Berdjajew parafraseert een verhaal van Boccaccio (ik doe dit op mijn beurt weer van hem). Over een jood die overweegt christen te worden. "Maar eerst ga ik naar Rome, om eens te kijken hoe het gaat met die paus en kardinalen daar."
De christenman die hem zo ver heeft gekregen houdt zijn hart vast - dat wordt niets met die bekering.
Tot zijn verrassing echter zegt de joodse man na zijn terugkomst: "Het bezoek aan Rome heeft mij overtuigd. Een geloof dat de liederlijkheid van de paus en zijn kardinalen kan doorstaan moet wel goed zijn."
Het christendom losgezien van "de christenen", in de veertiende eeuw.
In 1937, als Berdjajew dit aanhaalt, kan volgens hem het christendom niet meer onderscheiden worden van de christenen. Een ideaaltypisch beeld van het christendom ontbrak toen al naar zijn inzicht.
En als requisitoir tegen het "christendom" zal men altijd horen over priesters die zich aan kinderen vergrijpen. Of die zwakzinnige kinderen vermoorden. Of een eenvoudige verwijzing naar Blair, Bush of Verhagen lijkt te volstaan. En die Moeder Theresa twijfelde zelf nota bene, bleek toen zij overleden was. Enzovoort.
Het christendom als levensleer, als geloof, als godsdienst kan niet meer losgezien worden van degenen die als "christenen" gepresenteerd worden (door zichzelf bijvoorbeeld).
Een eenvoudige aanvulling.
Christen is men ook niet, men kan er ten hoogte naar streven er een te worden. Dat is het eerste dat uitgelegd dient te worden in dit verband. Er zijn "christenen" die dit beseffen, zal de Menigte naar hen luisteren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten