De capitulatie van Biafra op 12 januari 1970 was aanleiding tot mijn eerste "politieke" stuk voor een onbekend publiek - inclusief in de eerste plaats de abonnees van het Biafra Bulletin. Als ik er aan terugdenk was het een beginselverklaring, dit begin - een afrekening met weldenkend Nederland dat echt het beste voorhad met de Derde Wereld en deze capitulatie dus een zegen vond: Dick Scherpenzeel, Anton Constandse, Hugo Brandt Corstius - nog iemand? Ik noemde uitdrukkelijk geen namen, "laten we ze vergeten" was de laatste zin van het corpus van het stuk. Een laatste alinea waarin ik overwoog dat "Biafra" in de vorm van guerrilla zou voortgaan werd allengs door de tijd ingehaald.
En werd niet meegenomen door het blad Militia Christi, waar ik tot mijn verbazing mijn stuk in verder wel in overgenomen zag. Als negentienjarige zal ik zelfs wat verwaten irritatie gevoeld hebben.
De namen zijn niet vergeten, althans niet door mij.
Het Biafra Actie Comité had huisvesting gekregen in het kantoor van de Hervormde Jeugdraad, via Guus Prast die zelf lid was. Secretaris van de HJR was destijds Ernst Stern, die ook redacteur van Militia Christi was. Ik kan nu - deze dingen wetende - concluderen dat hij mijn debuut heeft overgenomen in dit blad.
Ik heb nu zijn studie Macht door gehoorzaamheid onder handen, het is volgens mij geen dissertatie. U hoort er spoedig meer over.
Ik wilde even mijn verwondering kwijt over het meermalen onopgemerkt kruisen van onze levenspaden, tot en met klaarblijkelijk politiek-theologische interesse.
Ik zie dat ik Kerk en Vrede niet in mijn zijbalk heb, een omissie die gemakkelijk te verhelpen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten