Countryrock vind ik een nogal ambivalent genre. Er is een lange tijd geweest waarin ik het eenvoudigweg niet meer kon aanhoren en de Eagles heb ik in ieder geval nooit iets gevonden. Poco daarentegen...
...maar dat komt ook doordat het deels de voortzetting was van Buffalo Springfield, naast CSNY. En de studioversie van dit nummer drukt nog steeds mijn gevoelens adequaat uit van de tijd waarin ik het album net had. Niet alleen en toch eenzaam, gesymboliseerd door een verkering die niet had mogen zijn of niet zo mocht heten. Die zes weken duurde en daarna was het alleenzijn niet meer eenzaam, ik kon er vrede mee hebben. En omziend in verwondering stel ik vast -
- die toestand erna heeft nog geen maand geduurd. Als je jonger bent is een maand nu eenmaal meer dan later...
Respectievelijk Too many nights too long live in 2009 (wie vormden toen Poco?) en de 45-toerenversie van Rose of Cimarron.
Het enige Eaglesnummer dat ik de moeite waard vind: Already gone.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten