Een nieuwe blik op Harry Mulisch

In de plastic zakken waarin de barbaren mijn biblio- en discotheek ter verbranding het raam uit gegooid hebben bevinden zich Het seksuele bolwerk, Wenken voor de jongste dag, Bericht aan de rattenkoning en natuurlijk De zaak 40/61. "De politieke Mulisch" zoals ik hem genoemd zou hebben.
Ik heb hem een keer in het echt vlakbij gezien, in wat toen nog misschien terecht Literair Café De Engelbewaarder heette. Ik keek om en keek rechtstreeks in zijn gezicht, dat mij in zijn loutere aanwezigheid leek te zeggen: jazeker, ik ben het en ik ben hier. Ik was vroege twintiger en vatbaar voor het oordeel van anderen dat de man een ijdeltuit was, vol van zichzelf.

Dit weekeinde heb ik De toekomst van gisteren gelezen en al lezende werd ik mij er van bewust hoe onzinnig het oordeel is over Harry Mulisch als ijdel.
Als zijn oeuvre samengevat zou kunnen worden - hetgeen niet het geval is - onder de drie woorden "Ik, Harry Mulisch", wat dan nog? Ook een schrijver die een Boodschap voor de Waereld heeft (en Mulisch had die tenslotte ook) blijft een schrijver - iemand die in deze hoedanigheid meent schriftelijk iets aan anderen te vertellen te hebben. Als zodanig plaatst men zich wel degelijk boven degenen die dit niet doen, het niet kunnen of willen.

In De toekomst van gisteren draait veel om wat Mulisch had kunnen of willen of zullen schrijven (of het echt zo is, is uiteraard van geen belang - die vraag is al veelbetekenend). Wat mij buitengewoon trof - en daarom was het 't boek voor de tijd en de plaats voor mij - was dat Mulisch natuurlijk het volste recht had zijn plaats op te eisen als schrijver. Niemand belette anderen dat evenzeer te doen. En zijn adellijk aandoende afstand ten opzichte van het kanalje - het cultuurloos partijvolk dat Nederland bestuurt, het eenvoudige schorem dat de bevelen uitvoert of ervoor zorgt dat de politie er op los kan timmeren - ik herken het plotseling.

In de nacht van 11 op 12 juli waakte ik over mijn biblio- en discotheek. Als het aan het janhagel van zekere zich noemende woonstichting en hun handlangers bij "de gemeente" had gelegen was alles verbrand. Het was de prijs die ik betaal(d heb) voor het niet te woord staan van cheteisem dat mijn woning insloop en volgens alle regels van het gezonde volksondervinden besloot dat ik niet woonde waar ik woonde. Hierbij geholpen door een talentloze vrouw die niettemin ook wat boekjes op haar naam heeft - over haar buren - een vrouw die nooit door enige man begeerd is en dat ook nooit zal worden en die daarvan de lijfspreuk van haar leven heeft gemaakt - een verachtend "Mannen! (mag ik hem lenen?)".

Ergens in die zakken moeten nog twee dozen Jullie deugen niet! zitten, twee of drie dozen met essays over Chief Seattle en de Demonologie van de demonologie en een doosje met Henri Roorda's Mijn zelfmoord, mijn bijdragen tot heden aan de gedrukte letteren van dit land van beeldenstormers en boekverbranders.
Ik kom op stoom en laat het daarom hierbij.
Ik begrijp Mulisch nu.

Foto: Paul Levitton

Tunesië, een half jaar alweer

Nafass chants sacrés du monde (Tunisia) - Ensemble Aloès


Tounis hurra!, Zorah Lajnef


Amine & Hamza: Ya nseyem Tounes/ يا نسايم تونس

Guerrillatuinieroverwinning

Mesjogge verhaal over vrouw die geen groenten mocht verbouwen in haar eigen tuin en het nu wel mag, Oak Park,Michigan.

Aan de jeugd

Ik heb mij afgevraagd of de fascistische aanval in Oslo verband hield met de "verjaardag" van de staatsgreep van Franco.
In ieder geval herdachten de sociaaldemocratische jongeren op Utøya de gevallenen van de Spaanse Burgeroorlog.

23 juli - Jan Groen

Een aanvulling op de dodenlijst van 23 juli 2011: filmer/fotograaf Jan Groen, die films over de Vondelstraatveldslag van 1980 en de kroningsslag van 30 april 1980 gemaakt heeft.

Levensgezel van Hanneke Willemse, onderzoekster van het Spaanse anarchisme en AS-redactrice.

Het verdoemde geslacht-Bommel

Echt nieuws moet altijd wachten tot de komkommertijd.
Als een enkel foton niet sneller kan gaan dan de lichtsnelheid is tijdreizen nu en in de toekomst uitgesloten.
Eerlijk gezegd ben ik nooit overtuigd geweest door de redenering dat tijdreizen pas mogelijk zou zijn vanaf het ogenblik dat het mogelijk zou zijn.
Bron.

Pro domo...

Terwijl ik op een bushalte vlakbij het Amsterdamse Stoelenproject voor daklozen stond schoot mij vrijdag te binnen dat het anarchistisch tijdschrift De AS waarvan ik redacteur ben wellicht ook een stukje over het lot van mijn bibliotheek zou moeten hebben.
De "aanval" op mij werd als nieuwswaardig feit ingehaald die dag - de gezindheid van de daders is evenwel dezelfde.

Tijdens de bezetting zijn 38 woningen aan de Amsterdamse Raamgracht leeggehaald van bewoners en inboedel. Op mijn achternaam zijn er 115 treffers op opgehaalden en geplunderden. Een combinatie vond plaats op 11 juli 2011, namens de zogenaamde Woonstichting De Key – aan het hoofd VVD-prominent Frank de Grave -, die de inventaris van mijn woning het raam uitgooide met het oogmerk deze te vernietigen en mij dakloos te maken. Het Nederland van Henk en Ingrid aan den lijve ondervonden.

Niet alleen de grootste collectie op het gebied van christen-anarchisme in Nederland, buiten het IISG, maar ook manuscripten van Felix Ortt, Jan Walings Dijkstra en mijzelf, aantekeningen over en boeken van de Nederlandse filosoof Herman Wolf, wiens geschriften, evenals hijzelf, verbrand zijn – zijn niettemin gered. Niet alle van mijn eigen manuscripten over het christen-anarchisme zijn behouden, de meeste vermoedelijk wel.
Wie met de slechtheid van quasi-overheden wordt geconfronteerd merkt vanzelf ook dat er goedheid en kameraadschap tegenover staat. Een dankwoord aan alle toevallige en gevraagde helpers van de nacht waarin ik mijn biblio- en discotheek in de vorm van een berg vuilniszakken heb moeten verdedigen tegen het barbarendom. Een toelichting zal helaas nog moeten volgen.

IMF-paradepaardje Malawi in opstand

Opstandigheid, al dan niet geïnspireerd door de Tunesische en Egyptische omwentelingen, heeft Malawi bereikt.
Bij demonstraties op vrijdag 22 juli zijn zeker negentien doden gevallen.
Het ziet er naar uit dat er een breed front tegen het regime georganiseerd is, Westminster en Washington zien de bui al hangen.
Meer hierover van Radio Nederland Wereldomroep, zie ook hier.

Onderzoek naar uittreding?

Sam Parnia's Wat gebeurt er als we sterven is geen wetenschappelijk onderzoek naar bijnadoodervaringen, zoals de ondertitel belooft. Het is een nogal persoonlijk verslag van mogelijke voorbereidingen tot een uit te voeren experimenteel onderzoek naar buitenlichamelijke ervaringen van mensen die klinisch dood verklaard zijn en weer bij bewustzijn komen. Het onderzoek moet klaarblijkelijk nog steeds plaatsvinden.

Opmerkelijkste vraag: "is het echt?" Zijn de ontmoetingen met genoemde "lichtwezens", eerder gestorven vrienden en magen en andere ervaringen waarover meldingen bekend zijn "echt"? Wonderlijke vraag. Zij komt er toch op neer dat de vraag zich aandient of er bewustzijn mogelijk is als er redelijkerwijze geen bewustzijn zou kunnen zijn.
Zijn dromen "echt"? Experimenteel onderzoek naar buitenlichamelijk waarnemen tijdens de klinische dood zou in ieder geval een van de onbegrijpelijke kanten van wat men bijnadoodervaringen noemt dichterbij brengen.

Men kan de voortgang voorzover van toepassing hier volgen.

Vijfenzeventig jaar later

De Spaanse revolutie wordt omschreven als "een revolutie van de liefde".
Madrid, 24 juli 2011: dertigduizend mensen de straat op voor echte democratie.

Dodenlijst voor 23 juli 2011

Johnny Hoes heeft gedichten van Piet Paaltjens getoonzet op de wijze die bij Hoes hoort - hier kunt u voorbeelden horen.

Nooit geen oorlog meer, Zangeres Zonder Naam, geschreven door Johnny Hoes.


Will you still love me tomorrow?, Amy Winehouse

Ausweis! Handen af van die bloemen

Het tegendeel van de Jaap Kruithofprijs in Amsterdam.

De aardappel die met zijn tijd meegaat

Felicitaties voor de Veldbevrijders met de Jaap Kruithofprijs 2011.
Teken ook even hier.

Overgelaten aan de boekverbranders

Ik stel mij de hemel voor als een bibliotheek, heeft Jorge Luis Borges gezegd. Zijn gezichtsvermogen was danig aangetast en hij kon niet meer zelf lezen de laatste jaren. Ik reken er op dat de hemel zo is.

De geleerde is iemand die bij een bepaalde uitspraak wijst op een rug in de kast, of er een deel uitpakt en na enig zoeken met het toepasselijke citaat komt. "Daar staat het in," of "Zoals Leopold het zo mooi verwoordt in..." (zoekt naar wat hij natuurlijk toch al weet maar voorlezen is indrukwekkender).

In de praktijk werkten mijn boekenkasten niet zo. Waarmee ik overigens meteen wel zeg dat ik zo'n geleerde ben, ja. Mijn boekenkast was deels omgevallen, of kon het niet meer aan en in twee van de onontkoombare billy's waren de rijen dubbel. Dat is vanzelf al minder makkelijk zoeken.

Ik kan heel veel erover schrijven, ik kan mij tot de kern van wat er afgelopen week gebeurd is beperken. Als het gedaan is hier is de weg ook weer vrij voor waar dit weblog de afgelopen zes jaar aan gewijd is geweest en waarvoor het bedoeld is.

Wie in deze tijd een woning huurt in Nederland is uitgeleverd aan heilstaatachtig gesnuffel door een semi-overheid. Misschien is het niet zo met "kleine" huiseigenaren, maar de woningbouwcorporaties bemoeien zich met de hoogte of laagte van je inkomen, de frequentie waarin je slaapt op het adres waarvoor je huur betaalt en meer - het wordt hier krachtig verwoord. (Wel met retorische overdrijving: ik heb een zekere mw. al dan niet drs. Van der Schaft-van Nimwegen geschreven dat zij vooral mijn EPD eens moest raadplegen, het antwoord - vermoed ik - lag op het nachtkastje naast het sterfbed van mijn moeder. In de praktijk is er geen Elektronisch Patiënten Dossier en zal het er wellicht niet komen).

Mijn oorspronkelijke huisbaas was de voortgezette Stichting Studentenhuisvesting Amsterdam, het huis was een bergplaats voor overjarige studenten. De meeste bewoners zijn nooit afgestudeerd, vastgelopen in gewoonten die de concentratie niet bevorderen. Wie wel afstudeerde vertrok ook.
Behalve ik dan. Wel afgestudeerd, niet vertrokken.

Het pand kwam in handen van Stichting Lieven de Key, die de Amsterdamse studentenhuisvesting overnam. Deze stichting werd uitgebouwd tot een heuse huisjesmelkorganisatie, met overname van woningbouwvereniging Onze Woning, en zij heet inmiddels Woonstichting De Key, nog steeds op zijn Nederlands uit te spreken. In samenspraak met beroepswerkloze en sociaal geheel dysfunctionerende bewoners is er de afgelopen anderhalf jaar verscheidene malen bij mij ingeslopen en de firma Stichting De Key meende te mogen concluderen dat ik maar moest opzeggen want ik woonde niet waar ik woonde, vond men.

Achter mijn rug om is er aan gewerkt om mij in de meest letterlijke zin mijn huis uit te gooien. Maandag 11 juli werd dit uitgevoerd.
Een "mijnheer van de gemeente" had besloten dat er zich niets van waarde in mijn huis bevond en dat alles al na drie kwartier opgeruimd kon worden door een wagen met grijper. Een "mijnheer" die blijkbaar gekwalificeerd was te beoordelen dat mijn collectie christen-anarchisme respectievelijk Northern Soul (om het daar maar even bij te houden) niets voorstelde. Ongekende deskundigheid in kringen waar men toch vooral functioneel analfabetisme zou verwachten.
Toch ben ik zo vrij er een andere mening op na te houden over mijn eigendommen.
Ik ga het verhaal niet zo lang maken als zou kunnen. Het werd een lange dertig uur waken en bergen, zonder veel subtiliteit.

Als je met zoveel slechtheid - als van het vernielzuchtig voetvolk van zich noemende Woonstichting De Key - geconfronteerd wordt komt ook het goede in de meeste mensen voor je tot uiting. Tot bij de politie aan toe (enkelen toch). Ik heb zelf mijn goede vriend en kameraad van bijna veertig jaar lang opgeroepen, en hij was een flink deel van de tijd beschikbaar. Een makker die zo'n dertig jaar geleden een eigen anarchistisch blad uitgaf liep langs en heeft meegeholpen (De Lachende Sater). Ik heb het naburige Fort van Sjakoo om hulp gevraagd - als bijna-medeoprichter rekenend op begrip en hulp in de strijd tegen een georganiseerde boekverbranding - en ben allesbehalve teleurgesteld. Ook een voormalig naburig kraakpand kon ingeschakeld worden. Vanuit het Jeannette Noelhuis heb ik ook hulp gekregen. En van mijn familie, aan wie ik niet in eerste instantie gedacht zou hebben. En bovenal van mijn levensgezellin die ik in de eerst gepubliceerde versie hier nog was vergeten te vermelden ook.

En de vele meestal naamloze passanten. Sommigen kende ik van oudsher uit de buurt, al van voordat ik er zelf woonde. Andere buren leerde ik in al hun aardigheid deze laatste nacht onder de Zuidertoren kennen.
Als ik tranen kan opbrengen om dit alles is het bij de gedachte aan de hulp die ik gehad heb van mensen en ik ben er zeker van dat ook vanuit het onzienlijke bijstand is verleend.

In welke staat het dan ook verkeert na de aanval van de barbaren, het is gered - de aanvallen van de "Stadsreiniging" afgeslagen, de meeste van de morgensterren ook (mijn eerste computer heb ik moeten laten gaan, dag manuscripten), het is gered.

Aan het hoofd van de zogenaamde Woonstichting De Key staat een VVD'er, oud-minister van oorlog die deze oude en zijn nieuwe functie gemakkelijk combineert met het voorzitterschap van de Orde van Medisch Specialisten en een lidmaatschap van de Eerste Kamer. De rest van het lijstje boekverbranders heb ik niet geraadpleegd, op PSP-relict en GroenLinkser Leo Platvoet na, die ik misschien moet danken voor de indirecte waarschuwing aangaande de aanval maar echte dankbaarheid kan ik niet opbrengen.

De foto is van buurtgenoot/passant Henk Vink.
Amen.

De dood waart rond

Mijn moeder heeft hem nog gekend, uit de Kinkerbuurt.

Michel Terstegen

Mij bereikt nu pas het bericht dat 4 juli jongstleden Michel Terstegen, de man van de band The Other Side en de platenzaak Da Capo in Utrecht - de beste van Nederland - is overleden.
Met mijn collectie aangevallen door de barbaren kan ik bij deze wolk geen zilveren randje bedenken nu. Sterkte aan zijn naasten en als muziekliefhebber zie ik mij als nabestaande - Michel heeft voor mijn neus Hummingbird van Jackie Trent weggekaapt... Zo ging dat in een winkel waarin de baas zelf zijn beste klant kon zijn. Op dat ogenblik wist ik niet dat het een nummer over een sterfbed was.

The summer of last year van The Pyramid draaide hij speciaal voor mij een keer in de Melkweg, direct na het optreden van de Darling Buds.


Merkwaardige mod classic van de Everly Brothers, Man with money, ook gespeeld door The Other Side



Michel speelt de tamboerijn voor de deur van Da Capo.

Een gematigde, met het westen bevriende Arabische staat

...ook goed bevriend met Israel.
Demonstratie in Amman, 15 juli 2011, wordt vreedzaam begeleid door de koninklijke politie.

Zwart Monopoly

Het bekende bordspel aangepast voor de African-American community.

Een eigen Fenstersturz

Ain't got no home, Clarence "Frogman"Henry

Het is moeilijk het niet te schrijven, het is moeilijk het wel te schrijven.
Het barbarendom dat sinds een jaar volkomen vrij spel heeft in Nederland heeft toegeslagen en al mijn huisraad - belangrijkste onderdelen uiteraard biblio- en discotheek - uit het raam gegooid om het te laten vernietigen.
Zodoende heeft mijn hoofd de afgelopen dagen niet zo naar "het nieuws" gestaan, want ik was zelf nieuws, al heeft naar mijn weten het lokale sufferdje er tenslotte niet eens aandacht aan besteed.
Op A Pinch Of Salt meer, en hier ook.

U weet het nu - zo wordt het makkelijker er hier over te schrijven en toch ook weer de verdere taak te hervatten.
(Een resultaat van de terreurdaad: mijn vrouw en ik gaan dan toch ook maar voor de wet trouwen - geloof ik...)

Deze dag voorbij - vijf maanden later

..en daar dan de b-kant van: Heyken's serenade, Pipes and Drums of the Royal Scots Dragoons Military Band

Avonturen met deeltjes

Hoe zit het met die onzichtbare dimensies?
Welnu, ze zijn onzichtbaar.
Deze en andere verhelderende antwoorden hier.

Nederlandstalig

Laat ik eens meedoen. Met muziek waar internationaal mee voor de dag gekomen kan worden.


Help nu uself, so helpt u Godt. Wie zingt/speelt het eigenlijk?
Het Cecilialied, tot ver over de grenzen (hoezo grenzen?) beken:


Dit zongen mijn zuster, opa en ik, wachtend op het eten, Nieuwendijk, avondschemering - zomaar tijd uittrekken om samen te zingen, waar is de tijd (en de plaats). Toevallige ontdekking:

De kleinste - Nana Mouskouri (dat ik die ooit zou posten...)

Wereldnieuws

Ik kende de reclame van de Britse zeezenders, dus dat was blijkbaar de krant die je moest lezen. Hèt zondagsblad dan.
En aan de Spaanse zuidkust - in Engeland zelf was ik nog nooit geweest - kocht ik er een in de kiosk, want je moest het toch gelezen hebben.

Geen idee waar ze het over hadden, niet over politiek in elk geval (voorzover ik kon nagaan, later zou alles juist politiek worden).
En die beroemde Britten kende ik niet (zullen wel van de televisie geweest zijn, die kon je in 1966 niet in Nederland krijgen). Nooit meer News of the World.

Dat het vod het nog zo lang heeft volgehouden...

Grootste staking sinds 1926

Vermelden van de grootste staking in Groot-Brittannië sinds 1926 bleef voor mij maar telkens steken bij het Definitieve Beeld dat ik niet kon vinden. Laurie Penny bleek te hebben wat ik wilde (hoeveel mooi beeld ik verder ook gezien heb van de staking en de demonstraties).

Opvallend hoe onbelangrijk de doorsneemedia in Groot-Brittanië deze staking van 30 juni 2011 hebben afgedaan. (Verzuim niet het stuk van Penny in zijn geheel te lezen!)

De verloren religie van Jezus

Het afgebeelde boek is mij vooralsnog onbekend, maar er is een al sinds 2005 bestaande Yahoogroep naar genoemd van christen-anarchistische snit.
En een Google discussiegroep Christian anarchism, sinds 2010, evenals de vorige genoemde, ingesteld door collega-Pinch-of-Salt-redacteur Adam Clark.

Wel worden weerlozen gekweld

In Nederland van Slauerhoff, voorgedragen door Wim de Bie

Wij zijn ook Kerk

Nous sommes aussi l'église, een genootschap (of hoe zeg je het) en een site die in ieder geval de Geest lijkt te hebben.

Zomerbeeld 2011 - 3

Zweefvlieg op speerdistel










Bosje kattestaarten in avondschemering

This is what democracy looks like - 2

Verbeten en bestreden - de demonstraties in Griekenland van vorige week. Er was sprake van chemische oorlogvoering in de straten van Athene. Echte Democratie Nu waarschuwt de aasgieren alvast: deze regering zal spoedig afgezet worden.

Hoe dat dan in zijn werk gaat?

Boekblok

Ik moet bekennen dat ik het boekblok bij de onderwijsdemonstratie van 25 maart jongstleden "gemist" heb. Hierbij een illustratie.
Ik moet er wel bij zeggen, jongelui (zeiktoontje), dat Nietzsche, Dostojewsky, Bakoenin en anderen niet in het Engels hebben geschreven.
Maar daar kom je dan vanzelf achter.
Site.

Uit coma

Sommige, wat zeg ik, veel boeken vallen pas op als ze bij De Slegte zijn terechtgekomen. Uit coma van Alison Korthals Altes is mij ontgaan toen het als nieuw van Ten Have in de winkels moet hebben gelegen. Dan was het nog een herdruk van een eerdere uitgave van Mirananda, een uitgeverij waarvan ik de boeken minder serieus zal nemen dan van Ten Have.

De ondertitel van het boek luidt: Verslag van een bijna-doodervaring. De schrijfster raakt zwaargewond bij een aanrijding met een vrachtwagen en verkeert wekenlang in levensgevaar. Wat zij beschrijft is aan- en invoelbaar en roept opgolvend en wegebbend bewustzijn op, een toestand die mij vaag herkenbaar voorkomt uit die heel enkele keer van gecombineerd drank- en drugsmisbruik. Maar die toestand is niet comateus, evenmin als het bijkomen uit narcose. Die laatste droomrijke ogenblikken zouden samenhangende verhalen kunnen opleveren als de droomtoestand samenhangend zou zijn. Wat met dromen nu eenmaal zelden het geval is.

Hier komen de vragen op die Korthals Altes niet beantwoordt. De samenhang in haar droomstaat wordt door het schrijven aangebracht. Dat tijdsbesef wegvalt bij een coma kan ik mij voorstellen. Maar kun je daadwerkelijk je droomtoestanden reconstrueren achteraf? Het wordt altijd een verhaal, en dat is het ook. Zoals ik al schreef, een beschrijving van een getijwisseling waarin af en toe een flardje reëel waargenomen toestanden vertaald wordt in een droomverhaal. Daarin komen nogal wat koningen en verliefdheden en, opmerkelijk, ook een verkrachting voor.
Wat Korthals Altes beschrijft komt bij nader inzien wellicht het meest overeen met de irrealiteit die je ondervindt als je bij een boek, achter het scherm of wellicht bij de televisie in slaap valt. Het gelezene/gezien&gehoorde wordt voortgezet in een verhaal dat aan lijkt te sluiten en dat er niet blijkt te zijn zodra het minuscule ogenblik van dromen voorbij is. De droomtoestand van Korthals Altes duurt langer, maar hoeveel langer? Die droomflardjes – ik heb ze zelf opvallend vaak sinds mijn laatste operatie – zijn tijdloos. Ik geloof niet dat droomoptekenaars als Van Eeden en Ortt deze droompjes hebben geboekstaafd. Zij dommelden natuurlijk nooit in bij een boek...

Maar het wegvallen van de tijdsdimensie maakt het verhaal van Korthals Altes wel tot verhaal, maar beperkt de betrouwbaarheid van dit verhaal als verslag. Het is een reconstructie achteraf, uiteraard. We kunnen er uit concluderen dat het bewustzijn in een coma niet weg is en dat er ook perceptie is. Dit al zal altijd de zwakke plek blijven bij alle beschrijvingen van bijna-doodervaringen, vermoed ik: wat een heel lange “reis” en “ontmoeting” lijkt te zijn kan buiten de droomtijd misschien maar enkele klokseconden duren. Zijn dit ook echt seconden tijdens de “dood”?

Opmerkelijk, en een reden terughoudend te zijn ten aanzien van zoiets als "helpen bij zelfmoord”, is dat de “verzekeringsmaatschappijen” er op aandrongen de stekker er maar uit te trekken bij mevrouw omdat het toch uitzichtloos was. De mens als kostenpost.

De reden waarom ik benieuwd was naar dit verslag is de comateuze toestand van mijn moeder, plotseling, als gevolg van broddelend medisch handelen of niet-handelen, en de vraag om toestemming de behandeling geheel te staken (waartoe men al besloten had en waarvoor men onze toestemming vroeg en die wij hebben gegeven – iets waarvan ik achteraf de wijsheid weer kan betwijfelen). Er zijn heel veel beslissingen nooit geheel definitief, maar als het om leven of dood gaat is alles definitief. En wat er in “deze kritieke medische situatie” is omgegaan in haar bewustzijn (naar het voorwoord van Pim van Lommel) zullen we niet vernemen.

Een Palestijnse wond

Gaza calling, Checkpoint 303


يوميات جرح فلسطيني , Amal Murkus


Al Quds, Fairouz

De schouders eronder en een en een zijn zo weer twee

Laten we zorgen dat 1+1=2.
Voor het produceren van een zin als deze is een academische opleiding vereist. Ik hoop altijd maar dat mijn hooggeëerd publiek hier net zo verbaasd over is als ikzelf, maar misschien bent u helemaal niet verrast. Aan heel veel kan men gewend raken. Dus ook aan kletskoek die niet eens als zodanig meer herkend wordt.

Men is niet hoogopgeleid om te onderzoeken, de grenzen van het weten te verkennen en te verleggen. Men dient met een hoge opleiding leiding te geven aan mensen die niet hoogopgeleid zijn, misschien wel aan mensen die nogal laag opgeleid zijn en misschien zelfs niet al te slim zijn. Voor de axiomatische mededeling 1+1=2 zal evenwel niemand die deze leiding ondergaat te dom zijn.

Aan het woord is drs. Rob van Dam, het vrolijke gezicht linksonder in het printscreen, vrolijke lach, geen stropdas, luchtig jasje. Open. Ongedwongen stijl van leidinggeven (dat is belangrijk!). Maar wel een aanpakker (vandaar het ontbreken van de stropdas). Drs., nu suggereert het nog ervaring en een zekere rijpheid, binnenkort zal het toch MSc moeten wezen. Dan verknutsel je je titel zelf maar.

Rob van Dam geeft leiding aan de doodsmachine Osira en gaat er voor zorgen dat er kwaliteitszorg geleverd wordt.
Zeker, de rapporten inzake decubitus zijn positief, maar laten we de mensen die dit niet hebben er toch vooral goed aan behandelen. Moeiteloos komt het op het internet te staan.

Het is ook volstrekt niet belangrijk waarin drs. Rob van Dam nu eigenlijk doctorandus is. Vermoedelijk heeft hij zelf nooit een injectie gegeven, een achterwerk gewassen (daar hoef je ook geen drs. voor te zijn tenslotte), uit een van zijn moeilijk zonder misselijk te worden columns heb ik begrepen dat hij zoiets als contactkunde heeft gedoceerd. Hoe kom je over, daar gaat het om. En daar met je hoogopgeleid voor zijn.

Voor een lastig persoon als iemand die zijn moeder verloren heeft aan kwaliteitszorg en - wellicht - de niet voorkomende decubitus en niet meer werkende antibiotica daartegen hoef je je glimlach niet van het scherm te halen.
Het gaat om het Doel, waarschijnlijk target genoemd, dat klinkt meer naar doorleren.

Kort na de dood van mijn moeder kwam ik terecht in wat gestuurd door de vinger Gods in dit geval een beweging leek te gaan worden. Ouderenbescherming, Dwaze Kinderen. Het leek een zin te geven aan ontsteltenis, woede, verdriet.
Alle sites die er betrekking op hebben zijn weg, de organisatoren zijn uiteen, naar redenen kan ik raden. U ook.
Het managerdom heeft de slag gewonnen. De oorlog gaat voort.
En mijn moeder is er niet meer.
"Zij is al die tijd nog bij je geweest," zei sr. Megan van de Nevada Desert Experience.