Twee ergernissen bekropen mij bij de egodocumenten van Dorothy Day: naoorlogs gemekker over katholiek-verantwoorde roklengte, hoe kom je erop.
Maar veel belangrijker: het schijnbare gemak, de vreemde geroepenheid tot het rooms-katholicisme die haar tot scheiding van haar echtgenoot bracht, een gemak dat mij in de eerste plaats vreemd aandeed voor een katholieke bekeerlinge, en in de tweede plaats menselijkerwijze bijna onaanvaardbaar voorkwam. Ze was ook nog eens zwanger van de man! Iemand die de (schijnbaar?) geliefde ander gemakshalve opzijschuift wekt geen sympathie bij mij. (Om die reden heb ik ook geen sympathie gekregen voor Emma Goldman na het lezen van Living my life. ja, ik weet het wel, ze is eerlijk - maar daarom hoef ik haar toch niet sympathiek [meer] te vinden?).
Robert Ellsberg heeft haar correspondentie met de man die zij verliet boven water gekregen en Dorothy Day blijkt Forster niet zonder meer opzij geschoven te hebben. Dat valt dan reuze mee.
U kunt er hier meer over lezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten