Genoeg van niets

Een uitvoering als deze spookte door mijn hoofd in de verlatenheid van mijn ontruimde ouderlijk huis, in april jongstleden. De versie met het vrouwenkoor.

I got plenty o'nuttin'

Over de goedheiligman - 1

De "officiële" intocht van Sinterklaas - die van de televisie - voor 2011, in Dordrecht, werd opgeluisterd door zwarte demonstranten in t-shirt met de tekst "Zwarte Piet is racisme".
Zij kregen hun gelijk aan den lijve geïllustreerd en het kon niet onopgemerkt blijven in een tijd waarin zovelen opnameapparatuur bij de hand hebben: een zwarte man die door een gezelschap smerissen in elkaar gebeukt wordt omdat hij dat t-shirt draagt. Zo diep is Nederland inmiddels gezonken.

Hier helpt geen "autochtoon" gejammer meer over tradities, roet van schoorstenen of gekerstende duivels uit Wodantijden. Racisme en staatsrepressie, punt.
Weg met die Piet. Vorig jaar zou ik er misschien nog anders over gedacht hebben.

Een Nederlands antropoloog wiens site mij in het algemeen zeer interessant lijkt brengt de wording van het huidige Sinterklaasfeest in kaart. En formuleert hier de bezwaren tegen Zwarte Piet.

Lia van Midden

Lia van Midden wordt op haar site beschreven als de eerste byzantinologe van Nederland.
Het zou best kunnen kloppen.
Met haar aanstekelijk enthousiasme voor het vak en haar onmiskenbare charme wist zij de liefste over te halen de tweede te worden, helemaal in Groningen.

Omdat emplooi voor de twee byzantinologes van Nederland niet zomaar te vinden is - Nederland heeft behoefte aan managers, niet aan geleerden - hebben zij het Onafhankelijk Byzantinologenoverleg opgericht. Het blad van dit genootschap werd Gouden Hoorn - ik meen dat ik de naam tenslotte bedacht heb. Dezer dagen wordt de inhoud van het blad op een nieuwe site gezet - de twee oude zijn verdwenen.

Lia heeft er nooit aan meegewerkt. Wat er precies mis is gegaan weten we eigenlijk niet meer en doet er nu al helemaal niet meer toe. Een speurtochtje op het net levert op dat zij bijna twee jaar geleden overleden is.

De Eeuwige heeft gegeven, de Eeuwige heeft genomen.

De grens die ons gepasseerd is

Een bekentenis met betrekking tot de Alamo, bezongen in de vorige blogpost.
Ik heb het geplaatste nummer van Marty Robbins tijdenlang heel mooi gevonden, aangrijpend en het verhaal over het beleg van dit fort ontroerend. Het werd je als kind ook niet bespaard: het verhaal van Davy Crockett in Mickey Magazine, het Vlaamse Disneyblad besteedde er uitgebreid aandacht aan. De naamgever van het verhaal wordt in een van de laatste plaatjes over de kling gejaagd.

En natuurlijk weet je dat Santa Anna een slechterik was die het op deze helden voorzien had - er was ook nog een heuse indiaan bij, dus die moest wel aan de goede kant staan in geval van twijfel. De speelfilm met John Wayne heb ik pas heel veel later op televisie gezien. Op een ogenblik waarop ik wist dat als Crockett zegt dat "republiek" hem heel goed in de oren klinkt er een ideologisch kletspraatje verkondigd wordt: was México dan geen republiek?

Texas is een van de stadia van de manifeste bestemming: onderdeel van de voormalige Spaanse kolonie México, via een staatsgreepachtige constructie zich onafhankelijk verklarend terwille van Engelstaligheid en aansluiting bij de slavenstaten van het zuiden. De slag bij de Alamo hoorde bij de annexatie van dit Mexicaanse gebied. De truc is ook uitgehaald met Hawaii later. Misschien hebben de bolsjewieken er van geleerd met al die "onafhankelijke republieken" na de val van het keizerrijk, die spontaan om aansluiting bij de Unie van Socialistische Sowjetrepublieken vroegen. Het moet wel haast.

Ik heb "de Alamo" veel langer geloofd dan andere ideologische verhalen over vrijheid en democratie zoals ze nog dagelijks worden opgedist.

"Wij zijn niet de grens gepasseerd, de grens is ons gepasseerd", is een van de leuzen van de illegaal genoemde Mexicaanse "immigranten" die op grote schaal geweerd en gedeporteerd worden uit de "Verenigde Staten".
Wie is schuldig?
De Verenigde Staten zijn Europa uitvergroot. Europa zal met zijn schuld moeten leven.

Een fijne verjaardag die mij niets interesseert

Even verstrikt in het onzinnige geheel dat Facebook heet, te laat op de dag om het gezond te doen zijn. Op de BBC zijn nu Ankeilers te zien voor een programma over dit zogenaamde sociale medium: een zeer jong ventje met op de achtergrond Obama blijkt de uitvinder te zijn van het idee dat je vrienden moet maken op het internet. En mededelingen als "like" (vind ik leuk - nog erger; "Morgen de begrafenis van mijn vader" "13 mensen vinden dit leuk"). 's Knapen naam wordt niet als TsoekerberG uitgesproken maar als Suckerburgh. Treffend.

De naam die ik door de lotgevallen van speuren op het net even zocht verstopte zich en ik heb geen idee of ik contact heb gezocht met een dierbare van vroeger die altijd dierbaar zal zijn of met een naamgenote. Of een robot.

In de neiging die nieuwsgierigheid paart aan de behoefte tot zelfkwelling - u kent het waarschijnlijk - kijk ik nog even of mijn twee meest officieuze exen op Facebook staan. Hun namen zijn algemeen, horen merkwaardigerwijze bijvoorbeeld volop thuis in de streek waar mijn zeldzame achternaam vandaankomt. Henzelf kan ik niet ontwaren. "Peter" trof ik wel aan. "Peter" adverteert zichzelf als bekend van radio en televisie. De ellende van Facebook: als je dat echt bent dan hoef je het niet te vermelden. Hij vermeldt keurig dat hij "getrouwd" is en een van zijn vrienden, kan ik meteen vaststellen, is hun zoon.
Die een uitgebreid fotoalbum presenteert met kiekjes waarbij "Peter" zorgzaam zijn arm om mijn ex slaat en het allemaal buitengewoon leuk is in een bekende toeristische bestemming in de Verenigde Staten. Ik zie de vrouw wier feminisme ik zo serieus nam poseren naast John Wayne.

De onnozele trivialiteit van het geheel laat mij met een geheel nieuw gevoel zitten.
Niet meer de gekwetstheid die er nu eenmaal altijd zal zijn. Ook niet meer de vraag die altijd zal blijven: heb ik dit mogen meemaken uit naam van een of ander feministisch ideaal? Of desnoods de wijze berusting (zeldzaam): het is haar keuze.

Wat met verwoestende kracht aankomt is een nieuw en voor mij verbazend besef. Maar al deze onbenulligheid doet mij beseffen dat ik mij steeds als object van liefde/geen liefde/misschien nog wel wat liefde zonder zelf een actieve rol te spelen denk. Zoveel geëtaleerd onbenul eindigt in de vaststelling, niet eens meer in de vragende vorm: je bent mij niet waard geweest.

Ik moet zeggen dat het een overdonderend besef is. Ik meld mij wel weer, of ik er overheen ben of niet.

Emeka Ojukwu 1933-2011

Vandaag overleden: Chukwuemeka Odumegwu Ojukwu, president van Biafra 1967-1970, ook sindsdien nog actief geweest in de politiek in Nigeria.
Het was meen ik Stanley Diamond die destijds, kort voor de capitulatie, schreef dat Biafra onverslaanbaar was maar niet onsterfelijk. Ik vond het destijds mooi geformuleerd. Stanley Diamond is er ook alweer een tijd niet meer.
Oxonian,Sandhurst-alumnus, zoon van een zakenman die toch Biafra kon vertalen in het partijchinees, naar ik verneem christen geworden na de oorlog en nog later getrouwd met een schoonheidskoningin - ik besef dat ik zijn biografie niet goed ken.
(Het was zaak mijn Biafra-archief te ordenen dit jaar maar dit is nu nog moeilijker geworden. U verneemt het wel).

Rust in vrede, kameraad...

Extra zaterdagdienst: Impressions of Oliver

Impressions of Oliver, The Herd. Jarenlang de herkenningsmelodie van Rob Gerritsen op Radio Kemphaan en RVZ (1979-1982). Eigenlijk onvervangbaar en de gevoelens blijven. Eindelijk op YT. Gelukkig heb ik hem gedigitaliseerd want of de barbaren van De Key hem heelgelaten hebben...

Het Metropole Orkest onder leiding van -

Wereldwijd orkest, Metropole Orkest


All turned on, Bob Wilson & San Remo Strings


Just a little bit of your soul, Chuck Jackson Orchestra

Laat ik eens een nr.1 van nu kiezen, mede. Mooie muur van strijkers en blazers die mij aan de San Remo Strings doet denken en dat is een compliment. Laat u niet kisten!

De grootste partij in Spanje

Contrarevolutie per stembus in Spanje - de stembus kan alleen maar contrarevolutie opleveren.
Maar klopt het wel dat de franquisten de meerderheid hebben gehaald?
Een video die hoop doet herleven.

Ideologische hegemonie ter discussie

Heel gewone jongelui zo op die foto, maar de reden waarom ze daar staan haalt de pers: ze zijn op 2 november demonstratief weggelopen bij een college "positieve economie" in Harvard, gegeven door zekere Mankiw. Het heeft nogal wat opzien gebaard dat studenten eisen - aangemoedigd door de pleinbezettingsbeweging - alternatieve ideeën over economie te vernemen. Het zogenaamde neoliberalisme wordt voortdurend als de enig mogelijke benadering gepresenteerd.

Studentenstrijd in deze tijd kan niet alleen verzet tegen privatisering van onderwijsinstellingen en het opjagen van collegegeld inhouden, verzet tegen de indoctrinatie die als wetenschap wordt aangeboden is zeker zo belangrijk. De scheurtjes in het front "aan de andere zijde" zijn al waar te nemen, al moet ik zeggen dat ik iemand als Hans Achterhuis op dit punt nu juist niet vertrouw. Hierover een andere keer.

Mijn gedachten waren de afgelopen tijd eerder bij dagen of weken op zolder in het huis dat ik eind maart jongstleden heb opgegeven, mijn ouderlijk huis (het huis van de afgelopen 27 jaar waar ik door het rapalje van de zogenaamde woonstichting De Key uitgeslagen ben figureert [nog?] niet zo in mijn gedachten). Softly whispering I love you van de Britse Congregation maakte het een en ander los aan besef dat ik lang heb weggedrukt, hier weergegeven.
Maar als ik de eenzaamheid van de dagen waarin ik blijkbaar ook nog eens als enige alleen studeerde op alternatieven voor de burgerlijk-ideologische zogenaamde economie die ons werd opgelepeld, afweeg tegen mijn eigen inzet dan wordt het gemis van "de hinde" minder belangrijk. Ik heb die studiewerkzaamheden ook altijd in het perspectief van de Grote Kladderadatsj gezien.
Wat dat betreft zal er onder de mensen van de illustratie geen gevoel van alleen zijn hoeven te wezen.

En ik kijk nog eens op de site van de leesgroep van Occupy Amsterdam en in salueer in ontzag, vuist omhoog in de virtuele ruimte.
Socialisme of barbarendom, het pleit is nog niet beslecht.

Referendum, niet voor de bezetters

De onbedaarlijke behoefte eilanden te vernielen en intussen dromen van paradijselijke eilanden. Justin Raimondo maakt een uitstapje naar Guahan, buiten het dagelijkse katastrofenieuws.

Op een domme vraag krijgt u een dom antwoord

Wonderen bestaan - ja of neen?
Of je worst lust!
Enfin, ik ben een beetje spiritueel.
Ik beveel het doen van de test niet aan.

Revolutie is geen picknick

Helaas. Was het maar waar.
Het valt nog niet te zeggen waarheen de hernieuwde onrust in Egypte voert, slechts in angst en hoop afwachten en toekijken is het parool momenteel.

Marianne in Caïro, 20 november 2011

Het subsidieliberalisme in de VS produceert de granaten waartegen de Marianne van de dag in Caïro zich moet verweren.

Kansen en gevaren

De gevestigde nieuwsmedia waarschuwen voortdurend voor de zich aandienende economische crisis, hyperinflatie, instortende valuta, “verdampende banktegoeden”. De staatsschuld – is het lopende verhaal – is onaanvaardbaar opgelopen en de beste wijze om dit euvel te bestrijden is op termijn de pensioengerechtigde leeftijd verhogen, het ontslagrecht flexibel maken, grootschalig privatiseren en de lonen bevriezen. Het recept wordt toegepast op Griekenland, Ierland, Italië, Portugal – we kunnen een idee hebben wie volgt maar waar het einde is veinzen we niet te weten.

Veinzen, schrijf ik, want nooit tevoren heeft het socialisme/anarchisme zozeer “op de agenda gestaan” voor de gehele mensheid als nu. Het streven is – en dit moet anarchisten bij uitstek aanspreken – niet voorbehouden aan de zich noemende socialisten of anarchisten, integendeel. Grote groepen mensen sluiten zich bij elkaar aan in voortdurende demonstratie tegen het kapitalisme, denken en pratend over alternatieven. De “buitengewone golf” van mobilisatie, demonstratie, bezetting van openbare ruimte en in toenemende mate ook van gebouwen rolt over de wereld – begonnen in Italië, de Middellandse Zee rondgeweest (praten over “Arabische lente” plaatst dit deel van de wereld typisch-imperialistisch buiten mondiale context) en is aanbeland in de Verenigde Staten - “de buik van het beest”.

De nieuwe antikapitalistische beweging – de andersglobalistische van ruim tien jaar geleden lijkt nu een valse start – schept ruimte op de linkerflank die in allerlei opzichten verloren leek te zijn. De retoriek klinkt niet naar klasseanalyse (“wij zijn de 99%”) maar wie kan het mensen kwalijk nemen? Waarom opgelegde verarming en bezuiniging temidden van zoveel rijkdom? Waarom de mensen aan de onderkant afknijpen terwijl de middelmatigen aan de bovenkant opzichtige hoeveelheden geld binnenslepen? Waarom oorlog tegen en grondstoffenroof ten koste van de mensen “in het Zuiden”? De vragen die niet (meer) gesteld mochten worden en waarop het antwoord bij voorbaat toch al “Markt!” luidde dienen zich aan. Is de mogelijkheid de wereld te interpreteren niet hardhandig gestolen in het ideologische geweld van de afgelopen decennia, waarbij de instorting van het staatskapitalisme dat zich socialisme noemde meehielp? Wie de wereld niet kan interpreteren kan hem nog steeds veranderen, de gedachte komt na de daad.

Het blijkt inmiddels dat de parlementaire democratie een luxe is die “wij” ons niet meer kunnen permitteren. De “noodzakelijke hervormingen” die zovelen zullen raken moeten er doorgeramd kunnen worden zonder de illusie van verkiezingen en vertegenwoordiging. Griekenland en Italië zijn in dit opzicht voorlopers maar het zal niet bij deze landen blijven. Meer dan in de legendarische dagen die wij als ”1968” samenvatten zijn het tijden van kansen en gevaren. Door een betere wereld te vragen op straat schept men deze al. Kan deze beweging doorzetten of wordt zij in geweld gesmoord?

God is God

God is God, Steve Earle, die het oorspronkelijk geschreven heeft voor Joan Baez

het origineel dus


Ekla chalo re, Shreya Ghosal

Bedankje voor Dave Hartnett

UK Uncut biedt bloemen en champagne aan aan een hoge ambtenaar die grote corporaties helpt bij het ontduiken van belastingen.

Zij praten over crisis, wij over het leven

Althans dat hoop ik.
Er is voor mijzelf enige discrepantie in de mogelijke beoordeling van 2011 tot nu toe. Dakloos gemaakt door criminelen onder leiding van een of andere VVD-er, mijn moeder dood aan de criminele "zorg" onder leiding van een of andere VVD-er.
En intussen wordt de hoop veroverd, heroverd op straat en elders.
New York, Athene, Milaan, Barcelona - degenen die aan het langste eind trekken in de subjectloze maatschappij moeten wel bezorgd raken. En inderdaad, er wordt openlijk gezinspeeld op het "beëindigen van de democratie". Het was een kluifje dat de honden is toegeworpen en dat nu ingenomen kan worden nu het nergens meer toe dient.
Ik kan mij hier geheel bij aansluiten.

Revolutionaire taferelen in Koeweit

Het gebouw van het Koeweitse parlement is vandaag, 16 november, bestormd door een woedende menigte die het aftreden van het corrupte regime eist. Er is aangekondigd dat er voor het gebouw gekampeerd gaat worden.

Brandgevaar, hygiëne en het kapitaal

Soms moet ik bij mijzelf te rade gaan voor inzichten die ik blijkbaar ooit gehad heb, maar die de mijne niet meer zijn doordat ik ze heb opgeschreven en gepubliceerd. Ik hoop dat u begrijpt wat ik hiermee bedoel.

De democratische markteconomie is subjectloos: mensen, iedere mens in feite is overbodig - en tegelijkertijd valt niet te ontkennen dat er mensen aan het hoofd staan van de organisatie van dit subjectloze stelsel. Zij zijn zelf inwisselbaar en misbaar - er is een heersende klasse, maar de zekerheid van het heersen ontbreekt al geruime tijd.

Bron.

En:

(N)iets zo subversief in de subjectloze maatschappij als "ik leef" of "ik ben"

Bron.

Het is niet voor niets dat de machten die voor twee achtereenvolgende staatsgrepen hebben gezorgd in Europa de afgelopen tien dagen "de markten" worden genoemd. De markten eisen - de markten hebben vertrouwen, de markten hebben geen vertrouwen... Berlusconi is een man achter "de markten" die een gezicht heeft, een gezicht waar goed trivianieuws over te halen is, maar Berlusconi, met al zijn rijkdom en mediamacht, wordt geloosd als minister-president als "de markten" dit willen.

De geaggregeerde hebzucht van naamloze individuen, tot voor kort meestal Markt of Winststreven genoemd, nu meervoudig aangeduid als "de markten", regeert. Een staatsgreep terwille van deze "markten" wordt technocratisch genoemd, omdat deze hebzucht de logische consequentie is van het economisch stelsel dat zich de afgelopen eeuwen in Groot-Europa heeft ontwikkeld. Het is gaandeweg ook misdunk geworden het te kritiseren. Het is niet politiek, het is een technische kwestie mensen "aan de onderkant" armer te doen worden.

En toen was er de geest van opstand - wakker geworden in Italië en Griekenland - gericht tegen grootschalige bezuinigingen en privatiseringen. Het kapitaal gaat zijn laatste ronde in: wat ooit als gemeenschappelijke voorzieningen werd beschouwd moet "winst" gaan opleveren, wordt "product". Het onderwijs is een van deze gemeenschappelijkheden.
De opstand sloeg over naar de noordkant van de Middellandse Zee, werd daar spectaculair, omdat er ouderwetse dictatoren te verdrijven waren. De golf kwam terug in Europa, naar Spanje - en bereikte de overkant van de oceaan in september. Terwijl ik dit schrijf is de bezettingsactie Occupy Wall Street door politiegeweld beëindigd. De opgegeven redenen klinken weer uitgesproken "technocratisch": hygiëne en brandgevaar. Blijkbaar was 2 uur 's nachts een ogenblik waarop de onhygiënische toestanden en het brandgevaar onverdraaglijk waren geworden.

De mannetjes die "de markten" vertegenwoordigen zijn inwisselbaar en anoniem. Anoniem en daardoor schijnbaar inwisselbaar zijn ook degenen die de pleinen bezetten in Noord-Afrika, Zuid-Europa, de Verenigde Staten, Groot-Brittannië inmiddels. Anoniem maar niet gezichtsloos. En de anonimiteit en leiderloosheid zijn tot nu toe krachtige punten voor de bezettingsbeweging (een mooi paradoxaal verschijnsel). In de mediterrane landen is in ieder geval het signaal afgegeven: wij leven en wij leven niet terwille van jullie, "de markten". Een mens is geen koopwaar.

Maar "aan de andere kant" is ook grotendeels anonimiteit. "De markten" eisten de val van Berlusconi (iemand die in ieder geval een gezicht heeft).
Retoriek van "de 99%" tegen de "1%" ziet over het hoofd dat de kapitaalsverhouding een maatschappelijke verhouding is - subjectloos, als al eerder gezegd. De "99%" bestaan bij de gratie van "de 1%". Het is niet mooi te weten dat er mensen onbedaarlijk rijk zijn terwijl een groot deel van de mensheid in armoede zoniet behoeftigheid rondtobt. Maar het gaat niet om deze of gene rijke. Het komt er op aan de subjectloze maatschappij menselijk te doen zijn. Waarbij eerlijke verdeling van "schaarse goederen" hoort.

Ik begrijp heel goed waarom Chris Hedges volschiet bij de gedachte aan eindelijk een doorbreking van de ideologische hegemonie van het zogeheten neoliberalisme. Hoop heroverd.

De illustratie geeft de ontruimden van "Liberty Plaza" weer, die elders (Foley Square, New York) hun demonstratieve kamp hopen te gaan herbouwen. De "volkskeuken" werkt alweer als ik dit afsluit.
Stel menselijkheid tegenover technocratie en subjectloosheid, wat valt er meer te zeggen?

Duizenden demonstreren in Papua Barat

In Jayapura is vandaag 14 november een - gezien de omstandigheden - grote demonstratie gehouden voor onafhankelijkheid van Papua Barat.
De staking bij Freeport gaat door.

Noodtoestandsregimes

In Griekenland een soort "nationale coalitie" geïnstalleerd onder leiding van - een bankier. Een ultrarechtse partij die mede gevormd wordt door knokploegen maakt deel uit van een coalitie met de meerderheid van sociaal-democraten.
En zonder plichtplegingen is in Italië Berlusconi opzijgezet. De marxistische econoom Napolitano, president van de republiek, heeft - een bankier als nieuwe premier aangesteld.

Het is adembenemend hoe de heersende klasse reageert op de crisis en het mogelijke verzet. Nog maar een paar weken geleden was ik zo naief te denken dat een militaire staatsgreep een mogelijke ontknoping was van de impasse in Griekenland. In de huidige omstandigheden wordt voor de machtswisseling geen gebruik gemaakt van stampende laarzen. Die mogen de straten schoonvegen, vervolgens. De politieke van de permanente noodtoestand.

In Italië werd zaterdagavond nog wel een beetje gefeest, maar bij enig nadenken is er niet veel reden blij te zijn met de val van Berlusconi.
Is dit de shocktherapie op zijn Europees? De straten blijven nog leeg in Athene en elders, begrijp ik. Maar donderdag is de herdenking van de slachting bij de Atheense universiteit in 1973. Het noodtoestandsregime zal zich doen kennen.

Innerlijk licht

The inner light, The Beatles - tekst mede ontleend aan de Daodejing


The boat that I row, Lulu


Carpet man, Fifth Dimension

De mens is geen koopwaar

Als ik hoor zeggen dat de huidige crisis "vooral ook spiritueel is" moet ik persoonlijke reserves inbouwen. Crises zijn altijd meervoudig - die van 1929-1940 was het, de huidige is het ook. Het komt er op aan dat de materiële omstandigheden, simplistisch uitgedrukt: de onderbouw, veranderen. Maar daaraan gaan ideeën vooraf.
En het simpele inzicht: ik leef, ik leef niet om in geld uitgedrukt te worden.
Een jonge vrouw in Parijs loopt er op het ogenblik van schrijven mee rond op het spandoek van deze tijd: een afgescheurd stuk karton. Right on!

Vertrouwde nieuwe beelden van Berkeley

De bezettingsbeweging bereikt de universiteiten - althans in de VS. In Italië is zij er juist begonnen en gaat zij nog steeds door.
Het brengt organisatorische gevaren met zich mee: de mogelijkheid van kaping door Mensen Met Het Ware Bewustzijn (iets wat overigens ook in de tentenkampen kan, ik hoor vreemde dingen over Nijmegen) en het risico van rampartijen door politie. Die "objectief" wel bij "de 99%" mag horen, maar er moet heel wat gebeuren wil hun gekochte status doorbroken worden.
Inmiddels is de Russische televisie present in Berkeley, ook hier meer.

Het zwijgen van de waardecritici

Het masker van de parlementaire democratie wordt afgezet - het was al carnavalesk onder Berlusconi, maar zelfs hij heeft "de markten" tegen zich gekregen. Wat zal het excuus zijn om regeringen te installeren zonder parlementaire basis, in Athene, in Rome?

Ik moet toegeven dat ik nog een ronde achterliep met mijn gedachten over een mogelijke militaire staatsgreep in Griekenland speciaal. Staatsgrepen dezer dagen brengen IMF-mannetjes naar voren. Bureaucraatjes die de witgewassen economenkwek verkopen, hun uniform bestaat uit een bepaald soort niet te duur pak.
Het is nu zover in Europa. De tiersmondificering gaat door.

En de oorverdovende stilte van de kameraden van Krisis en Exit! begint nu toch wat pijnlijk te worden. Al vele maanden is er een straatbeweging op gang met duidelijk antikapitalistische ondertonen of boventonen, er wordt politiek-culturele ruimte geschapen ter linkerzijde zoals het pakweg een jaar onmogelijk leek. En de waardecritici zwijgen. Wat is dit voor kritische theorie van de samenleving?

De kat uit de boom kijken: zweemt dit nu naar antisemitisme of niet? Die gedachte kan ik niet onderdrukken bij dit zwijgen. Als dit het enige of belangrijkste criterium is om te zwijgen dan wordt de kritische analyse nogal ongeloofwaardig.
Ter linkerzijde hoort niet gezwegen te worden over de Acampada/Occupybeweging, ook al is de duiding misschien nog moeilijk wegens het onuitgekristalliseerde van het geheel. Maar als Pete Seeger en Arlo Guthrie, als Noam Chomsky en Naomi Klein er bij zijn is zwijgen ongepast. En hoewel ik ook wel enige moeite heb met de retoriek over "de 99% tegen de 1%" ben ik er van overtuigd dat er geen potentieel antisemitische calculus achter deze leuze verborgen zit. De enige die deze kaart uitspeelt is de Murdochpers, dit zegt genoeg.
Dus: stop met zwijgen.

Illustratie: Londen 9 november 2011

De onvoltooide tijd

Met een harde knal komt mijn rechteronderarm op de radiator terecht, waardoor ik degelijk wakker word. In deze kloosterkamer val ik op de vreemdste ogenblikken in de ongemakkelijkste houdingen in slaap. Anderen moeten deze botsing ook gehoord hebben. Mijn onderarm is er goed van af gekomen.

Ik streek de vlag bij de documenten, betrekking hebbende op de totstandkoming van een roman die niet tot stand is gekomen: De tijd zelf van Harry Mulisch. Of het onderwerp te zwaar was, de verhaallijnen niet bijeen te brengen waren, we zullen het niet weten. Twee hoofdstukken en een pagina van een derde, daar moeten we het mee doen.

Er zijn twee manieren om vast te stellen dat het onmogelijk is over het "nu" te spreken. De ene is dat wij allen tijdgenoten zijn van de oerknal, die zich op een slordige dertien miljoen lichtjaren van ons af bevindt.

De andere, eenvoudiger en filosofisch: bij het uitspreken van het woordje "nu" verstrijkt al zoveel tijd dat het uit te drukken begrip ongedaan is gemaakt. Het verleden is voorbij, de toekomst ligt voor ons - wat is het "nu"?
Een raadsel waar niet uit te komen is. Toonder heeft er zijn Bommellegende aan besteed, Mulisch zou er ook zijn licht over hebben moeten laten schijnen, maar neen. Ergens in het universum werkt hij aan de voltooiing.

Afrika als permanente crisis

"Crisis, wat betekent dat in Europa? In Afrika is het crisis, en het is al jaren en jaren crisis. En dit als gevolg van de hebzucht van de noorderlingen."

Hij heeft het als missionaris gezien, speciaal in Kongo. Er wordt erts weggehaald in Bukavu - laten wij zeggen: goud - en dit wordt geruild voor enorme hoeveelheden wapens waarmee de plaatselijke bevolking elkaar te lijf kan gaan.
Hij knalt als het ware zijn zware en ware woorden de zo goed als lege kerk in. Geeft als wegzendwoord: "genoeg!", en zegt nog tegen mij persoonlijk na afloop: geld is de duvel!

Nog deze maand wordt er een schertsvertoning opgevoerd in ditzelfde Kongo in de vorm van presidents- en parlementsverkiezingen.

God als de onontkoombare zo(o)n

Op het omslag weer de zongedroogde trekken van de dominee die niet in God gelooft, maar nu met een ontspannen glimlach. Het lijkt de toon van God bestaat niet en Jezus is zijn zoon weer te geven. De titel is van Karel Eykman, ha, die was ook al verbonden aan de Hervormde Jeugdraad "in die dagen". Het kan ook zijn dat ik mij bij dit tweede boek van Klaas Hendrikse ermee verzoend heb dat hij een vertoog opzet dat ruim honderd jaar geleden misschien wel opviel in de Nederlandse Hervormde Kerk, maar waar men niet alleen mee stond in die dagen. De Radicale Hollandse School, eerst het modernisme waar het Nederlandse christen-anarchisme uit voortgekomen is, daar horen zijn vertoog en opvattingen bij. Het zegt alles over een Kerk waar fundamentele kritiek onmogelijk is geworden en die leegloopt: hoe meer men vasthoudt aan "geloofswaarheden" of dogmata, hoe leger de kerken zullen worden. Wellicht is de Kerk het point de non retour al gepasseerd - de rooms-katholieke wellicht nog niet, en de Oosters-orthodoxe, maar het rationalistisch ingestelde protestantisme heeft de tijdgeest niet mee. Het modernisme heeft de Kerk verlaten, de teleurgestelde gelovigen zijn elders aan het zoeken.

Ik wil de term "ietsisme" eigenlijk geen speciaal bestaansrecht toekennen, vooral ook omdat hij geïntroduceerd is door iemand die op het zogenaamde fenomeen neerkijkt.
Dat doet Hendrikse uitdrukkelijk niet, en daarom is het een vriendelijk modernistisch boek. Hij vermijdt ook alle quasi-moeilijke termen, liefst zelfs transcendent, maar daaraan is in dit verband niet te ontkomen. Wat mij betreft maakt de KPN-kerk zich volmaakt belachelijk als zij weer een of andere actie onderneemt tegen Hendrikse die schrijft wat ongetwijfeld meer mensen op de kansel zullen vinden (en op de steeds leger wordende kerkbankjes of stoelen). Maar men kan niets uitsluiten op dit punt.

Omdat zijn onderwerp ten grondslag ligt aan de gedachten achter dit weblog kan ik dit boek vooral van harte aanbevelen.

Een punt van kritiek: het valt niet goed te weten, maar het lijkt mij onzeker zoniet aanvechtbaar dat de gelovigen tot pakweg de negentiende eeuw het christendom als een redelijk vertoog, inclusief Echt Waar Gebeurde Geschiedschrijving hebben opgevat. Als de theologen het wel zo zagen, inclusief haarfijn onderzoek naar de maagdelijkheid van de moeder van Jezus, die volgens Marcus 6:3 na Hem nog zeker zes kinderen heeft gekregen, dan zegt dit niets over de gewone gelovigen. Geloof is geen weten. Onze Lieve Vrouwe hoeft geen maagd te zijn, en Jezus kan best na zes weken zijn opgedragen in de tempel terwijl Hij en Zijn ouders intussen naar Egypte gevlucht waren. Geloof, al dan niet op de bijbel gebaseerd, is geen rationele afweging. In feite is dat ook het betoog van Hendrikse zelf.

Een punt van twijfel: angst voor de dood lijkt mij een te mager uitgangspunt voor het bestaan van godsdiensten, Christendom of gelijk welke andere.

Onvoltooid. Het worde gelezen.

De grote weigering?

Is de Grote Weigering aan de gang? Soms lijkt het er op - zeker in Oakland, afgelopen woensdag 2 november, met het blokkeren van de haven, waarbij de politie weer toesloeg.
De heersende klasse is bang. Zoveel is duidelijk. Is haar angst gefundeerd, is het niet de angst die als vanzelfsprekend hoort bij het heersen - alles te verliezen?

Vredig herfstbeeld Beursplein Amsterdam - alsof de tenten er zo horen en alsof de scootermeisjes op de voorgrond ook in een vergeten collectie van Ed van der Elsken hoorden (dat is vriendelijk bedoeld hoor, dames, mocht u zich herkennen).

Revolutie...

Long hot summer, Joe Simon


Both sides now, Judy Collins


Revolution, Nina Simone

Herfstbeeld 2011 - 2

Bruine kikvors (hoop het goed te hebben) laat zich rustig fotograferen in het gras.

Werp uw net hier niet uit

Het monumentale Oudevrouwenhuis, later gemengd bejaardenhuis Amstelhof - een pand dat de Werdegang in het kapitalisme fraai illustreert, het is nu dependance van de Hermitage in Sint-Petersburg. Ik kwam er regelmatig langs toen het nog een bejaardenhuis was, heb met enige ontsteltenis kunnen waarnemen hoe onceremonieel een lijk op brancard uit de kelder werd afgevoerd. Niets meer van dit alles - Kunst die Geld vertegenwoordigt.

Het is de betere rand van de oude Jodenbuurt, het "gemengde" gedeelte. Toch zijn er hier velen weggehaald ter fine van vermoording.

Op de steiger tegenover Amstelhof (ik weiger het gebouw anders te noemen) werd gisteravond een Allerzielendienst gehouden in de barmhartige open lucht. Zeer verzorgd koor, de Cantorij van de Oude Kerk, voorganger Bram Grandia, blijkbaar bekend van televisie want die was er ook.

Een opsomming van gelegenheden waarbij mensen de oversteek naar "Europa" wagen en niet overleven krijgt iets monotoons. Het is een realiteit die in de dagelijkse gelijkgeschakelde nieuwskots wordt overgeslagen: er zijn plaatsen in de Middellandse Zee waar vissers wordt ontraden hun netten uit te werpen omdat de kans groot is dat er een dode mens in terechtkomt.

Gedenk de onbekende naamlozen, bid ook voor degenen die de hoofdverantwoordelijkheid dragen voor de muren, en mogen deze spoedig vallen.

Psalm 69.

Rijk de Gooyer

Brief uit en Antwoord aan La Courtine, langvergeten oefenplaats van het Nederlandse leger.

Preek op de trappen

Ciaron O'Reilly voor de Catholic Worker bij St. Paul's Cathedral, Londen, 29 oktober 2011. En meer op deze video, zoals ook hier en hier.

Uitgeschreven tekst van Ciaron hier.