Marianne in Egypte, deel twee

De postrevolutionaire orde in Egypte

Occupied London krijgt het steeds drukker: mu ook een weblog in het Engels vanuit Egypte.
Net als de buurtcomité's in Tunesië zouden die in Egypte het begin van een nieuwe, postrevolutionaire orde kunnen zijn: de comité's die nu waken tegen plundering en andere wandaden door de plotseling geheel verdwenen politie.
Het regime heeft de kus des doods ontvangen vanuit Tel Aviv: Israel wil graag dat het blijft. Dus alle neptweets dat Moebarak naar Israel is gevlucht kunnen binnenkort waarheid worden.

Een grafschrift met een plof

Hoe lang ik er niet geweest ben weet ik niet meer. Het zal vijftien jaar zijn. Hoe lang het geleden is dat ik er verbleven heb als was het nog mijn kamer - veel langer. Het zal op zo'n vijfendertig jaar neerkomen. Het weerzien met mijn kamer in het ouderlijk huis valt niet mee.
Er is een ruit ingekegeld. De beplating van het plafond is voor de helft losgeraakt en gevallen. Zo te zien heeft het ingeregend. Het bed is ontmanteld. Er valt niet te zitten.
Een tas vol nummers van Acta Politica - hemel, hoe zat dat? Ik ben nooit abonnee geweest. Een nummer heeft in de drup gelegen.
Colbertjes die ik nog in mijn schooltijd gedragen heb en die buiten dienst gingen toen ik tweedejaars was, als ik het mij goed herinner.
Hangt daar mijn laatste terlenka-achtige broek? Een broek met een plof vermoed ik.
Een plof...

Zij sloeg haar armen om mij heen en gaf te kennen vrolijke ogenblikken met mij mee te willen maken. We praatten over wat ik maar een gemeenschappelijke kennis zal noemen. "Haha, met zijn broeken met een plof," lachte zij, waarmee zij de besprokene onherstelbaar typeerde. Ik kon vrolijk meelachen, gekleed in een tamelijk verse strakke spijkerbroek. De terlenka net in de ban gedaan, dit was de eerste keer sinds ik uit huis was dat ik "iets meemaakte". Nog niet zo lang geleden drong tot mij door dat het zicht- en voelbaar geweest moet zijn hoezeer ik haar zeer nabije aanwezigheid op prijs stelde; schaam ik mij? ach nee, nu zeker niet meer.
Plof. Het meisje, ze was een slagje ouder dan ik, trekt nu AOW.
De broek is half opgegeten. Motten, vermoed ik.
Ook de colberts blijken ver heen.
Meer dan vijfendertig jaar is een lange tijd.
En op de planken ligt ongeordend het archief-De Raaij. Vrije Socialisten, Biafra Actie Comité en nog zo het een en ander.
Ik kan het zo in een koffer stoppen en de hoek om, ermee naar het IISG lopen. Als ik er een plaatsje krijg om het uit te zoeken, zal wel een loupe voor nodig zijn.
Het huis moet spoedig leeg zijn.

*

Na enkele dagen afwezigheid druk ik op de knop van mijn Old Mac.
Geen reactie. Er was geen enkele aanwijzing dat hij er mee op wilde houden.
Stekker er uit, weer in de contactdoos, geen reactie. Verbindingskabel met het elektriciteitsnet er uit, weer er in.
Plof. Rookwolkje. Brandlucht van plastic.
Het zal de voeding zijn.
Een plof komt nooit van pas.

The revolution will put you in the driver's seat

De andersglobalistische beweging was het startschot van een nieuw internationalisme en een nieuwe antikapitalistische beweging.
Helemaal gesmoord is zij niet na 11 september 2001, maar echt opleven deed zij pas toen zij in de herfst van 2010 enerzijds internationaal bleef maar - met nieuwe, jonge mensen - zich ook nationaal manifesteerde.

Heersende Klasse Internationaal kijkt verbijsterd toe. 2011 een nieuw 1968, of 1848?
2011 is 2011. Eender en anders.

Middellandsezeerevolutie

Niet opgemerkt in "de media", die ergens anders mee bezig waren: de algemene staking in Italië, 28 januari 2011.
Ook in Albanië werd weer grootschalig gedemonstreerd.
Veelbetekenend dat Al Jazeera alleen aandacht besteedt aan de reacties in Washington op de onrust in Egypte.
Uneasy lie the heads - do they?

Don Partridge

Het overlijdensbericht van Don Partridge heb ik gemist. Alsnog een goedmakertje.


Jerusalem. Zeldzaam, van een verzamel-LP van straatzangers.


Blue eyes


Breakfast on Pluto

De paden op – gedachten over natuursport als nationaal integratiemiddel

De meest excentrische buslijn van Amsterdam brengt je zo´n beetje naar het einde van de bewoonde wereld, waar weidse weiden en plukjes wolk het vergezicht bepalen, en kerktorens heel in de verte die dorpen aankondigen die vaak nog stadjes blijken te zijn ook, historisch gesproken. Eigenlijk gewend om met de fiets hierheen te gaan stap ik uit met een emmertje om op een speciaal weiland paardebloemen te gaan plukken voor de wijnbereiding. Met mij stapt een man van merkbaar Turkse achtergrond uit, die mij vraagt hoe hij bij de volgende kerktoren kan komen. Een wandeltocht over modderige wegen, gouwen genoemd, staat hem te wachten. U bent hier eigenlijk op een verkeerd punt voor een wandeling naar het volgende dorp, zeg ik. Het maakt hem niet uit, hij vindt die Hollandse stadjes allemaal zo mooi dat hij er alles voor over heeft om het volgende te bereiken. Het gaf mij een mooi gevoel dat ik nog steeds heb, twaalf jaar later, Het komt nog wel goed met Nederland, dacht ik. Aan de enthousiaste wandelaar lag het niet, of hij nu Henri Polaks Het kleine land en zijn groote schoonheid of Jac. P. Thijsses Langs de Zuiderzee als (geestelijke) bagage had of niet. Of een recentere aanbeveling die nog niet tot de canon van de landschaps- of monumentenwaardering behoort.

Maar het is niet goed gegaan met Nederland, we weten het maar al te goed. Het is een goede vraag of niet voor bijna iedereen de integratieve werking van landschaps- en natuurwaardering is uitgewerkt. Hoeveel zogenaamd autochtonen trotseren zompige graswegen, mogelijk opstekende wind en een plotselinge bui om stedekes te gaan bekijken - wandelend? Intussen zich verwonderend over het distraction display van de kievit, het geroep van de grutto, het kwinkeleren van de opwiekende leeuwerik, misschien het baltsen van kemphaantjes. Voor dat laatste moet je wel heel veel geluk hebben, ik heb het nog nooit gezien en de kans wordt steeds kleiner. Natuursport heet de bezigheid al sinds de negentiende eeuw: beschouwend wandelen. Maar als de beschrijving of de gids al bijna bij verschijnen achterhaald is door het zoveelste ontwikkelingsplan in het kader van de Vierde Nota Extra of de subsidieregelingen van de EU dan wordt het wat moeilijk zoniet frustrerend om deze sport uit te oefenen.

Van der Meulen schetst het aan de hand van een fietskaart van de omgeving van Leiden van dertig jaar geleden. Dertig jaar! Een belangrijke stad, maar wel omgeven door weiden en aan de westzijde door het duinlandschap. Nu rijd je van Haarlem tot voorbij Delft eigenlijk ononderbroken door de bebouwde kom. Het "rijden" is natuurlijk een sleutelwoord. Sommige enthousiasten noemen de Veluwe het grootste aaneengesloten natuurgebied van Europa. De Veluwe aaneengesloten natuurgebied? Wat heeft u voor pilletje op, zou je moeten vragen. Hetzelfde geldt voor het praten over Het Groene Hart in Zuid-Holland: het bestaat alleen nog in de retoriek. Let wel: ik ben tegen aanslagen op dit niet meer bestaande Hart en ik draag de wolf een warm hart toe, maar de vragen blijven.

De paden op, de lanen in – wandelen en landschap, flora en fauna bestuderen, maar ook de menselijke maaksels bewonderen. Dit laatste hoort er ook bij, want alles wat voor “natuur” doorgaat in Nederland is door mensen aangelegd of het gevolg van menselijk ingrijpen. Ook als een natuurgebied spontaan dreigt te ontstaan, zoals het Oostvaardersplassengebied, moet er beheerd worden. De “natuur” is nooit ouder dan het oudste gebouw in de omgeving. De grote stille heide was het gevolg van afplaggen en begrazen. Echt wilde bossen en beken zijn al een eeuw of langer getemd en worden nu kunstmatig onttemd. En het is maar de vraag of het de bedoeling is dat wij argeloos en onbekommerd genieten van het landschap.

Onbekommerd was het motto van Thijsse, waarschijnlijk de grootste voorganger op de wandeltocht. Niet de eerste – Eli Heimans was al eerder, maar de oer-popularisator was F.W. van Eeden, “de vader van”, met zijn Onkruid – botanische wandelingen. De arbeiders-/socialistische beweging liet zich niet onbetuigd, met S. Leefmans, bovengenoemde Henri Polak, de anarchisten B.P. van der Voo en J.J. Hof, verdere sociaal-democraten als Rinke Tolman, Kees Hana. Niet te vergeten: Fop I. Brouwer die voorging in de alternatieve zondagochtendwijding Weer of geen weer, alweer jaren Vroege vogels geheten. Historisch halfgeschoolden noemen de opvoeding tot natuur- en landschapsgenieter m/v een deel van een beschavingsoffensief, alsof er geen behoefte aan zou zijn geweest bij “het volk”. Deze beschaving ging er tenslotte in als koek, de toespeling is flauw, maar geheel waar: de Verkade-albums van Thijsse hebben honderdduizenden mensen de Nederlandse natuur doen leren kennen. Geen beschavingsoffensief, wel een nationaal-integratieve onderneming. In het omineuze jaar 1940 schreef Rinke Tolman:
“De albumserie heeft een niet te onderschatten opvoedende zending vervuld en wat erin tot uitdrukking kwam, zou kunnen worden aangeduid met de naam “gesublimeerd nationalisme”: een nationalisme, dat zich niet bedient van dikke en gezwollen leuzen, maar een fijne vorm is van een zeer bewuste en innige liefde voor het schone en vertrouwde heem; voor het landschap met zijn dieren en planten, zijn wolken, zon en wind, zijn atmosfeer en wisselend weer, zijn mensen, die één van taal en historisch samengegroeid, een levende, nauw verbonden gemeenschap vormen.”
Thijsse, een groot Nederlander, onbekommerd gaf hij zich op bij de Kultuurkamer, de hongerwinter overleefde hij niet, wie zal of kan hem iets kwalijk nemen, als nationaal instituut.

*


In juli 2009 is, zegt de site waarneming.nl, bij Hardenberg een wolf waargenomen. De waarneming veroorzaakte geen ophef. Waarschijnlijk omdat zij onzeker is, niet veel zekerder dan de Waaslandse wolf van een paar jaar eerder, een dier dat zich ook van geen grens iets aan hoefde te trekken maar waarvan niet alleen de wolvigheid maar zelfs het gehele bestaan twijfelachtig was. In tegenstelling tot wat wij menen te mogen concluderen uit het sprookje van Roodkapje of uit drs. P’s Dodenrit is de wolf schuw en vermijdt het dier de ontmoeting met mensen. Met een actieradius van honderden kilometers kan het best vanuit Midden-Duitsland of Noordoost-Frankrijk een keer de Nederlandse grens overschrijden, maar er is geen aanleiding tot vrees en beven. Evenmin tot blijdschap voor degenen die wachten op wolven in Nederland. De laatste mensensoort is in twee hoofdcategorieën te verdelen: degenen die de wolf een handje willen helpen en liefst zo snel mogelijk willen uitzetten in het gebied van de Oostvaardersplassen of op de Veluwe, en degenen die - de waarschijnlijker en “natuurlijker” gang van zaken - de spontane terugkeer verbeiden.

Zoiets als een spontane terugkeer is niet de bedoeling. Bij Katwijk zwom eens een bever in de Rijn, ruim tien jaar geleden, het was onduidelijk hoe het dier daar terechtgekomen was. Maar bevers horen in de Biesbosch, met een zendertje, uitgezet. De laatste echte wilde bever is tenslotte bij Zalk gedood in de vroege negentiende eeuw. Zomaar rondzwemmende bevers, het zou een mooie boel worden. Wij moeten de wilde natuur vooral niet te wild laten zijn en met gepaste zorg bekijken. Misschien dan toch ook weer niet zoveel zorg dat het publiek de moed verliest, zoals Hans Dorrestijn schrijft, want dan is het echt verloren.

De wolf is uitgeroeid in Nederland, evenals de bever, de otter, het wilde zwijn en in feite de hamster, die onder de naam korenwolf een verhoogd mediaknuffelgehalte gekregen heeft maar er niet minder verdwenen om is. De hamster bevond of bevindt zich in Zuid-Limburg aan de rand van het verspreidingsgebied en is daar dan ook het kwetsbaarst, en de verdwijning is altijd betrekkelijk. Er worden dan ook wel eens hamsters gezien in Limburg. Het is veel belangwekkender zich af te vragen hoe het er met de hamster in het algemeen voorstaat dan of er nog enkele, of weer enkele in Limburg verblijven. Het dier is sterk verbonden met de vorm van landbouw zoals deze de afgelopen millennia bedreven is. Zonder behoud van deze vorm van landbouw is het voortbestaan van de hamster, aan wiens naam tenslotte een veelbetekenend werkwoord is ontleend, in veel Europese streken penibel zoniet onhoudbaar. De laatste “Nederlandse” hamsters vangen voor een fok- en uitzetprogramma is een uitzichtloze bezigheid die slechts op uitstel van uitsterven neerkomt. Ik pleit er niet voor de teloorgang van een dier als de hamster, of – dierbaarder want nabijer en dus veel meer als gemis ervaren: de huismus – zomaar te accepteren, maar stel vast dat er voor het behoud van deze ooit vanzelfsprekende medebewoners iets heel anders nodig is dan op de dieren gerichte “programma’s”.

Het verdwijnen gaat snel in zijn werk. Ik noemde de huismus al – wanneer hield de vanzelfsprekendheid van het tsjilpen in de stad op? De slachting in het voorjaar op de rijbaan, die op overvloedige aanwezigheid wees? Het brutale benaderen van het terrastafeltje door dit zowel vrijpostige als kwetsbare vogeltje? Was of is het spreekwoordelijk gewoon? Het is ongemerkt voorbijgegaan. In een ander geval kan ik het keerpunt ongeveer vaststellen.

Mijn eerste geliefde was een Zeeuwsvlaamse boerendochter, en op (ongemakkelijk) bezoek bij haar ouders kon ik mij in ieder geval verwonderen over de klaprozen en korenbloemen tussen het koren op het land. Die kende ik alleen van kinderliedjes of –verhaaltjes, maar ze bestonden echt. Ze stonden tussen het graan, ook iets wat ik als stads bleekneusje niet uit eigen waarneming kende. Een paar jaar later was de verkering voorbij maar woonde er in mijn studentenflat een Zeeuwsvlaamse boerendochter die ik enthousiast vertelde over wat ik zo mooi vond in haar streek: de klaprozen en korenbloemen tussen het koren. Zij keek mij aan alsof ik beter opgesloten zou kunnen worden. “Dat was vroeger, dat heb je nu echt niet meer,” zei zij beslist. “Vroeger” was vier jaar eerder geweest. “Vroeger” komt soms heel snel als het om dieren en planten gaat. Voor deze van de korenverbouw afhankelijke planten is geen pardon te verwachten in “andere landen” en zeker niet in het in dit geval steeds zeer nabije andere land. Toen ik Polen enigszins verkende na het einde van het staatskapitalisme zag ik ze volop tussen het koren, een gevolg van de instorting van de economie, vertelde een biologe mij die hier het voordeel van het nadeel zag. Inmiddels is Polen ingelijfd bij NAVO en EU dus denk ik maar liever niet over het lot van deze bloemplanten aldaar. De klaproos heeft het in Nederland goed gered op nieuwe plaatsen, de korenbloem moet het hebben van zogenaamd natuurlijk bermbeheer - uit een pakket zaden waarin ook de bolderik een plaats heeft en andere aan korenteelt gebonden wilde planten.

Het is een opmerkelijk resultaat van de natuur- en landschapshistorische opvoeding dat deze leidt tot binding aan een steeds vluchtiger – mag het vaderland genoemd worden? Bij het opmaken van de balans kan vastgesteld worden dat deze opvoeding, die grotendeels verleden tijd is en plaats heeft gemaakt voor de paniek over verdwijnen van “eigen soorten” en de invasie van “exoten”, een opvoeding in Nederlanderschap was. Eens te meer is het resultaat misschien wel het belangrijkste product van de kapitalistische productiewijze: nostalgie. Een pijnlijk verlangen naar thuiskomst, een thuis dat er niet meer is. Dat er eigenlijk ook nooit geweest is, omdat ook de Verkade-albums tenslotte een opname zijn van een bepaald tijdsbeeld. En het tuinpad van Wim Sonnevelds vader is ook maar een gestold moment in de tijd. Natuur en landschap zijn steeds in wording. Iets wat over het Nederlanderschap evenzeer gezegd kan worden. Toch nog iets over eerdergenoemd rijden: een jakkersnelheid toelaten op een weg die onvermijdelijk op een file uitloopt omdat zoveel anderen toevallig ook gekozen hebben te jakkeren kan beslist een desintegrerend streven genoemd worden. Onbeperkt doorrijden aan 140 km/u betekent: binnen twee uur Nederland uit zijn. Klinkt dat vaderlandslievend? Het behoud van de “nationale” zeggekorfslak is integrerend. Weinigen zullen de keuzemogelijkheden zo wensen te accepteren.


-------
Inspiratie tot dit stuk ontleend aan:
- Rinke Tolman, Dr. Jac. P. Thijsse, een groot Nederlander. Utrecht: Het Spectrum [1940].
- Dik van der Meulen, Het bedwongen bos – Nederlanders en hun natuur. Amsterdam: SUN, 2009.
- Hans Dorrestijn, Dorrestijns Natuurgids. Amsterdam: Nijgh & van Ditmar, 2010. Het aardige van Dorrestijns benadering is dat hij de landsgrenzen zo goed als negeert en zijn ver- en bewondering mengt met persoonlijke overwegingen die soms maar zeer zijdelings iets met de besproken dieren te maken hebben. Een nieuwe vorm van natuursport?

Een tijd om te sterven en een tijd om te kopen

Toen ik de krantekop zag begreep ik eerst niet wat bedoeld werd - het regime Lives on borrowed time, het kan er wat bijkopen?
Maar neen: er vloeit bloed in de straten van Egypte, de beurs keldert en zolang Egypte geen volksrepubliek dreigt te worden moeten er aandelen gekocht worden.
Inmiddels is Egypte afgesneden van het internet.

In Tunesië begint de toestand echt op revolutie te lijken. Het geïnstalleerde bewind van na het vertek van Ben-Ali is afgetreden, alleen premier en zeer kortstondig president Ghannouchi blijft.
Er wordt gewerkt aan de samenstelling van een grondwetgevende raad.
En de beurs van Tunis is voor onbepaalde tijd gesloten...

Verlos de maatschappij van de tirannen

Demonstranten in Tunesië, Egypte en elders zwaaien met de nationale vlaggen. Het is even wennen.
Marianne in Caïro, 26 januari 2011.

Het Bevrijdingsplein in Caïro

Er zijn redenen te bedenken waarom een omwenteling à la tunisienne in Egypte niet zou kunnen.
En er zijn redenen te bedenken waarom het wel zou kunnen. Eender en anders.
De meesters in Washington vragen om democratisering. Het betekent wel zoveel als: wanneer u het niet houdt, mijnheer Moebarak, hoeft u niet bij ons te wezen.
De demonstraties in Egypte gaan door. Mobiele telefonie, twitter, facebook en blogger zijn geblokkeerd, maar daar is onderuit te komen.
Voor vrijdagmiddag wordt op "een mars van een miljoen" gerekend.
Twee sterke beelden van gisteren 25 januari.

De studie is een pijp kaneel

Te laat voor deze uitnodiging - maar een nieuw teken van hoop uit de studentenwereld van Europa, in dit geval Oostenrijk, hierbij vastgelegd.

Een stabiele bondgenoot

In Egypte is de Dag van de Politie, 25 januari, toch al een merkwaardig soort feestdag, uitgelopen op grootschalige demonstraties tegen het regime. De politie, wier feest het had moeten zijn, trad in de loop van de dag steeds gewelddadiger op. Op het ogenblik van schrijven wordt naar de berichtgeving meldt het leger ingezet.
De eis van de demonstranten is eenvoudig: Moebarak, ga Ben-Ali achterna. Het regime in Washington zegt dat de "bondgenoot" in Caïro stabiel is.
Maar dat was die in Tunis tenslotte ook.
Er zijn drie doden gevallen bij de confrontaties tussen politie en bevolking.
De Middellandse Zee staat in brand.

Een duik van twee eeuwen

Tamelijk regelmatig lopend over de Blauwburgwal vraag ik mij af: bestaat de Nederlandse Vereniging voor Seksuele Hervorming nog? De aartsvijand van de christen-anarchisten, althans als de Neo-Malthusiaanse Bond, zou die na avondjes luierseks voor beginners dan toch in overbodigheid ontbonden zijn?
Voor alle zekerheid: een goede informatieve en hulpverlenende vereniging op dit terrein lijkt mij nog net zo nodig als een halve eeuw of meer geleden.
De club heeft nog een site.

Atheïstische anarchisten, als bekendste Gé Nabrink, waren zeer betrokken bij deze vereniging.
Maar ik denk dat men wel zeer sterk terug is naar Malthus, niet eens Neo-. Dit verhaal vind ik zo reactionair, alsof er geen Marx is geweest of andere politieke economen sinds Malthus, dat ik het alsnog betreur dat de club nog steeds bestaat.
Maar oordeel zelf, ik ga nu niet uitleggen wat ik er abject aan vind.

Ontsmet de slurpers

In Badhoevedorp wordt gebouwd aan een geprivatiseerd opsluitcentrum voor zogeheten illegalen. Een van de liberale subsidieslurpers die hierbij betrokken zijn is BAM, waarover hier een uiterst informatieve site.
Foto van een ontsmettingsactie bij BAM.

Rijp voor gevoelige snaren

Ze belde mij op een schokkend laat uur op, zij het niet in het holst van de nacht. Haar delier was half over, het tijdsbesef was nog beschadigd. Na een kwarteeuw drong het nog eens tot mijn moeder door dat ik deejay was. Eén keer heeft zij mij gehoord, oudejaarsavond 1980. De eerste keer toen zij het erover had vond zij het bijzonder, de tweede keer was zij zichzelf weer en was het maken van een radioprogramma voor mij een uiting van zware gestoordheid, want zo wilde zij graag over en tot mij praten, tot het einde van de jaren tachtig in ieder geval.
Maar dat was nu op de een of andere manier ver weg. "Je mag al mijn platen hebben hoor". In het besef dat ik daar voor "de zaal" niet veel aan zou hebben dankte ik niettemin. Vandaag heb ik ze opgehaald uit de woning die zij zal moeten opgeven.
Ik vind er tot mijn verrassing Reinhard Mey tussen.


Wie vor Jahr und Tag

Geen idee wanneer zij opgehouden zal zijn naar muziek te luisteren, zij is al vijfentwintig jaar doof. Via de loeiharde televisie of misschien de radio nog wel, maar zelf voor een plaat gaan zitten - geen idee...
Op een dag was ik zelf rijp voor Reinhard, en ik zal zo oud zijn geweest als zij was toen zij de plaat kocht. Ik heb het op cd en nu dus ook op vinyl. Ik weet niet of het louter een leefijdskwestie is.

Het volgende vond ik in zijn eigen tijd al prachtig, maar lang niet alles van de Carpenters vond ik verdraaglijk. En misschien denk ik over veel van hen nog steeds zo. Maar na een weekeinde waarin een meisje mij er met klem op gewezen had dat het zonde zou zijn als ik bleef steken in verdriet en gerechtvaardigde boosheid (die erkenning was heilzaam) over het einde van een relatie - was ik rijp voor de Carpenters.
Mellow en sentimenteel.


I'll say goodbye to love. De extraductie vind ik nog steeds adembenemend omdat zij de gelaten wanhoop van de zangeres benadrukt.

Nat "King" Cole ligt anders. Die was voor de generatie boven mij, en het irriteerde mij dat hij regelmatig te horen was op Atlanta/Caroline, tot en met het bericht van zijn overlijden. Van Route 66 wist ik niks, dus het heeft ongeveer tot die Carpentersdoorbraak geduurd voordat ik ook dit kon waarderen.

Mona Lisa

En dit vond ik jarenlang tameljk vreselijk. Het bleef maar in de Billboard Hot 100 staan en werd dan braaf gedraaid door Keith Martin of Bob Walton, toch al easy-specialisten op een gaandeweg popachtiger wordend Caroline.
En toen, decennia later, alleen op reis door Ierland, werd ik, lopende over een brug over de Liffey, overvallen door dit nummer in mijn hoofd, ik weet niet hoe het kwam. Ik kocht die dag nog een cassette van Tony Bennett en luisterde op de walkman, er in opgaand en intussen van oost naar west reizende het landschap in mij opnemend. Onvergetelijk.

I left my heart in San Francisco

Drie doden in Tirana

De Middellandse Zee in brand...
De oppositie de straat op in Albanië na het aftreden van de vice-premier wegens corruptie. De demonstranten eisen snel vervroegde verkiezingen.
De politie schiet drie mensen dood op korte afstand.
De ambassade van de Verenigde Staten dringt aan op kalmte. Blijkbaar heeft die ook wat te zeggen.
Albanië is in 2009 de NAVO ingesmokkeld.

Het volle Malieveld

Professorenparade op weg naar het Haage Malieveld voor de demonstratie van vandaag 21 januari.
Hier hartige woorden ten aanzien van ASVA en LSVB die braaf willen zijn. Toch is het obscure figuur die uit het niets staatssecetaris voor onder andere onderwijs is geworden, van het podium afgejaagd. Geheel in Sowjetstijl werd de livetelevisieuitzending hiervoor afgebroken, zodat de eventuele reportage van zijn afgang versleuteld kan worden. Of dat lukt in deze tijd - op de televisie natuurlijk wel.
Het aantal demonstranten is geschat op zo'n twintigduizend. Een begin wellicht. Het lijkt mij wel tijd om partijgebondenheid opzij te zetten: geen vaantjes van SP of D66 alstublieft...

Zie ook hier.

Een studentenmanifest uit Nederland

Op vrijdag 21 januari zullen wij samen met studenten, docenten en medewerkers van universiteiten en hogescholen demonstreren in Den Haag. Wij demonstreren tegen de plannen van de regering om de studiefinanciering af te schaffen in de Master-fase; de 3000 euro boete die opgelegd wordt aan studenten met meer dan één jaar studievertraging; en de boete aan de instelling van desbetreffende langstudeerder en tegen de afschaffing van het recht van gratis openbaar vervoer. Wij demonstreren ook om plannen voor toekomstige bezuinigingen te stoppen en tegen de budget-verlagingen die de universiteiten en hogescholen zelf beginnen door te voeren, welke de druk op studenten zal vergroten, het aantal medewerkers terug zal dringen en de hoeveelheid werk van de docenten zal vergroten.

Onze strijd gaat echter verder dan de specifieke maatregelen die deze regering en bestuurders van hoger onderwijs willen opleggen. Wij staan niet achter hun doelen en visie voor onderwijs. Wij zijn van mening dat onderwijs geen privilege is maar een universeel recht is toegankelijk voor iedereen. Wij strijden voor gelijke rechten voor elke jongere, ongeacht sociale klasse, nationaliteit, gender of geloofsovertuiging, om de studie te kunnen doen die hij of zij wil, vrij en gratis toegankelijk en zonder boetes. Wij strijden tegen het creëren van een “schuld-generatie” van jonge mensen, die na hun studie de schuld proberen terug te betalen in plaats van dat zij hun carrieres kunnen opbouwen en bijdragen aan de samenleving. Wij strijden voor openbaar (hoger) onderwijs zodat er onderwijs van hoge kwaliteit geleverd kan worden aan alle studenten en onderzoek van hoge kwaliteit voor de samenleving. Wij strijden voor een redelijke werkdruk en salaris voor al het personeel van hoger onderwijs instellingen volgens het principe van “gelijk werk, gelijk salaris”. Wij strijden voor onderwijs en wetenschappelijk onderzoek dat de behoeften dient van de samenleving en niet de belangen van de markt.

De strijd in het hoger onderwijs staat in direct verband met de strijd tegen het gehele bezuinigingspakket van de regering. De bezuinigingen komen telkens neer bij mensen uit de lagere sociale klassen. Postbodes en -werkers worden ontslagen of zien hun arbeidsomstandigheden en rechten verminderen. Ambtenaren zien ontslagen tegemoet en hun salaris bevroren. Dreiging van massa-ontslagen voor medewerkers van de publieke media. Vele arbeiders in de private sector staan tegenover de dreiging van verhoogde werkloosheid die de bezuinigingen zullen veroorzaken. Mensen werkzaam in de culturele sector zien hun banen verdwijnen en de afbraak van de sector. Mensen die afhankelijk zijn van uitkeringen zullen hun inkomen zwaar zien dalen. Immigranten ondergaan officieel racisme door de participatie van de PVV in de regering, directe of indirecte discriminatie vanuit hun omgeving, hoge werkloosheid en een glazen plafond in hun carrieres die met de tijd sterker wordt. Hierdoor zal voor de kinderen van al deze mensen de toegang tot hoger onderwijs steeds moeilijker worden.

WIJ VERWERPEN HUN HERVORMINGEN OMDAT WIJ HUN WAARDEN VERWERPEN

DE STRIJD VAN STUDENTEN IS EEN STRIJD VAN ONS ALLEN

----
Bron.
Illustratie: demonstratie tegen het invoeren van collegegeld bij de universiteit van Puerto Rico, 19 januari 2011.

Comité's en leger in Tunesië

Met stokken of honkbalknuppels de straten bewaken - tegen de politie, die mogelijk als erfgenamen van het regime aan het plunderen slaat.
De buurtcomité's, waakzaamheidsgroepen, als ruggegraat van de Tunesische revolutie - samen met het leger.
Engelstalig weblog dienaangaande.
Wat in de gangbare-mediaverslaggeving niet tot uiting kwam: Ben-Ali moest het opgeven toen de opperbevelhebber van het leger te kennen gaf niet van plan te zijn op de bevolking te gaan schieten. Als deze generaal zich verkiesbaar stelt wordt hij waarschijnlijk winnaar van de verkiezingen.
Model-Portugal of toch nog iets anders?

Geen consolidatie in Tunesië

Geen Bastille in Tunesië, de gevangenen zijn zelf in opstand gekomen, ook die in de gevangenissen, voor de duidelijkheid. En een postrevolutionair machtscentrum is er vooralsnog niet, de regering van nationale eenheid die samengesteld zou worden is al na een dag ingestort. De demonstraties houden aan.
Als dit een Val-van-de-Muurmoment is zou er snel meer te merken moeten zijn in de Arabische wereld. Over Libië wordt ericht dat demonstraties tegen dakloosheid uitliepen op het bezetten van leegstaande kantoorgebouwen, ter bewoning. Verzet in Libië is al helemaal nieuws - als het er is, is het in ieder geval uit het nieuws gehouden.

Maar zekerheden zijn er niet. In 1985 werd in Soedan een repressief regime door een heuse volksopstand verdreven, maar binnen vier jaar was het weer geheel afgelopen. En in Algerije is de opstand van 1988 in een staatsgreep tegen de verkiezingsuitslag geëindigd en een bloedige burgeroorlog. Men mag hopen dat Tunesië anders afloopt, maar dan moeten er hoopvolle tekenen blijven komen.

Manifestatie 21 januari Malieveld

Dus misschien wel een soortement studentenbeweging in Nederland? Een begin? We zullen zien.

- Demonstratie tegen de bezuinigingen op het hoger onderwijs
11.30u, Hogeschool Den Haag (achter Den Haag HS)

‘De Haagse Studentenvakbond organiseert op 21 januari walkout op de Haagse Hogeschool tegen de bezuinigingen op het hoger onderwijs. Vanaf de Hogeschool (vlak achter station Den Haag HS) zullen studenten demonstreren naar het Malieveld om deel te nemen aan de Kenniscrisis manifestatie.

Verschillende andere studentengroepen hebben hier enthousiast op gereageerd en roepen alle studenten op om zich aan te sluiten bij de actie en er een landelijke demonstratie van te maken. Doe mee, sluit je aan en nodig je vrienden v/m uit!’

zie verder hier en hier.

- Massale Manifestatie tegen de bezuinigingen op het hoger onderwijs
13.00u, Malieveld, Den Haag

"Nederland verenigt zich tegen de Kenniscrisis! De kabinetsplannen richten zich tegen ontwikkeling van kennis en ontwikkeling. Hiermee is de kenniseconomie in acuut gevaar. Op vrijdag 21 januari wordt tijdens de landelijke manifestatie aandacht gevraagd voor de onverantwoorde gevolgen van de kabinetsplannen voor de kenniseconomie.

Laat ook je stem horen, wees erbij!!!"

Yusuf

Here comes my baby


Peace train


Sitting

Sahar

Sahar is een 14 jarig meisje uit Afghanistan. Ze heeft Afghanistan op haar 3e jaar verlaten en heeft geen herinneringen aan dat land. Ze is op het eerste gezicht een heel normaal Nederlands meisje dat hard werkt en veel vriendinnen heeft. Ze is zo ingeburgerd in de Nederlandse samenleving dat ze niet eens Dari (de Afghaanse taal) kan schrijven of lezen. Ze volgt hier gymnasium in Leeuwarden want ze wil chirurg worden. Maar nu moet ze als het aan de Immigratie en Naturalisatie Dienst ligt weg en terug naar Afghanistan, een land dat voor ambitieuze westerse meisjes niet bepaald hoopvol of veilig is. Help haar door deze petitie te tekenen.

Geestelijke lenigheid

Een jaar en vijf dagen geleden blijkt er in Groningen iemand gepromoveerd te zijn op de relatie tussen natuurwetenschap en literatuur in Nederland, aan de hand van Frederik van Eeden en Felix Ortt: Geestelijke lenigheid, de auteur is Leonieke Vermeer.
De dissertatie is hier te lezen.
Nee, dat heb ik (ook nog) niet gedaan, vind het bericht al opmerkelijk genoeg.

Maar eens te meer worden deze Nederlandse schrijvers als laatsten der Mohikanen gezien, daar houdt men in Nederland van.
Terwijl het wat mij betreft er juist om gaat dat Ortt (niet alleen natuurlijk, en de beeldspraak bestaat terecht niet) een eerste der Mohikanen was als expliciet christen-anarchist.

Ik word er zowaar in geciteerd (groot woord) met betrekking tot Ortt als waterstaatkundige.
Een heel boek online lezen?
Ik verwijs regelmatig naar dat soort links, maar moet er eigenlijk niet aan denken.

Maar u hoort er nog van...

Gij zijt met velen...

"Dit wordt het 1989 van de Arabische wereld. Het einde van onze koloniale vernedering."
Plotseling leeft hoop op, de doden zijn nog niet geteld en zij vallen nog steeds in Tunis - maar tegelijkertijd is de dictator ergens na zessen gisteravond gevlucht, werd hij geweigerd door Frankrijk (waar het regime vreest voor zijn banlieue) en Italë, dat zo dicht bij Tunesië ligt - en is Ben-Ali op het ogenblik van schrijven onderweg naar Saoedi-Arabië.
Op straat zouden soldaten en demonstranten met elkaar verboederen, maar aanhangers van het regime en de politie maken de straten nog onveilig. Plaatsvervangend president Ghannouchi heeft de noodtoestand uitgeroepn.

Het is verbazingwekkend snel gegaan, en wat nu? Het einde van de vorige post echoot onbedoeld Lenins Staat en revolutie. Zijn eigen legende wil dat hij het nog aan het schrijven was toen de Oktoberrevolutie uitbrak. Misschien was het ook zo.

U kunt het ook volgen via de berichten van Real World News.
Met gelijksoortige demonstraties gaande in nog ongedeeld Soedan, Algerije en in Jordanië moet menig tiran in de Arabische wereld, en lang niet alleen daar, beven.

Voor de Tunesische ambassade in Caïro stonden gisteravond demonstranten: "Ben-Ali, kom Moebarak hier ook meteen ophalen".

De jasmijnopstand

Bijgewerkt 14 januari 2011, 17.10u MET
Het klinkt wel goed, maar ik ben na alle pseudo-revoluties in postbolsjewistisch Oost-Europa huiverig voor etiketten op opstanden. Zeker als ze nog volop aan de gang zijn of zelfs nog "op stoom" moeten komen.
In Tunesië wordt algemeen gestaakt, maar niet door de politie. Kortom, Ben-Ali is te laat.
In Tunis bij het ministerie van binnenlandse zaken wordt op het moment van schrijven met scherp geschoten op de menigte.
De correspondente van The Guardian in Parijs. Al Jazeera meldt de ontbinding van het kabinet en vervroegde verkiezingen.
De dochters van Ben-Ali zijn volgens Radio Québec naar Montréal gevlucht met hun echtgenoten, van wie een de gedoodverfde dynastieke opvolger zou moeten zijn.

Dit gaat er op lijken. Ik peins al dagen over een Diepgravende Beschouwing over Revolutie, helaas word ik nog steeds geplaagd door klachten die "zeker niet van de griep komen" maar die er wel erg op lijken zodat ik niet kan gaan zitten voor een lang artikel.
Maar niet gezeurd. Waarom diep graven als het onder onze ogen (op de schermen) gebeurt, aan de overkant van de Middellandse Zee?

Socialisme zonder sluier?

Dageraad van de vrijheid in Tunis?

Het verhaal van de goede koning en zijn slechte dienaren wordt in de pers over Tunesië nu gepresenteerd als dat van de goedwillende koning en zijn slechte vrouw. Mevrouw Trabelsi, de tweede echtgenote van president Ben-Ali, zou het toonbeeld bij uitstek van corruptie en zelfverrijking zijn.
Het r-woord klinkt, de president is op de televisie verschenen om vrijheid voor politieke partijen en persvrijheid te beloven. Er zou beslist niet meer met scherp geschoten worden op demonstranten. Ondanks de avondklok kwam een spontane menigte in Tunis de toespraak van de president toejuichen.

Of de ergste politiestaat van de Arabische wereld met deze enkele toespraak plotseling een toonbeeld van democratie wordt en een hoopvolle toekomst biedt aan de talloze overbodigen die nu in opstand zijn valt te bezien. Er zijn tekenen dat Washington de dictator, die zoals de NY Times braaf meldt zo'n goed bondgenoot is in de strijd tegen het terrorisme, wil laten vallen. Hoe reageert de straat echt, is de vraag.
Toegevingen die te laat komen kunnen het proces versnellen - we hebben het kunnen zien in Oost-Europa ruim twintig jaar geleden of bij de val van de sjah in 1979.

De oppositie in Tunesië is seculier en links, tot nu toe lijkt er geen godsdienstig georganiseerd verzet. Vanuit het gezichtspunt van de meesters in Parijs en Washington zou een vrij gekozen communistisch bewind in Tunis verre verkieslijk moeten zijn boven een islamistisch.

Wie ziet de Heersende Klasse Int. Ltd. zoveel intelligentie opbrengen?

Onbekend nabij Afrika

Wonderlijk evengoed - Ifriqiya, ook wel Tunesië genoemd, ligt zo dicht bij Europa, is ook populair als strandvakantieland voor witte Europeanen - maar dezer dagen is niet eens zeker wie er aan de macht is. Heeft het leger de dictator afgezet of niet, zo ja, wat zou men daarvan kunnen verwachten? Meer repressie of invoering van parlementaire democratie?

Zelfs het aantal doden dat onder de opstandelingen is gevallen is niet bekend: de genoemde getallen variëren van 23 tot zeker vijftig.
Wel is duidelijk dat inmiddels ook de hoofdstad Tunis in opstand is.
Universiteiten en scholen zijn gesloten.

Zegen hen die ons pijnigen

Overweldigd toen ik het voor het eerst sinds waarschijnlijk tientallen jaren weer hoorde en draaide, alle mogelijke gevoelens welden op.
Waarover ik nu maar niet ga schrijven, nu treft mij de zegening van "allen die ons pijn doen". Moeilijk hoor.
Benedictus, The Strawbs

Solidariteit tussen automobilisten en passagiers openbaar vervoer

Een gecoördineerde actie in Griekenland: sabotage van betaalautomaten in het openbaar vervoer en georganiseerde weigering nog tol te betalen voor het geprivatiseerde wegennet.
Voor beide voorzieningen zijn enorme prijsverhogingen afgekondigd voor het nieuwe jaar, dit terwijl de lonen bevroren zoniet collectief verlaagd zijn.

De Mediterranee staat in brand.

De kansloze hooggeschoolden van Tunesië

De Italiaanse studentenbeweging heeft contacten gezocht in Europa en de Europse bewegingsinternationale is wel degelijk in de maak.
Toch wordt er ook volop naar het buurland aan de overkant gekeken. Tunesië is in opstand en gezien de aard van het zittende regime is het neerslaan bloediger dan het (tot nu toe?) in Italië of elders in Europa zal toegaan.
Zaterdag 8 januari zouden er in totaal op verschillende plaatsen twintig mensen gedood zijn door de gemilitariseerde politie van het regime.

Ook in Tunesië - en hoogstwaarschijnlijk ook nog steeds in Algerije - komt de opstandigheid oorspronkelijk voort uit de onmogelijkheid voor de vele hooggeschoolden passend werk te vinden. Vroeger - voordat de vereiste tucht van de Markt werd ingevoerd - zorgde het autoritaire regime in ieder geval voor een overheidsbetrekking. Nu ook dat niet meer gebeurt is de levensgrote vraag: waarom zouden we deze corrupte dictatuur nog laten zitten?
Tunesië als voorland voor de studenten van Italië en elders in Europa.
Verder lezen.

Illustratie: beeld van de huidige staking van advocaten (!) in Tunesië.

Herladen!

Sarah Palin is een gemakkelijk doelwit als men de gekken ter rechterzijde in de VS bekijkt.
Doelwit...
Het valt niet te ontkennen dat zij opriep Gabrielle Giffords, het eerder vanavond neergeschoten Democratische Congreslid - neer te schieten. Ontkennen helpt niet, al zal haar geen vervolging eindigend in levenslang treffen.
Voor de zekerheid hier gearchiveerd.

Herinnering aan optimistischer tijden

De radio gebruikt de muziekstijl als achtergrondje bij wat er allemaal mis is in Hongarije, een land dat alleen nog genoemd wordt als er iets mis is. Maar het domme gebruik van de muziek wekte bij mij herinneringen op aan de zo nabije tijd waarin ik dit zelf regelmatig draaide en naar concerten ging. Een dosis Muzsikás en Márta Sebestyén.


Repülj madár, repülj, Muzsikás


Magam sorsa felől


Kyrie eleison, Márta Sebestyén

De Middellandse Zee in brand

De mediterrane wereld staat in brand. Vanuit het benepen Nederlands mediaperspectief onzichtbaar of onbelangrijk, maar in Italië met zijn studentenopstand, in Griekenland met zijn algemene arbeidersopstand, vanuit Portugal, Spanje en Frankrijk ziet het er anders en eender uit: de opstanden in Tunesië en Algerije (nieuw!). Aan de zuidkant gaat het om de forse prijsverhogingen die worden doorgedreven, maar wat is eigenlijk het verschil met de noordkant?

Nachtschade en gezonde grond

"De grond gaat dood" verkondigt een site in de geest van Slavoj Žižek, ook nog verbonden aan Longo maï. Anderhalf jaar geleden moest ik enthousiaste bezorgde jongere anarchisten voor mijn gevoel beschermen tegen nodeloze aantijgingen over wat praten over grond of bodem met zich meebracht.
Ik doe wat termen in de zoekmachine en beland binnen de kortste keren in de wat duistere hoek van aanpalende gewesten van het christen-anarchisme: Natuurgeneeskunde en (zelfde winkel in Soest, de plaats waar Felix Ortt het langst gewoond heeft) "mijn leermeesteres Mellie Uyldert".

Mellie Uyldert. Mijn Nijmeegse lief had wat boekjes van haar op het plankje boven haar bed. Ik had geen behoefte mijn geliefde er over terecht te wijzen, vertrouwde maar op haar eigen inzicht. Daar ga ik for auld lang syne niet op afdingen.

Uylderts naam kwam ik tegen bij de Praktisch-Idealisten Associatie, in de redactie van het blad Regeneratie, die zij voerde met anderen met nogal duidelijk joodse namen. Ik vond het niet nodig hier verder commentaar bij te leveren. Uyldert is en blijft een niet zo heilzame steen des aanstoots. Al is het maar omdat zij zich er op beriep de eerste wetenschappelijke astrologe van Nederland te zijn.
In mei 2009 is zij overleden, zij is hier niet uitgeluid. Ze was in haar honderdeerste levensjaar. Zij was de dochter van een bepaald niet algemeen geliefd onderwijzeres aan de Humanitaire School in Blaricum, de connectie met het christen-anarchisme is er op deze manier, naast de verwante PIA.

Ik had er net zo goed over kunnen zwijgen maar eerlijk zou dat ook niet zijn. Dit volsta nu.

Epifanie in Athene

De avond waarop een motoragent in Athene een zesjarig meisje aanreed en ruim honderd meter doorsleepte. En ontkent dat hij haar doodgereden heeft. Het was Erica, een Romameisje dat kerstliederen aan het zingen was op straat, de avond voor Epifanie.

Alles sal reg kom?

Late again, Stealers' Wheel


(Everyone's agreed that) Everything will turn out fine, Stealers' Wheel


City to city, Gerry Rafferty

Langs met lijn 9

Mijn oom, jongere broer van mijn moeder, bezoekt regelmatig het familiegraf op de Nieuwe Oosterbegraafplaats. Tramlijn 9 brengt hem daarna naar het huis waar mijn moeder naar het zich laat aanzien haar dagen zal uitdienen.
Afgelopen dinsdag aarzelde hij bij de halte of hij zou uitstappen om zijn zuster te bezoeken. Er zijn tijden geweest waarin zij elkaar in het geheel niet gesproken hebben, mijn moeder was bezeten van een merkwaardige haat waar achteraf van alles tegen in te brengen was maar op het moment zelf niet. Afgezien van het feit dat je als kind hierover niets te zeggen hebt, snotneus.

Mijn oom bracht de moed niet op om uit te stappen en op bezoek te gaan. Het is zwaar, ik weet het.
's Middags kwam evenwel mijn zuster op bezoek en mijn moeder zei monter dat haar broer die ochtend was "langsgeweest".
Letterlijk.
En hij was langsgeweest.
"Zo is het goed, zo hoort het," was zijn reactie desgevraagd.

------
Enfin, een gelegenheid om deze maffe illustratie eens te plaatsen.

Socialisme als georganiseerde compassie

Billy Bragg is wel van mijn generatie maar niet van mijn jaargang - er zit net teveel tussen. Merkwaardig dit te concluderen. Het was noch popmuziek noch een ideologische bevlogenheid die mijn politieke keuzen bepaald hebben. De popmuziek is de bijbehorende soundtrack, zeker. Wat hij de ideologie noemt is de gedachte die na de daad kwam of komt.
Eerst was er de actieve betrokkenheid, in mijn geval ten aanzien van Biafra. De moorddadige oorlog om de oliegebieden in het koloniale bouwsel Nigeria speelde zich af in de slagschaduw van Vietnam. Er sneuvelden ook geen Noordamerikaanse soldaten. Er werden zwarte mensen uitgehongerd, moedwillig - a quick kill zo wilde de Old Labourregering van Harold Wilson het hebben. "Gowonlijken zaak" zei het spandoek van wat Rotterdamse scholieren het - de slachting van zwarte mensen is gewoon, het was een woordspel met grote diepte (mede op het hoofd van de Nigeriaanse junta, Gowon). In tegenstelling tot Bragg heb ik dan ook nooit iets met Old Labour gehad, inderdaad, de Liberalen hadden het enige fatsoenlijke standpunt in Groot-Brittannië destijds.

Over Biafra kon de welwillende linkse goegemeente - mensen als Anton Constandse en de buitengewoon onsmakelijke Hugo Brandt Corstius, toen nog verscholen achter de naam Piet Grijs - leuk wegwuivend doen: zielige zwarte kindertjes doen het goed op televisie, maar het hoge belang bestaat uit Een Nigeria. En Vietnam, dat was pas erg.
Ik werd al in die dagen voor cynisch uitgemaakt, maar naar de normen van Bragg in het artikel waarnaar ik verwijs klopt het: ik was sceptisch en ben het nog. Zeker niet cynisch.
Ik ben er niet bij als bard van de revolutie, maar ik volg het zo goed mogelijk dezer dagen. De perceptie de afgelopen maand veranderd maar niet per se vervormd door langdrurige griep: "er komt iets". De huidige studentengeneratie in Engeland, Ierland, Italië, Griekenland, Oostenrijk, Frankrijk (en ....?) zet iets in gang, haar bevlogenheid werkt aanstekelijk en juist de nauwelijks ingehouden haat en minachting van "mijn" generatiegenoten in de media (maar niet alleen van hen, maar van "de media" in het algemeen) bevestigt het beeld: onideologisch beladen streven naar rechtvaardigheid is gevaarlijk. En daarvoor gaan de scholieren en studenten de straat op en brengen ze hun feestdagen door in bezette gebouwen.
Moeizaam en schoorvoetend, ontwakend uit een lange winterslaap, sluiten vakbeweging en "links" zich er bij aan.

Waar ik Billy Bragg op zou willen wijzen: ik was niet anders. En ik ben echt niet de enige van mijn generatie of jaargangen.
Marx en Marcuse kwamen erna - niet lang erna, maar wel "erna". Zij en vele anderen boden en bieden de verklaring waarom de wereld niet zo rechtvaardig in elkaar steekt als je wilt.
Maar het streven naar rechtvaardigheid stond en staat voorop.
En omdat we hier toch zijn: ja ook de bergrede en andere godsdienstige geschriften kunnen een verklaring geven, of zijn een vermaning tot rechtvaardigheid.

En het doet er niet zo toe hoe je de postrevolutionaire samenleving wilt noemen. Socialisme als georganiseerde compassie vind ik een mooie omschrijving. De lering van Jezus van Nazareth komt daar ook op neer.
Maar als de termen christendom en socialisme onder de last van de afgelopen eeuwen gebukt gaan, we kunnen wel zonder wellicht. Maar niet zonder de rechtvaardigheid.

Dit is een eerste poging wat gedachten op te schrijven over het thema Revolutie-2011 - erop of eronder. Ik betreed het terrein wat wankel na de griep.
Wordt vervolgd.


Something's coming, Yes

Langzaam ontbijt op vakantiebed

Pas in Hootenanny gisteravond viel ze mij op. Rumer, een van de vele nieuwe zangeressen uit Groot-Brittannië, in dit geval is de vergelijking met Dusty Springfield wat stem betreft gepast. Maar mag het ook de stem van Rumer zelf zijn?
Slow.


Breakfast in bed, Dusty Springfield


De eerste en enige vocale versie (voorzover ik weet) van Schwarzwaldfahrt door Salena Jones