Geen Bastille in Tunesië, de gevangenen zijn zelf in opstand gekomen, ook die in de gevangenissen, voor de duidelijkheid. En een postrevolutionair machtscentrum is er vooralsnog niet, de regering van nationale eenheid die samengesteld zou worden is al na een dag ingestort. De demonstraties houden aan.
Als dit een Val-van-de-Muurmoment is zou er snel meer te merken moeten zijn in de Arabische wereld. Over Libië wordt ericht dat demonstraties tegen dakloosheid uitliepen op het bezetten van leegstaande kantoorgebouwen, ter bewoning. Verzet in Libië is al helemaal nieuws - als het er is, is het in ieder geval uit het nieuws gehouden.
Maar zekerheden zijn er niet. In 1985 werd in Soedan een repressief regime door een heuse volksopstand verdreven, maar binnen vier jaar was het weer geheel afgelopen. En in Algerije is de opstand van 1988 in een staatsgreep tegen de verkiezingsuitslag geëindigd en een bloedige burgeroorlog. Men mag hopen dat Tunesië anders afloopt, maar dan moeten er hoopvolle tekenen blijven komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten