Op binnenlandse vluchten in de VS zie je volop mensen aan hun eigen flesje water lurken. Dus dat kun je meebrengen, zou je denken. Maar dat moet dan op heel speciale wijze.
Voor mijn tas moet bij het vertrek uit Las Vegas een speciaal mannetje komen dat kijkt en onder mijn toeziend oog het flesje er uit haalt. Dat mag niet.
Ik heb nu al dorst en vraag of ik dan in ieder geval één slok uit het volle flesje mag nemen.
Hij houdt het flesje vast en gebaart mij mee te komen. Een lege ruime achter het doorlicht- en fouilleercircus. daar mag ik mijn slok nemen. "En nu moet u weer door de security check".
Werkverschaffing voor werklozen. Het Department of Homeland Security dat niet maalt om privé-eigendom.
En na deze portie reizigertje pesten blijkt dat je volop in de gelegenheid bent om alsnog een flesje water te kopen voorbij het circus. Maar dan wel van het merk van de Coca Cola Company, waarvan bekend is dat het gewoon leidingwater is maar wat zal het er toe doen.
Veiligheid voor het Thuisland betekent subsidie aan Coca-Cola.
Een makker van de Catholic Worker werkt bij het fouilleercircus en het spijt hem dat hij mensen dingen moet afnemen, maar werk is werk.
Ieder mogelijke verklaring voor deze procedure ontbreekt dus we moeten concluderen dat het terwille van Coca-Cola gebeurt.
Het kletsverhaaltje dat je met vloeistoffen bommen kunt maken aan boord van een vliegtuig is allang overboord gegooid.
Tip: neem een leeg flesje mee en vul het zelf voorbij het circus met leidingwater.
Zo doet men het dus.
Aan dit soort vrijemarktsubsidieterreur moet men zich leren aanpassen.
En dan aan boord van het vliegtuig ben je alweer helemaal terug in Nederland.
het werkt al op zicht. Nederlandse jonge vrouwen dragen laarzen, maakt niet uit hoe heet het is. Of leggings. Zelfs de spijkerbroeken ogen Nederlands.
En ze hebben paardestaarten.
Ik zou dit alles al vergeten zijn na nog geen drie weken.
Maar het opvallendste van die jonge vrouwen met kinderen is de overlegopvoeding met de peuters van een jaar of twee. Zullen we gaan tekenen? Gil, bl&egravve;r. Zullen we een eindje gaan lopen? (Wat officieel niet zo maar meer mag aan boord, dus doen we dat).
Ik heb een kwartiertje kunnen dommelen tijdens de nachtvlucht, de peuters mochten volop gillen. Goed oefenen voor Later, als ze Carrière Maken in het Bedrijfsleven, dan kunnen ze zich ook lekker ongeremd uitleven. Al dan niet na overleg.
Iemand die zegt dat er mensen willen slapen wordt toegesnauwd dat hij niet zo saggerijnig moet doen. Want Nederlanders staan altijd klaar met een grote bek terug. Hoe houden die moeders met de laarzen waaraan ze hun manieren lappen dat allemaal zelf vol?
Net op tijd terug voor koninginnedag, zegt het meisje van de bakkerij monter.
Ja, en voor de Royal Wedding. Een overdosis.
Gek is dat, ik ben nog nooit op een feestje geweest waar een jongedame alles van haar lichaam liet zien behalve wat bedekt werd door wat ondergoed. Zo trok de bruid van morgen de aandacht van de kroonprins, wordt ons ook nog verteld. Tja, Engeland nietwaar, de andere mannetjes op dat feestje waren zeker van de herenliefde.
De fusie van het rijke janhagel met de oude heersende klasse kan met zoveel vulgariteit niet beter geïllustreerd zijn. Of het moest de Nederlandse maffiaconnectie zijn, die tot in Libië bij het uitbreken van de Humanitaire Interventie bleek te spelen.
Dinsdagavond nog even met sr. Megan gepraat over de omstandigheden waaronder mijn moeder is gestorven. Zij begrijpt niet hoe Nederland zo verworden kan zijn. Tja, preek de markteconomie en je krijgt het vanzelf.
Zij mag ongerust zijn en toch niet. Ze is zelf in de tachtig en op sommige punten beslist opvallend verstrooid. Voor haar als zuster zal wellicht gezorgd worden. Zij denkt dat het op dat punt in Nederland nog wel goed is. Het zou kunnen.
Dat Ouderenbescherming en Dwaze Kinderen mijn pad gekruist hebben direct na de dood van mijn moeder kan ik als Gods vinger zien. En ik weet dat mijn moeder instemt. "She's been with you all along," zegt Megan, en dat is het punt waarop ik breek.
Maar 7 mei Den Haag kunt u uit uw agenda schrappen. Ben ik daarvoor teruggekomen?
Thuiskomen en het van je af moeten zetten: even mijn moeder bellen om te zeggen dat ik terug ben.
Of haar telefoontje afwachten: zo, ben je terug, hoe was het?
En de raaf sprak: nimmermeer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten