Herbert Marcuse, zoals hij was in zijn laatste ruim tien jaar, zou ongetwijfeld verwonderd en ook een beetje blij gekeken hebben naar iemand die in een demonstratie als bord One dimensional man ophield. Ook het idee van het doorbreken van de lineaire tijd, zoals meermalen geopperd door de studentenbeweging van Italië en Engeland, zou hij herkend en gewaardeerd hebben.
Adorno begreep de studentenopstand van de late jaren zestig niet. Hij is er ook niet netjes bij behandeld, heb ik altijd gevonden. Het onbegrip was wederzijds.
Hier is een auteur van een boek, die oprecht verrast en blij is haar titel te zien. Ik ken het niet, Pip pip van Jay Griffiths.
Hopelijk is men nooit te oud om te leren.
De voorzitter van de grootste vakbond in Groot-Brittannië, Unite, hoopt samen te kunnen strijden met de studentenbeweging. Een gedroomd bondgenootschap dat zo'n veertig jaar geleden niet kon bestaan zou wel eens tot stand kunnen komen.
Das Prinzip Hoffnung heb ik nog niet zien lopen. Ik schilder de titel nu even virtueel op een karton.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten