De muze komt als een hinde

Achteraf vind ik het een even verhelderende als bijna schokkende ervaring.
In een paar minuten zet ik iets neer in 120 woorden, geen meer geen minder. Hier zou ik er de term "prousten" aan geven, naast wat andere.

Wat maakt dat het in enkele minuten lukt? Ik had het mij gisteren voorgenomen naar aanleiding van het draaien van het nummer

Softly whispering I love you, The Congregation

En zo geschiedde. En toen drukte ik op het verkeerde knopje, een volstrekt onlogisch knopje om in te drukken op het scherm - en weg was mijn tekst, om niet meer terug te keren - teruggaan leverde een leeg invulscherm op.

Nu kunnen daar voor de toekomst ongetwijfeld allerlei technische tips tegen gegeven worden, bijvoorbeeld: meteen opslaan in klembord voor het versturen. Natuurlijk.
Maar wat mij schokte was dat het mij eigenlijk niet meer mogelijk was een tekst die zei wat ik wilde zeggen in de gegeven hoeveelheid woorden te schrijven. En zeker niet in een paar minuten. "Het" was weg. Het duurde bijna een uur voordat ik dit ervan gemaakt had.
Is het er aan af te lezen dat het moeite gekost heeft? Geen idee. Ik vertel het alleen maar.
Iets had mij verlaten na die paar minuten, iets wat meteen weg is bij de afronding.
Iets? Ik aarzel het te schrijven maar als ik dit schrijf moet ik doorzetten.
Het is niet iets. Het is iemand.
De Muze. Elle est féminine.

Hoewel de versies van Randy Newman zelf en die van Dusty Springfield niet te overtreffen of zelfs maar te evenaren zijn vond ik deze mij tot nu toe onbekende van Judy Collins zeer de moeite waard. Wat klinkt zij Engels!

I think it's going to rain today