Heel gewone jongelui zo op die foto, maar de reden waarom ze daar staan haalt de pers: ze zijn op 2 november demonstratief weggelopen bij een college "positieve economie" in Harvard, gegeven door zekere Mankiw. Het heeft nogal wat opzien gebaard dat studenten eisen - aangemoedigd door de pleinbezettingsbeweging - alternatieve ideeën over economie te vernemen. Het zogenaamde neoliberalisme wordt voortdurend als de enig mogelijke benadering gepresenteerd.
Studentenstrijd in deze tijd kan niet alleen verzet tegen privatisering van onderwijsinstellingen en het opjagen van collegegeld inhouden, verzet tegen de indoctrinatie die als wetenschap wordt aangeboden is zeker zo belangrijk. De scheurtjes in het front "aan de andere zijde" zijn al waar te nemen, al moet ik zeggen dat ik iemand als Hans Achterhuis op dit punt nu juist niet vertrouw. Hierover een andere keer.
Mijn gedachten waren de afgelopen tijd eerder bij dagen of weken op zolder in het huis dat ik eind maart jongstleden heb opgegeven, mijn ouderlijk huis (het huis van de afgelopen 27 jaar waar ik door het rapalje van de zogenaamde woonstichting De Key uitgeslagen ben figureert [nog?] niet zo in mijn gedachten). Softly whispering I love you van de Britse Congregation maakte het een en ander los aan besef dat ik lang heb weggedrukt, hier weergegeven.
Maar als ik de eenzaamheid van de dagen waarin ik blijkbaar ook nog eens als enige alleen studeerde op alternatieven voor de burgerlijk-ideologische zogenaamde economie die ons werd opgelepeld, afweeg tegen mijn eigen inzet dan wordt het gemis van "de hinde" minder belangrijk. Ik heb die studiewerkzaamheden ook altijd in het perspectief van de Grote Kladderadatsj gezien.
Wat dat betreft zal er onder de mensen van de illustratie geen gevoel van alleen zijn hoeven te wezen.
En ik kijk nog eens op de site van de leesgroep van Occupy Amsterdam en in salueer in ontzag, vuist omhoog in de virtuele ruimte.
Socialisme of barbarendom, het pleit is nog niet beslecht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten