Laatste dagdelen in de Javastraat

Het huis heeft zijn geluiden maar ik ben zo goed als zeker dat het er niet spookt. Niet meer althans, en ik geloof niet dat mijn moeder er nou even zelf gaat spoken. Ik dicht haar niet de behoefte toe mij de stuipen op het lijf te jagen. Haar aanwezigheid wordt allengs minder met het verdwijnen van alle spulletjes waar ze begin vorig jaar afstand van genomen en gedaan had, de boel verder aan haar kinderen overlatend. We waren al begonnen met leegruimen bij haar leven en haar tamelijk plotse overlijden maakt wegdoen tegelijk makkelijker en definitiever. Dit leven is voorbij.
Een opduikende kaart van H., de laatste man in haar leven - wij weten zijn achternaam niet, wij hebben geen adres, hoogstwaarschijnlijk leefde hij al niet meer en hoe dan ook is zijn aanzoek voorzover ik begrepen heb afgewimpeld. Geen idee of mijn moeder verliefd was. De vraag gaat met de kaart de stortkoker in (toch niet).

Misschien hebben zij elkaar al ontmoet in het Morgenland, maar ik denk dat mijn vader toch de belangrijkste wachtende geweest is.

Vijftien januari vorig jaar stak zij voor het laatst de sleutel in het sleutelgat, met de groet "Dag kamers, ik weet niet of ik jullie nog zal zien."
Zij leek er niet om te geven dat ze er na bijna 52 jaar weg was, het was de laatste jaren toch al moeizaam huishouden, en hulp aanvaardde zij niet.
Al had zij het tot de laatste dag nog over "thuis" - wat ook een algemene term voor "toen alles nog normaal was" kan zijn geweest - maar ook dan verwijst dit naar deze verdieping waar zij niet meer kon wonen na het afzetten van een grote teen.

De woning is veel zonniger en dus minder somber dan vroeger, de grote dichtbebladerde bomen in de straat zijn weg, vervangen voor kleiner spul - prettig voor de automobilisten - er valt zon naar binnen.
Iemand van de kringloopwinkel zal komen kijken wat het ophalen van alle losse resterende spullen met zich meebrengt. Ik lees op de bank, het enige enigszins comfortabele zitmeubel dat er nog is, Pip pip.

*

Wanneer heb ik hier voor het laatst overnacht? Ik denk dat het was in de dagen dat zij voor een borstamputatie in het kankerziekenhuis lag, 1982-83, twee keer achtereen. Wat is zij eigenlijk sterk geweest, het drong die laatste avond tot mij door, toen op haar verwonde borst het morfinevleugeltje werd aangebracht. Au! - haar laatste stemuiting, voorzover ik weet.
Vaak zal ik er niet overnacht hebben in die dagen. Wel heb ik er toen overdag de Kuifjealbums ter hand genomen en de collectie meteen maar gecompleteerd.
En nu moeten ze hier weg. Ik zal ze zeker overbrengen.
Maar voor de echte jeugdboeken luidt het uur der waarheid.
Wat heb ik ze netjes behandeld, die juniorpockets. En wat was er veel "geheimzinnig" aan de wereld in de jeugdboektitels. Je moet oud(er) zijn om te beseffen dat de geheimzinnigheid er altijd is.
Ik blader ze snel door, sommige brengen de gevoelens van het krijgen en lezen destijds tevoorschijn. Andere lijken vergeten. En ik moet afstand doen. De tijd dringt, ze komen zo halen, en dit gaat mee. Mijn jeugd is voorbij, en mijn jeugd hoort hier, of op de Weesperzijde, of op de Nieuwendijk. De ophalers zien er eigenlijk geen handel in. Ze hebben te weinig dozen bij zich.
Ruw gooien ze alle vaatwerk, snuisterijen en boeken in mandarijnendozen, toch ook heel wat van die jeugdboeken, verscheidene met ExLibris "Hans de Raaij" - dus dan weet u dat eventueel.
Ja, en het is erg stoffig allemaal. Er zaten zelfs nog haren van allang eerder gestorven katten of katers tussen.

Mijn moeder is lang kattenheks geweest en was in haar late jaren vogelheks. Als zodanig is zij een paar keer op de stadszender AT5 te zien geweest. Tot grote gêne van mijn zuster en mij.
Stadsduiven komen nieuwsgierig op de balkonrand zitten. Ze hebben Menselijke Aanwezigheid bemerkt. Ze krijgen niets van mij.

Alleen de streepjescode klopt niet op de afbeelding. Zou het nog uitgeleend worden?