeld nog) gepraat in volstrekt racistische termen met een lading van mannetjesjaloezie, zoals die ook gangbaar is onder de spraakmakende gemeente in Israel. De demografische tijdbom.
Alleen is het in deze dagen nauwelijks aantrekkelijk de grens van de schande weg te poetsen, met in de Vrijstaat - na het verraad van de Groenen - nu Labour als medeplichtig doordrijver van de lugubere bezuinigingspolitiek die de armen treft - zoals in Griekenland, in Portugal en niet te vergeten dezer dagen Nederland.

Devagar, devagarinho, emekiro

Een Manchester ("shoegazer")-stijl nummer waar nou juist geen schoen aan te pas komt.
Geen flauw idee waar het over gaat.

Negua joan da ta, Zea Mays


Bota bexamela, Alaitz & Maider


Een bertsolaria van Uxue Alberdi, auteur bij Zirimiri Press
Het lijkt mij dat het iets is als het Azoreaanse Pézinho da Vila: er worden wat woorden opgegeven en de zanger(es) toont haar of zijn kunnen door er geïmproviseerd een couplet bij te maken - zo werkt bertsol blijkbaar. Op het pézinho, de naam zegt het al, moet ook nog gedanst kunnen worden.


Een anoniem Voetje van de Stad [Ponta Delgada]

Uxue Alberdi moest nog geboren worden toen ik en mijn makkers*) uit de "rode jaren" onze blik naar het zuiden van Europa wierpen, waar revolutie en contrarevolutie bij elkaar lijken te liggen, het deel van het continent dat zwaar gestraft wordt voor - waarvoor?
Het daagt mij weer - waarom in 's hemelsnaam Baskisch willen leren?
In het zuiden "gebeurde het". En gebeurt het nog of opnieuw.

*) Ik hanteer deze in principe onheuse formulering omdat ik weet waar ik sta en gestaan heb de afgelopen decennia. Ik denk niet dat de meeste "basisten" van toen nou zoveel veranderd zijn overigens.

Er zijn nog mensen verliefd op Nederland

Wij hebben niet anders dan dit: de persoonlijkheid kan zich verdiepen in geheimtekens en daarbij leven. Of het gelijkwaardig is, dat universiteiten vooropleidingen voor het zakenleven worden, hebben wij niet te beoordelen, maar levend te ontkennen. Er is geen andere weg.

Amerika is zozeer ons slechter Ik geworden, dat men tegenwoordig naar Amerika reist, om dit te loochenen.

Menno ter Braak over waarom hij 'Amerika' afwijst, online te lezen. [Ik heb dit in ander verband opgezocht maar het kwam hier ook uit].
De universiteit geen vooropleiding voor het zakenleven? Tachtig jaar geleden een "Europese" tegenwerping tegen een "Amerikaans" idee. Het is nu volkomen misdunk - iedere scholing moet inmiddels aansluiten bij "het bedrijfsleven".

Ik heb wat inleidende colleges in Leiden gevolgd bij Rudolf de Rijk in Leiden, inleiding tot het Baskisch. Het Baskisch is zijn levenswerk, hij heeft er blijkbaar het standaardwerk bij uitstek over geschreven - en dat bij de universiteit van Leiden, toen nog Rijksuniversiteit. Is het nog maar vier jaar geleden dat geschreven kon worden over de talen die er bestudeerd werden?
Wie zal er ooit Baskisch studeren in Nederland, nu nog? Fries is al te veel gevraagd. Nee, Russisch is een "kleine taal", onder druk. Enzovoort.
Rudolf de Rijk is alweer jaren dood en met hem het onderwijs in en het onderzoek naar het Baskisch in Nederland.

Sombere opmerkingen na een bezoek aan de beurs voor kleien uitgevers in Paradiso, Amsterdam, vanmiddag 9 december. Ik waande mij eerst in een bejaardenhuis, prettig misschien want dan voel je je plotseling nog jong. Maar het stemt niet optimistisch. Juist voor de kleine uitgeverijen lijkt mij de tijd zeker niet voorbij. Maar in een land waar geen intellectuele discussie wordt gevoerd of getolereerd en waar het onderwijs meer dan ooit wel een vooropleiding tot het zakenleven is...

Genoeg! Ik begon over het Baskisch vanwege de ontmoeting met Zirimiri Press, een uitgeverij die zich ten doel stelt boeken in minderheidstalen vertaald aan te bieden. Baskisch, bijvoorbeeld, of misschien bovenal. De uitgevers v/m zijn tevens auteur. En verklaren verliefd te zijn op Nederland.
Onweerstaanbaar.

Het geluid van de stille lente

Silent spring in de popmuzikale sfeer

Tussen Meantime en Lost in the stars verstopt, Lena Horne


Primal Scream


Massive Attack ft. Elizabeth Fraser
Zij lijkt wel vaker Frans te zingen maar het is een fantasietaal

James en de Engelse Revolutie

Ik heb het boek van James Scott niet gelezen, moet wellicht wel, maar ik vermoed dat hij kropotkiniaans redeneert, zoals ook David Graeber - die schrijft hoeveel "communisme" er in de "samenleving" is dat "we" vanzelfsprekend vinden. Nog wel, voeg ik daar niet al te optimistisch aan toe. Communisme en anarchisme in het dagelijks leven komen op hetzelfde neer. De ideologische terreur van de afgelopen decennia was er op gericht hier mee af te rekenen.

Ik denk ook aan de optimistische marxist C.L.R. James en zijn The future in the present - zoekend op het net vond ik heel wat teksten van hem op het onvolprezen Marxists.
Voor mijn speciale studiegebied over de Levellers. Vooralsnog niet het gezochte, maar er staat veel tegenover.

Twee hoeraatjes voor het anarchisme

Martin Smit over James Scott's Two cheers for anarchism.

Anarchisme was te eng voor de New York Times, dus

"This article on James Scott was originally titled "James Scott, Farmer and Scholar of Anarchism" (and the URL still contains this phrasing). In the last 24 hours it's been changed to the rather banal "Professor Who Learns From Peasants."

(via Angry Arab)

Als de woorden van Scott juist worden weergegeven in het tweede artikel wil ik slechts opmerken dat geen zinnig anarchist verwacht dat "de staat" als instituut spoedig opgeheven zal worden. Maar hij heeft geen eeuwigheidswaarde, en het streven is al voldoende (wat Scott zelf ook lijkt te stellen).

Dave Brubeck

Bluette


In your own sweet way

Nog slechts enkele weken geleden heb ik Take five gepost, eerdere beschouwingen over Unsquare dance. In een interview niet zo lang geleden vertelde hij dat dit gebaseerd is op straatgeluiden van Istanbul:

Blue rondo a la Turk
Rust in vrede, speel wel door...

Een ontvoering van staatswege van een volksvertegenwoordiger

Als een actiegroep in de ruime zin van het woord geweldloos is en benaderd wordt door een of meer personen die geweld bepleiten kun je er van op aan dat de geweldtypes uitzendkrachten van de politie zijn. De meest onwaarschijnlijke lui van wie je denkt "dat ligt er te dik bovenop" blijken het dan toch te zijn. Inbrekers in een bontwinkel die hun buit in het café van een studentenhuis te koop aanbieden en die "iets met de RAF hebben". Een junk en dealer die de gewapende strijd verheerlijkt, deze wil prediken in godbetert een boekhandel. Geweldspredikers komen van de staat (en streven er een na, reden waarom anarchisten hen dienen te negeren).

Voorstellen om bij wijze van protest tegen het instellen van een koopavond naakt het bekendste warenhuis van Nederland binnen te lopen en als plundering zich daar te kleden - het is een idee van een agent. Het is niet uitgevoerd, het zou natuurlijk ook onuitvoerbaar zijn geweest als de morele bezwaren niet hadden gewogen. Roel van Duijn noemt het in Diepvriesfiguur als voorbeeld. Ook stenen gooien naar het consulaat van de VS was politiewerk, "dat deed ik om niet op te vallen" - want niemand anders gooide stenen.

Van Duijn komt naief over - ik heb in mijn kortere, maar niet veel kortere, activistentijd steeds beseft dat degenen die over geweld gebruiken beginnen connecties met de geüniformeerde overheid hebben. Verder kan ik eigenlijk geen mensen bedenken die wellicht politie waren. Uit de publiciteit voorafgaande aan de verschijning van Diepvriesfiguur viel af te leiden dat Van Duijn tot voor zeer kort in de gaten gehouden is door De Dienst in allerlei gedaanten. Men zou zich kunnen voorstellen dat dit merkwaardig aandoet voor iemand die een groot deel van de tijd raadslid of wethouder is geweest, ook nog Statenlid of deelraadslid. Maar ik heb het al eens eerder gezegd: ik heb sterk de indruk dat hij de parlementaire democratie serieuzer neemt dan degenen die echt de macht uitoefenen in Nederland. Geen zinnig mens zal Mark Rutte of Diederik Samsom democraat in hart en nieren noemen. Roel van Duijn is het wel. Tot op het punt dat hij zich verbaast over het in de gaten gehouden worden. Zijn anarchisme is niet gebaseerd op de gedachte van de staat als georganiseerd geweld, moorddadig geweld bij voorkeur. Dit is moeilijk te rijmen met zijn eerste activisme, tegen de atoombom, de staat in zijn uiterste gedaante. Ik heb mij al eerder afgevraagd of deze naïviteit niet (deels) gespeeld is, maar niets wijst daar verder op, en laten we wel wezen: als Roel van Duijn "uitgekookt" was dan zou hij Roel van Duijn niet geweest zijn als u begrijpt wat ik bedoel.

Ik heb eerder in het jaar het boek met licht gevoel van irritatie weggelegd met de gedachte "dat komt nog wel". Ik zag de foto van Van Duijn en zijn toenmalige vriendin Carla en werd alsnog bevangen door jaloezie - velen benijdden hem zijn mooie geliefde in die dagen, ik ook, heeft hij haar verkwanseld? En dan later klagen over liefdesverdriet? Welnu, hij laat het weten met ontwapenende eerlijkheid (om ernaar toe te werken diende ik voor mijn gevoel eerder zijn Liefdesverdriet tot mij te nemen, wat bij mij nauwelijks geheelde wonden openmaakte, maar ik geloof dat het motto dat ik hier in de titel aanhaal klopt). Zou de Dienst ooit zo doortrapt zijn geliefden te ronselen, in overeenstemming met het idee van pseudo-erotiek zoals vermeld in wat kortweg de Sabotagenota wordt genoemd? Het lijkt er op van niet - hm, ik heb mijn activiteiten voor het Palestina Komitee beëindigd na een korte en heftige relatie met iemand die mij nadrukkelijk versierd had - maar dit flitst nu even door mij heen. Zou ik het aankunnen mijn dossier op te vragen?

Dit kan geen recht-toe-recht-aan afstandelijke bespreking zijn want daarvoor is mijn eigen activismegeschiedenis tezeer verweven met een belangrijk deel van Van Duijns verhaal. Bijna onontkoombaar dringt zich de conclusie op dat de "verijdelde" aanslag van zogenaamd Nieuw Rechts op een metrostation in aanbouw een overheidsactie was. Dit mag al schokkend, hoewel niet meer verbazend zijn, maar dat hetzelfde waarschijnlijk geldt voor de ontvoering van Van Duijn in april 1970 wekt dan toch verbazing. Misschien maar even.
Om weer bij mijzelf uit te komen: was het insluipend gespuis van de zogenaamde woonstichting De Key dat mij dakloos heeft gemaakt verbonden aan de Dienst? Lang niet onwaarschijnlijk.

Diepvriesfiguur heet zo omdat Van Duijn kaltgestellt diende te worden in geval van - tja, wat? Men verwachtte toch niet serieus een bezetting door de Sowjet-Unie?
Kom op Roel, de staat verdrukt, de wet is logen...

Marcel Minnaert

De takken van de iepen in de stad kleuren rood, de winter staat nog voor de deur, het heeft gesneeuwd. Toch lijkt mij deze verkleuring een teken van de "werking" in de boom die nieuwe bladknoppen voorbereidt, met andere woorden: ik zie het als een lentebode. Wel uitzonderlijk vroeg dan maar de natuur is toch van slag aan het raken - bloeiende narcissen in de late herfst van vorig jaar, dat kon toch ook. (In de tobbe die ik heb moeten leeggooien wegens bijna-permanente overstroming staken wel al de bollen hun kop boven de grond - dit moeten ze dan afmaken in de volle grond).

Toen ik op het net wilde zoeken naar berichten over die iepenverkleuring vond ik geen antwoord, maar ik kwam terecht bij de mij tot nu toe - merkwaardigerwijze - onbekende Marcel Minnaert, die in zijn Natuurkunde van het vrije veld de kleuren in het landschap behandelt, en veel meer. De mij onbekende boeken staan online, geïllustreerd en al. Nee, het is niet hetzelfde als een boek waarmee je het veld kunt ingaan.
Een biografie van Minnaert, die mij een belangrijk en belangwekkend persoon lijkt is ook al online te vinden. Rechtvaardig lijkt het mij niet, zo al bijgezet te zijn, maar zou ik hem ontdekt hebben zonder deze bijzetting?

Bioloog, astrofysicus, Vlaams nationalist, pacifist en marxist - intrigerend.

De rationele sadistische staat Nederland

Markha Valenta, verbonden aan verscheidene Nederlandse universiteiten, afkomstig uit de VS, over de behandeling van staatloze "aanwezigen":

Obsessed with being “strong” on immigration as a desperate attempt to reconnect with voters, the Dutch government is refining the art of non-violent torture against stateless refugees.
No single step, no single decision, no single action in this process is horrible. Yet the cumulative effect is grotesque. Until 1905, China practiced a form of execution called Death by a Thousand Cuts. It was just what it said: a slow, punishing, humiliating death by slicing off parts of a living body tied in place, until finally, life abandoned it. What we are seeing here, is the bureaucratic, refined, twenty-first century version. All blood and gore is gone, the slicing is purely psychological and social. Cutting off the asylum seekers bit by bit from every possible social connection and psychological security, until they despair and in a desperate attempt to preserve themselves, leave for elsewhere.

Het regime in Den Haag is al jaren schaamteloos, in de totale grofheid is dit al gebleken bij de Schipholbrand.

Ik heb het hier niet over de "van onderop" georganiseerde kampen van ongedocumenteerden in Den Haag en Amsterdam gehad, zoals ingericht de afgelopen ruim twee maanden. De Liefste is langsgeweest bij de Koekamp, heeft er wat geld achtergelaten, en dan? Het is mij te hautnah inmiddels, dakloos gemaakt door eender gespuis. Als ik mij bij het kamp zou hebben vervoegd zou er een gerede kans zijn geweest dat smerissen mij in de vreemdelingengevangenis hadden gesmeten ter fine van uitzetting naar mijn thuis, nergens dus. Laat ik eerlijk zeggen dat ik mij dan maar een andere taak in de strijd toemeet.

Lees de profetische woorden van Joke Kaviaar, ook hier. Lees Janneke van Beek [zou die mijnheer echt Azad heten? sinistere ironie]

En dan, het vleugje hoop, een beter Nederland, een gekraakte kerk in Bos en Lommer, woordvoerder Karel Smouter, de trouwe lezer(es) bekend, opvang voor de geïllegaliseerde "illegalen". Een nieuwe vorm van kerkasielzoeken - de kerk is niet meer van een kerkelijke gemeente, maar de kraak is in overleg met de PKN. Gelovigen en anarchisten (en gelovige anarchisten) samen in actie.
Ik durf eigenlijk al niet meer te hopen.

De site van de Vluchtkerk.
En als we het over geld achterlaten hebben: Rekening 97593 t.n.v. de Protestantse Diaconie Amsterdam, o.v.v. "De Vluchtkerk".

Waar de tijd blijft, en de revolutie

Is het alweer zo lang gelden dat ik keek op YT of er iets van Jacmelina stond? Twee jaar, de tijd ongeveer geleden dat ik vernomen heb van haar lot. Eigen herinnering aan haar hier.

Inmiddels staan er deze drie nummers van een vroegere LP van haar. Ach, zij is hier mooier dan ik haar vond in 1979, aan hoe dat precies werkt ga ik nu maar geen gedachten besteden.

Cavalets de fusta, Qualque jorn en Cançon per Puig Antich - zij zou erger doodgemarteld worden dan Salvador.

Advent en mystiek

Uit de mist van buiten komt het acapellakoor, eerst vaag en langzaamaan dichtbijkomend. De uitspraak is voor mijn Nederlands-gymnasiale oren onwennig (en dit blijft zo: gowdaytay). Ik ken het van Steeleye Span, waar ik ook naar verwijs, en dan niet eens uit de tijd van de plaat maar uit kersttijd op RVZ, waar Peter Bartlema het mij leerde kennen, dus tien jaar later. Het is een stemmig bij de kersttijd horend lied, het wordt in Engeland ook wel degelijk in kerken gezongen in deze tijd. Maar mijn herinnering is niet aan kerken gebonden, integendeel.

Anders is het met een aan de kersttijd verbonden lied als Nu sijt wellecome waarvan ik tot chagrijn van een dominee een jaar of tien geleden kon zeggen dat het voor mij een vast en levend onderdeel is van de kerstliturgie. Het mocht vooral niet nostalgisch zijn van hem. Waarom eigenlijk niet? Nostalgie is het smartelijk verlangen naar thuiskomst, heimwee is niet de juiste vertaling (meer) - en nostalgie is vaak een kitschbegrip om het echte vreeswekkende te bedekken. Odysseus heeft geen heimwee, hij heeft de pijn van het niet-thuisgekomen zijn, ook al blijft hij vrolijk een jaartje plakken bij Circe. Zemelen over voorbije decennia is grotendeels kitsch. Zoals u kunt weten probeer ik het anders aan te pakken. Terzake!

"Nu sijt..." als afsluitend lied verplaatst mij naar de kerstnachtdienst in een klooster waar ik nog regelmatig verblijf, zij het niet meer met Kerstmis, en - daar zijnde - ben ik dan weer het jongetje dat niet beter weet dan dat de hervormde dienst de ware en de enige is, omdat hij niet anders kent - en omdat het lied door zijn ouderdom en het gezamenlijk zingen het mysterie oproept van een gezamenlijke menselijke identiteit. Fons Elders drukt het goed uit met zijn omschrijving van god - deze gezamenlijke identiteit blijft een slechts benaderbaar mysterie, niet te bereiken.
De mystieke dimensie van liturgie, gezamenlijkheid, muziek en zang. Het hoeft niet verbonden te zijn aan godsdienst.

De georganiseerde Kerk houdt van oudsher niet van persoonlijke mystiek. De mystieke ervaring dient ingebed te zijn in liturgie, de discipline van het kloosterleven - en dat is nog maar de roomse kant. Toch valt er aan de mystieke ervaring niet te ontkomen, juist ook niet aan de persoonlijke. Ik betreur het dat een antimysticus als Jacques Ellul zijn blijkbaar geboekstaafde ervaring - die zijn verdere leven bepaald heeft - heeft laten verbranden na zijn dood. We zullen het nooit weten. Wat was er nu even beangstigend als bepalend voor de rest van zijn leven?
Het onverklaarbare? Door er niets over te zeggen verder heeft hij misschien meer gezegd dan als hij gesproken had. Ik begrijp de gêne wel (want ik denk dat het daarop neerkomt).

De georganiseerde Kerk wijst persoonlijke (individuele, wordt het meestal genoemd) mystiek af of beziet deze argwanend: godsbeleving moet gemeentelijk ingebed zijn. Merkwaardigerwijze is in de loop der tijd de individualiteit va nde gelovige steeds meer beklemtoond door het koninkrijk Gods aan gene zijde te projecteren, niet hier en nu op aarde. Zit je aan de koekjestrommel? Dat kan nog wel branden in de hel worden. Individualisering betreuren die men tegelijkertijd bevorderd heeft is op zich een kunststukje. De gedachte dat iedereen mysticus is en dat mystiek tot praxis leidt moet wel ketters zijn.
De mystieke belevenis is persoonlijk, de praxis is gemeenschappelijk.

Enkele losse gedachten naar aanleiding van Louis Dupré's The deeper life (Nederlands; Licht uit licht, een inleiding tot de christelijke mystiek - waarnaar zoveel interesse is volgens de schrijver terwijl het publiek meer dan ooit geseculariseerd is. Bekende en onjuiste klacht. Van de schrijver heb ik één tekst online gevonden.

Al die nergensplannen voor niemand

Naar mijn weten de eerste keer dat ik "voor de zaal" de Beatles heb opgezet gisteravond (de Stones als net iets minder konden wel).

Nowhere man. Het natrillen van die ene snaar in de "donut"-solo dat het bijzonderste is aan het nummer zal wel een naam hebben, maar welke...?

Als je de Beatles als lichte rode draad wilt toepassen ben je zonder dit bewust gepland te hebben makkelijk rond bij een goedgevulde platentas.

Ticket to ride, Hüsker Dü

De Koppykats met het dierbare I'll follow the sun dat ik ook bij mij had staan niet op YT. De versie van Glyn Johns evenmin. Ik vond wel een gelijknamig maar geheel ander nummer van Shocking Blue.

Lissabon, zevenendertig jaar geleden

Het was de laatste avond van mijn eerste verblijf in Portugal, de dagen na de contrarevolutie van 25 november 1975. Jan Bervoets leidde mij Alfama in voor een sfeervollere eetgelegenheid dan de Ticketrestaurants waarvoor we een bon hadden. De caldo verde was er inderdaad zeer smaakvol en ik merkte waarom salade zo heet: men dient er zout op te doen. Tot zover de culinaire kant van die avond.
Op de terugweg werden wij aangesproken door een dronken man die in ieder geval al snel doorhad dat wij geen echte toeristen waren en hij verhaalde van zijn blijdschap over de val van het fascisme en vertelde woordeloos van marteling. Hij was van de communistische partij. Wij omhelsden elkaar broederlijk, de politieke verschillen vielen weg en hij hief het lied van de partij aan.


Avante camarada, Luísa Bastos en anderen
Jan kende het, ik niet. Als ik het nu hoor verplaats ik naar een plein in Lissabon niet ver van de Avenida da Liberdade. Ondanks de contrarevolutie geloofde ik nog in de wereld zonder meesters die voor de deur stond.


A Internacional

Wij zongen de Internationale elk in eigen taal, de Portugese versie heeft een stuk of zes coupletten overigens. Ik geloof nog steeds in deze wereld die komt maar word ook wel enigszins verdrietig als tot mij doordringt dat "we" niet veel zijn opgeschoten intussen.
Ik heb even gedacht een andere versie van het revolutielied bij uitstek te zoeken maar zie hier van af. Ik kon tekst en melodie pas goed tot mij door laten dringen toen ik de plaat thuis opzette.

Grândola vila morena, José Afonso

Zingen is een vorm van bidden, veruiterlijkte innerlijkheid, een oproep tot geloof. Bij de Internationale heb ik dit besef van oudsher al kon ik het vroeger niet zo benoemen.

De vergankelijkheid van het moderne

Voordat ik hem in zijn kapotte staat weggooide gisteren heb ik hem vastgelegd, de houder van een giromaatpas. Die kreeg je toen de kreet nog "Giroblauw hoort bij jou" was. Spijkerbroekenkleur, weet u wel, vlot. En via de giromaat haalde je geld uit de muur, je eigen geld wel te verstaan.
Niets zo vergankelijk als het "moderne".

De geboorte van de allochtoon

's Ochtends vroeg op 14 februari 1975 wordt de burgemeester van Amsterdam, Samkalden, ingelicht over een verijdelde aanslag op het metrostation-in-aanbouw Venserpolder. Hij weet wie de gearresteerden zijn. Niettemin ziet hij in samenwerking met wethouders Han Lammers en Harry Verhey de kans schoon de Aktiegroep Nieuwmarkt en in het algemeen het verzet in de Lastage tegen de sloop voor de aanleg van een metrolijn verdacht te maken.

Het is de overtuiging van het college dat in dit verband in geen enkel opzicht kan worden gesproken van een beweging onder de autochtone bewoners van de Nieuwmarkt. Het gaat integendeel om een van buiten af georganiseerd verzet tegen de uitvoering van democratisch genomen besluiten. Een verzet dat kennelijk tevens het oogmerk heeft het stelsel van onze democratie aan te tasten en te ondermijnen. Het college, met uitzondering van wethouder Van Duijn, meent dat waakzaamheid hiertegen geboden is en acht het de plicht van alle democratische groepen om hun bijdrage te leveren ter bescherming van de democratie, waarborg van de belangenbehartiging van de bevolking.

CPN, PvdA en D66 gezamenlijk in schriftelijke actie voor "autochtonen", tegen "buitenlandse elementen".

De Waarheid waarschuwde voor Westduitse provocateurs die hier een handje hielpen de NSB nieuw leven in te blazen en noemde hierbij veelbetekenend een "Informationsdienst". De trouwe abonnees moesten hier volgens de juiste reflexen op reageren.
De Informationsdienst für hintergebliebenen Nachrichten zoals als ik het mij goed herinner de volledige naam was, kortweg ID of eventueel Informationsdienst geheten, was het alternatieve persbureau van de Westduitse linkerzijde, toen de Tageszeitung tot stand kwam waren de gestencilde bulletins overbodig geworden. Maar dat lag in de toekomst. Voor de Repressie Revue putten wij regelmatig uit de bulletins.

Afgezien van de al snel door de mand gevallen laster tegen de Aktiegroep Nieuwmarkt was er de verbazing over de "autochtoon" die hier zijn intrede deed. Hiermee werden, naar gebruikelijk CPN-spraakgebruik, de "gewone mensen" bedoeld die dol waren op de CPN in het zelfbeeld - en deze twee jaar later beloonden met de definitieve politieke nekslag bij de verkiezingen, want de metro was wel klassestrijd, maar niet zoals de Partij decreteerde. "Autogoon, ik heb het in het woordenboek moeten opzoeken," zei Waling (Sherre) die op het traject woonde, met een grijns. "Autochtoon," zei ik behulpzaam.
Kon je nagaan.

Uit Roel van Duijns Diepvriesfiguur valt af te leiden dat de inlichtingendienst op de hoogte was van de plannen, dat Max Lewin, het brein achter de aanslag, in de gaten gehouden werd wegens Oostduitse contacten en verder blijft het raadsel. De vonnissen met betrekking tot de aanslag kunnen bepaald als een lachertje afgedaan worden.
De verijdelde aanslag kwam de machthebbers in Amsterdam maar al te goed uit. Meer valt er niet te zeggen.

Opmerkelijk: Lewin was een van de oorspronkelijke oprichters van Radio Veronica, waar men ook al niet vies was van een bomaanslag, iets wat ook uit het nationale geheugen verbannen dient te zijn - maar goed, hij was niet betrokken bij de exploitatie van het eigenlijke station.

Zestien jaar voor 82-jarige?

Megan Rice, onze gastvrouwe - naast de betreurde inmiddels overleden gastheer Peter Ediger - in Las Vegas, wordt bedreigd met zestien jaar gevangenisstraf voor een Ploegscharenactie van een paar maanden geleden. Voor een 82-jarige komt dit neer op een doodvonnis.
Via A Pinch of Salt kunt u bij de hierop betrekking hebbende petitie komen en het verhaal lezen voorzover nodig, u kunt ook direct tekenen.

Meer over de actie van Megan en anderen hier en hier.

De strijd om het Grote Westen

#ZAD de Notre-Dame-Des-Landes - Acte I door blogbreil
Een videojournaal van verzet en repressie rond het vliegveld Grand Ouest dat in Notre-Dame-des-Landes bij Nantes zou moeten komen.
De plannen dateren al van meer dan 45 jaar geleden en nu moet er maar eens werk van gemaakt worden (werk is altijd de toverspreuk van sociaal-democraten geweest).

Het verzet is ongeveer even oud maar krijgt evenals de repressie nu hardere vorm. Bomen worden bezet, dagelijks wordt gedemonstreerd. De heersende PS kan het niet bevatten dat mensen de zegeningen van beton en vliegtuiglawaai niet willen.

Frans GroenLinks dat ook echt groen en links is over de demonstratie in Nantes van afgelopen zaterdag.
Actiesites hier en hier.
De kameraden van Jura Libertaire nemen Demandez l'impossible zeer serieus...
(En spellen van elementaire zinnen is moeilijk geworden blijkbaar: Qu’après la mort de Jean-Marc Ayrault soit gravé sur sa tombe “la ZAD m’a tuer”).

Christen-anarchisme en krenten

Een van vreemdste episodes in de korte geschiedenis van Provo was het "krenten uitdelen" door Koosje Koster. Zowel de krenten als Koster komen op en verdwijnen uit het verhaal ten dage dat dit geschiedde. Roel van Duijn meldde hier een jaar of twintig geleden over:

Op 23 april was ook Koosje Koster (nr. 6 op de Provo-lijst) bij het Spui gearresteerd, ‘omdat’ ze krenten uitdeelde. De krenten symboliseerden de liefde en de kommunikaatsie die de politie voor het Lieverdje niet opbrengen kan. Ondanks deze christelijke liefde leidde de arrestatie tot een calvinisties zedenschandaal. Op het buro werd Koosje tegen haar wil en onder hevig verzet uitgekleed door drie mannelijke en een vrouwelijke agent. Daarna werd ze, slechts gekleed in een kort jasje en een onderbroekje, urenlang verhoord. Van Hall verklaarde in de gemeenteraad dat herhaling van iets dergelijks niet voorkomen kon worden. Trouwens, het was eigenlijk te gek om je druk te maken over ‘een malle dwarsliggende juffrouw, voor wie je nu eenmaal geen nette dames van huis hoefde te halen’, zoals hoofdinspekteur Koppejan het uitdrukte (24 mei 1966). Het vertrouwen in de methodes van de politie werd nog maar ternauwernood gered, toen de minister verklaarde dat Koosje onjuist behandeld was.

Het verhaal komt overeen met de uitgebreidere uitleg die Van Duijn geeft in Diepvriesfiguur: de krenten, vernoemd naar Corinthe, verwezen naar de Corinthiërsbrief met daarin de hymne op de liefde. Er zijn hier nogal wat gedachtensprongen voor nodig en men moet niet te veel vragen van smerissen die waarschijnlijk hun opleiding hadden genoten van de Duitse bezetters (niet dat het veel uitmaakt).
Een waarlijk christen-anarchistische actie dus zonder dat zij ooit zo genoemd is. Bij dezen dan.

Wieuwerd en de Labadisten

Het boek is anoniem uitgegeven en bewerkt, dat het oorspronkelijk geschreven is door Jacob Hepkema moet men uit het voorwoord dat dateert van november 1971, opmaken. Een flink deel ervan is gewijd aan de attractie van het landelijk gelegen Wieuwerd, de mummies in de crypte van de kerk. Een natuurfenomeen dat voor mij ten hoogste een toegift op het verhaal van het dorp is, want het is niet bekend wie er begraven zijn. In Onze God is een arbeider noem ik de Labadisten, om wie het dorp het bekendst zou moeten zijn, in het voorbijgaan, omdat zij tot het ruime geestelijk-maatschappelijke voorouderschap van de christen-anarchisten gerekend moesten worden.

Er zijn niet veel bronnen over de kolonie der Labadisten, Wieuwerd en zijn historie is er geheel op gebaseerd: Van Schuurman's Eucleria, het boek van Van Berkum over de Labadisten dat hier weer geheel op gebaseerd is en de biografie van Van Schuurman, eveneens uit het midden van de negentiende eeuw, van Schotel. Wat hierin verwerkt is komt samengevat voor in Domela's Geschiedenis van het socialisme, dat zowaar online is:

De labadisten, aldus genoemd naar de Fransman Jean de Labadie, vormden in Nederland een communistische gemeenschap, die op Walta-slot te Wieuwerd in Friesland leefden. Onder hen is vooral het wondermens Anna Maria Schuurman beroemd geworden[noot]. Zij hadden in Suriname een gemeente gesticht en ook in de buurt van New York. In de bloeitijd waren er wel 400 personen op het Walta-slot, waar zij de landbouw beoefenden. Wie zich aan die gemeente verbond, had geen eigendom meer. Alle kleding en huisraad en geld werden door de herders in ontvangst genomen en wat overtollig was, werd verkocht en wat men gebruiken kon, bewaard. De vaste goederen werden meestentijds te gelde gemaakt. Elk gezin had zijn woning, groot of klein naargelang van de behoefte, maar de vertrekken moesten steeds toegankelijk zijn voor de zogenaamde opzieners. De kleding was zeer eenvoudig, daar men afkerig was van alle opschik. Leraars en de voornaamste zuster-bestuurderessen aten doorgaans aan één tafel met de als broeders ingeschreven leden van de gemeente. De overige huisgenoten nog in voorbereiding zaten aan verschillende tafels volgens leeftijd of bevordering. Er werden bepaalde regels gegeven hoe te eten en te drinken, hoe de lepel vast te houden en neer te leggen. Geen woord werd er bijna gesproken. Vele aanzittenden kenden elkaar ternauwernood of in het geheel niet. Soms at men maandenlang met elkaar aan dezelfde tafel zonder elkaars naam te kennen. Het gezelschap was zeer gemengd, daar men er Duitsers, Engelsen, Polen en Italianen aantrof. Aan de broeder dis was het gesprek vrij en daar werden na toespraak en gezang meermalen levendige en aangename gesprekken gevoerd. Landbouw en veeteelt waren de hoofdbezigheden, maar zij beoefenden ook allerlei ambachten. Zo had men een eigen drukkerij, te Amsterdam een lettergieterij. De krimpvrije wol van de labadisten is beroemd geworden. Ook had men een bakkerij en brouwerij, een eigen korenmolen en een smederij, terwijl weefgetouwen voorradig waren voor wollen en linnen stoffen. Metselaars, timmerlieden, schoen- en kleermakers worden ook nog genoemd. Afkerig van alle weelde en pronk, als aanleiding gevende tot “begeerlijkheid, uitspattingen en ongeoorloofde vermaken”, zorgde men voor grote eenvoud. De bloeitijd van de Huisgemeente te Wieuwerd was 1680. Maar de zaken gingen niet goed, de gaven van de rijken vloeiden niet meer en men besloot de gemeenschap van goederen, die 20 jaar lang had bestaan, op te heffen. Men ging aan het verdelen, niet gelijk op, maar elk kreeg naarmate hij ingebracht had met een vierde korting, omdat er niet meer was. De meesten gingen de wereld in, maar er waren er die bleven en tot het jaar 1725 hebben de labadisten Walta-slot bewoond. Over het algemeen viel het oordeel, over hen geveld, zeer gunstig uit, zij waren stille, eerzame burgers, die met ijver hun aardse belangen behartigden, maar bovenal bedacht waren op het koninkrijk Gods en zijn gerechtigheid.

Anna Maria Schuurman, een zeer eigenaardige vrouw, Europa’s wonder, staat bekend als “de moeder der gemeente”. Met Labadie, Yvon en Hendrik van Deventer is haar naam het meest bekend onder de aanhangers van deze communistische broederschap.

Jean de Labadie stond als dominee in Genève en kwam op verzoek van Van Schuurman naar Nederland, te beginnen Middelburg in Zeeland. Blijkbaar was zijn op het oorspronkelijke christendom gebaseerde prediking zo subversief voor de heersende machten dat hij en degenen die van heinde en verre naar hem toe kwamen werden opgejaagd: via Veere, Herford bij Bremen, Altona in Holstein tenslotte naar Wieuwerd, op het landgoed van de familie Van Sommelsdijk, het Waltaslot.

De kolonie leeft in gemeenschap van goederen (die tenslotte beëindigd werd - een parallel met de Zwijndrechters) maar hiërarchisch geordend. Waarschijnlijk is het sorteren op uitverkiezing ook gebaseerd op het boek Handelingen, op hoe anarchistisch dit aandoet hoef ik niet in te gaan. Erger is dat de subkolonie in Suriname en in Noord-Amerika er al snel slaven op nahoudt, wat zogenaamd onvermijdelijk was. Ik weiger het als anachronistisch te zien om dit af te keuren. Quack, ook online, ziet de gemeenschap als inspiratie voor het heden:

Doch de gedachte der gemeenschap, binnen die muren en onder die boomen gekweekt, was onverdelgbaar. Die gedachte had dáár zich kunnen ontvouwen, was dáár een oogenblik, onder allerlei zeer gunstige omstandigheden, werkelijkheid geworden. Het was, wel is waar, de gemeenschap eener religieuse secte geweest, doch de mogelijkheid van zulk een leven - een tijd lang, onder zekere voorwaarden - was dan toch bewezen. De vraag kon nu slechts oprijzen, of niet een Nederlander der zeventiende eeuw - terwijl hij zich bewust was, dat hier en dáár in de kringen der religieuse secten gemeenschapsvormen soms verwerkelijkt werden - wellicht op het denkbeeld zoude kunnen komen. de gedachte der gemeenschap los te wikkelen uit den religieusen moederschoot, los te rukken uit de innigheid van het secte-verband, om haar een eigen zelfstandig leven te verzekeren, of ten minste in een of ander plan dit voor haar te eischen.

Merkwaardig te bedenken dat het Labadisme voortkomt uit onvrede over lauw zoniet geheel afwezig christendom - en dat in de zeventiende eeuw. Toch is het de tijd van de ontdekking van het individu, en over de afstand in tijd van drie, vier eeuwen vallen de geleerde en kunstzinnige vrouwen Maria Sibylla Merian (boven) en Anna Maria van Schuurman het meest op. Merians connectie met Suriname moet via de Van Sommelsdijken zijn gegaan, de eerste gouverneur van de kolonie was Labadist (nog een ongerijmdheid). Van Schuurman was een polyglot, zij beheerste Latijn, Grieks, Arabisch, Hebreeuws, Syrisch, Koptisch en Ethiopisch, naast het Hoogduits, Frans en Italiaans. Zij wordt het wonder van de eeuw genoemd.

Het Waltaslot is niet lang na het ontbinden van de gemeenschap gesloopt.