Amy Goodman, zelf eens aan het woord in een forum op AlJazeera, zei het gisteren treffend: de mainstream media zijn allang geen hoofdstroom meer. Het zijn de staatsmedia die aan de dagelijkse ervaringen van mensen voorbijgaan.
Er valt niet te discussiëren of "de opwarming" plaatsvindt. Een nepdiscussie die kan worden weggedrukt tussen kletspraatjes over "beroemde" mensen en koninklijke bruiloften.
Er "komt geen watercrisis" aan in een vage misschien best nog wel verre toekomst. De crisis is er al.
China verdroogt, en het kan nog zo enthousiast als de nieuwe Werkplaats van de Wereld bestempeld worden, en als de Volgende Vreselijke Vijand van de Verenigde Staten, een verdroogd China is een verloren land. Het regime dat zijn positie niet zomaar opgeeft weet tegelijk dat het de woede van een hongerig of dorstig volk niet zal kunnen weerstaan. Maar dat is voor de (niet zo verre) toekomst.
Djibouti, voormalig Frans Somaliland, verdorst. Een op de tien inwoners lijdt honger. Het Wereldvoedselprogamma bevordert het overschakelen van nomadische veeteelt op landbouw. Dat betekent dan weer op een andere manier verdorsten. En het land krijgt ook nog vluchtelingen uit Ethiopië binnen, bij tienduizenden.
Sinds de "onafhankelijkheid" van 1977 regeert er een dynastie, die overeind gehouden is door de steeds aanwezige Franse legermacht. Die inmiddels is aangevuld met de enige VS-basis op het Afrikaanse vasteland.
Djibouti is lid van de Arabische Liga, ook al is het net zomin Arabisch als Somalië, een staat die al twintig jaar niet meer bestaat.
Er is geen verband met "Arabischheid" die mensen in Djibouti de straat opdrijft.
Het verlangen naar vrijheid en waardigheid is gewekt en het zal niet beperkt blijven tot leden van de Arabische Liga.
De mensheid heeft "leiders" genoeg gehad om de droogte te laten ontstaan. Misschien kan de leiderloze revolutie er iets aan doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten