Is de hedendaagse filosoof vooral een televisiekijker m/v? Evenals de theoloog?
De vraag komt bij mij op na kennisneming van twee recente boeken over levenskust van Joep Dohmen - die overigens een van de Namen is die een voddig radiostation intellectuele luister moet gaan geven het komende - eh - studiejaar. Voor nogal wat geld trouwens.
Is een cultuurpessimistische kijk eigenlijk te verantwoorden louter door het beeld van "de mens" in "het westen" te baseren op wat er op de treurbuis gepresenteerd wordt? Is de mens- en de menselijkheid gedoemd omdat er misschien mensen dromen ook even beroemd te zijn dankzij een spelprogramma waar zij kunnen laten zien dat zij eigenlijk niets kunnen? Ik vraag mij af of er op dit punt empirisch onderzoek mogelijk is dat het beeld bevestigt of ontkent. En in ieder geval: zelfs als het "dikke ik" een algemeen voorkomend type is zou ik intuïtief durven stellen dat dit alleen geldt voor "het westen" - waar dit dan ook mag liggen. En ook dan blijft het maar de vraag.
Wat mensen ten diepste beweegt komt men niet te weten via "de media", waag ik te stellen. Ik vind dit zelf een verrassende conclusie, want als mij de vraag gesteld zou worden of ik een cultuurpessimist of een -optimist ben zou ik geneigd zijn meteen het eerste als antwoord te geven, maar als de tijd voor reflexie over waarop dit gebaseerd zou moeten zijn gegeven wordt is de conclusie anders.
En is het leven een kunst of slechts de tijd die men heeft tussen geboorte en sterven? Juist in dit jaar waarin op zoveel plaatsen getoond is en wordt dat mensen niet beheerst willen worden door grotendeels anonieme oncontroleerbare machten zou men hoopvol kunnen besluiten dat het besef bestaat dat men daarvoor niet op de wereld gezet is.
Het komt er als steeds op aan de wereld te veranderen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten