Da Capo al fine

Vrijmiddagmiddag - 30 december 2011 - voor het eerst sinds lang naar Utrecht gegaan om zomaar te winkelen, waarbij Da Capo altijd het vaste hoogtepunt was. Ik ben er lang niet meer geweest nadat ik een tijd in de buurt gewerkt had en een bezoek aan de winkel een uitje voor de pauze was.

Het bleek de laatste kans te zijn. Om 17.00 uur vandaag officieel is de winkel voorgoed gesloten. Ik vond het keeldichtknijpend naar om mijn laatste speurtocht te doen maar tegelijk - Michel was er niet meer. De ziel is weg.

Drie filmpjes horende bij wat ik er voor het laatst gekocht heb.


Shake, Animals


Get back home, Majority One


Nine till five, French Revolution

Saskia Poldervaart

Hoe komt het nu dat ik het overlijdensbericht van Saskia Poldervaart heb gemist? Op mijn defect terzijdestaande Mac had ik al een hele tijd een foto van haar klaar voor het geval dat...
17 november jongstleden overleden, zij moet nog hoop ontleend hebben aan de bezettingsbewegingen overal ter wereld. Maar niemand is onsterfelijk.

Rust zacht, kameraad.

Kapitaal als verslaving

Het alleraardigste eenvoudige boekje Het kapitaal als verslaving van Atalanta wordt gratis rondgedeeld maar is ook online te lezen.


Tijdig verschenen voor tijden waarin de vraag naar kapitalismekritiek opleeft.

Bont herkennen

Ik zou denken dat bontachtige elementen op kleding niet echt zijn maar naar ik begrijp zijn ze vaak maar al te echt. Zijn al die jaren van dierenstrijd dan voor niets geweest?

Twee sites van Bont voor dieren.

Ik moet zeggen dat ik niet meer gerust door de stad kan lopen, mij voortdurend afvragend of iemand voor of achter mij loopt met een aantal lijken op zijn of haar kleding. Van dieren die speciaal voor deze vertoning zijn doodgemarteld.

Niet bedoeld als reclame maar een handige gids voor het herkennen van nepbont: hier".

Vrije Communist

Het Nederlandse religieus-anarchistisch tijdschrift De Vrije Communist kan - althans nr. 7 en nr. 8 - op facebook gelezen worden

Via de papieren versie verneem ik - het is mij ontgaan door verblijf buitenslands - dat op 21 april jongstleden Catharina Halkes overleden is, katholiek feministisch theologe.

Het wondere leven van het zeepaardje

Zee-paardje, wel te verstaan. In een filmcafé was de opname steeds opnieuw te bezien gisteravond, zonder geluid uiteraard (de angst voor stilte wordt hier overpiept).

Jean Painlevé, L'hippocampe

Nottingham, derde kerstdag

Prachtig contrast: het "Occupy"-kamp in Nottingham tegenover het kooppaleis van Debenhams op het marktplein.
Keep on pushing...

Jezus en Bakoenin

Het oordeel over Ernst Sterns Macht door gehoorzaamheid is wat mij betreft nog open. Hij hanteert een eigen moreel of ethisch begrip van macht - en als deze niet op de ethiek van Christus gebaseerd is noemt hij deze misdadig zoniet fascistisch (in het geval van Calvijn).

Hij stelt hiertegenover het machtsbegrip van Michael Bakoenin dat op gerechtigheid gebaseerd is en een garantie voor mensenrechten moet zijn. Bakoenin wijst volgens Stern de Kerk niet af op grond van onkunde maar juist omdat hij de bijbel serieus neemt. Als zodanig ziet hij Bakoenin eerder als grondlegger van bevrijdingsgeloof.

Het wederzijds karakter van de ondergeschiktheid en de concentratie van de vrees op de Messias, die de vrees wegneemt, dat zijn precies de waarborgen voor een anarchistische gemeenschapsopbouw.

Macht over mensen kan slechts gestoeld zijn op gehoorzaamheid die op haar beurt weer gegrond is in liefde voor mensen.
Slotperoratie: Wat voor zwakheid doorgaat, ontplooit werkelijke macht.

Stern bouwt een theologisch stelsel over macht waar de politiek-economische bepalingen buiten blijven, ook al stelt hij uitdrukkelijk dat het kapitalisme niet met christelijk geloof te verenigen is.
Als politicoloog met licht-theologische inslag vind ik de benadering moeilijk te verwerken. Stern komt tenslotte uit bij wat we christen-anarchisme kunnen noemen.
Mijn oordeel, dat nooit definitief zal zijn uiteraard, komt na het lezen van zijn grote werk over de mensenrechten.

- Ernst Stern, Macht door gehoorzaamheid - theologisch onderzoek naar de macht over mensen. Baarn: Ten Have, 1973.

Illustratie: Das Gesicht der herrschenden Klasse...

Urbi Washingtoni et orbi occidentali

De paus heeft iets over geweld in Syrië te zeggen en niet over Jemen bijvoorbeeld? Of over Honduras? Over Kazachstan? De dubbele morele boekhouding is weer zeer duidelijk. In de gelijkgeschakelde media zal het wel goedgekeurd worden, ik kan alleen maar zeggen dat deze uitgesproken voorkeur voor de Agenda van de NAVO de Kerk van Rome geen goed doet. Alsof er al niet genoeg te zeggen viel.

De illustratie laat Syrische "demonstranten" zien die de dubbele moraal van "het westen" op de hak nemen.

Johan Heesters en de Westertoren

Als je niet goed slaapt is de Westerkerktoren vloekwaardig tot in de hoogste graad. In tegenstelling tot de Zuiderkerk gaat het uurwerk en carillon 's nachts door. Als je er vlakbij wakkerligt is dat geen genoegen.
Men zal het wel een luxeprobleem noemen.

Johan Heesters is overleden zaterdag 24 december, op 108-jarige leeftijd.
Mijn moeder verkneukelde zich er over dat hij tot op zo hoge leeftijd - hij heeft haar ook nog overleefd - actief bleef - dus een uitlui die aan haar is opgedragen.

Verheugt u

Amen, Impressions


Gaudete, Anúna


Opmerkelijk: Office de la nativité de la mère de Dieu, Marie Keyrouz

Opschorting agressie

Grootmoedig schortte de CIA de aanvallen op Pakistan vanuit onbemande bombardementsvliegtuigen op, niet eens bij wijze van kerstbestand, maar omdat het vertrouwen bij de Pakistaanse bondgenoten hersteld moet worden - is het verhaal.
Permanente oorlog is de bestaansconditie van het monopoliekapitalisme. De dagorder blijft daar een einde aan te maken.
Een eenvoudige kerstgedachte voor het jaar 2011.

De noordelijke ziel van het marxisme

Richard D. Wolff werd op het congres Kapitalisme in de jaren zeventig in Tilburg, augustus 1970, aangekondigd als een veelbelovende jonge marxist. Hier is hij over de Occupy-beweging en over de eurocrisis.
Zijn eigen site.

Aardig - een Northern Souldeejay die er ook marxistische analyses tegenaangooit. Ook interessante linkslijst.

De staking en de democratie

Een staking tegen de zogenaamde hervorming van het pensioen heeft de publieke sector vandaag stilgelegd in België.

Jan Blommaert schrijft belangwekkende dingen over hoe in "democratische" kringen dezer dagen wordt aangekeken tegen acties als deze staking, en hoe gaandeweg het idee van democratie wordt ondermijnd.

Een vastgelegd moment

Of het mijn achternichtje is dat zich hier niets van mij aantrekt - ik vermoed het maar kan het niet zeker weten. Ik geloof dat zij ook al verloofd was bij het huwelijk van mijn nicht, waar deze kiek gemaakt is.
"Een karakteristieke pose" vindt mijn nicht over dit portret van mij dat ik heel zelfzuchtig hier plaats, met het meisje dat geen boodschap aan mij heeft. Karakteristiek - ach, iedere foto is een vastleggen en een registratie die ook schijn vastlegt. In de hele sequentie van de dag is dit ogenblik onbelangrijk. Het is vastgelegd.
Ik had toen nog vol donker haar, het was al knap lang. O ja en een snor. De verbazing. De foto duikt op in de lange nasleep van mijn moeders dood. Een barre tijd vastgelegd.

Omstreeks dit ogenblik begon het gezeur over "meisje hebben" en achterbakse praat over "nou ja je weet wel." Gezellige conclusies verbinden aan wat er niet is.
Wat ik mij het best herinner aan die dagen is merkwaardigerwijze dit nummer dat toepasselijk lijkt maar het natuurlijk helemaal niet is.

Relatieve autonomie

Een niet-leninistisch marxistisch weblog, Relative Autonomy de richting van Jacques Ellul in feite en ook de theoretische plaats waar ik mij het meest thuisvoel.

Zo'n anderhalf jaar geleden vroeg ik mij af of Insurgent Notes in aanmerking kwam voor vermelding op de blogrol. Het antwoord is inmiddels: ja.

Vleeskonijn, het woord alleen al

De site is wat onoverzichtelijk en ordelijke presentatie lijkt mij belangrijk in dit geval, hoe het ook zij: Ongehoord doet een boekje of een video open over de konijnenteelt. Ook de zogenaamde diervriendelijke.

Zie hier.

Dubbele boterham met kaas - 2

The North Star Grassman and the Ravens hoefde ik maar uit te klappen en ik keek haar aan – ze leek sprekend op Sandy Denny zoals op die foto. Een aanblik die mij ontroerde. Ik heb haar slechts een keer in het echt gezien, en dan wel onder omstandigheden waarbij ik haar steels teder gekust heb. Het was een vrolijk feest en zij had al wat op toen zij aankwam. Zij typeerde het opperhoofd van de afdeling Amsterdam van de Federatie van Vrije Socialisten trefzeker en met de dodelijke blik van een vrouw. Ik kon er slechts met een bevrijd gevoel om lachen. Mijn loyaliteit lag allang niet meer bij “de federatie”. Dit kan achteraf merkwaardig klinken – de Amsterdamse afdeling was een zeer doenerig gezelschap, misschien wel terecht te typeren als een uitzendbureau voor en van activisten. Maar een affinity group kon je die afdeling maar moeilijk noemen. Dat er toch zoveel actie van uitging mag een wondertje heten.

Degene die ik als “opperhoofd” aanduid had zich gewaagd waar Ger Harmsen ons als studenten zo uitdrukkelijk tegen gewaarschuwd had: Zelf Hegel Lezen. Zonder filosofische bagage van belang kon het Hoofd bij iedere gelegenheid een kruiwagen met blijkbaar enig verband met Hegel houdende termen leegschudden. Soms was dit bijna grappig, meestal niet. Dat er geen eruditie van belang achter deze woordenvloed stak moest je zelf merken. Je kon dan maar beter niet meer bij de club zijn. Het breekpunt kwam op een ogenblik waarop ik mij toch al afvroeg of ik er nog zin in had bepaalde Kameraden tegen te komen in dit verband.

Het punt kwam toch nog onverwacht maar zeer zeker. Eerst werd de Sandy-lookalike als Agente aangemerkt. Zij was geen anarchiste, had nooit aansluiting bij de Federatie gezocht, had zich in De Beweging binnengewerkt. Ik dacht aan de pamfletten waarvan ik haar en de door haar opgerichte actiegroep kende. Eigenlijk kende ik daarvan alleen nog twee andere vrouwen die mij zeker ook redelijk dierbaar waren en die ik vertrouwde. Maar ik zei niets, juist omdat het dan meteen een delicaat onderwerp was. Een delicaatheid die toch wel kwam: “ze laat zich n***en door X. en daarom vindt ze zichzelf arbeider.” “Zo praat je niet over een vrouw en zeker niet over een vrouw die ik zelf gekust heb”. Nee, ik heb het niet gezegd, ik heb nooit - tot op dit punt – de kilte en de weerzin die ik voelde bij deze zin, achteloos uitgesproken aan de stencilmachine, als reden opgegeven waarom ik genoeg had van het Georganiseerd Anarchisme. Het was het doorslaggevende ogenblik, het was niet De Grote Reden. Voor ongeloof in organisatie van anarchisten als anarchisten was ik in tweeëneenhalf jaar klaargestoomd.

Het haringgratenmoment, u kent het verhaal van Reve – zoniet, dan jammer. Ik heb het anarchisme als gedachtengoed en streven nooit opzijgezet, wel De Organisatie. Als De Organisatie laster jegens door mij geachte medemensen met zich meebrengt, dan maar geen organisatie...

Wat zijt gij voor een vent?

Pasolini heeft ooit geschreven dat een student die een steen naar een politieagent gooit klassestrijd voert - en hij wist wie de arbeider was in dit geval.
Ik heb deze uitspraak lang als waar beschouwd en misschien is hij op een bepaald niveau nog steeds waar. Men gooit geen stenen.
Men kan beter kwaad ondergaan dan het zelf begaan. De revolutie zal geweldloos zijn of zij zal niet zijn.
Toch: wat zijn dit voor mensen die hiervan hun werk maken? Tot nu toe vermijd ik dit soort beeld hier juist omdat ik dit soort kwaad niet wil vertonen en liever het goede althans het hoopgevende beklemtoon.

Het hoopgevende in verband met het hier vertoonde is: het is niet onopgemerkt gebleven. De hele wereld kan zien hoe politie in New York, Caïro, de Filipijnen, Melbourne [filmpje, wees gewaarschuwd] enzovoort enzovoort nodeloos optreedt en zich laat kennen als laf, machtswellustig en gewelddadig.

Hoe nuttig deze opsomming uit verdachte bron [politiegeweld "in eigen land" zal altijd worden goedgepraat] ook is: het speelt zich overal af, niet alleen in de Arabische wereld. Omdat deze zich vooral roert zijn er vooral beelden vandaan te halen.

Voor Occupy/Uncut 2.0

Deze heb ik eens in een flits zien langskomen op het net en niet meer teruggevonden. Tot vandaag.
Een samenvatting van de "Chicagoschool" en het zogenaamde neoliberalisme.
Hij wordt vindbaar als je de tekst precies weet.
"We told them the wealth would trickle down".

Het vuile werk

Steely Dan live in 2011. De linker zangeres heet geloof ik Carolyn Leonhart.


Ian Matthews, singleversie.


Oorspronkelijke versie met Dave Palmer

Het beloofde land van Manfred Kyber

Der Geweihte des Grales

Alle Tiere sind Geschöpfe Gottes –
bringe ihnen der Liebe Gral
und tilge von deiner entweihten Stirne
der Menschheit blutiges Kainsmal.

Alle sind deine Brüder und Schwestern,
mit dir in die Kette der Dinge gereiht.
Erst wenn das letzte Geschöpf befreit ist,
bist du, Befreier, selber befreit.

Über allem, was atmet, halte schirmend,
Geweihter des Grales, deinen Schild.
In allem, was atmet, bist du und dein Leben
und Gottes Ebenbild.

Manfred Kyber, ik heb de naam altijd met enig argwaan aangehoord. Voorzover ik kan nagaan is hij antroposoof, en al zijn er raakvlakken tussen christen-anarchisme en antroposofie, er zijn redenen die ik hopelijk niet hoef te noemen om gereserveerd te staan tegen deze stroming. En dan lijkt Kyber toch marginaal verbonden aan deze antroposofie, en hij wordt een voortrekker op het gebied van dierenbescherming genoemd.

Het land van belofte is in zijn ogen de wereld waarin dieren elkaar niet meer opeten. Het is mooi dit te denken, sprookjesachtig - het precieze woord is legende - maar het hoogste streven lijkt mij nog steeds de wreedheid van mens tegen mens en van mens tegen dier te overwinnen.

Een site naar hem vernoemd en nog een (met strepie).

De wreedheid achter een reepje

Naief, en ik zal het niet meer doen. Als ik in het Verenigd Koninkrijk ben geef ik de voorkeur aan Cadbury als merk voor chocolade. Ik weet wel dat het een groot merk is dat inmiddels ook is opgeslokt door een groot concern uit de VS dat onmiddellijk na de overname begon te jammeren dat ze een miskoop hadden gedaan - zo hoort het tegenwoordig.
En is de cacao voor de chocolade aangekocht volgens eerlijke handel?

Maar ja, Beatrice Cadbury heeft haar steentje bijgedragen aan het Nederlands religieus-anarchisme en het bedrijf, een Quakerfamiliebedrijf tot de overname, had een eigen garden city in de geest van Ebenezer Howard.

Achterhaald door de vegetarisch/veganistische dierenbevrijdingsbeweging, en nogal duidelijk.

Site van de activistisch ingestelde vegetariërsbond van Groot-Brittannië.

Anarchistische spiritualiteit

Beduusd door de ontdekking van aan christen- of religieus-anarchisme gewijde sites.
Een email van een makker uit Brazilië opende een wereld waarin een halfjaarlijks tijdschrift gewijd aan anarchistische spiritualiteit verschijnt.
Desbetreffende kameraad heeft zelf onder andere Vernard Eller's Christian anarchy vertaald en heeft hier zijn eigen site.

Ik heb eigenlijk niets met facebook, was er toevallig even - ben er altijd alleen maar toevallig en zie dan de zinloosheid ervan bevestigd - maar dan word ik er aan herinnerd dat ik lid ben van de groep Christian anarchism of zoiets.
Hier iemand die het licht net gezien heeft.
"Vind ik toch wel leuk".

De teksten van Paul Cudenec moet ik nog op mij laten inwerken. Hij is anarchist, citeert al de juiste auteurs zal ik maar zeggen, maar laat niet blijken dat hij beseft in een bepaalde traditie te staan. Hier een los stuk over tijdsbeleving.
Een brochure getiteld Antibodies [pdf].
Een droom opgeschreven [zoals gesignaleerd door Vast Minority] en zijn site.

Slaapkamerblik

In de rechterooghoek reclame, de prijs voor de gratis mailbox die je waarschijnlijk ook betaalt voor niet-gratis mailboxen.

De afgebeelde dame werpt haar blik niet op mij maar op de persoon die haar hand vastpakt, dat is wel duidelijk. Maar de blik is heel veelbetekenend. Het vervolg kan niet in het bos plaatsvinden. Of wel?

Dan vestigt zich in mijn blikveld waar het over heet te gaan: rechtsbijstandsverzekering. Voordelig je gelijk halen.
Natuurlijk. Dat is logisch, hè?

De banken weten echt niet meer hoe ze zich moeten verkopen.

Weidekippen

Het heeft meer dan vijf jaar geduurd, maar ik vermoed dat ik nu weet hoe een weiland met legkippen er uitziet. Het lijkt een dierwaardig bestaan, al klinkt "drieduizend" nog wel als erg vol.
Dierwaardiger dan de bio-industrie, zo dan maar.

Het einde van het kapitalisme

Een afgestudeerde geologe die in een dumpzaak werkt voor haar uitkering - als geologe blijkbaar al opgegeven op haar tweeëntwintigste - bij de westerburen.

Tegen deze toestanden is de bezettingsbeweging opgekomen, in de Arabische wereld, in Italië, Spanje - en tenslotte in de Verenigde Staten.

Maar het kan nog erger: geld meebrengen voor je "gestudeerde" werk.
Something's gotta give.

Ik heb deze kleine post deze dramatische titel gegeven omdat dit soort verhalen precies aangeeft wat de titel zegt: de loonarbeid, wezenlijk voor de kapitaalsverhouding, wordt opgeheven. Dit alles is deel van de refeodalisering.

Arbeidersstrijd in China

Wanneer heeft de zich noemende Volksrepubliek China de pretentie van socialisme laten vallen? Het precieze jaartal is onduidelijk. Het is geleidelijk gegaan, ook al is het al even planmatig voorbereid.

Men moet zich dat indenken: miljoenen mensen worden in het kader van de proletarisering (!) van huis en haard verdreven naar de steden waar de industrie die Europa en Noord-Amerika ontvlucht is mensen blijft opnemen.
Hoewel - ook binnen China kunnen lagerelonenstreken gevonden worden. En dan verhuist de fabriek weer vanuit Sjanghai naar waar ze minder praatjes hebben en de lonen lager zijn.
Drie sites die van belang zijn voor het volgen van de zelfstandige arbeidersstrijd: een trotskistische, een sociaal-democratische en een anarchistische.
De anarchistische nieuwssite houdt ook de rest van Oost-Azië in de gaten.
Het is hartverscheurend dat in Cambodja dat ingericht was als moorddadig werkkamp van 1975 tot 1979 nu onder de vlag van de zich noemende vrije markt de toestand weinig anders is.

Weggesleurd worden

I learned it all the hard way, Howard Tate


See you at the gogo oftewel The Incrowd pt.2, Dobie Gray

Dobie Gray en Howard Tate zijn beiden afgelopen week overleden.

Rood front, kameraden!

Rot Front, Rood Front dus - het blijkt te horen bij een stalinistische partij die iets opheeft met Noord-Korea die Sint-Petersburg Leningrad blijft noemen - en die de straat op is gegaan gisteren 10 december 2011. Samen met wat er toch wel uitziet als anarchisten, als het niet die van de tweede illustratie zijn dan waren zij er in ieder geval wel.
Meer uitingen van anarchisten op straat gisteren hier.

Ik ben zeer op mijn hoede over berichten die melden dat Rusland opstandig wordt. Geopolitiek komt het "het Westen" heel goed uit, destabilisering van Rusland (als we er even aan voorbijzien dat het om een kernmacht gaat die maar beter "stabiel" kan blijven). Maar ik geloof niet dat de CIA nu rode fronten en anarchisten gaat sponsoren om de straat op te gaan.

Het merkwaardige is ook: als de verkiezingsuitslag in Rusland vervalst is ende tweede partij eigenlijk de eerste is - dan zijn dat de communisten.
Daar zou ik als markteconomisch ideoloog en belanghebbende niet geheel gerust op slapen. De wereldwijde opstandigheid heeft allang China en andere Oostaziatische landen bereikt, Rusland leek tot nu toe rustig.
Maar de grenzen van het kapitaal zijn overal hetzelfde, en de kennismaking met "de markteconomie" is de "99%" in Rusland al helemaal rauw op het dak gevallen.

Een compromis van de Poetinpartij met de oppositionele communisten zou in het politieke spel - los van een omwenteling - een verstandige zet zijn voor allen die verstandig willen blijven lijken.
Wij beleven interessante tijden.

Groot ontwaken

"Amazing Grace" by "The Great Awakening"
De herkenningsmelodie van Radio Geronimo.
Roept nog steeds de gevoelens van spanning en verwachting op, ruim veertig jaar later


Rag doll, versie Brian Poole and the Tremeloes


Woman of the ghetto, live in Montreux, Marlena Shaw

Herfstbeeld 2011 - 3

Op deze foto staan vruchtlichamen van zeker vier verschillende zichtbare paddestoelen. Wie ze op naam kan brengen of meer ziet: graag...

Iedere dag zijn eigen kwaad

Terwijl ik geïnterviewd wordt over de malafide zogenaamde woonstichting De Key wordt op last van hun huisadvocaat het Amsterdamse Beursplein (gedeeltelijk) ontruimd. Na afloop van het interview ben ik even vergeten naar het plein te gaan. De contrarevolutie is echter gefilmd.
Bekende motieven, ook genoemd bij allerlei ontruimingen in de Verenigde Staten: hygiëne, veiligheid, en in Amsterdam: het plein moet weer aan de stad teruggegeven worden. Vond de schande van Rijnsburg, zich noemende burgemeester van Amsterdam.
Wat foto's van bezoeken aan Occupy Amsterdam in eerdere fasen.

Eerder die dag of de avond er voor een ander offensief in het kader van de preventieve contrarevolutie: de site van Joke kaviaar door het openbaar ministerie stilgelegd. De gelijkgeschakelde media meldden dat "de rechter" dit gelast had. De zogenaamde onafhankelijkheid kunnen we met heel wat korreltjes zout nemen maar zo zat het toch niet, en de Nederlandse justitie is zo handig dat het niet lang geduurd heeft [ik heb in de linkerbalk toch maar even de spiegel in plaats van de tijdelijk stilgelegde site opgenomen].

Hoezo failliet

Annie Leonard en de Story of Broke

Over de goedheiligman - 2

Anton van Duinkerken heeft in zijn Geschiedenis van Sinterklaas van de legende(n) weer een legende gemaakt - wat gelezen moet worden, letterlijk. Of het boek van 1948 nog gelezen zal worden is een vraag.

Het is een tour de force alle ingrediënten van de legendarische Sint-Nicolaas te verwerken in een soort heiligenleven, waarin ook een Ethiopische knecht Petrus een hoofdrol speelt. Als vroeg christen doet Sinterklaas hier soms ook als het ideaal van christen-anarchisten aan, maar het mooiste aan het verhaal is de mate waarin de schrijver de bisschop bij zijn leven magische trekken toekent: de gave van bilocatie, waarzonder geen geloof in Sinterklaas mogelijk zou zijn en zijn aanwezigheid in het hier en nu - althans het hier en nu van 1948, het jaar van uitgave van het boek (bij Paul Brand te Bussum).
Een pietluttigheidje: cactushagen waren er niet in de derde en vierde eeuw in Klein-Azië. De cactus komt uit Amerika.

Het dient gelezen te worden, maar Van Duinkerken hoort bij de grote stoet Nederlandse auteurs die moedwillig aan de vergetelheid prijsgegeven is. Hij zij bij dezen in herinnering gebracht.

Een gelegenheid tevens om op het Sint-Nicolaasgenootschap te wijzen.

Heerlijk avondje

Een regime dat "illegaliteit" illegaal verklaart en de jacht op mensen hoopt te intensiveren - website gewijd aan vluchtelingen op straat.
Het klinkeren van opgesloten vreemdelingen hartje winter is al jaren gangbare praktijk; Oudejaarsavond is een bekende dag om nog even "op te ruimen". Doordat nu een groep geklinkerden demonstratief ging Occupy-kamperen voor de ingang van het detentiecentrum in Ter Apel is deze gewoonte nogal zichtbaar geworden.

Het voor de PvdA als "te SP" beschreven Kamerlid Spekman heeft vragen gesteld dienaangaande. Hij zou de antwoorden bij voorbaat moeten kennen.

Hoe gaan uw diensten in de praktijk om met het op straat zetten van uitgeprocedeerde vreemdelingen in de kou? Kunt u dit aangeven voor de verschillende locaties vanwaar uit vreemdelingen mogelijk op straat kunnen belanden, zoals asielzoekerscentra, de VBL, de gezinslocaties en de detentiecentra? Wat is de inhoud van de werkinstructies die gelden voor die diensten als het gaat om het op straat zetten van vreemdelingen in de vrieskou?

Neederland, zoals Joke Kaviaar consequent schrijft.

Were you there when they crucified the movement?

Chris Hedges spreekt rake en ware woorden over de bezettingsbeweging en Jezus.
Meer over de hongerstaking in verband met een stukje grond dat eigendom is van een kerk.

De zon van mei 1968

Belangwekkende artikelen over de revolutionaire wind die door de metropolen waait: Stéphane Hessel, David Graeber, drie maal Immanuel Wallerstein.

Slapen in gescheiden kamers

Band of gold, Freda Payne
Destijds in 1970 vroeg ik mij nog niet af wat het vertrek van de bezongen man eigenlijk kon inhouden. De tekst blijft een tikkeltje duister.


Love grows (where my Rosemary goes), Edison Lighthouse.
Studiogroep met motowneske strijkers.


LA woman, Doors
Geheid succesnummer bij feestjes op de studentenflat.

Vijftig jaar belofte van onafhankelijkheid voor Papua Barat

Demonstratie in Manokwari, Papua Barat. De verboden morgenstervlag vervangen door de vlag met de davidsster - opmerkelijk. Er wordt een nationaal verhaal ontwikkeld door de onafhankelijkheidsbeweging, waarbij de instelling van de Nieuw-Guinearaad door de Nederlandse koloniale overheid eigenlijk als onafhankelijkheid gezien wordt. Het is vijftig jaar geleden, ik zal dan wel oud zijn maar ik heb als jongeling het nieuws intensief gevolgd destijds - zo werd het zeker niet gepresenteerd indertijd.

Wat wel heel duidelijk is, is dat Nederland de beoogde kolonie die "naar de onafhankelijkheid geleid" werd danig in de steek heeft gelaten. Onder druk van de VS, zeker, maar het gemak waarmee links en rechts het belang van de mensen in West-Nieuw-Guinea opzij werd geschoven is onvergetelijk.

En haalt deze schietpartij de nationale "kwaliteitspers"?

De grote kladderadatsj aangekondigd

Het merkwaardige is dat niemand weet of merkt wat er aan de hand zou kunnen zijn. Dat de euro aanvoelt als de gulden is gewend. Deze prijsopdrijving is deel van het dagelijks leven.
Dat de Markteconomie inmiddels vervangen is door "de markten" is nieuw in het theater. Dat Griekenland aan de rand van de afgrond stond, en desnoods Italië is met racistische praat over luie en corrupte zuiderlingen aan de kant te vegen.



Nu wordt de totale ineenstorting van de euro voor het einde van de volgende week aangekondigd. De BBC kondigt opvallend veel programma's aan over "het einde van het kapitalisme". Tegelijkertijd wordt er meesmuilend gedaan over verzet, de Occupy-beweging, de algemene staking in de "publieke sector". De algemene voorzieningen liggen nog steeds en misschien nog wel meer dan ooit onder vuur, de dagelijkse kletspraat is dat "de belastingbetaler er voor opdraait" en dat het maar eens afgelopen moet zijn met die goede pensioenen en het onflexibele ontslagrecht enzovoort enzovoort.

Het is oogsttijd voor de preventieve contrarevolutie die ruim veertig jaar geleden is ingezet - misschien was Kent State wel het startschot.
Maar is het socialisme als alternatief geheel uit het vertoog verdwenen?

Spring op spring af

Mij vertelt men er niet van en ik heb het busje toevallig vandaag zien rijden, het gaat niet bepaald frequent - ik zou het toch eerder hebben moeten tegenkomen lijkt mij.
Maar goed, de Amsterdamse Opstapper, blok aan het been van gemeentelijke zeurpieten, wordt nu privaat geëxploiteerd, al sinds half oktober.

Waar de overheid het laat afweten mag zeker particulier initiatief ingezet worden. Jammer dat het zo duidelijk als toeristische voorziening wordt gepresenteerd.

Nog maar eens het oorspronkelijke plan dat "op het bureau van de directeur" heeft gelegen.

Genoeg van niets

Een uitvoering als deze spookte door mijn hoofd in de verlatenheid van mijn ontruimde ouderlijk huis, in april jongstleden. De versie met het vrouwenkoor.

I got plenty o'nuttin'

Over de goedheiligman - 1

De "officiële" intocht van Sinterklaas - die van de televisie - voor 2011, in Dordrecht, werd opgeluisterd door zwarte demonstranten in t-shirt met de tekst "Zwarte Piet is racisme".
Zij kregen hun gelijk aan den lijve geïllustreerd en het kon niet onopgemerkt blijven in een tijd waarin zovelen opnameapparatuur bij de hand hebben: een zwarte man die door een gezelschap smerissen in elkaar gebeukt wordt omdat hij dat t-shirt draagt. Zo diep is Nederland inmiddels gezonken.

Hier helpt geen "autochtoon" gejammer meer over tradities, roet van schoorstenen of gekerstende duivels uit Wodantijden. Racisme en staatsrepressie, punt.
Weg met die Piet. Vorig jaar zou ik er misschien nog anders over gedacht hebben.

Een Nederlands antropoloog wiens site mij in het algemeen zeer interessant lijkt brengt de wording van het huidige Sinterklaasfeest in kaart. En formuleert hier de bezwaren tegen Zwarte Piet.

Lia van Midden

Lia van Midden wordt op haar site beschreven als de eerste byzantinologe van Nederland.
Het zou best kunnen kloppen.
Met haar aanstekelijk enthousiasme voor het vak en haar onmiskenbare charme wist zij de liefste over te halen de tweede te worden, helemaal in Groningen.

Omdat emplooi voor de twee byzantinologes van Nederland niet zomaar te vinden is - Nederland heeft behoefte aan managers, niet aan geleerden - hebben zij het Onafhankelijk Byzantinologenoverleg opgericht. Het blad van dit genootschap werd Gouden Hoorn - ik meen dat ik de naam tenslotte bedacht heb. Dezer dagen wordt de inhoud van het blad op een nieuwe site gezet - de twee oude zijn verdwenen.

Lia heeft er nooit aan meegewerkt. Wat er precies mis is gegaan weten we eigenlijk niet meer en doet er nu al helemaal niet meer toe. Een speurtochtje op het net levert op dat zij bijna twee jaar geleden overleden is.

De Eeuwige heeft gegeven, de Eeuwige heeft genomen.

De grens die ons gepasseerd is

Een bekentenis met betrekking tot de Alamo, bezongen in de vorige blogpost.
Ik heb het geplaatste nummer van Marty Robbins tijdenlang heel mooi gevonden, aangrijpend en het verhaal over het beleg van dit fort ontroerend. Het werd je als kind ook niet bespaard: het verhaal van Davy Crockett in Mickey Magazine, het Vlaamse Disneyblad besteedde er uitgebreid aandacht aan. De naamgever van het verhaal wordt in een van de laatste plaatjes over de kling gejaagd.

En natuurlijk weet je dat Santa Anna een slechterik was die het op deze helden voorzien had - er was ook nog een heuse indiaan bij, dus die moest wel aan de goede kant staan in geval van twijfel. De speelfilm met John Wayne heb ik pas heel veel later op televisie gezien. Op een ogenblik waarop ik wist dat als Crockett zegt dat "republiek" hem heel goed in de oren klinkt er een ideologisch kletspraatje verkondigd wordt: was México dan geen republiek?

Texas is een van de stadia van de manifeste bestemming: onderdeel van de voormalige Spaanse kolonie México, via een staatsgreepachtige constructie zich onafhankelijk verklarend terwille van Engelstaligheid en aansluiting bij de slavenstaten van het zuiden. De slag bij de Alamo hoorde bij de annexatie van dit Mexicaanse gebied. De truc is ook uitgehaald met Hawaii later. Misschien hebben de bolsjewieken er van geleerd met al die "onafhankelijke republieken" na de val van het keizerrijk, die spontaan om aansluiting bij de Unie van Socialistische Sowjetrepublieken vroegen. Het moet wel haast.

Ik heb "de Alamo" veel langer geloofd dan andere ideologische verhalen over vrijheid en democratie zoals ze nog dagelijks worden opgedist.

"Wij zijn niet de grens gepasseerd, de grens is ons gepasseerd", is een van de leuzen van de illegaal genoemde Mexicaanse "immigranten" die op grote schaal geweerd en gedeporteerd worden uit de "Verenigde Staten".
Wie is schuldig?
De Verenigde Staten zijn Europa uitvergroot. Europa zal met zijn schuld moeten leven.

Een fijne verjaardag die mij niets interesseert

Even verstrikt in het onzinnige geheel dat Facebook heet, te laat op de dag om het gezond te doen zijn. Op de BBC zijn nu Ankeilers te zien voor een programma over dit zogenaamde sociale medium: een zeer jong ventje met op de achtergrond Obama blijkt de uitvinder te zijn van het idee dat je vrienden moet maken op het internet. En mededelingen als "like" (vind ik leuk - nog erger; "Morgen de begrafenis van mijn vader" "13 mensen vinden dit leuk"). 's Knapen naam wordt niet als TsoekerberG uitgesproken maar als Suckerburgh. Treffend.

De naam die ik door de lotgevallen van speuren op het net even zocht verstopte zich en ik heb geen idee of ik contact heb gezocht met een dierbare van vroeger die altijd dierbaar zal zijn of met een naamgenote. Of een robot.

In de neiging die nieuwsgierigheid paart aan de behoefte tot zelfkwelling - u kent het waarschijnlijk - kijk ik nog even of mijn twee meest officieuze exen op Facebook staan. Hun namen zijn algemeen, horen merkwaardigerwijze bijvoorbeeld volop thuis in de streek waar mijn zeldzame achternaam vandaankomt. Henzelf kan ik niet ontwaren. "Peter" trof ik wel aan. "Peter" adverteert zichzelf als bekend van radio en televisie. De ellende van Facebook: als je dat echt bent dan hoef je het niet te vermelden. Hij vermeldt keurig dat hij "getrouwd" is en een van zijn vrienden, kan ik meteen vaststellen, is hun zoon.
Die een uitgebreid fotoalbum presenteert met kiekjes waarbij "Peter" zorgzaam zijn arm om mijn ex slaat en het allemaal buitengewoon leuk is in een bekende toeristische bestemming in de Verenigde Staten. Ik zie de vrouw wier feminisme ik zo serieus nam poseren naast John Wayne.

De onnozele trivialiteit van het geheel laat mij met een geheel nieuw gevoel zitten.
Niet meer de gekwetstheid die er nu eenmaal altijd zal zijn. Ook niet meer de vraag die altijd zal blijven: heb ik dit mogen meemaken uit naam van een of ander feministisch ideaal? Of desnoods de wijze berusting (zeldzaam): het is haar keuze.

Wat met verwoestende kracht aankomt is een nieuw en voor mij verbazend besef. Maar al deze onbenulligheid doet mij beseffen dat ik mij steeds als object van liefde/geen liefde/misschien nog wel wat liefde zonder zelf een actieve rol te spelen denk. Zoveel geëtaleerd onbenul eindigt in de vaststelling, niet eens meer in de vragende vorm: je bent mij niet waard geweest.

Ik moet zeggen dat het een overdonderend besef is. Ik meld mij wel weer, of ik er overheen ben of niet.

Emeka Ojukwu 1933-2011

Vandaag overleden: Chukwuemeka Odumegwu Ojukwu, president van Biafra 1967-1970, ook sindsdien nog actief geweest in de politiek in Nigeria.
Het was meen ik Stanley Diamond die destijds, kort voor de capitulatie, schreef dat Biafra onverslaanbaar was maar niet onsterfelijk. Ik vond het destijds mooi geformuleerd. Stanley Diamond is er ook alweer een tijd niet meer.
Oxonian,Sandhurst-alumnus, zoon van een zakenman die toch Biafra kon vertalen in het partijchinees, naar ik verneem christen geworden na de oorlog en nog later getrouwd met een schoonheidskoningin - ik besef dat ik zijn biografie niet goed ken.
(Het was zaak mijn Biafra-archief te ordenen dit jaar maar dit is nu nog moeilijker geworden. U verneemt het wel).

Rust in vrede, kameraad...

Extra zaterdagdienst: Impressions of Oliver

Impressions of Oliver, The Herd. Jarenlang de herkenningsmelodie van Rob Gerritsen op Radio Kemphaan en RVZ (1979-1982). Eigenlijk onvervangbaar en de gevoelens blijven. Eindelijk op YT. Gelukkig heb ik hem gedigitaliseerd want of de barbaren van De Key hem heelgelaten hebben...

Het Metropole Orkest onder leiding van -

Wereldwijd orkest, Metropole Orkest


All turned on, Bob Wilson & San Remo Strings


Just a little bit of your soul, Chuck Jackson Orchestra

Laat ik eens een nr.1 van nu kiezen, mede. Mooie muur van strijkers en blazers die mij aan de San Remo Strings doet denken en dat is een compliment. Laat u niet kisten!

De grootste partij in Spanje

Contrarevolutie per stembus in Spanje - de stembus kan alleen maar contrarevolutie opleveren.
Maar klopt het wel dat de franquisten de meerderheid hebben gehaald?
Een video die hoop doet herleven.

Ideologische hegemonie ter discussie

Heel gewone jongelui zo op die foto, maar de reden waarom ze daar staan haalt de pers: ze zijn op 2 november demonstratief weggelopen bij een college "positieve economie" in Harvard, gegeven door zekere Mankiw. Het heeft nogal wat opzien gebaard dat studenten eisen - aangemoedigd door de pleinbezettingsbeweging - alternatieve ideeën over economie te vernemen. Het zogenaamde neoliberalisme wordt voortdurend als de enig mogelijke benadering gepresenteerd.

Studentenstrijd in deze tijd kan niet alleen verzet tegen privatisering van onderwijsinstellingen en het opjagen van collegegeld inhouden, verzet tegen de indoctrinatie die als wetenschap wordt aangeboden is zeker zo belangrijk. De scheurtjes in het front "aan de andere zijde" zijn al waar te nemen, al moet ik zeggen dat ik iemand als Hans Achterhuis op dit punt nu juist niet vertrouw. Hierover een andere keer.

Mijn gedachten waren de afgelopen tijd eerder bij dagen of weken op zolder in het huis dat ik eind maart jongstleden heb opgegeven, mijn ouderlijk huis (het huis van de afgelopen 27 jaar waar ik door het rapalje van de zogenaamde woonstichting De Key uitgeslagen ben figureert [nog?] niet zo in mijn gedachten). Softly whispering I love you van de Britse Congregation maakte het een en ander los aan besef dat ik lang heb weggedrukt, hier weergegeven.
Maar als ik de eenzaamheid van de dagen waarin ik blijkbaar ook nog eens als enige alleen studeerde op alternatieven voor de burgerlijk-ideologische zogenaamde economie die ons werd opgelepeld, afweeg tegen mijn eigen inzet dan wordt het gemis van "de hinde" minder belangrijk. Ik heb die studiewerkzaamheden ook altijd in het perspectief van de Grote Kladderadatsj gezien.
Wat dat betreft zal er onder de mensen van de illustratie geen gevoel van alleen zijn hoeven te wezen.

En ik kijk nog eens op de site van de leesgroep van Occupy Amsterdam en in salueer in ontzag, vuist omhoog in de virtuele ruimte.
Socialisme of barbarendom, het pleit is nog niet beslecht.

Referendum, niet voor de bezetters

De onbedaarlijke behoefte eilanden te vernielen en intussen dromen van paradijselijke eilanden. Justin Raimondo maakt een uitstapje naar Guahan, buiten het dagelijkse katastrofenieuws.

Op een domme vraag krijgt u een dom antwoord

Wonderen bestaan - ja of neen?
Of je worst lust!
Enfin, ik ben een beetje spiritueel.
Ik beveel het doen van de test niet aan.

Revolutie is geen picknick

Helaas. Was het maar waar.
Het valt nog niet te zeggen waarheen de hernieuwde onrust in Egypte voert, slechts in angst en hoop afwachten en toekijken is het parool momenteel.

Marianne in Caïro, 20 november 2011

Het subsidieliberalisme in de VS produceert de granaten waartegen de Marianne van de dag in Caïro zich moet verweren.

Kansen en gevaren

De gevestigde nieuwsmedia waarschuwen voortdurend voor de zich aandienende economische crisis, hyperinflatie, instortende valuta, “verdampende banktegoeden”. De staatsschuld – is het lopende verhaal – is onaanvaardbaar opgelopen en de beste wijze om dit euvel te bestrijden is op termijn de pensioengerechtigde leeftijd verhogen, het ontslagrecht flexibel maken, grootschalig privatiseren en de lonen bevriezen. Het recept wordt toegepast op Griekenland, Ierland, Italië, Portugal – we kunnen een idee hebben wie volgt maar waar het einde is veinzen we niet te weten.

Veinzen, schrijf ik, want nooit tevoren heeft het socialisme/anarchisme zozeer “op de agenda gestaan” voor de gehele mensheid als nu. Het streven is – en dit moet anarchisten bij uitstek aanspreken – niet voorbehouden aan de zich noemende socialisten of anarchisten, integendeel. Grote groepen mensen sluiten zich bij elkaar aan in voortdurende demonstratie tegen het kapitalisme, denken en pratend over alternatieven. De “buitengewone golf” van mobilisatie, demonstratie, bezetting van openbare ruimte en in toenemende mate ook van gebouwen rolt over de wereld – begonnen in Italië, de Middellandse Zee rondgeweest (praten over “Arabische lente” plaatst dit deel van de wereld typisch-imperialistisch buiten mondiale context) en is aanbeland in de Verenigde Staten - “de buik van het beest”.

De nieuwe antikapitalistische beweging – de andersglobalistische van ruim tien jaar geleden lijkt nu een valse start – schept ruimte op de linkerflank die in allerlei opzichten verloren leek te zijn. De retoriek klinkt niet naar klasseanalyse (“wij zijn de 99%”) maar wie kan het mensen kwalijk nemen? Waarom opgelegde verarming en bezuiniging temidden van zoveel rijkdom? Waarom de mensen aan de onderkant afknijpen terwijl de middelmatigen aan de bovenkant opzichtige hoeveelheden geld binnenslepen? Waarom oorlog tegen en grondstoffenroof ten koste van de mensen “in het Zuiden”? De vragen die niet (meer) gesteld mochten worden en waarop het antwoord bij voorbaat toch al “Markt!” luidde dienen zich aan. Is de mogelijkheid de wereld te interpreteren niet hardhandig gestolen in het ideologische geweld van de afgelopen decennia, waarbij de instorting van het staatskapitalisme dat zich socialisme noemde meehielp? Wie de wereld niet kan interpreteren kan hem nog steeds veranderen, de gedachte komt na de daad.

Het blijkt inmiddels dat de parlementaire democratie een luxe is die “wij” ons niet meer kunnen permitteren. De “noodzakelijke hervormingen” die zovelen zullen raken moeten er doorgeramd kunnen worden zonder de illusie van verkiezingen en vertegenwoordiging. Griekenland en Italië zijn in dit opzicht voorlopers maar het zal niet bij deze landen blijven. Meer dan in de legendarische dagen die wij als ”1968” samenvatten zijn het tijden van kansen en gevaren. Door een betere wereld te vragen op straat schept men deze al. Kan deze beweging doorzetten of wordt zij in geweld gesmoord?

God is God

God is God, Steve Earle, die het oorspronkelijk geschreven heeft voor Joan Baez

het origineel dus


Ekla chalo re, Shreya Ghosal

Bedankje voor Dave Hartnett

UK Uncut biedt bloemen en champagne aan aan een hoge ambtenaar die grote corporaties helpt bij het ontduiken van belastingen.

Zij praten over crisis, wij over het leven

Althans dat hoop ik.
Er is voor mijzelf enige discrepantie in de mogelijke beoordeling van 2011 tot nu toe. Dakloos gemaakt door criminelen onder leiding van een of andere VVD-er, mijn moeder dood aan de criminele "zorg" onder leiding van een of andere VVD-er.
En intussen wordt de hoop veroverd, heroverd op straat en elders.
New York, Athene, Milaan, Barcelona - degenen die aan het langste eind trekken in de subjectloze maatschappij moeten wel bezorgd raken. En inderdaad, er wordt openlijk gezinspeeld op het "beëindigen van de democratie". Het was een kluifje dat de honden is toegeworpen en dat nu ingenomen kan worden nu het nergens meer toe dient.
Ik kan mij hier geheel bij aansluiten.

Revolutionaire taferelen in Koeweit

Het gebouw van het Koeweitse parlement is vandaag, 16 november, bestormd door een woedende menigte die het aftreden van het corrupte regime eist. Er is aangekondigd dat er voor het gebouw gekampeerd gaat worden.

Brandgevaar, hygiëne en het kapitaal

Soms moet ik bij mijzelf te rade gaan voor inzichten die ik blijkbaar ooit gehad heb, maar die de mijne niet meer zijn doordat ik ze heb opgeschreven en gepubliceerd. Ik hoop dat u begrijpt wat ik hiermee bedoel.

De democratische markteconomie is subjectloos: mensen, iedere mens in feite is overbodig - en tegelijkertijd valt niet te ontkennen dat er mensen aan het hoofd staan van de organisatie van dit subjectloze stelsel. Zij zijn zelf inwisselbaar en misbaar - er is een heersende klasse, maar de zekerheid van het heersen ontbreekt al geruime tijd.

Bron.

En:

(N)iets zo subversief in de subjectloze maatschappij als "ik leef" of "ik ben"

Bron.

Het is niet voor niets dat de machten die voor twee achtereenvolgende staatsgrepen hebben gezorgd in Europa de afgelopen tien dagen "de markten" worden genoemd. De markten eisen - de markten hebben vertrouwen, de markten hebben geen vertrouwen... Berlusconi is een man achter "de markten" die een gezicht heeft, een gezicht waar goed trivianieuws over te halen is, maar Berlusconi, met al zijn rijkdom en mediamacht, wordt geloosd als minister-president als "de markten" dit willen.

De geaggregeerde hebzucht van naamloze individuen, tot voor kort meestal Markt of Winststreven genoemd, nu meervoudig aangeduid als "de markten", regeert. Een staatsgreep terwille van deze "markten" wordt technocratisch genoemd, omdat deze hebzucht de logische consequentie is van het economisch stelsel dat zich de afgelopen eeuwen in Groot-Europa heeft ontwikkeld. Het is gaandeweg ook misdunk geworden het te kritiseren. Het is niet politiek, het is een technische kwestie mensen "aan de onderkant" armer te doen worden.

En toen was er de geest van opstand - wakker geworden in Italië en Griekenland - gericht tegen grootschalige bezuinigingen en privatiseringen. Het kapitaal gaat zijn laatste ronde in: wat ooit als gemeenschappelijke voorzieningen werd beschouwd moet "winst" gaan opleveren, wordt "product". Het onderwijs is een van deze gemeenschappelijkheden.
De opstand sloeg over naar de noordkant van de Middellandse Zee, werd daar spectaculair, omdat er ouderwetse dictatoren te verdrijven waren. De golf kwam terug in Europa, naar Spanje - en bereikte de overkant van de oceaan in september. Terwijl ik dit schrijf is de bezettingsactie Occupy Wall Street door politiegeweld beëindigd. De opgegeven redenen klinken weer uitgesproken "technocratisch": hygiëne en brandgevaar. Blijkbaar was 2 uur 's nachts een ogenblik waarop de onhygiënische toestanden en het brandgevaar onverdraaglijk waren geworden.

De mannetjes die "de markten" vertegenwoordigen zijn inwisselbaar en anoniem. Anoniem en daardoor schijnbaar inwisselbaar zijn ook degenen die de pleinen bezetten in Noord-Afrika, Zuid-Europa, de Verenigde Staten, Groot-Brittannië inmiddels. Anoniem maar niet gezichtsloos. En de anonimiteit en leiderloosheid zijn tot nu toe krachtige punten voor de bezettingsbeweging (een mooi paradoxaal verschijnsel). In de mediterrane landen is in ieder geval het signaal afgegeven: wij leven en wij leven niet terwille van jullie, "de markten". Een mens is geen koopwaar.

Maar "aan de andere kant" is ook grotendeels anonimiteit. "De markten" eisten de val van Berlusconi (iemand die in ieder geval een gezicht heeft).
Retoriek van "de 99%" tegen de "1%" ziet over het hoofd dat de kapitaalsverhouding een maatschappelijke verhouding is - subjectloos, als al eerder gezegd. De "99%" bestaan bij de gratie van "de 1%". Het is niet mooi te weten dat er mensen onbedaarlijk rijk zijn terwijl een groot deel van de mensheid in armoede zoniet behoeftigheid rondtobt. Maar het gaat niet om deze of gene rijke. Het komt er op aan de subjectloze maatschappij menselijk te doen zijn. Waarbij eerlijke verdeling van "schaarse goederen" hoort.

Ik begrijp heel goed waarom Chris Hedges volschiet bij de gedachte aan eindelijk een doorbreking van de ideologische hegemonie van het zogeheten neoliberalisme. Hoop heroverd.

De illustratie geeft de ontruimden van "Liberty Plaza" weer, die elders (Foley Square, New York) hun demonstratieve kamp hopen te gaan herbouwen. De "volkskeuken" werkt alweer als ik dit afsluit.
Stel menselijkheid tegenover technocratie en subjectloosheid, wat valt er meer te zeggen?