Het verhaal van de goede koning en zijn slechte dienaren wordt in de pers over Tunesië nu gepresenteerd als dat van de goedwillende koning en zijn slechte vrouw. Mevrouw Trabelsi, de tweede echtgenote van president Ben-Ali, zou het toonbeeld bij uitstek van corruptie en zelfverrijking zijn.
Het r-woord klinkt, de president is op de televisie verschenen om vrijheid voor politieke partijen en persvrijheid te beloven. Er zou beslist niet meer met scherp geschoten worden op demonstranten. Ondanks de avondklok kwam een spontane menigte in Tunis de toespraak van de president toejuichen.
Of de ergste politiestaat van de Arabische wereld met deze enkele toespraak plotseling een toonbeeld van democratie wordt en een hoopvolle toekomst biedt aan de talloze overbodigen die nu in opstand zijn valt te bezien. Er zijn tekenen dat Washington de dictator, die zoals de NY Times braaf meldt zo'n goed bondgenoot is in de strijd tegen het terrorisme, wil laten vallen. Hoe reageert de straat echt, is de vraag.
Toegevingen die te laat komen kunnen het proces versnellen - we hebben het kunnen zien in Oost-Europa ruim twintig jaar geleden of bij de val van de sjah in 1979.
De oppositie in Tunesië is seculier en links, tot nu toe lijkt er geen godsdienstig georganiseerd verzet. Vanuit het gezichtspunt van de meesters in Parijs en Washington zou een vrij gekozen communistisch bewind in Tunis verre verkieslijk moeten zijn boven een islamistisch.
Wie ziet de Heersende Klasse Int. Ltd. zoveel intelligentie opbrengen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten