Het complot van het huidige Nederlandse regime tegen het grootstedelijk openbaar vervoer is misschien nog het minste van alle krapuulstreken dat het uithaalt. Het heeft wel de ingrijpendste gevolgen voor de bewoners van deze steden. Twee derde van de buslijnen geschrapt, men moet maar een half uur naar een halte toelopen in plaats van de nu vastgestelde tien minuten. Het komt er in de praktijk op neer dat men of helemaal kan gaan lopen of maar niet gaat.
De dagen van dit essay lijken ver weg.
Het regime lijkt vooral een rancuneus gezelschap dat met alle aspecten van grootstedelijkheid wil afrekenen: kunst, het weefsel van lijnen dat een stad tot stad heeft gemaakt de afgelopen 125 jaar, en vooral ook: de mensen die in de steden wonen, vooral als ze immigrant zijn of van immigranten afstammen.
En dan heeft Nederland nog niet eens echt grote steden - misschien ligt het juist daaraan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten