Naar Syrië kijk ik met angst en beven. Het is het enige Arabische land waar ik een beetje de weg weet, waar ik veel mensen ontmoet heb en waarvan ik weet hoe gevaarlijk het regime is - en hoe ondoorzichtig en wellicht al even gevaarlijk de alternatieven zijn. Er valt ook niet blij te kijken naar zoiets als de pleinbezettingen in Tunesië of Egypte, nagevolgd in Jemen, Marokko, Oman, Bahrein en vervolgens in Spanje, Griekenland en tot in Israel en de VS toe.
Syrië wordt gesymboliseerd door de man die onder het portret van Hafez al-Assad de lof van deze man zingt en tot slot zegt: "Denk je dat ik iets anders kan zeggen?" en het gebaar van keelafsnijden maakt. Maar hij maakte zich zorgen over wat er kon komen als het regime ten val kwam. Wonderlijk genoeg is de clan al 41 jaar aan de macht, en nu pas lijkt het er op dat deze macht massaal aangevochten wordt. Maar als er intussen "lesbische blogsters in Damascus" worden bedacht door ideologische kampbereiders in "het Westen" ben ik extra op mijn hoede.
Ik schort mijn oordeel op over de "oppositie" tot ik iets meer weet. De gelijkgeschakelde media zijn geen bron in dit geval.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten