Een demonstratietechniek - of hoe noem je het - waarmee je als collectief te kennen geeft dat de ruimte die je inneemt als demonstranten van jou is, niet "van hun".
Er ontstaat altijd een klein of groot gat in een omvangrijke optocht. Laat het gat groter worden, moedwillig, en vul het op den duur door naar voren te rennen en het gat te vullen of drastisch te verkleinen. Smerissen vinden dit in het geheel niet leuk.
Je moet er vastbesloten, zeker van je zaak en waarschijnlijk ook jong voor zijn - dit laatste zegt hij met enige weemoed. Lang geleden dat ik zelf aan zoiets meedeed/meeorganiseerde.
Deze foto is niet van lang geleden, dit was gisteren, 6 november 2010, Lyon. De dag van de zoveelste massamobilisatie in Frankrijk.
Hoe gaat het verder? Er zijn in tientallen steden Algemene Vergaderingen, Assemblées Générales, die de acties voortzetten met de bedoeling "de economie" tot stilstand te brengen. In de oproep hiertoe bespeur ik evenwel geen kern van tegenmachtvorming en de gedachte misschien zelf als Vergadering iets meer te organiseren dan protest. De tegenmacht die de heersende macht aankan en breekt. De arbeidersraden, anders gezegd.
Dit is geen kritiek. En wat nog niet is kan komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten