Ter redactie van De AS dacht men dat schrijver dezes met een vaste rubriek het activismedecennium bij uitstek, de jaren zeventig, in het zonnetje zou kunnen zetten. De magische term ”Roodmerk” viel.
Natuurlijk! De koffiebar die tevens trefpunt was van alles wat bewoog ter linkerzijde van sociaal-democratie, partijcommunisme en marxisme-leninisme gedurende dit decennium, en die ergens na 1980 misschien wel roemvol maar toch onopvallend ten onder ging. De stichting die het pand beheerde, de Stichting Pandbeheer, heeft de voormalige melkfabriek waar de bar aan vastzat, verkwanseld voor prettige nieuwbouw op een tot toplocatie te verklaren plaats in de Amsterdamse binnenstad. Er was nog maar een bestuurslid dat niets met de acties van voorheen te maken had voorzover mij bekend.
Maar goed! Roodmerk! Er was de stencilkamer waar tot diep in de nacht en nog wel regelmatig onder luid gevloek afgedraaid werd (je kon zo'n ding overtikken als het in de soep liep), punt waarvandaan plakacties werden gehouden, vergaderlokaal en trefcentrum. Eerst voor de Lastige Amsterdammer en de Buitenuniversitaire Praxis van de geradicaliseerde studentenvakbeweging, later bekend als Bedrijfsgroep Amsterdam (studenten die arbeider werden om – maar misschien moeten zij dit zelf uitleggen: er werkten wat mensen bij de Fordfabriek, een verslag van een meisje dat in de dropfabriek in de Jordaan werkte staat mij nog bij). De afdeling Amsterdam van de Federatie van Vrije Socialisten voegde zich hier in 1972 bij. Daarmee begint mijn eigen betrokkenheid.
Dit alles smolt omstreeks 1975 osmotisch samen in verband met de acties tegen de ontruimingen in de Nieuwmarktbuurt. Het pand was niet gekraakt of zo, het was gekocht voor “de beweging”.
Nee, ik heb er niet met plezier achter de bar gestaan. En “men” rook dit waarschijnlijk, vooral de gezellige buurtjongetjes – het was toen nog een fijne volksbuurt bij de Wallen. Het hoogtepunt van het menu was de “dubbele boterham” met ham of kaas, en – desgewenst – ham en kaas. En het was een speciale volkssport om met zoveel mogelijk aan de bar te verschijnen en te klagen over trage bediening als ik erachter stond.
Dus was het werk dat mij daverend op de zenuwen werkte en mijn humeur totaal verpestte. En wat de bijdrage aan de Wereldrevolutie was van dit koffiegedoe was mij volstrekt niet duidelijk. Later kon ik er nog wel met genoegen in de middagpauze een uitsmijter eten, geserveerd door vriendelijke mensen die “iets” met de “kraakbeweging” hadden. En toen was het voorbij.
Met een voormalig collega-barman/stencillaar heb ik nog een plan besproken de koffiebar en alles er omheen tot het toneelstuk te verwerken dat het misschien van begin af aan geweest is.
Wellicht wordt de te beginnen serie het verslag van dit toneelstuk. Men zij gewaarschuwd – de notities over het decennium zijn persoonlijk, als er nog wrok of naijver is zal deze zeker tot uiting komen maar het kan ook dat het een omzien in verbijstering wordt – en waarschijnlijk iets ertussenin. Tot de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten