Zitdemonstratie voor het Witte Huis

Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik ternauwernood weet wat het is, "teerzand" - het wordt gewonnen in Canada en er wordt aardolie van gemaakt. Er wordt een pijplijn voor aangelegd in de VS (Keystone XL) en de aanleg trekt protest: al dagenlang sit-in voor het Witte Huis in Washington.
Ik weet niet of er makkers van mij uit de VS bij betrokken zijn en eigenlijk doet dit er verder ook niet toe.
Op dit ogenblik zijn er 706 mensen gearresteerd in verband met de actie.
Site verbonden aan de actie.

Leven, een kunst of een kunde - 2

Eenmaal een beetje gewend in het voorgeborchte, de revalidatieafdeling van Osira's dodenfabriek Sint-Jacob, maakte mijn moeder bij ieder bezoek de balans op van haar leven. Dat was niet best geweest. Eigenlijk zei zij dat heel vaak, ook al als zelfstandig wonend en levend mens. Ruimte voor een andere blik - om het modieus uit te drukken: het glas was toch ook wel eens halfvol - was er wat haar betreft niet. De verhalen die moesten illustreren hoe erg het was geweest klopten voorzover ik er bij was geweest niet echt - ze werden neergezwart (ik hoop dat u dit eigen neologisme begrijpt). Anderzijds bleven wel tamelijk erge gebeurtenissen buiten beeld. Ik heb het zelf niet te horen gekregen, maar "de oorlog" kwam ook boven het laatste halfjaar - waarom ik dit niet te horen kreeg zal een raadsel blijven.
Ik kende de verhalen wel. Was zij bewust afscheid aan het nemen van het leven? In betere dagen had zij een vaste uitdrukking "het leven gaat aan mij voorbij" - er is een stroom, het leven, en daar sta je naast. Maar zo is het natuurlijk nooit.

Omdat de verhalen niet klopten heb ik mij tot dit punt afgevraagd of mijn moeder ze zelf geloofde. Men kan zich iets voorspiegelen over het eigen verleden dat als men het maar voldoende volhoudt "waar" wordt. Ik moet dit concluderen aan de hand van mijn professioneel-roddelende (nu ex-)buurvrouw die glashard loog dat ik in geen tien jaar thuis was geweest - en aangezien ze dit verhaal ook tegen mijzelf ophing moet zij het wel echt zelf geloofd hebben. Vreemde mechanismen.

Mijn moeder bleef herhalen hoe cru het was gezegd door de huisarts over mijn vader, van wie zij dacht dat hij aan het opknappen was: "Hij gaat dood." Dat "Oom Dok" zich vervolgens aan haar vergreep viel buiten het verhaal. Het was nogal wat - en zij heeft het niet voor zich kunnen houden destijds, terecht. Maar waarom dit vervolgens weggeretoucheerd is? Waarom hoorde ik dit wel op mijn zesde en niet meer op mijn zestigste?
In de loop van die vele jaren heb ik afgeleerd mijn moeder tegen te spreken ook al was er gerede twijfel over haar verhalen mogelijk.

Kun je pas op het einde zeggen of je een geslaagd of een "mislukt" leven hebt gehad? Maar omdat lang niet altijd duidelijk is of het einde in aantocht is zou het ook kunnen dat men dagelijks als het ware overdenkt wat de dag heeft gebracht. Het dagboek van Marcus Aurelius is zo opgezet - of het eerlijk is is weer een andere vraag. Zouden wij een eerlijk verhaal ter lezing door anderen ook echt opschrijven?

Leven, een kunst of een kunde - 1

Leraar - vakidioot of lesboer - tot deze twee zeer eenvoudige categorieën zag ik het vak eens als vraag aan het publiek gereduceerd. Tussentinten waren er niet.

Zo begrijp ik dat Milan Kundera eens de keuze heeft beschreven met betrekking tot de liefde tussen Jelle Flietstra en Brigitte Bardot (in haar gloriedagen).
Zou Jelle haar discreet en onopgemerkt 's nachts liefhebben? Of zou hij er voor kiezen met BB aan de arm over de Albert Cuijp te gaan lopen: kijk eens wie ik aan de haak heb geslagen?
Kiezen maar. Volgens Kundera zou Flietstra voor het tweede kiezen.

Ik heb nooit iets van Kundera gelezen en naarmate ik meer over hem lees wordt de behoefte steeds kleiner. Hoe wereldberoemd Flietstra ook is, niemand zou enige interesse voor hem tonen daar op die Albert Cuijp. En de willekeurige onbekende passanten zouden ten hoogste denken: de vriendin van die gast lijkt zowaar op BB zeg.
Maar ook voor het liefdespaar Flietstra-Bardot is de keuze niet zo binair als voorgesteld. Bij intimiteit hoort niet alleen het ene dat gesuggereerd wordt, maar juist ook samen uitgaan, en over zoiets als de Albert Cuijp lopen associeer ik zelf beslist met die intimiteit. Het is niet of het een of het ander, maar het hoort bij elkaar. Maar als BB het niet op prijs stelt met Flietstra gezien te worden moet Flietstra dit respecteren, als hij echt om haar geeft - maar als hij een greintje zelfrespect heeft zegt hij: zo wil ik niet met je omgaan.

Volgens mij kijkt Kundera te veel televisie. Dat is nooit goed voor de geestelijke volksgezondheid. Als cultuurcriticus moet je het bij uitstek nalaten, wil je kritiek nog iets betekenen.

Geef mij wat liefde, tussendoor

Geen idee nog of mijn Stevie Winwoodcollectie (Spencer Davis Group, Blind Faith, Powerhouse, Traffic) de aanval van de barbaren heeft overleefd.
Maar deze had ik in ieder geval niet.
De eerste keer in tientallen jaren dat ik hem hoorde was in de grappige Zweedse film Kops, overweldigende geluidskwaliteit in een Nijmeegse filmzaal.
Op lp's ben ik hem nog nooit tegengekomen, misschien op de Soundtrack van Kops?
Maar het originele Britse singletje staat meermalen op YT. Dit is een met redelijk goed geluid.

Gimme some lovin' zonder koeiebellen en mal koortje - het nummer zoals het hoort en zoals je het bijna nooit hoort.

Oud nieuws over Guyana

Het gemak waarmee koloniaal geweld is ingezet in Brits Guyana, 1953, wordt pas weer "gewoon" in het begin van de eenentwintigste eeuw: Afghanistan, Irak, Libië. Maar het is intussen nooit weggeweest.
Cheddi Jagan - en zijn vrouw, over wie je in die dagen evenwel niet hoorde - werd als oprichter van de Progressive People's Party als gevaarlijke communist gezien die derhalve opgepakt diende te worden, verkiezing gewonnen of niet.
"Onthullingen" hierover zijn geen nieuws. Jagan is voortdurend dwarsgezeten.

Site gewijd aan de nagedachtenis van het echtpaar Jagan.

Co-op-kapitalisme?

Omdat Noreena Hertz vanzelf de aandacht in het beeld trekt valt het mij pas de tweede keer op dat zij hier naast Wouter Bos zit... Daar is politiek gezien waarschijnlijk ook haar plaats.
Zij werd geïntroduceerd als héél links op Newsnight, vrijdagavond 26 augustus. Wat heet, tegenwoordig?
Zij zei dat het tijd is het Gucci-kapitalisme te vervangen door co-op-kapitalisme. Het klinkt niet slecht, maar de argumenten waarom het er komt zoals zij die al tweeëneenhalf jaar geleden heeft opgeschreven lijken mij niet zo houdbaar.

• Het publiek is boos en de media zijn op de hand van het publiek

Maar welke kant gaat die boosheid op? De publieke boosheid in Spanje of Griekenland is heel anders gericht dan die in Nederland. De media in Nederland stoken het vuurtje van de vreemdelingenhaat graag op, van veel sympathie van de gevestigde media voor de bewegingen in Griekenland, Spanje of Engeland heb ik niets gemerkt.


• Er is nu een meerderheid voor overheidsingrijpen zoals deze er niet geweest is de afgelopen drie decennia.

Het overheidsingrijpen bestaat uit bezuinigen en de volkomen willekeurig gekozen overheidsschuld die nodig bestreden moet worden - en de klappen vallen niet bij de rijken. Het overheidsoptreden bestaat voornamelijk uit traangaswolken en knuppelpartijen.


• De negatieve kant van "de globalisering" is nu wel duidelijk.

En dit wordt in Noord-Europa dan ook "gevierd" in de vorm van propaganda voor vreemdelingenhaat - tegen de Grieken, tegen China, tegen Russen en Polen en bovenal tegen "de moslims". Ik ontleen hieraan geen optimisme.


• De opkomst van nieuwe economische mogendheden speelt een rol: China, Brazilië, India.

Tot nu toe keren deze "nieuwe mogendheden" zich niet direct tegen het Gucci-kapitalisme.


• De veronderstelling van het Gucci-kapitalisme dat "wij individuen" zelfzuchtige, superindividualistische wezens zijn die alleen onze rijkdom willen maximaliseren is geen juiste schets van het mensdom.

Maar dat is het ook nooit geweest. Maar wat voor boodschap heeft de heersende klasse er aan?

Maar als het kan heeft zij mijn zegen, daar niet van.

Manuel Gutiérrez presente

The Guardian meldt het doodschieten van een zestienjarige jongen bij een grote demonstratie in verband met de algemene staking, Santiago de Chile, afgelopen donderdag. Dat de gedode geen naam mag hebben hoeft ons niet te verbazen. Dit soort kwek, dat hoort bij een "correspondentie" uit een "vreemd" land is voorbij de misselijkmaakgrens:

While Latin America's model economy has grown 6.6% this year and is an investor magnet thanks to prudent fiscal and monetary policies, many ordinary Chileans feel they are not sharing in the economic miracle.

Investors, long used to economic stability, are weighing risk, although markets have taken the protests in their stride.

"Het gaat goed met de economie, niet met de mensen." Wat zou er ook veranderd moeten zijn?

Een korte zoektocht levert de naam van de tiener op, Manuel Gutiérrez, en volgens de bron die de naam vermeldt, Radio Nederland Wereldomroep (!) was hij zelfs slechts veertien.
Bijna veertienhonderd mensen zijn opgepakt door de politie van het regime.

Drinkwater

In ieder geval heeft deze de aanval van de barbaren overleefd, het originele vinyl van Elza Laranjeira en het origineel van Água de beber - geen dom gediebiebiebiedieb:

Deze liep al moeilijk helaas, maar niet op dit filmpje waarop verder niets gebeurt:

Money's too tight to mention, Valentine Brothers

Voor op zijn minst anderhalf miljoen Nederlanders:

Accident waiting to happen, Lowest of the Low & Billy Bragg

Nieuwe betekenis

The New Significance, a web magazine exploring revolutionary forces for change & autonomy in the 21st Century…

Volksvergaderingen

Nog even: Een wereld te winnen en Volksvergaderingen.

Algemene staking in Chili

Voor vandaag is een algemene staking uitgeroepen door de sociaal-democratische (grootste) vakcentrale van Chili, in aansluiting op het studentenverzet.
Ook gisteren is al op veel plaatsen gestaakt en gedemonstreerd.
Wordt vervolgd...

Over Proudhon en het barbarendom

They hang the man and flog the woman,
Who steals the goose from off the common,
Yet let the greater villain loose,
That steals the common from the goose.

Het precieze citaat opzoeken zou tijd kosten en afleiden.
En ik heb geen boekenkast meer om Engels over het woningvraagstuk ter hand te nemen en zijn argument tegen Proudhon over huren op te zoeken. Proudhon vond dat de verhouding tussen huurder en huiseigenaar gelijk staat aan die tussen arbeider en kapitalist. Engels stelde dat nou juist in deze situatie de arbeider gelijk is aan de kapitalist - hij staat tegenover de huisbaas als een man met geld.

Was het zo in het midden van de negentiende eeuw? Dan is het anderhalve eeuw later zeker niet meer zo. Juist de vernieling van mijn boekenkasten en het uit het raam gooien van mijn huisraad door de skinheads van de zogenaamde woonstichting De Key getuigt er van. Dit vandalengenootschap had fijn huur geïnd en intussen een verkleed persoon uitgekozen die vond dat ik mijn huis uitgesmeten mocht worden. Waarmee anderhalf jaar terreur tegen mijn privéleven bekroond werd. Want tenslotte, huur betaald of niet, een huis heb je niet als een ander het kan kopen.
Het totale afschaffen van de rechten van huurders of bewoners in ruimere zin past in de algemene tendens tot refeodalisering - een fenomeen dat Marx en zijn navolgers niet voorzien hebben - konden ze het voorzien?

De site joodsmonument.nl leert mij dat er 38 woningen aan de Amsterdamse Raamgracht zijn overvallen door de moffen en hun handlangers. De site vermeldt dat er 86 mensen met de achternaam De Raaij zijn vermoord, hoeveel er zijn opgehaald is niet te achterhalen via deze site, het zullen er meer zijn. De Key heeft de primeur van de combinatie - de Raamgracht ligt aan de rand van de oude Jodenbuurt, en neen, ik ben niet joods, maar dat is niet de verdienste van deze huisjesmelkers. Ik ben ook niet opgehaald, "alleen" dakloos gemaakt.

Joodsmonument.nl heb ik leren kennen toen ik mij begon te verdiepen in Herman Wolf, een Nederlandse filosoof van Duitse achtergrond, vermoord door naamloze moffen en wellicht voor drie rijksdaalders aangegeven door een Nederlandse verrader, want zo'n bedrag is altijd mooi meegenomen - zie ook: Anne Frank.
Ik kon de mensen achter genoemde site er op wijzen dat het hier beslist een filosoof betrof die verscheidene publicaties op zijn naam had en die wanneer met rust en in leven gelaten wellicht bekend zou zijn geweest. Wolf heeft meer personalia gekregen sindsdien.
Ik heb meer taken die op mij wachten, maar Wolf is er wel een van. Hij was in discussie met Felix Ortt zonder deze ooit te noemen - en waaraan dat ligt? Misschien speelden antisemitisch aandoende uitingen van Ortt een rol. Ortt heeft op dit punt zijn katharsis wel meegemaakt door de dood van zijn zoon die in het verzet zat ("Auf der Flucht erschossen", het stond er echt). Alles heeft met alles te maken. Ortt heeft mij bij Wolf gebracht en Wolf is niet ten tweeden male verbrand, wel zoek voorlopig.

Natasja, weer eens iets anders dan de bekende Billy, zo heette de kast waar Literatuur en Anarchisme bij elkaar stonden. Ik weet nog waar de Proudhonbloemlezing stond - ik kan hem niet ter hand nemen. Ik hoef ook niet Marx' Misère de la philosophie op te slaan (lag in een krat) om inmiddels twijfels te hebben over wat ik tot voor kort een sterke weerlegging vond van Proudhon's maxim La propriété c'est le vol. Het begrip diefstal veronderstelt al eigendom. Maar privaateigendom is iets anders dan het gemeenschappelijk erfdeel van de gehele mensheid. Wie steelt het gemeenland van de gans? Hoe komt een huisjesmelker aan privaateigendom van grond of opstal?
Proudhon zou toch gelijk kunnen hebben, achteraf.

Siemens helpt bij afluisteren: dan is het goed

Wired heeft iets over het afluisteren van actievoerders door het regime in Bahrein, met hulp van Siemens.

De uitroeiingsbehoefte van de heersende klasse

Een verontrustend stuk van Arthur Silber.
Wat in zijn verhaal ontbreekt - het wordt door maatschappijcritici in de VS vaak over het hoofd gezien - is dat mensen zich tenslotte niet willoos laten veroordelen als "overbodig voor het kapitaal".
"We zullen zien".
Mijn moeder dood tengevolge van de zorg van Eric van der Burg's Osira, ikzelf dakloos gemaakt en mijn bibliotheek gemold door Frank de Grave's "woonstichting De Key" - en toch wil ik blijven zien wat hoop betekent in deze wereld, nu en hier.

Zelfde lied, (grotendeels) andere beelden:

21 augustus

Dit is het stuk dat ik gisteren op de een of andere manier niet kon schrijven - laat ik het maar op blokkade houden.

21 augustus is voor mij nog steeds de gedenkdag van de invasie in Tsjechoslowakije, het vertrappen van de hoop voor Oost-Europa en in ieder geval voor Tsjechoslowakije. Het was de gewelddadige punt achter "mei '68".
De bezetting werd officieel uitgevoerd door de lidstaten van het Warschaupact, waarbij alleen Roemenië uitdrukkelijk niet meedeed.

21 augustus 2011 is de dag waarop gewelddadig gewaarschuwd wordt tegen de "Arabische lente", en tegen de mediterrane revolutiebeweging in het algemeen. De Noordatlantische Verdragsorganisatie was al veel eerder begonnen Libië met bommen te bestoken, vanuit al dan niet bemande vliegtuigen.

Het zou mooi zijn geweest, na Tunesië en Egypte, als het ware een dominorij, zoals in Oost-Europa 1989 - een voor een vallen de Arabische dictaturen om. Libië leek de volgende domino - maar al spoedig eigende de NAVO zich de opstand toe door middel van een frauduleuze VN-resolutie (zijn er eigenlijk andere?). Deze annexatie was tevens een waarschuwing tegen opstandige bewegingen in andere landen - en die zijn er volop: Jemen, Oman, Jordanië, Marokko, Syrië - alleen de laatste wordt breed uitgemeten in de gelijkgeschakelde media. En Bahrein, dat door een Broederlijke Interventie van Saoedi-Arabië tot de rust van het graf teruggebracht is.
Om van de overkant van de Middellandse Zee te zwijgen.

Wie de "opstandelingen" in Libië zijn kunnen we nauwelijks weten. Men voert de vlag van het koninkrijk dat geen twintig jaar bestaan heeft. Men heeft de eigen opperbevelhebber geliquideerd precies op de dag waarop nota bene het Verenigd Koninkrijk deze opstandelingen als het wettig gezag van Libië heeft erkend. Deze gretigheid is al veelzeggend. In tegenstelling tot de twee buurlanden waar de volksopstand geslaagd is is Libië een olieland. Het had uitdrukkelijk het hoogste levenspeil van het gehele Afrikaanse continent.

Gadhdhafi was (is) een dubbelzinnig dictator. Zijn officiële streven was "de massa's" de macht te geven, hij had geen officiële status (meer). Hij zal het enige staatshoofd ter wereld zijn dat Bakoenin bestudeerd heeft en met instemming citeert. En dat zichzelf geen staatshoofd noemt.
Natuurlijk draait Michael Alexandrowitsj zich in zijn graf om bij de gedachte. Maar er is iets meer aan de hand met Gadhdhafi dan de dagelijkse propaganda zal voorstellen.
Dat Libië als zodanig niets te maken heeft met "Lockerbie" is een publiek geheim waarover niettemin quasi-zedig kabaal gemaakt mag worden alsof men het niet weet.

Dat "de massa's" tenslotte Gadhdhafi zelf zouden afzetten zou logisch zijn geweest. Maar dit is niet gebeurd. Libië wordt een neo-kolonie zoals Irak, en het zal niet meevallen voor de NAVO.

De dynamiek lijkt een beetje weg uit "de beweging van 2011". Lijkt - er zijn nog geen zekerheden. Žižek heeft wel gelijk dat er eerder een geest van revolte heerst dan van revolutie, maar de beweging is misschien, en ik zeg erbij: hopelijk, nog helemaal niet uitgekristalliseerd. En ontwikkelingen kunnen snel gaan.
De wereldrevolutie is geen wenselijkheid, zij is een noodzaak.

Hongerstaking en andere acties van Chileense studenten

Chilean Student Movement from Brittany Peterson on Vimeo.

Engelstalige video over de studentenbeweging in Chili.
Het regime heeft op 18 augustus verhoging van studiebeurzen en verlaging van rente op studieleningen toegezegd, maar de eisen van de studenten zijn maximaal - de acties gaan door.

Robert Jensens radicale politieke theologie

Robert Jensens pleidooi voor een nieuwe radicale politieke theologie, concluderend:

Today, the courage we need must be rooted in the limits of what we can know and trust in something beyond human knowledge. In many times and places, that something has gone by the name "God."(...)
The God for our journey is neither above us nor inside us but around us, a reminder of the sacredness of the living world of which we are a part. That God shares the anxiety and anguish of life in a desecrated world. With such a God we can be at peace with our powerlessness and alive in hope. With such a God, we can live in peace.

Topical Tunes

Promised land, Chuck Berry


Shanti mantra, Ravi Shankar


Hare Krishna mantra, Radha Krishna Temple - een onwaarschijnlijke hit in VK begin 1970

Het geluid van karren

Voetstappen op de trap, stampend en snel maken mij nog steeds waakzaam: onraad, gevaar. Dezer dagen heb ik een soort angstreactie op de geluiden, voortgebracht door de wagens van wat nog steeds de Stadsreiniging wordt genoemd.
Er rijden er veel door de Amsterdamse binnenstad en ze rijden vaak.
Toen de vandalenorganisatie De Key besloot mijn huisraad uit het raam te laten gooien door een commando skinheads was de opdracht dat er een grijperwagen van de stadsreiniging langs zou komen om alvast het een en ander te laten vernietigen.
Een mannetje met permanentje had besloten dat er niets in mijn huis was dat de moeite van het opslaan waard was. Hoe hij binnen is gekomen laat zich raden: keukenmeidenverhalenschrijfster Buurvrouw wist te melden "dat hij foto's had gemaakt" om dit waardige besluit te onderstrepen.
Ter begeleiding van de skinheads was er een ander permanentmannetje door een van de skinheads aangeduid als "deurwaarder". Ik heb de naam van het individu gehoord maar deze is mij meteen weer ontschoten. In ieder geval kon ik met hem onderhandelen dat de grijpactie niet doorging: ik zou vervoer regelen van mijn spullen naar een opslagplaats. Het smijten ging door intussen.

Ik had geen mobiele telefoon bij mij - niet dat die veel geholpen zou hebben. Ik kon wel telefoneren bij een kantoor van Maatschappelijk Werk. Afspraken maken met opslagplaatsen die ook transport te bieden hadden bleek niet al te makkelijk. En ik kon niet teruggebeld worden. Het was zaak om zo kort mogelijk bij de berg vuilniszakken weg te zijn, om grijpwagens of snuffelende mensen af te slaan.
Mijn eigen vaste telefoon was het eerste wat de rabauwen onklaar hadden gemaakt. En mij werd de toegang tot mijn woning ontzegd door een uniformdrager die al spoedig vertrok, maar waartoe zou ik nog aangedrongen hebben?

Het hele verhaal van de ups en downs van de verdediging van mijn spullen ga ik hier nu niet vertellen. Toen niets meer mogelijk leek kwam de Liefste een verhuiswagen tegen bij het Rembrandthuis, Rent A Mover, RAM. Of zij misschien beschikbaar waren...? "Mevrouw, over een half uur zijn we bij u". Eigenlijk waren het rabauwen van dezelfde soort als die mijn huis leeggesmeten hadden, ze deden dat soort klussen ook wel eens, maar deze mannen zouden in mijn dienst zijn.
Mijn wake was al ruim meer dan vierentwintig uur aan de gang en de "buurtregisseur" had al gewaarschuwd: het moet vanmiddag weg zijn want anders komt de kraakwagen. De RAMmannen kwamen als een godsgeschenk.

Een bijzondere kracht, de geest zal ik hem maar noemen, hield mij op de been. Ik had niet eens de anders zo nodige zonnebril op, voorzover ik weet. Oogdruppels bleken die ruim vierentwintig uur niet nodig. Ik kan dit achteraf met verwondering vaststellen.

In de ochtendschemer kwamen er twee studenten die wat op hadden langs. Zij spraken zoals iedereen hun verbazing uit over het tafereel, hadden niet de indruk met een soort onderklassefiguur te maken te hebben die wied had geteeld of zijn huur niet betaald - als iedereen vonden zij het onbegrijpelijk. Alleen joegen zij mij wel angst aan met de mededeling dat spoedig de grofvuiljongens langs zouden komen. Die zouden toch wel korte metten maken met mijn spullen. Zij bemerkten mijn verontrusting en krabbelden zelf al terug: er viel met die jongens best te praten en ze zouden vast ook geen zin hebben in dit enorme karwei.
De zorgwekkendste factor was de buurvrouw die naar mijn weten de schuldige achter dit alles was. Ik was zo dom geweest een gesprek met haar aan te willen gaan - het defaitistische idee dat ik mijn spullen "even" in het fietsenhok zou deponeren van het huis waarvoor ik tenslotte de huur had betaald.

Zij insinueerde dat er geen enkele reden was waarom ik mijn spullen zou verdedigen. "Je bent hier in geen tien jaar geweest, dus als je er zo lang buiten kunt kun je ze wel missen." In geen tien jaar geweest - zij verkocht de leugen tegen mijzelf en het moet de leugen zijn geweest die zij aan de insluipers van de zogenaamde woonstichting De Key verteld heeft. Zij moest haar leugen wel zelf geloven anders zou zij hem niet debiteren tegen degene die wel beter wist. Het fietsenhok gaf ik op. Ik gaf te kennen dat ik de nacht buiten bij mijn spullen zou doorbrengen, punt uit. "Waarom kwel je jezelf zo?" vroeg de door geen man ooit begeerde. Dan komt mijn vraag: "Ben je hier nu trots op?" "Ja, ik heb jou ontruimd." "Ik koester zo mijn verdenkingen."
Voor een raampje aan het gemeenschappelijk fietsenhok - dus tevens een door mij betaalde ruimte - had ze een affichetje opgehangen met godbetert de tekst "Handen af van onze bieb".

Dit was het gevaarlijkste ogenblik. Zij kon de stadsreiniging bellen om te vragen of die troep onder haar raam kon worden verwijderd. Misschien heeft zij het ook gedaan - achteraf valt dan vast te stellen dat zij niet onmiddellijk haar zin kreeg. Maar dat viel niet te weten, in de lichturen na een doorwaakte nacht, mijn laatste nacht aan de Raamgracht/Zanddwarsstraat. Ik kan u verzekeren dat er heel vaak wagens van de stadsreiniging door de binnenstad karren op dinsdagochtend. En waarschijnlijk op iedere werkdagochtend. En bij iedere - ze zijn op tamelijk grote afstand te horen, het is bijna altijd stil op deze plaats - hoorbare verschijning schoot ik in de houding vanwaaruit ik mijn eigendommen zou moeten verdedigen.
Iemand in een stadsreinigingskar nam een foto van de berg vuilniszakken. Dit had hij nog nooit gezien.

Terug bij het beginpunt: iedere lawaaiige stadsreinigingswagen die ik hoor - en het zijn er veel, vaak - doet mij in de schrik- en verdedigingshouding schieten.
Ik vraag mij af hoe lang het duurt voordat het gesleten is. Om het er in te krijgen was niet veel tijd nodig, vooral intensiteit.

Orde heerst in Spanje

Het Wereld Jeugd Festival krijgt meer mensen op de been dan de tegendemonstraties. Is de orde definitief hersteld?

Meer over de Indiase anticorruptiebeweging

Een reden waarom ik zelf de anticorruptiebeweging in India "onder de radar" heb gehouden is, dat de "meesters" die hierin voorgaan uitdrukkelijk preken tegen homoseksualiteit. Die valt te genezen, vindt Hazare en ook Baba Ramdev, die eerder in hongerstaking ging tegen de corruptie, hetgeen zelfs het Nederlandse nieuws heeft gehaald. Dit filmpje onderstreept het dubbelzinnige van deze beweging.

De arrestatie van Hazare heeft in ieder geval al tot een parlementair debat geleid en tot demonstraties in alle belangrijke steden van India - en daar zijn er heel veel van.

Lopende nieuwsbron in Engels over Hazare.

Een man genaamd Anna

Vandaag is Kisan Baburao Hazare, anti-corruptie-activist in India (volgens Wikipedia anarcho-pacifist) gearresteerd.
Ik moet zeggen dat ik voor zijn arrestatie niet van hem of zijn beweging gehoord heb, wat op zich genoeg zegt over de manier waarop "wij" op de hoogte worden gehouden van ontwikkelingen in het tweede land van de wereld.
De Engelstalige website gewijd aan Hazare.

Het einde van het stedelijk openbaar vervoer

Het complot van het huidige Nederlandse regime tegen het grootstedelijk openbaar vervoer is misschien nog het minste van alle krapuulstreken dat het uithaalt. Het heeft wel de ingrijpendste gevolgen voor de bewoners van deze steden. Twee derde van de buslijnen geschrapt, men moet maar een half uur naar een halte toelopen in plaats van de nu vastgestelde tien minuten. Het komt er in de praktijk op neer dat men of helemaal kan gaan lopen of maar niet gaat.
De dagen van dit essay lijken ver weg.

Het regime lijkt vooral een rancuneus gezelschap dat met alle aspecten van grootstedelijkheid wil afrekenen: kunst, het weefsel van lijnen dat een stad tot stad heeft gemaakt de afgelopen 125 jaar, en vooral ook: de mensen die in de steden wonen, vooral als ze immigrant zijn of van immigranten afstammen.
En dan heeft Nederland nog niet eens echt grote steden - misschien ligt het juist daaraan.

Closing down

Dit jaar op deze tijd Jimmy McGriff met 'Round midnight, in 1991 ook herkenningsmelodie van de zaterdagochtendeditie van Transkul op Radio 100.

Staken voor middenklasselonen

Sinds 6 augustus staken er 45.000 mensen bij het "communicatie"-concern Verizon, dat eenvoudigweg de cao te lijf gaat met drastische loonsverlagingen.
Het antwoord van de "gevestigde" bond is: staken, waartegen meteen het ideologische apparaat wordt ingezet - posten wordt als misdadig en gewelddadig afgeschilderd. Communicatie, nietwaar.
De bond houdt vast aan het idee dat hij "middenklassebanen" verdedigt. In iedere pan een kip, voor ieder deur een auto, om met Peter Maurin te spreken. De Wobblies doen mee.

Vuurtje stoken

Sticks man, Black Slate


Good thing, Fine Young Cannibals


Building fires, Brenda Patterson

Nieuwe gedachten oude vormen

Zoals de #15M-beweging in Spanje rustig ¡olé! zingt organiseren de studenten die protesteren tegen de privatisering van het onderwijs in Chili de al even historisch belaste actievorm van de cacerolazo, het meppen op pannen, wat een behoorlijke takkeherrie geeft.
Oude vormen, nieuwe gedachten.

Zomerbeeld 2011 - 4

Dahlia's associeer ik eerder met de herfst.
Deze siert de kloostertuin van Abdij Bethlehem, Bonheiden. Nu, in augustus.

De dag van mijn leven - ruit inkegelen bij "mijn sponsor"

Het afgebeelde meisje dat in de boeien wordt geslagen - hoe komt de fotograaf er zo dicht bij, of hoe komt de krant aan die foto? - is ambassadrice van het Verenigd Koninkrijk voor de Olympische Spelen van 2012.
Zij vond het heerlijk, rellen, ruiten inbeuken en graaien.
Vast heerlijker dan "netgekleed" poseren tegen een wand met luide namen van Onze Sponsors - nota bene onder andere een "geprivatiseerde" telefoonmaatschappij. Onze Sponsors die Onze Sport hebben ingepikt. Dit achttienjarige meisje weet het verschil nog - zij genoot van het inkegelen van een ruit van een telefoonwinkel. Haar ouders zagen haar op televisie en hebben haar verlinkt - over "gebroken gezinnen" gesproken.

Hier een citaat van de Ierse dichter William Wall uit een stuk dat ik zelf zou hebben willen schrijven:

[C]apitalism is looting the public sphere. Services that citizens have for a hundred or more years considered to be public goods and not to be exploited for the profit of a few – health care, care of the elderly, education, unemployment benefit, old-age pensions, fresh water, sewers, waste disposal, roads and footpaths, urban and rural planning, the postal service, the telephone service, the police, and so on – are subject to systematic and sustained pressure aimed at breaking the link between the citizen and the service. No longer should we think of these things as ‘ours’, except in the sense that we can say a bank is ours. These things are provided to us as goods and services by companies which exercise their right to make a profit out of them – out of us really, out of our pain, our parent’s old age, our children’s childhood, our money troubles, our environment. Citizens are to be redefined as consumers of services. The sole function of the state is to regulate the activities of companies so that monopolies do not develop.


The police function as the guarantor of profit. The police are ‘ours’ only in the way the taxman is ours. The police thus find themselves increasingly (for it was ever thus) with their backs to the corporate wall facing a disinherited citizenry for whom the state is a hostile force. This makes the police political for it is a mistake to think that the looting of the public sphere by corporations and individuals is not political. Of course, nobody on the corporation side wants to call it that. They want it to be understood as common sense. The state is ‘broken’, they say, or it has ‘failed’. Only profit-making companies can do the job efficiently and give good value for money to the consumer. What they really mean is ‘We’re going to take the money and run’. When you’re down and out, feeling low, check your credit rating.

De plicht tot vrijheid

Nikolai Berdjajew is gekaapt door de anticommunisten in de koudeoorlogstijd. Nu was hij een geharnast antibolsjewiek, maar hij was geen tegenstander van het communisme als streven. Hij wordt religieus-anarchist genoemd en zou opnieuw tot leven gebracht moeten/kunnen worden, verdergaand dan door een citaat op 4 mei door de burgemeester van De Bilt - hoe opzienbarend dat ook was (en dat nog wel voor een VVD'er). Enkele opmerkelijke uitspraken:

De betrekkingen tussen man en vrouw worden in het christendom aangehouden, maar aan de liefde, waaruit toch het huwelijk ontspringt, wordt met een grafzwijgen voorbijgegaan.

Vrijheid is geen recht maar een plicht

(dit mag in het Nederland van 2011 niet meer gezegd worden door een ambtsdrager)

Christus is het symbool van de opstand tegen de werkelijkheid

(vrije weergave)

De hel is een vervloeking Gods door de mens

Bovenal was men [in West-Europa] bevreesd voor 'anarchie' in de ziel, voor 'anarchie' in het algemeen.

Berdjajew was juist trots op zijn religieus-anarchisme. God werkt mee in de strijd van de vrije menselijke geest tegen de orde van deze wereld, stelt hij.

Alexandre Christoyannopoulos citeert Berdjajew tamelijk vaak in Christian anarchism, het wordt tijd de man verder uit de bergkamer van vergeten denkers tevoorschijn te halen.

Mark Duggan als Charles de Menezes

"De anarchisten zijn weer bezig". Anarchie heerst op allerlei plaatsen in Engeland en de bezigheid van anarchisten is het bedrijven van anarchie.
Ik ben blij dat ik niet de enige ben die denkt: het organiseren van buurtvededigingscomités tegen plundering en brandstichting klinkt meer als mijn soort anarchisme. Dat het - klaarblijkelijk - gecoördineerd de straat opgaan om te plunderen als anarchistisch wordt aangemerkt kan alleen ten gevolge van een jarenlange mediamassage die naar dergelijk woordgebruik toegewerkt heeft. Overigens valt het woord anarchisme in dit verband ook niet vaak. De gangbare ultrarechtse ideologen hebben het over "onderklasse" - het valt niet mee de werkelijkheid van de achtergrond van arrestanten te vernemen. De "onderklasse" zal ook niet voorzien zijn van Blackberry's.

Wat valt er verder te zeggen? Deze avond is het in Engeland algemeen slecht weer en dus "gebeurt" er niets meer. De oorspronkelijke aanleiding - de standrechtelijke executie in Charles-de-Menezesstijl van de zwarte taxichauffeur Mark Duggan - is ver weg. Er zijn meer doden te betreuren ten gevolge van rellen en plunderen. De wanorde van de quasi-liberale consumptiemaatschappij heeft weinig nodig om zich in volle onglorie te vertonen. Het zal altijd slikken blijven en het is intens treurig dat er veel "kleine" winkeliers getroffen zijn. En dat de acties van UK Uncut tegen de high street tax dodgers - het echte anarchisme in de praktijk - nu verder bij voorbaat gevaarlijk en verdacht zullen lijken.

Terug naar de dagelijkse katastrofe.

Mijnheer de neger, wilt u zich distantiëren van...

Het geluid is beroerd, doe uw best...

Stanley Hauerwas - 1

Op Stanley Hauerwas ben ik geattendeerd door boeken van Jonathan Bartley en Alexandre Christoyannopoulos. Wat ik van hem gelezen heb inmiddels maakt mij duidelijk dat hij christen-anarchist in hart en nieren is. Hij verwijst in de Nederlandse selectie uit het afgebeelde boek zo te zien niet naar de grote namen op dit gebied, ik weet niet of dit in het oorspronkelijke boek anders is.
John Howard Yoder valt eveneens goed in "onze" kringen, zal ik maar zeggen, hij is wel een inspiratie van Hauerwas.

De vraag komt bij mij op: wie heeft een bundel van hem samengesteld uit deze bundel en waarom?
Het antwoord weerklinkt misschien in de titel die de Nederlandse meta-bloemlezing draagt: Een robuuste kerk.
Klinkt voldoende afstotelijk om de mensen voor wie het boek misschien bestemd had kunnen zijn weg te houden. De samenstellers varen mee of horen bij het zogenaamd conservatieve nieuwe nationale volksgevoel. Daarbij hoort een Kerk die er op kan slaan. Dit heeft niets met Hauerwas te maken.
Ik kom er op terug.

Een van de redacteuren van de bloemlezing is betrokken bij dit, mij onbekende, blad.

Opstand tegen de skinheads in uniform

En het geschiedde in die dagen dat in Engeland "genoeg" werd geroepen tegen het racistisch/fascistisch geweld van de skinheads in uniform. De laatste uitdrukking heb ik van George Monbiot, verwijderd uit mijn bloglijst - ook nu weer weet hij niets beters te doen dan te pleiten voor kernenergie. Treurig.

Donderdagavond 4 augustus werd de zwarte taxichauffeur Mark Duggan door de politie doodgeschoten, op klaarlichte dag. Het verhaal is nu dat hij zelf begon te schieten. Een ander verhaal is dat hij uit een flatgebouw afkomstig is waar 26 jaar geleden een politieman door oproerig volk gedood is. Interessant, vooral ook als men bedenkt dat Duggan 29 was.
"Driving while black". Ook in Engeland staat inmiddels de doodstraf er op.
Deze avond is de onrust overgeslagen naar Birmingham en Liverpool.

Kerk zonder muren

Een Kerk zonder muren bouwen - een toevallige vondst - zoals dat gaat - op het net. Hoeft niet met volledige instemming begroet te worden, maar het lezen waard.

Veilig en wel

Drie geverifieerd geredde opnamen uit de barbarenaanval.

The air that I breathe, Phil Everly - het origineel


Can't be sure, The Sundays


Safe and sound, Fontella Bass

Kierkegaard

"Bijvangst" van belang bij de vorige post: een Nederlandse site gewijd aan Søren Kierkegaard.

Worden en beperking

W.F. Hermans doet bij zijn waarheidstabeloverzicht, geïllustreerd met Venndiagrammen, in zijn toelichting op Wittgensteins Tractatus logico-philosophicus een sneer naar de "menswetenschappen" aan de hand van de conjunctie van "Deze zin is waar" en "Deze zin is niet waar":

Aangezien politieke redevoeringen, sociologische leerboeken e.d. hoofdzakelijk uit conjuncties bestaan, doet zich de mogelijkheid voor dat zij grotendeels zinloos zijn, wanneer al niet onzinnig, doordat aan bepaalde woorden geen betekenis gegeven is.

Ik moet denken aan een docent politicologie die twee voorbeelden van definities van vrijheid gaf. De ene moesten wij goed vinden, de andere niet.
De eerste gaf een opsomming van wat de auteur vond dat bij vrijheid hoorde, dat je alleen op grond van een rechterlijk vonnis opgesloten mocht worden en dergelijke. Een bijna-uitputtende (en daardoor bedrieglijke) opsomming.
De tweede was een eenvoudige omschrijving door de Nederlandse filosoof Beerling: vrijheid is transcendentale openheid. Ons werd verzocht hierom te lachen. Dat lukte niet zo.

Beerlings definitie is zelfs open ten opzichte van het definiendum.
Dit kunnen wij dialectisch redeneren noemen. De definitie is niet onbeperkt houdbaar, het gaat om niet-classificeerbare niet-substanties. Met de eerste definitie voor vrijheid kon moeiteloos gesteld worden dat men in West-Europa (Portugal, Spanje en Griekenland deden nog even niet mee) en in Noord-Amerika hartstikke vrij was.
Het doet er niet toe of men ook het gevoel had vrij te zijn.
Beerlings omschrijving is niet te operationaliseren. In feite kon men zeggen dat mensen in Oost-Europa of de genoemde Westeuropese dictaturen vrij waren omdat het transcenderen van de realiteit van het regime in ieder geval in gedachten, literatuur, plannen, open was.
Als goed ideoloog kun je daar niets mee.

Het is niet moeilijk te bedenken dat voor geen van beide gegeven definities de massa's de straat op zullen gaan als zij zich onvrij voelen. En daar zijn we al - ondanks alle verklaringen van het bewind dat hen van de straat jaagt, slaat of schiet voelen deze mensen zich niet vrij - ook al zullen zij dit gevoel wel hebben op het ogenblik dat zij de vrijheid eisen, op straat.

De Portugese revolutie, O proceso in het revolutionaire spraakgebruik, had drie of vier keerpuntdata. De 25ste april 1974, toen het fascistische regime opzijgezet kon worden. 28 september 1974, toen naar het leek een staatsgreepplan van degenen die eigenlijk tot de oude orde hoorden, zoals president Spínola, ten val kwamen en het postrevolutionaire bewind een zwenking naar links maakte. Deze werd nog sterker na een muiterij in het leger die opnieuw Spínola aan de macht had moeten brengen, 11 maart 1975. En 25 november 1975, toen degenen die de staatsgreep van 11 maart zouden plegen alsnog een poging deden, nu zogenaamd om links echt aan de macht te brengen, met als gevolg dat links de macht verloor. Het proces was al gaande voor 25 april en was nog niet voorbij na 25 november, maar deze data bepalen voor de overzichten de Portugese Revolutie.
Een revolutie is een proces, geen singulariteit.

En hoewel ik het mokkige en wrokkige van Hermans over politici en sociologen wel begrijp, kan ik toch slechts zeggen: definities die de wording uit het definiens weglaten in de zogeheten menswetenschappen (inclusief de theologie) zijn feitelijk waardeloos.

Chileense studenten beschoten door regime

Studentenacties tegen het afknijpen van het openbaar onderwijs in Chili vonden vandaag 4 augustus een hoogtepunt met een veldslag in Santiago. Demonstrerende studenten werden beschoten met traangas.
Een toelichtend verhaal.

Twaalf kinderen per minuut

De Zwitser Jean Ziegler, die van 2000 tot 2008 de speciale VN-rapporteur voor het recht op voedsel was, had normaal de openingstoespraak moeten geven op het theater- en muziekfestival de Salzburger Festspiele. Maar de autoriteiten van Salzburg staken daar een stokje voor. Ziegler vermoedt dat sponsors Nestlé en Crédit Suisse zijn striemende toespraak niet zagen zitten.

Zeer vereerde dames en heren,

Elke vijf seconden sterft een kind jonger dan tien jaar van de honger. Elke dag verhongeren 37.000 mensen en bijna een miljard mensen zijn permanent ernstig ondervoed. In datzelfde wereldvoedselrapport van de FAO (de Voedsel- en Landbouworganisatie van de VN) - waar elk jaar deze cijfers in staan – is ook te lezen dat de landbouw in zijn huidige fase van ontwikkeling perfect in staat is om het dubbele van de wereldbevolking normaal te voeden.

Conclusie: er is geen objectief gebrek, er is ook geen fataliteit voor deze dagelijkse slachtpartij van de honger die in ijzige normaliteit voortgaat.

Een kind dat van honger sterft, werd vermoord.

Sterven gebeurt overal op dezelfde manier. Of het nu in de Somalische vluchtelingenkampen is, in de sloppenwijken van Karachi of de slums van Dhaka, de doodsstrijd doorloopt dezelfde etappes.

Bij ondervoede kinderen zet het verval zich na enkele dagen door. Het lichaam gebruikt eerst de suiker- en dan de vetreserves op. De kinderen worden lethargisch en dan almaar magerder. Het immuunsysteem gaat onderuit.

Diarree versnelt de uitputting. Mondontstekingen en infecties aan de ademhalingswegen veroorzaken verschrikkelijke pijnen. Dan begint de roofbouw van de spieren. De kinderen kunnen niet meer overeind blijven. Hun armen bengelen krachteloos naast hun lijf. Hun gezicht wordt als dat van oude mensen. Dan volgt de dood.

De omstandigheden die leiden tot deze duizendvoudige pijnen zijn echter gevarieerd en vaak complex.

Kijk bijvoorbeeld naar de tragedie die zich momenteel in Oost-Afrika afspeelt. In de savannes, vlakten of bergen van Ethiopië, Djibouti, Somalië en Noord-Kenia zijn 12 miljoen mensen direct met honger bedreigd. Al vijf jaar zijn de oogsten er ontoereikend. De bodem is hard als beton. Naast de droge waterputten liggen uitgedroogde runderen, geiten, ezels en kamelen. De vrouwen, kinderen of mannen die nog enige kracht hebben, zijn op weg naar de kampen die door de UNHCR, het VN-agentschap voor Vluchtelingen, zijn opgezet.

Bijvoorbeeld naar het kamp in Dadaab op Keniaans grondgebied. Daar verdringen zich al drie maanden meer dan 400.000 hongervluchtelingen. De meesten komen uit het naburige Zuid-Somalië waar de met Al Qaeda gelinkte Al-Shabaab-milities strijd leveren. Sinds juni treden dagelijks 1.500 nieuwe vluchtelingen uit de ochtendnevel. In het kamp is al lang geen plaats meer. De poort in de omheining van prikkeldraad is gesloten. Voor de poort voeren de VN-ambtenaren een selectie door. Slechts enkelingen die nog een levenskans hebben, komen er door.

Het geld voor een intraveneus dieet – dat een kind als het er niet te erg aan toe is, er in twaalf dagen kan bovenop brengen – ontbreekt. Het Wereldvoedselprogramma (WFP) van de VN dat de voedselnoodhulp moet verzorgen, vroeg op 1 juli een bijzondere bijdrage van 180 miljoen euro aan de VN-lidstaten. Er werd slechts 62 miljoen euro gestort. Het normale budget van het Wereldvoedselprogramma bedroeg in 2008 zes miljard dollar. In 2011 is dat gezakt tot 2,8 miljard dollar.

Waarom? Omdat de rijke donorlanden – in het bijzonder de EU-landen, de VS, Canada en Australië – miljarden euro en dollar moesten betalen aan hun lokale banken: om het interbancair krediet terug op gang te brengen en om de speculatiebandieten te redden. Voor de humanitaire noodhulp en de reguliere ontwikkelingshulp bleef en blijft er bijna geen geld over.

Door de ineenstorting van de financiële markten hebben de hefboomfondsen en andere grootspeculanten zich op de landbouwgrondstoffenbeurzen gestort (zoals de Chicago Commodity Stock Exchange). Met termijncontracten en futures drijven ze de basisvoedselprijzen naar astronomische hoogten.

Een ton graan kost vandaag 270 euro op de wereldmarkt. Die prijs lag een jaar geleden ongeveer op de helft. Rijst steeg met 110 procent. Maïs met 63 procent.

Wat zijn de gevolgen? Ethiopië, noch Somalië, Djibouti of Kenia kunnen voedselvoorraden aanleggen. Hoewel de ramp al vijf jaar eerder voorspeld werd.

Daarbovenop komt nog dat de landen in de Hoorn van Afrika gebukt gaan onder hun buitenlandse schuldenlast. Voor infrastructuurwerken ontbreken de middelen. In Afrika ten zuiden van de Sahara is slechts 3,8 procent van de bebouwbare grond geïrrigeerd. In Wollo, Tigray en Shoa in het Ethiopische hoogland of in Noord-Kenia en Somalië is dat nog minder. De droogte doodt ongestoord. Deze keer zal ze vele tienduizenden slachtoffers maken.

Veel rijken, grootbankiers en CEO's van deze wereld komen samen in Salzburg. Zij zijn de veroorzakers en de meesters van de kannibalistische wereldorde.

Wat is mijn droom? De muziek, de poëzie – kortweg de kunst – brengen de mens buiten zichzelf. De kunst heeft wapens die de analytische geest niet heeft: ze prikkelt de toehoorder, dringt door de dikste betonlaag van het egoïsme, de vervreemding en de afstand.

Zij treft de mensen in hun innerlijk, beweegt hen tot onverwachte emoties. En plots breekt de verdedigingsmuur. De neoliberale winstwaan valt in stof en as.

In het bewustzijn dringt de realiteit, ook de stervende kinderen, door.

In Salzburg kunnen wonderen gebeuren: het ontwaken van de meesters van de wereld. De opstanding van het geweten.

Maar geen angst, die wonderen zullen in Salzburg niet gebeuren.

Ik word wakker. Mijn droom kan niet onrealistischer zijn. Het kapitaal is overal en altijd sterker dan de kunst. Onsterfelijke reusachtige mensen, zo noemt Noam Chomsky de concerns. Vorig jaar – zo zeggen de statistieken van de Wereldbank – controleerden de 500 grootste privébedrijven 52,8 procent van het bruto nationaal product of alles wat er in één jaar aan wereldrijkdom wordt geproduceerd.

De totaal ontketende, totaal ongecontroleerde winstmaximalisatie is hun strategie. Het maakt niet uit wie er aan het hoofd staat van het concern. Het gaat niet om zijn gevoelens of zijn kennis. Het gaat om het structurele geweld van het kapitaal. Is hij onvoldoende productief? Dan wordt hij van het directieniveau verdreven.

Tegen de ijzeren wet van de kapitaalaccumulatie zijn zelfs Beethoven en Von Hofmannsthal machteloos. “L'art pour l'art”, schreef Théophile Gautier in het midden van de 19de eeuw. De stelling van de autonome kunst die los staat van elke sociale werkelijkheid beschermt de machtigen voor hun eigen emoties en de eventuele verandering van hun hart.

De hoop ligt in de strijd van de volkeren in het Zuiden, van Egypte en Syrië tot Bolivia en in de geduldige en nauwgezette opbouw van een radicale oppositie in de westerse landen.

Kortom, in de actieve, consequente, coherente, democratische organisatie van revolutionair antigeweld. Er is leven voor de dood. De dag zal komen dat mensen met elkaar zullen leven in vrede, rechtvaardigheid, rede en vrijheid, bevrijd van de angst voor materiële nood.

Moeder Courage, uit het gelijknamige toneelstuk van Bertolt Brecht legt die hoop uit aan haar kinderen:

“Es kommt der Tag, da wird sich wenden.
Das Blatt für uns, er ist nicht fern.
Da werden wir, das Volk, beenden
Den großen Krieg der großen Herrn.
Die Händler, mit all ihren Bütteln
Und ihrem Kriegs- und Totentanz
Sie wird auf ewig von sich schütteln
Die neue Welt des g‘meinen Manns.
Es wird der Tag, doch wann er wird,
Hängt ab von mein und deinem Tun.
Drum wer mit uns noch nicht marschiert,
Der mach’ sich auf die Socken nun."

Dank u,
Jean Ziegler

(DeWereldMorgen.be)

De weinigen tegen de velen

Beelden van Madrid, gisteravond 2 augustus 2011.
Er moest een punt komen waarop de machthebbers de streep trokken waarover niet gegaan mag worden omdat hun macht in gevaar zou kunnen komen. Misschien gold het voor de hele mobilisatie in Spanje, die een rustige, bijna lieve en naieve uitstraling had, maar wel een massamobilisatie inhield. Met de vakantie voor de deur, en een pausbezoek in aantocht, moest het maar eens afgelopen zijn: kamperen op straat is verboden.
En waar het vreedzame, lieve en naieve wordt tegengegaan zal zeker verharding volgen aan de kant van de verontwaardigden.
Of niet?
Ye are many - they are few...

Assemblee in de zomernacht

Algemene vergadering van de indignad@as in Madrid over wat nu te doen, Plaza Mayor.
Tot later in de ochtend oftewel ¡hasta luego!

Puerta del Sol, dinsdagavond 2 augustus 2011

De Puerta del Sol in Madrid afgesloten door de smeris, uitgangen van metrostations geblokkeerd. Vanuit het ongerijmde kunnen wij concluderen dat de pleinbezetting wel degelijk gevaarlijk was voor de heersende orde.
Er wordt gezegd dat de ontruiming samenhangt met het bezoek van de paus later deze maand. "Hij kan dan dansen op het graf van het kapitalisme" zegt een tweet...
In de zijstraten de indignad@s die het plein weer willen innemen.

Een wereld, een revolutie

Na de ontruiming van het Plein van de Overwinning in Caïro en het Plein van de Grondwet in Athene, en vanochtend op Sol in Madrid... Het is menens en het Regime slaat terug.

Voor de kameraden van de IKS die hier gereageerd hebben ben ik op zoek gegaan naar gegevens over de raden die opgekomen (zouden) zijn na de val van de regimes in Tunesië en Egypte. Hierover was enige berichtgeving indertijd. Helaas kan ik er niets naders over vinden in een taal die ik kan lezen, van na die dagen. Dit hoeft niet alles te zeggen, basisorganisatie kan plaatsvinden buiten het beeld van media, zelfs het internet. Voordat of tenzij de omwentelingen worden versteend in een verkiezingsuitslag - waarvan Washington en Brussel hopen dat die de islamisten aan de macht helpt, dan zijn de noord-zuidverhoudingen tenminste weer op orde - is er van alles mogelijk.

Breekt de keten van het wereldwijde kapitalisme op de zwakste schakel? Per definitie is dit het geval, het is wijsheid achteraf om dit vast te stellen. Als in China binnenkort massaal de fabrieken worden overgenomen door de arbeiders - een denkbare ironische wending van de geschiedenis - zal China de zwakste schakel zijn geweest. Toen de revolutionaire koorts uitbrak in de eerste maanden van dit jaar werd er ook angstig op gezinspeeld dat deze naar China kon overslaan. En niets is uit te sluiten.

Het woord "revolutie" valt veel in verband met de mobilisatie van de overbodigen, in Spanje, Griekenland en elders. Het lijkt mij duidelijk dat het vooral een collectief beleefd gedachtenproces is, verbonden aan de daad van de voortgezette demonstratie in de vorm van pleinbezettingen. In Griekenland is er wel de woede maar of het praktisch mogelijk is het regime opzij te zetten is nauwelijks een vraag. Er kan geen wereldomvattende omwenteling voor plaatsvinden - dat zou een breuk met de lineaire tijd moeten inhouden, een interessante gedachte die Herbert Marcuse gekoesterd heeft in zijn laatste jaren - maar Griekenland kan niet alleen blijven. Ten aanzien van het jongerenelan van de pleinbezettingsbeweging kan ik alleen zeggen: het volle potentieel van deze bewegingen kan pas beoordeeld worden als dit geheel tot uiting is gekomen. Something is happening and you don't know what it is, do you Mr. Jones? Ook als het niet de totale mensheidsbevrijding teweegbrengt vind ik het een ontwikkeling die interessant genoeg is om de hoop op een betere wereld levend te houden. Dat is al heel wat.

Wake voor Bradley Manning

1 augustus 2011, Museumplein Amsterdam, 12.00-12.45u.
Wake voor Bradley Manning, petitie die ter plaatse werd ingevuld aangeboden aan het consulaat van de Verenigde Staten aan het plein.
Het weer werkte mee.

Wij zijn van de Partij voor de Gastvrijheid

Een goedbewaard geheim dat best wat minder geheim had mogen zijn: het Catholic Workerhuis in Amsterdam, het Jeannette Noelhuis, heeft sinds oktober jongstleden een weblog.