Het gebaar langs de hals

Naar Syrië kijk ik met angst en beven. Het is het enige Arabische land waar ik een beetje de weg weet, waar ik veel mensen ontmoet heb en waarvan ik weet hoe gevaarlijk het regime is - en hoe ondoorzichtig en wellicht al even gevaarlijk de alternatieven zijn. Er valt ook niet blij te kijken naar zoiets als de pleinbezettingen in Tunesië of Egypte, nagevolgd in Jemen, Marokko, Oman, Bahrein en vervolgens in Spanje, Griekenland en tot in Israel en de VS toe.

Syrië wordt gesymboliseerd door de man die onder het portret van Hafez al-Assad de lof van deze man zingt en tot slot zegt: "Denk je dat ik iets anders kan zeggen?" en het gebaar van keelafsnijden maakt. Maar hij maakte zich zorgen over wat er kon komen als het regime ten val kwam. Wonderlijk genoeg is de clan al 41 jaar aan de macht, en nu pas lijkt het er op dat deze macht massaal aangevochten wordt. Maar als er intussen "lesbische blogsters in Damascus" worden bedacht door ideologische kampbereiders in "het Westen" ben ik extra op mijn hoede.

Ik schort mijn oordeel op over de "oppositie" tot ik iets meer weet. De gelijkgeschakelde media zijn geen bron in dit geval.

De ware plaag van het antitziganisme

Andy Worthington (van Stonehenge en Guantánamo) over Dale Farm.

*

Vrijdag 23 september werd in een Bulgaars dorp een 19-jarige jongen overreden door een minibus. Achter het stuur iemand die in verband werd gebracht met de oprichter van een Romapartij in Bulgarije. Was hij familie of in dienst bij die man? Het kan beide het geval zijn. In ieder geval was deze aanrijding het startsein voor een reeks pogroms die zich in de loop vandeze week uitbreidde over twintig plaatsen in Bulgarije. Uit de gelijkgeschakelde "journalistieke" toon valt in deze berichten verder niet veel op te maken.

Militia Christi

De capitulatie van Biafra op 12 januari 1970 was aanleiding tot mijn eerste "politieke" stuk voor een onbekend publiek - inclusief in de eerste plaats de abonnees van het Biafra Bulletin. Als ik er aan terugdenk was het een beginselverklaring, dit begin - een afrekening met weldenkend Nederland dat echt het beste voorhad met de Derde Wereld en deze capitulatie dus een zegen vond: Dick Scherpenzeel, Anton Constandse, Hugo Brandt Corstius - nog iemand? Ik noemde uitdrukkelijk geen namen, "laten we ze vergeten" was de laatste zin van het corpus van het stuk. Een laatste alinea waarin ik overwoog dat "Biafra" in de vorm van guerrilla zou voortgaan werd allengs door de tijd ingehaald.
En werd niet meegenomen door het blad Militia Christi, waar ik tot mijn verbazing mijn stuk in verder wel in overgenomen zag. Als negentienjarige zal ik zelfs wat verwaten irritatie gevoeld hebben.

De namen zijn niet vergeten, althans niet door mij.
Het Biafra Actie Comité had huisvesting gekregen in het kantoor van de Hervormde Jeugdraad, via Guus Prast die zelf lid was. Secretaris van de HJR was destijds Ernst Stern, die ook redacteur van Militia Christi was. Ik kan nu - deze dingen wetende - concluderen dat hij mijn debuut heeft overgenomen in dit blad.
Ik heb nu zijn studie Macht door gehoorzaamheid onder handen, het is volgens mij geen dissertatie. U hoort er spoedig meer over.
Ik wilde even mijn verwondering kwijt over het meermalen onopgemerkt kruisen van onze levenspaden, tot en met klaarblijkelijk politiek-theologische interesse.

Ik zie dat ik Kerk en Vrede niet in mijn zijbalk heb, een omissie die gemakkelijk te verhelpen is.

Waterstaatkundige observaties - 3

Een interview met Cordula Rooijendijk, die met Waterwolven een onderhoudend en leerzaam verhaal over polderend Nederland heeft geschreven. Er blijft niet veel over van het beeld van eendrachtig en krachtig de schouders er onder en de zee bestrijden. De spreekwoordelijke Nederlandse gierigheid en lethargie zijn veel belangrijker en meestal wordt er pas opgetreden als het te laat is. En dat punt kan weer komen, bijna zestig jaar na de grote watersnoodramp.
Katholiek Nederland is logischerwijze vooral gespitst op de opmerkelijke rol van de cisterciënsers, de schiere monniken, grondleggers van de inpoldering. Rooijendijk maakt van het inpolderingsverhaal een relaas van enkele mannen die vaak tegen lakse machten moeten opboksen om hun idee van de strijd tegen het water te laten prevaleren. Het Haarlemmermeer kon er nog twee eeuwen door aan het land vreten, en nog was de stad Leiden eigenlijk tegen.
Hoe het Haarlemmermeer de Haarlemmermeer werd (al werd dit lidwoord blijkbaar ook voor de inpoldering gebruikt) en na de drooglegging blijkbaar als een wild rovershol gold - hoe is dit gegaan en hoe is dit gelopen naar de huidige situatie? Een vraag die wordt opgeroepen door het boek.

- Cordula Rooijendijk, Waterwolven – Een geschiedenis van stormvloeden, dijkenbouwers en droogmakers. Amsterdam/Antwerpen: Atlas.

Winstanley

Gemist: op Clapham Common, Londen, was de afgelopen week een "Land-en-vrijheid"-festival.
Centraal in het festival stond de vertoning van de film Winstanley uit 1975, die naar verluidt vrij te zien is op het net overigens, maar volgens een systeem dat "in uw land niet beschikbaar is". Ik ga er niet naar verwijzen.
Hier meer over de film van een schrijver die mij tot nu toe ook ontgaan is.

En hier meer over film en festival.

Frontnieuws / Chris Hedges christen-anarchist

Andere plaatsingen van dit filmpje maken niet duidelijk wat de reden is dat de meisjes die in het net gevangen worden op Wall Street - op zich al zoiets - gaan gillen. Hier wordt het duidelijk: er wordt even heel moedig pepperspray op hen losgelaten. Smerissen zijn helden van deze soort in het algemeen, net als gevangenbewaarders.


Ironischerwijze stonden sommige van de smerissen die het net vasthielden ook in de stroom van de peperbus die de boven-hen-gestelde leegspoot op de meisjes.

Houd moed.
Het loopt niet synchroon maar daar gaat het niet om. En er zijn onoverzichtelijk genummerde vervolgen op YT te vinden. Uitdrukkelijk verklaart Chris Hedges zich christen-anarchist in het tweede deel (genummerd: 3) van de serie interviews-in-het-kamp.


U vindt het verder wel op Youtube.

Waterstaatkundige observaties - 2

Pas laat drong het tot mij door dat het bruine kabinet zelfs het begrip waterstaat heeft afgeschaft op ministerieel niveau. Een dame met een dubbele dubbele naam die maar liefst bestuurskunde heeft gestudeerd geeft leiding aan een ministerie van "infrastructuur en milieu".

Ik heb twee keer het genoegen gehad een voordracht te houden over Felix Ortt op een conferentie waar Engels de voertaal was. Koenen geeft als vertaling voor waterstaat, dat onvermijdelijk ter sprake komt:

department for the maintenance of dikes, roads, bridges and the navigability of canals

"We've got one word for that" kon ik dan zeggen en dat zorgde voor gelach in de zaal. Het zijn de gelegenheden waarbij ik toch even een "wij"-gevoel kan hebben over Nederland.

Maar is het terecht? Het was veelzeggend dat Ortt wel wat zag in bebossing van de duinen, zodat het zand werd vastgelegd en verstuiving en dus eventueel duinafslag voorkomen werd. Als er een waterstaatkundig argument voor beplanting zou zijn zou het wel eens ten laste van de begroting van Waterstaat kunnen gaan en dat was niet de bedoeling. Dus het argument moest vervallen op last van hogerhand. Bij alle bewondering voor het werk van Ortt was er dan weer de verbazing over en herkenning van Nederlandse centenknijperij, die tezamen met corruptie en lamlendigheid door de eeuwen heen - juist voor overstromingen zorgde.

Enkele jaren geleden is vastgesteld dat 24% van de Nederlandse waterkeringen onveilig zijn. 44% is veilig bevonden, van 32% was de status onbekend.
Door middel van de welbekende arithmétique néerlandaise is de onzekere 32% inmiddels gemakshalve bij "veilig" ingedeeld. Scheelt in de kosten.
En of er geld wordt uitgetrokken voor de 24% waarvan vaststaat dat ze onveilig zijn?
Waterschappen spreken versluierend, of liever: schijnheilig, over "zorgen voor droge voeten". Dijkdoorbraken leveren niet het ongemak van natte voeten op. U spoelt uit uw huis en mag van geluk spreken als u het overleeft. Dat kun je "natte voeten" noemen, maar dergelijk taalgebruik is deel van het bedrog dat een inmiddels dus ongeveer opgeheven departement dat bijna vanzelfsprekend in VVD-handen is, in stand houdt.

Zou u prettig reizen als u wist dat het vliegtuig waarin u zit een kans van 32% heeft dat het neer zal storten?

Vrijheid van meningsuiting à l'américaine

Het bestel in de VS heeft geen rechtse reactie tegen lieve goedwillende demonstranten nodig - de rechtse knokploeg heet "politie".
Het meisje dat in de houdgreep wordt gehouden had smerissen gefilmd.
U heeft dezelfde vraag als ik denk ik.

Occupy Wall Street.

Ethiek is vervelend

Weer drie nummers die aan het skinheadcommando van Frank de Grave zijn ontsnapt:


The night they drove old Dixie down, Tanya Tucker


Mr. Businessman, B.J. Thomas


Please give me one more chance, Clyde McPhatter

Antitziganisme: "it's the law"

Charles Kennedy had in This week vannacht nog het fatsoen te zeggen dat het verdacht is als de drie gevestigde partijen het eens zijn: het travellers-kamp Dale Farm in Billaricay moet ontruimd worden, want de wet wil het zo. Planning, houd het groen, niet in de achtertuin van nette mensen...

Het maakt niet uit dat de meeste bewoners eigenaar van de grond zijn waarop hun verblijf staat. Etnische zuivering moet.
Als er partijbreed beroep wordt gedaan op "de wet" dan is er een stinkend zaakje, daar kun je van op aan. Heb het zelf 11 juli jongstleden ondervonden namens de zogenaamde woonstichting De Key, geleid door een Groenlinkser en een VVD-mannetje, ben sindsdien zelf dakloze - tja - zigeuner?

De ontruiming van Dale Farm kan vanaf vandaag plaatsvinden. Zie hier en hier.
Andere "ontruiming" in Essex:

In ieder geval kregen deze mensen nog "dertig dagen" voor hun eigendommen.

De premie op slechtheid

In de Verenigde Staten is ook het vermoorden van mensen bizniz.
Hierbij de prent die u er van moet overtuigen hoe goed de firma die Troy Davis heeft doodgespoten te werk gaat. Inclusief ook, dat zie je zo.

Ik ben Troy Davis

Wake bij de VS-ambassade in Londen, twee uur voordat Troy Davis zal worden doodgespoten.

Addendum
22 september, 2.05u. Het Hooggerechtshof van de VS heeft de executie laten uitstellen. Uitstel is geen afstel. Morgen (straks) Nederlandse tijd nader nieuws?

Italiaanse mus

Even voorstellen?
Dit is de Italiaanse mus, Passer italiae, waarvan genetici inmiddels vermoeden dat het een nieuwe soort is, ontstaan uit kruising tussen de Spaanse mus en de Huismus. Het vrouwtje is identiek aan de vrouwelijke huismus, dus redelijkerwijze kunnen waarnemingen buiten het hoofdverspreidingsgebied alleen mannetjes betreffen.
Waarneming.nl meldt een enkele waarneming in Nederland. De Spaanse mus was in april 2009 wel tamelijk present in Nederland.
Eerlijk gezegd ben ik tegenwoordig allang blij als ik eens een huismus zie. Om van de ringmus maar te zwijgen.
Waarneming.nl beschouwt de Spaanse en de Italiaanse mus als inheems, maar zeer zeldzaam. Het zijn in ieder geval dwaalgasten.

Leven, een kunst of een kunde - 5

De zogenaamde keuzebiografie wordt in feite voor niemand geschreven. Deze demonstrante van afgelopen weekeinde in New York ("Occupy Wall Street") vat het gelukkige leven in het hedendaagse Noordatlantisch kapitalisme samen. De staatsmedia kleineren de actie met genoegen, maar "enkele duizenden" is - getoetst aan Egypte, Griekenland en Spanje - ook wel teleurstellend. Het is een begin, wellicht.

Dubbele boterham met kaas - aftrap

Ter redactie van De AS dacht men dat schrijver dezes met een vaste rubriek het activismedecennium bij uitstek, de jaren zeventig, in het zonnetje zou kunnen zetten. De magische term ”Roodmerk” viel.

Natuurlijk! De koffiebar die tevens trefpunt was van alles wat bewoog ter linkerzijde van sociaal-democratie, partijcommunisme en marxisme-leninisme gedurende dit decennium, en die ergens na 1980 misschien wel roemvol maar toch onopvallend ten onder ging. De stichting die het pand beheerde, de Stichting Pandbeheer, heeft de voormalige melkfabriek waar de bar aan vastzat, verkwanseld voor prettige nieuwbouw op een tot toplocatie te verklaren plaats in de Amsterdamse binnenstad. Er was nog maar een bestuurslid dat niets met de acties van voorheen te maken had voorzover mij bekend.


Maar goed! Roodmerk! Er was de stencilkamer waar tot diep in de nacht en nog wel regelmatig onder luid gevloek afgedraaid werd (je kon zo'n ding overtikken als het in de soep liep), punt waarvandaan plakacties werden gehouden, vergaderlokaal en trefcentrum. Eerst voor de Lastige Amsterdammer en de Buitenuniversitaire Praxis van de geradicaliseerde studentenvakbeweging, later bekend als Bedrijfsgroep Amsterdam (studenten die arbeider werden om – maar misschien moeten zij dit zelf uitleggen: er werkten wat mensen bij de Fordfabriek, een verslag van een meisje dat in de dropfabriek in de Jordaan werkte staat mij nog bij). De afdeling Amsterdam van de Federatie van Vrije Socialisten voegde zich hier in 1972 bij. Daarmee begint mijn eigen betrokkenheid.

Dit alles smolt omstreeks 1975 osmotisch samen in verband met de acties tegen de ontruimingen in de Nieuwmarktbuurt. Het pand was niet gekraakt of zo, het was gekocht voor “de beweging”.


Nee, ik heb er niet met plezier achter de bar gestaan. En “men” rook dit waarschijnlijk, vooral de gezellige buurtjongetjes – het was toen nog een fijne volksbuurt bij de Wallen. Het hoogtepunt van het menu was de “dubbele boterham” met ham of kaas, en – desgewenst – ham en kaas. En het was een speciale volkssport om met zoveel mogelijk aan de bar te verschijnen en te klagen over trage bediening als ik erachter stond.

Dus was het werk dat mij daverend op de zenuwen werkte en mijn humeur totaal verpestte. En wat de bijdrage aan de Wereldrevolutie was van dit koffiegedoe was mij volstrekt niet duidelijk. Later kon ik er nog wel met genoegen in de middagpauze een uitsmijter eten, geserveerd door vriendelijke mensen die “iets” met de “kraakbeweging” hadden. En toen was het voorbij.

Met een voormalig collega-barman/stencillaar heb ik nog een plan besproken de koffiebar en alles er omheen tot het toneelstuk te verwerken dat het misschien van begin af aan geweest is.


Wellicht wordt de te beginnen serie het verslag van dit toneelstuk. Men zij gewaarschuwd – de notities over het decennium zijn persoonlijk, als er nog wrok of naijver is zal deze zeker tot uiting komen maar het kan ook dat het een omzien in verbijstering wordt – en waarschijnlijk iets ertussenin. Tot de volgende keer.

Zal die wolf het overleven?

De vorige waarneming van een wolf in Nederland, de eerste in meer dan honderd jaar, ging geruisloos voorbij.
Nu, de tweede keer, lijkt het niet meer onopvallend te kunnen. Zomaar zonder herintroductieprogramma? Kan en mag dat wel?

Wonderlijk hoe het plan van "Wolven-Harm" over de Veluwe op natuurlijke wijze alsnog uitkomt.

Ik kan niet tegen de regen

Drie platen die de aanval van het skinheadcommando van de zogenaamde woonstichting De Key hebben overleefd.

I can't stand the rain, Ann Peebles - het origineel


Let's all chant, Michael Zager Band
Uit de eerste RVZ-top-20


Funky Nassau pt.1, The Beginning of the End
Ik zag het in een platenzaak voor een ongelooflijk bedrag staan - terwijl ik niet het idee had dat het een zeldzame plaat was. "Het gaat om het label," zei de verkoper."Op Alston is het veel waard."
Gunst, nooit op gelet. In spanning ging ik naar huis - ik had toen nog een huis - om vast te stellen op welk label mijn exemplaar was. Alston!
Mijn pensioen heb ik in de kast staan, zeg je als Northern Soulie. Maar ja, toen had ik nog een kast.

Pasolini en de droom van Marx

Sjöwall en Wahlöö schrijven filmisch - een procédé dat men pas in het tijdperk van de film kan constateren. Ik meen dat enkele van hun boeken ook verfilmd zijn en ik zou mij kunnen voorstellen dat het draaiboek niet veel van de roman verschilt. Maar dit kan bedrieglijk zijn: beelden opgeroepen in beschrijvingen zijn toch ook weer anders dan in een film.

Van Pasolini weet je dat je met een cineast te maken hebt als je een roman van hem ter hand neemt, ook al is deze van 1948. Het valt op dat hij evocatief, filmisch schrijft. Van een ding dromen roept de armoedige sfeer op van een door oorlog en bezetting getroffen streek op, Friulië, waar Pasolini ook vandaankomt. De centrale figuren in de roman gaan de grens over - een grens die tamelijk nieuw is - naar Joegoslavië, omdat het een socialistisch land is waar zij grote verwachtingen van hebben. Het valt tegen en ze zijn dan ook al snel terug. Het boek is geschreven in de kortstondige periode waarin Pasolini lid was van de communistische partij. Het valt juist vanwege de afhankelijkheid van evocaties niet zomaar na te vertellen.

De verfilmer van het Evangelie naar Mattheüs laat geen grote tegenstelling tussen het katholicisme en het communisme in de streek blijken. De droom, die niet expliciet ter sprake komt, is voor katholieken of communisten dezelfde.

De titel is ontleend aan een passage in een brief van Karl Marx aan Arnold Ruge, gedateerd september 1843:

Onze verkiezingsleus moet dus zijn: Hervorming van het bewustzijn, niet door dogma's maar door analyse van het mystieke, zichzelf nauwelijks kennende bewustzijn, of het nu in de vorm van religie of van politiek optreedt. Het zal dan blijken dat de wereld allang de droom van een ding [einer Sache] bezit.

"Een ding". Er moet misschien niet te veel waarde aan gehecht worden, het is zelf een onheldere uitdrukking over onhelder bewustzijn. Opmerkelijk dat het mystieke bloed kruipt waar het wellicht niet gaan kan bij Marx, of is dit de kant van de man die wij niet geacht worden te zien?

Pasolini's Van een ding dromen is uitgegeven bij een kleine uitgeverij, Sea Urchin, die niet verramsjt maar waarvan de titels - die ook verder interessant zijn - democratisch geprijsd zijn wat extra verrast gelet op de historich-avantgardistische vormgeving.

Leven, een kunst of een kunde - 4

Is de hedendaagse filosoof vooral een televisiekijker m/v? Evenals de theoloog?
De vraag komt bij mij op na kennisneming van twee recente boeken over levenskust van Joep Dohmen - die overigens een van de Namen is die een voddig radiostation intellectuele luister moet gaan geven het komende - eh - studiejaar. Voor nogal wat geld trouwens.
Is een cultuurpessimistische kijk eigenlijk te verantwoorden louter door het beeld van "de mens" in "het westen" te baseren op wat er op de treurbuis gepresenteerd wordt? Is de mens- en de menselijkheid gedoemd omdat er misschien mensen dromen ook even beroemd te zijn dankzij een spelprogramma waar zij kunnen laten zien dat zij eigenlijk niets kunnen? Ik vraag mij af of er op dit punt empirisch onderzoek mogelijk is dat het beeld bevestigt of ontkent. En in ieder geval: zelfs als het "dikke ik" een algemeen voorkomend type is zou ik intuïtief durven stellen dat dit alleen geldt voor "het westen" - waar dit dan ook mag liggen. En ook dan blijft het maar de vraag.

Wat mensen ten diepste beweegt komt men niet te weten via "de media", waag ik te stellen. Ik vind dit zelf een verrassende conclusie, want als mij de vraag gesteld zou worden of ik een cultuurpessimist of een -optimist ben zou ik geneigd zijn meteen het eerste als antwoord te geven, maar als de tijd voor reflexie over waarop dit gebaseerd zou moeten zijn gegeven wordt is de conclusie anders.

En is het leven een kunst of slechts de tijd die men heeft tussen geboorte en sterven? Juist in dit jaar waarin op zoveel plaatsen getoond is en wordt dat mensen niet beheerst willen worden door grotendeels anonieme oncontroleerbare machten zou men hoopvol kunnen besluiten dat het besef bestaat dat men daarvoor niet op de wereld gezet is.

Het komt er als steeds op aan de wereld te veranderen.

De calculerende zoon die bleef

De gelijkenis van de werkers van het laatste uur is waarschijnlijk nog moeilijker te verkroppen voor wie in het tijdperk van de Driftig Calculerende Burger leeft dan de Verloren Zoon. Toch is het glashelder: de werkers van de gehele dag hebben de klus op zich genomen voor het loon van 1 denarius. De werkers van het laatste uur krijgen ook een denarius, tot sjagrijn van de werkers van de gehele dag. We moeten het verhaal maar gauw in zijn symbolische betekenis zien, nietwaar...

Dat de niet-verloren zoon eigenlijk ook een berekenend sjagrijn is is ook even slikken. Waarom beklaagt hij zich? Was zijn trouw aan zijn vader toch niet zo onbaatzuchtig als hij zelf dacht - en misschien de toehoorders ook dachten.

Dat Eckhart Marta het beste deel laat kiezen en niet Maria, gewoon doordat zij haar taak uitvoert die toch door iemand gedaan zal moeten worden, is een dialectisch exegetisch hoogstandje. Maar Eckhart is wellicht net op tijd gestorven om niet als ketter omgebracht te hoeven worden.

*

Ik vind het een teken aan de wand dat de bergrede voor hedendaagse "westerlingen" aan de hand van boeddhistische kanttekeningen uitgelegd wordt. Ook al is het niet de eerste keer. En de parallellen tussen de leringen van de Boeddha en Jezus zijn niet onbekend.
Niettemin, neem er kennis van:
Katharina Ceming, Wees niet bezorgd - een boeddhistische lezing van de Bergrede, uitg. Averbode/Meinema. (Oorspronkelijke Duitse titel: Sorge Dich nicht um Morgen - die Bergpredigt buddhistisch gelesen).

Doffe ploffen en een zomerjurkje

Deze foto kwam mij onder ogen via de tijdlijn van Twitter. Er werd bij vermeld dat hij niet gefotoshopt was. Blijkbaar moet degene die het tafereel te zien krijgt de authenticiteit van de foto ernstig betwijfelen.
Ik zou alleen niet weten waarom. 11 september 2001 was zowel in Amsterdam als in Nieuw-Amsterdam een prachtige stralende nazomerdag. Het is nog vroeg, de reden waarom het zomers geklede meisje zich in de vensterbank heeft genesteld is niet duidelijk. Of is zij er gaan zitten om het spektakel beter te zien?
Wat is er dan zo onwaarschijnlijk? Had zij moeten springen, totaal hysterisch moeten zitten of staan gillen en schreeuwen, Nu Op Dit Ogenblik Wordt Alles Anders?
Wij krijgen haar blik niet eens te zien. Wie deze inslag van betrekkelijk dichtbij maar toch veraf genoeg te zien heeft gekregen kon waarschijnlijk niet veel anders: roerloos verbaasd toekijken - is dit echt? Nemen ze Towering Inferno nog een keer op?

Degene die de foto rondstuurde vermeldde dat het meisje model was, afkomstig uit Australië. Het tweede is waarschijnlijk ideologisch van belang omdat zij zich niet patriottisch gedraagt (zie boven). Het eerste lijkt een verklaring voor wat eigenlijk centraal staat in de foto: haar benen, niet de inslag van het vliegtuig.
De naam van het meisje wordt niet vermeldenswaard geacht, en dat is natuurlijk terecht. De vraag blijft: wilde degene die de foto maakte nu het meisje vastleggen en is daar bij toeval het ogenblik dat een vliegtuig de toren invloog mede bij geknipt?
Uitleg ontbreekt. Hij is niet gefotoshopt - alsof dat van belang is.

De onmisbare Chris Hedges geeft de context waarin zo'n foto na tien jaar alsnog gepresenteerd wordt, en vermeldt een onderdeel van de gebeurtenis dat in de propagandistische uitmelking niet naar voren wordt gebracht: het doffe geluid van neerkomende mensen die naar beneden zijn gesprongen: plof, plof. Zo heb ik het wel beschreven gehoord van iemand die het heeft meegemaakt - een zelfmoordactie vanaf het dak van een flatgebouw. Plof. Niet te vergelijken met iets anders. Hedges schat het aantal mensen dat gesprongen is op zo'n tweehonderd.
Zij horen minder bij de iconografie van "naan ielevven" dan het meisje in haar zomerkleding, vrees ik - hoewel die ook een schip dat langsvaart in de nacht zal blijken te zijn.

Teken voor Erwin Lensink

Wat de motieven ook mogen zijn, hoe men ook over zo'n actie mag denken - levenslang met op termijn een doodvonnis (zie ook: de aanslag op de Nachtwacht), een gekverklaring op politieke gronden - protesteer.
Teken voor de zestiende september 2011.

Geo van Koksijde meldt...

Een serendipische ontdekking: Belgisch correspondent van de Repressie Revue, Eddy Bonte, heeft een site - goed, dat is niet zo bijzonder.
Maar hij is '68-er zonder spijt, roept op tot polytheïsme en houdt een lofzang op Big L 266 (zo vond ik hem - maar waarom verhaspelt hij nou de naam van Kenny Everett?)
Ik hoef het bijna nergens mee eens te zijn maar ik vind het wel aardig er naar te verwijzen.

Een Deense publicatie over christen-anarchisme uit 1972

Niels Kjaer maakt mij attent op zijn publicatie Kristendom og Anarkisme uit 1972. Een titel die nog eenvoudig te volgen is: Christendom en anarchisme. Of leest u in eerste instantie Christendom of anarchisme? Het Nederlandse "of(te)" heeft ook de connotatie "en" in zich. Hier ga je al.
Het Deens lijkt in geschreven vorm nu eenmaal verraderlijk veel op het Nederlands.

De schrijver meldt dat hij zich niet bewust was van zoiets als christen-anarchisme toen hij het schreef, hij had wel iets van Tolstoj gelezen.
Zie wat u er van kunt maken. Ik zal ook mijn best doen.

Waterstaatkundige observaties - 1

Voor mijn gevoel geeft de rolklaver de botanische grens aan tussen duingebied en uitgeloogde geestgronden. Ook al groeit de rolklaver ook buiten de duinen.
De duindoorn is in Nederland evenwel een typische duinstruik. Dat kan hij niet overal zijn: ik heb er hoog in de bergen in Noorwegen ook aangetroffen - de nabijheid van de zee en wellicht de daarmee samenhangende trekroutes van vogels spelen bij de verspreiding de belangrijkste rol.

Aan de westzijde van de Haarlemmermeer, in wat nog Nieuw-Vennep heet, is op verschillende plaatsen duinstruweel aan te treffen in de berm: meidoorn, vlier, egelantier/hondsroos, wilgesoorten - en duindoorn. Is de grond kalkrijk genoeg? Is dit een uitbreiding van het nog tamelijk ver verwijderde duingebied of is dit verspreid door vogels?
Op het opgespoten land van Havens West bij Amsterdam heeft vele jaren een duinflora gegroeid, inclusief duindoorns. Er resteren nog enkele van deze struwelen.

*

In 1891 wordt Cornelis Lely tamelijk dringend verzocht toe te treden tot het ministerie-Tak van Poortvliet als minister van waterstaat. Hij geldt niet als partijlid, maar is wel Takkiaans liberaal. Hij wordt uitdrukkelijk gevraagd als deskundige.

Bij het volgende kabinet-Tak wordt hij opnieuw gevraagd, in 1897. Hij heeft dan ook de prijsvraag voor het ontwerp van een nieuwe vissershaven voor Scheveningen gewonnen.
Voor de positie van minister van waterstaat in 1897 is uitdrukkelijk ook gedacht aan ir. Felix Ortt, werkzaam bij Rijkswaterstaat te Den Haag, opsteller van het systeem ter berekening van de getijden voor de Nederlandse kust. Ortt heeft ook een ontwerp voor een vissershaven voor Scheveningen gemaakt, een buitenduinse haven, een ontwerp dat het niet haalt tot zijn spijt.
1897 is evenwel te laat om Ortt nog ministeriabel te doen zijn.
Hij is net christen-anarchist geworden...

Nick Ashford

Overleden 22 augustus jongstleden


Some things you never get used to, Diana Ross & the Andantes, maar zo werd/wordt het niet gezegd...


Californa soul, The Messengers.
Voor veel mensen even slikken: dit is het origineel.


Let's go get stoned, The Coasters. Ook een origineel.

De herinneringen die je leven als lijm bijeenhouden

Singles die de aanval van de barbaren hebben overleefd. Drie uit de dagen toen ik pas woonde in het huis waar ik door de criminele organisatie De Key (die daar toen niet mee te maken had) uitgeslagen ben.
Dit was zelfs de eerste single die ik gekocht heb toen ik er pas woonde - op een zaterdag gekocht in de Rijnstraat.

This is the day, The The


Don't tell me, Blancmange


Waiting for the love boat, Associates

Het christendom en de "christenen"

Berdjajew parafraseert een verhaal van Boccaccio (ik doe dit op mijn beurt weer van hem). Over een jood die overweegt christen te worden. "Maar eerst ga ik naar Rome, om eens te kijken hoe het gaat met die paus en kardinalen daar."
De christenman die hem zo ver heeft gekregen houdt zijn hart vast - dat wordt niets met die bekering.
Tot zijn verrassing echter zegt de joodse man na zijn terugkomst: "Het bezoek aan Rome heeft mij overtuigd. Een geloof dat de liederlijkheid van de paus en zijn kardinalen kan doorstaan moet wel goed zijn."
Het christendom losgezien van "de christenen", in de veertiende eeuw.

In 1937, als Berdjajew dit aanhaalt, kan volgens hem het christendom niet meer onderscheiden worden van de christenen. Een ideaaltypisch beeld van het christendom ontbrak toen al naar zijn inzicht.

En als requisitoir tegen het "christendom" zal men altijd horen over priesters die zich aan kinderen vergrijpen. Of die zwakzinnige kinderen vermoorden. Of een eenvoudige verwijzing naar Blair, Bush of Verhagen lijkt te volstaan. En die Moeder Theresa twijfelde zelf nota bene, bleek toen zij overleden was. Enzovoort.
Het christendom als levensleer, als geloof, als godsdienst kan niet meer losgezien worden van degenen die als "christenen" gepresenteerd worden (door zichzelf bijvoorbeeld).

Een eenvoudige aanvulling.
Christen is men ook niet, men kan er ten hoogte naar streven er een te worden. Dat is het eerste dat uitgelegd dient te worden in dit verband. Er zijn "christenen" die dit beseffen, zal de Menigte naar hen luisteren?

Nahúm Guerra presente

Nahúm Alexander Guerra, student van de Pompilio Ortega Landbouwschool in Macuelizo in het noordwestelijke departement Santa Bárbara, is op 22 augustus 's nachts doodgeschoten terwijl hij op wacht stond bij de deur van de school, die de studenten bezet hielden. De moordenaars zijn verdwenen.
Moordaanslagen op tamelijk willekeurige gewone mensen - keuterboeren vooral - zijn standaard in Honduras.

Bij het voortgezet onderwijs en de universiteiten worden in het gehele land gebouwen bezet tegen de plannen van het regime het voortgezet onderwijs geheel te privatiseren. De universiteitsstudenten beklemtonen dat het hoger onderwijs toch al elitair is en dat dit alleen maar erger zal worden door deze plannen.
Net als met betrekking tot Chili na de moord op Manuel Gutiérrez valt na de dood van de zeventienjarige Guerra de berichtgeving over de studentenacties stil. Overheerst de angst nu?

Vuur en rook

Een levensteken uit Midden-Frankrijk:

Gepakt en gezakt heb ik dan ook het land dat er geen is, nooit een was en waarvan weldra geen sprake meer zal zijn, de rug toegekeerd. Ik was er nooit welkom, en graag gezien ben ik nergens. In afwachting van enig baronschap of toekomstige ridderigheid bedacht ik me jaren geleden al, ik woonde toen hoog en veraf in de bergen, de leus: wees onbestaande.(...)

Wars van alle eigen profijt en tot spijt van wie het benijdt bouwen we er aan een culturele vrijhaven: stukje grond, kapoentjeshuis, groentetuin en fruitgaard, rijkelijk gestoffeerde bibliotheek en kampeergelegenheid, zelfvoorziening in de mate van het mogelijke, en zoals vanouds zullen op onvoorziene tijdstippen literaire en andere edities het licht zien.(...)

Met de deur in huis. Gezocht: 75 mensen verenigingen instellingen bibliotheken vrienden of vijanden die stante pede dat wil zeggen binnen de drie maanden minimaal honderd of meer euronen willen neertellen in ruil voor geen lege handen maar ter ondersteuning van een uniek initiatief waar op dit ogenblik weinigen wat zullen aan hebben – alhoewel, doch zeer velen mettertijd de grote betekenis van zullen inzien: Rook & Vuur. Ziezo, die kogel is bij deze alvast door de kerk en voor het geval er nog gelovigen resten volgt hierna enige toelichting.

De gehele tekst, het gehele weblog.

Eerdere verhalen hierover hier en hier.

Valreep

Mijn moeder heeft het nog gekraakt - nou ja, het was meer een bezettingsactie, in verband met de gaskamers in het dierenasiel, Amsterdam Oost.
Een industrieel monument dat los en leeg stond te verloederen en nu gekraakt is en opgeknapt wordt tot sociaal centrum De Valreep. Met openhartig bloggen over de interne organisatie.
Alle succes toegewenst.

Wij zijn allen Troy Davis

Zoals het er nu uitziet wordt Troy Davis over twee weken gedood.
Teken, zolang de VS-Bastille niet bestormd wordt.

Leven, een kunst of een kunde - 3

Spelen is een soort vakantie nemen van de geregeldheid van het dagelijkse leven, stappen in een wereld waarin slechts de regels van het spel en het doel (behalve het spel zelf is dat winnen) tellen. Niet toevallig waren de meeste thans gangbare sporten oorspronkelijk voor de rijken die zich deze stap uit de dagelijksheid konden permitteren.
Het voetbal heeft natuurlijk een merkwaardige geschiedenis, van rijkeluissport volkssport naar massaschouwspel met optredens van onsportieve miljonairs. Maar het blijft toch ook een volkssport - wekelijks wordt door niet-naamloze maar wel onbekende amateurteams voor anderhalf uur (of anders) de dagelijksheid opzijgezet. Men kan niet zeggen dat het voetbal "verworden" is zonder dit nader te kwalificeren. Als spel blijft het bestaan. Men kan zich dan ook beter niet verkijken op de commerciële show van miljonairs die elkaar en de scheidsrechter(s) te lijf gaan.

Bij de Adivasi in opstand

Arundhati Roy verwoordt met kennis van zaken waarom de anticorruptiebeweging van Anna Hazare twijfels oproept.
En hier is het begin van een vijfdelige serie over de zogenaamde maoistische "tribalen" wie het niet gegeven is te kiezen voor geweldloos verzet.

Roy mag alleen al heldin heten sinds zij in Newsnight tegen een stomverbaasd klinkende Paxman die vroeg of zij "dan misschien helemaal tegen de staat is" eenvoudigweg: "Ja" heeft gezegd.

PAPAfestival

People Against Apathy and Poverty, 19-21 juni jongstleden.
Gisteren al vermeld bij Infoshop News naar aanleiding van een artikel over het festival in de Washington Post van 1 september. Dus niet gek opkijken dat ik ook nogal laat ben met dit filmpje.

Shane Claiborne was er blijkbaar ook... het is wel een wit festival zo te zien. Dat is niet iemands "schuld" hoor.

Oorlog - de nieuwe plantagearbeid

De Ilois mogen terug - om op de VS-basis op hun gestolen eiland te werken. Natuurlijk zullen ze 's avonds naar hun getto terugmoeten, maar ze mogen toch zomaar, als we het verhaal mogen geloven.
Er kan "natuurlijk" geen sprake van zijn dat hun eilanden weer vreedzaam zomaar in de oceaan zullen liggen. Er is immers een oorlog aan de gang, dat weet iedereen!

De dood op uw brood - nog steeds het devies

Bestaat dit merk nog in Nederland? Planta is ook verdwenen.

Bloedtomaten uit Florida

De arbeidsomstandigheden van tomatenplukkers in Florida tarten nog steeds iedere beschrijving - en komen neer op chemische oorlogvoering.
Meer hierover hier.
Site om in dit en ander verband in de gaten te houden.
Illustratie: bidstondeactie bij de Floridaanse tomaten in een supermarkt.

Wie kan zeggen hoe spoedig...

How soon, Henry Mancini Orchestra

Andere sferen:

Hang'em high, Booker T & the MG's


High Chaparral. Goed geluisterd naar The magnificent seven en


Telstar, Tornados


Marche d'Austerlitz. Hm...

Kinderarbeid in agro-industrie, VS

The Harvest/La Cosecha - Theatrical Trailer from Shine Global on Vimeo.

Religious anarchism - the paperback

De paperbackeditie is uit! Bestelgegevens zijn aangepast in de linkerkolom...

Table of contents (and authors):
- Preface [Available here.]
- Introduction by Peter Marshall [Available here.]
Part I: Christian Anarchist Pioneers
Chapter One: The Pelagian Mentality: Radical Political Thought in Fifth Century Christianity by Richard Fitch
Chapter Two: A Theology of Revolutions: Abiezer Coppe and the Uses of Tradition by Peter Pick
Chapter Three: Religious Dissenters and Anarchists in Turn of the Century Hungary by Bojan Aleksov
Chapter Four: A Dead Seed Bearing Much Fruit: The Dutch Christian Anarchist Movement of the International Fraternity by André de Raaij
Part II: Christian Anarchist Reflections
Chapter Five: Love, Hate, and Kierkegaard’s Christian Politics of Indifference by Richard A. Davis
w Chapter Six: Responding to the State: Christian Anarchists on Romans 13, Rendering to Caesar, and Civil Disobedience by Alexandre J. M. E. Christoyannopoulos [Available here.]
Chapter Seven: Building a Dalit World in the Shell of the Old: Conversations between Dalit Indigenous Practice and Western Anarchist Thought by Keith Hebden
Chapter Eight: The Church as Resistance to Racism and Nation: A Christian, Anarchist Perspective by Nekeisha Alexis-Baker
Part III: Buddhist, Daoist, and Muslim Anarchism
Chapter Nine: Anarchism or Nihilism: The Buddhist-Influenced Thought of Wu Nengzi by John A. Rapp
Chapter Ten: Kenneth Rexroth’s Integrative Vision: Anarchism, Poetry, and the Religious Experience in Post-World War II San Francisco by Michael T. Van Dyke
Chapter Eleven: To Be Condemned to a Clinic: The Birth of the Anarca-Islamic Clinic by Mohamed Jean Veneuse
Chapter Twelve: Imagining an Islamic Anarchism: A New Field of Study Is Ploughed by Anthony T. Fiscella
Contributors
Index

De inleiding van Peter Marshall biedt een mooi overzicht van "het veld" en de auteur komt ook nog eens zelf "uit de kast" als transcendentaal ingesteld anarchist. Hier te lezen. [pdf]

Neem de velden terug!

Een site waarvandaan men verder komt ("Boer zoekt grond" in België bijvoorbeeld).