Twee goede redenen om Harry Mulisch hoog te houden. Onder andere.
Links heeft meningen. Rechts heeft belangen. Links moet meningen hebben omdat het geen belangen heeft. Rechts kan het stellen zonder meningen omdat het belangen heeft. Links heeft zijn mening als belang. Rechts heeft zijn belang als mening. Links is daarom te goeder trouw. Rechts is daarom te kwader trouw.
De kritiek was hier niet blij mee en toch was het zijn grootste hit. Ik heb het nooit vereenzelvigd met het humperdinckisme, Long John Baldry heeft ook hier soul en het was toch even schrikken toen ik - na zijn overlijden - vernam dat hij van de herenliefde was en dat dus de doorleefdheid niet zo ver gaat als ik dacht als ongelukkige tiener. Let the heartaches begin
Uit dezelfde tijd: Marjorine, Joe Cocker
Hey boy, Barry St.John. Het zal weer eens niet mod zijn, alleen een scooter in beeld...
De trotskist en ik, de anarchist, hadden de argeloze duidelijk Republikeinengezinde professor in de houdgreep, tijdens die treinrit van Aberystwyth naar Shrewsbury. Zomer 2002, Bush en Blair waren de geesten aan het masseren voor de overval op Irak, en de professor was er voor. De bekende riedels die toen al als leugens te doorzien waren, maar voor wie gold dat misschien niet - voor hem bijvoorbeeld?
Als argument waarvoor hij misschien gevoelig kon zijn voerde ik aan dat een overval op Irak de doodsteek zou zijn voor de plaatselijke christenen. Stomverbaasd reageerde hij hierop met de vraag die hierboven staat.
Robert Fisk maakt de balans op van de gevolgen van zo'n twintig jaar "christelijke agressie". Hartverscheurend om te vernemen dat Libanon, ooit door de Franse kolonialen als een speciaal door christenen gedomineerd stukje Levant gecreëerd, nu misschien nog vijftien procent christenen telt. Conclusie:
Americans, so obsessed by the myths of East-West "clashes of civilisation" since 11 September 2001, often seem to regard Christianity as a "Western" rather than an Eastern religion, neatly separating the Middle East roots of their own religion from the lands of Islam. That in itself is a loss of faith.
Trefzekerder kan het niet geformuleerd worden.
[Post opgemaakt voordat mij het bericht bereikte van brandstichting in een kerk aan de Profetenstraat in Jeruzalem door zogenaamde kolonisten. Het is niet duidelijk of de illustratie de brand weergeeft, de foto heet "burning house". Een dergelijke spectaculaire brand in de oude stad van Jeruzalem kan niet "onder de pet" gehouden worden, een aanslag met molotowcocktails door "onze democratische vrienden" van de jooods-christelijke beschaving wel natuurlijk.]
Engelenverhalen dreigen al heel snel voor degene die ze leest kitsch te zijn. In het boek van André Mulder De engel van mijn grootvader komt er een voor van een puber die blijkbaar een initiatierite ondergaat van de Rozenkruisers en daar een meisje (vrouw, zegt hij) van achttien, in wit gewaad gekleed, een transformatie ziet ondergaan: zij krijgt vleugels, de veren zijn duidelijk te zien. Later wordt zij bevriend met zijn moeder. Is dat dan een engelverschijning? Ik zal niet twijfelen aan wat de zegsman volgens zijn verhaal zag. Ik vind de interpretatie "engel" twijfelachtig - maar dan, het is een term die blijkbaar volgens ieder geïndividualiseerd geloof, losgezongen van kerk en godsdienst, ingevuld kan worden.
Ik moest even denken aan het begin van mijn studietijd, niet bepaald de geslaagdste tijd van mijn leven. Op een feestje waar ik niets te vinden leek te hebben (te zoeken misschien wel) maakte een meisje indruk op mij door mij langdurig vriendelijk en uitnodigend aan te kijken. Haar blik zei: praat met mij, laten we vrienden worden. Ik wist niets te zeggen en durfde niets. Een overweging was dat zij wat jaren ouder moest zijn dan ik, ik schatte zo'n drie of vier. Wat moest zij met mij? (Ik werd nogal wat ouder geschat in die dagen dan ik echt was. Ik calculeerde de schok al bij voorbaat in). Toch is zij mij bijgebleven zodat ik nu de langdurige blikwisseling die tot niets leidde kan vermelden. Ik weet haar naam nog. En hoe zij er uitzag - daardoor kwam het beeld boven bij het lezen van het bovengenoemde verhaal. Zij droeg een witte jurk die op een onderjurk leek, het misschien wel was (van haar moeder wellicht? het ondergoed van de ouder is de leuke minijurk van de dochter). Wit dus.
Met haar lieve blik in gedachten doe ik een speurtocht in de zoekmachine. Zij was maar liefst acht jaar ouder dan ik. En ze is alweer jaren dood. Wat moet ik met zo'n herinnering en met het bericht? Nooit gedacht aan "engel". Ik word hier ook niet vrolijk van.
Maar dag, je bent niet vergeten, hoe eenzijdig de herinnering waarschijnlijk ook is.
Als ik morgen invul op waarneming.nl dat ik in een bos een eenhoorn heb gezien - dan wordt mijn vermelding uiteraard als onserieus geschrapt. Want eenhoorns bestaan niet, ook al heb ik er een gezien.
Merkwaardig nietwaar, dat er over het niet-bestaan van eenhoorns consensus bestaat, dat het lijkt alsof we in het niet-bestaan van deze dieren steeds kunnen verwijzen naar iets wat refereert naar iets wat niet iets is.
Je kunt geen eenhoorn gezien hebben want eenhoorns bestaan niet.
Maar zo lopen er verder ook geen schijnbaar aangespannen hazewindhonden in het tamelijk-wild van de zeeduinen, maar voor mijn waarneming sta ik in. Het was voordat ik Graves kreeg en hoeveel effect op mijn gezichtsvermogen de ziekte ook (gehad) heeft, onwaarneembare "dingen" heb ik er niet door gezien.
In verband met de eenhoorn bedenk ik dat het eigenlijk wonderlijk is net te doen alsof je weet wat de ander zegt als zij zegt dat in Korea en verder in "het Oosten" het waarnemen van spoken algemeen is, in tegenstelling tot in "het Westen".
Het gaat er niet om dat ik sceptisch ben. Het gaat er om dat we bij zo'n uitspraak denken te weten wat een spook is, en dan nog eventueel sceptisch kunnen reageren.
Een spook heeft niet met "tussen elf en een" te maken ("zijn de spoken op de been") of met lakens. Maar weet ik wat de ander beschrijft of aanduidt met "spook"?
Ik was te zeer verrast door de bijna terloopse mededeling dan dat ik er verder op inging.
Een vriend die op de een of andere manier "opduikt" als het uitkomt en die ik verder niet veel zie vroeg mij eens hoe ik hem beoordeelde, hoe ik hem zou benoemen. Ik denk dat hij niet begreep wat ik bedoelde toen ik antwoordde: "voor mij ben je een engel". Als ik het opschrijf besef ik dat het woord met nog meer connotaties beladen is dan het woord al heeft in het boek dat ik onderhanden en bijna uit heb en waarover ik nader zal berichten. Dus ik vermoed dat ik de vriend niet heb duidelijk gemaakt wat ik bedoel. Gesteld dat ik het zelf precies zou weten.
Eerder dit jaar hoorde ik dit zeer opmerkelijke verhaal van iemand voor wiens integere behandeling van het gegeven ik volledig insta.
Ik merk dat ik de ontmoeting die hij beschrijft heb aangeduid als "engel". Bij gebrek aan beter weliswaar, ook bij gebrek aan mogelijke andere interpretatie.
Het is als met die hazewindhonden en andere ontmoetingen met het onbegrijpelijke: het komt langs als je het niet verwacht en je hebt er niet om gevraagd. En je kunt de rest van je leven bezig zijn met de vraag wat dit te betekenen had - als het al iets te betekenen had.
Beelden van studentenverzet in Europa, in welk werelddeel Nederland intussen een apart soort eiland lijkt te zijn. Hierboven Oostenrijk, hieronder een aardig beeld van Make love not war anno 2010, Parijs.
"Boycot, grève et sabotage, le patron ne comprend que ce langage", ook wel "Blocage etc."
Wie de verhalen van de gelijkgeschakelde media gelooft krijgt het surrealistische beeld van boze Fransen die niet willen dat hun pensioenleeftijd wordt verhoogd van 60 naar 62. U krijgt er niet bij verteld dat deze pensioenleeftijd geldt voor degenen die veertig jaar ononderbroken hebben gewerkt (dit wordt dan: 43). Voor de anderen wordt de pensioenleeftijd, net als overal in Europa - en weet u precies waarom dit gebeurt? - verhoogd van 65 naar 67. Frankrijk is al eeuwen de revolutionaire koortsthermometer van Europa. De arbeidende klasse laat er niet over zich lopen.
Een tekst van CNT-AIT France over de huidige zogenaamde pensioencrisis:
De levensverwachting is toegenomen, het aantal gepensioneerden stijgt naar verwachting van twintig procent in 1960 tot vijftig procent in 2050. Maar het aantal mensen dat betaalt voor het pensioenstelsel is gestaag gegroeid tot 2010. De gemiddelde prodcutiviteit is met een daverende vijfhonderd procent gestegen tussen 1960 en 2010. Als deze productiviteit volledig wordt benut kan één werkende het pensioen van een gepensioneerde net zo gemakkelijk opbrengen als iemand in 1960 drieëntwintig procent van iemand anders' pensioen kon opbrengen. Het probleem is dat volgens de officiële cijfers 23% van de jongeren geen werk heeft en dus niets kan bijdragen aan de pensioenvoorzieningen.
In het ergste geval voorziet de Adviesraad aangaande Pensioenen een tekort van 120 miljard euro in 2010, dat zou neerkomen op drie procent van het Franse BNP. De goedbetaalde alarmschreeuwers willen graag dat u een ding over het hoofd ziet. Frankrijk is een zeer rijk land. Het BNP is de afgelopen twintig jaar verdubbeld en een nieuwe verdubbeling wordt verwacht tot 2050. De afgelopen dertig jaar is tien procent van het BNP van de loon- naar de winsttrekkenden verplaatst. Dit komt neer op acht maal het huidige tekort bij het nationale pensioenstelsel. Als de pensioentekorten veroorzaakt worden door de overdracht van rijkdom naar degenen die al rijk zijn wordt er geen lawaai gemaakt in de commerciële media. Per definitie zijn degenen die belangen hebben in deze media al te rijk om enige interesse te hebben in pensioenen. Zodoende...
De zogenaamde hervormingen van 1993, 2003 en 2007 hebben de pensioenen al met vijftien tot twintig procent doen dalen. Dit heeft meer dan een miljoen ouderen onder de armoedegrens gebracht. De helft van de onlangs gepensioneerden ontvangt minder dan duizend euro per maand. De groep die het hardst getroffen wordt is die van vrouwen die zich opoffering getroost hebben door hun loopbaan te onderbreken om kinderen op te voeden.
Het grootste risico is dat het stelsel gebaseerd op bijdragen vervangen gaat worden door een gebaseerd op beleggingen. In 2008 hebben we gezien waartoe dit leidt. Er zal gauw genoeg een nieuwe mysterieuze, onvoorziene crisis komen en politici zullen het pensioengeld overhandigen aan de miljardairs en hun megacorporaties waarbij miljoenen die te oud om te werken en te jong om te sterven zijn het nakijken zullen hebben.
Als de politieke wil er is zijn er vele alternatieven. Tekorten zouden verdwijnen als belastingvoordelen en subsidies aan de rijken zouden worden afgeschaft. Denk na over dit getal: tien procent van het BNP van Frankrijk bestaat uit dividenden.
Er zijn geen "objectieve krachten" die pensioenverlaging "helaas noodzakelijk" maken, zoals gewoonlijk. Er is alleen de hebzucht van de rijken en er zijn hun leugens.
Onvoorwaardelijke overgave of verzet; de keuze is aan ons.
Het zijn weer tijden om Frankrijk lief te hebben. Zelfs de progressieve VS-sites echoën het praatje over de pensioenleeftijd die van 60 naar 62 wordt verhoogd na. Niettemin, dank God voor Frankrijk. Zwaardere kost: « La France n’a pas besoin de réformes, elle a besoin d’une révolution ».
Paradoxaal televisieprogramma, bij toeval te zien en horen gekregen, the big silence. Vijf mensen ontmoeten de stilte in een klooster en dat wordt gevolgd door de televisie die het uitzendt.
Eten in de refter van een benedictijns klooster gaat in het algemeen zwijgend (feestdagen zijn een uitzondering). Dit betekent niet dat het stil is: het ontbijt valt nog onder de grote stilte van de nacht, maar de andere maaltijden worden begeleid door lezing of muziek.
Als de deelnemenden zich presenteren dringt plotseling iets tot mij door. Een zegt er "not religious" (niet-religieus; ongodsdientig; ongelovig?) te zijn. Motivatie: religion zorgt voor teveel ellende en oorlog op de wereld.
Een misverstand. Er is geen doel, dus zeker geen doel dat oorlog of strijd inhoudt. Geloof, godsdienst, religie zijn doelen in zich. Ieder doel daaraan voorbij vernietigt de godsdienst, de religie, het geloof.
In Frankrijk worden de kastanjes uit het vuur gehaald voor de neo-neoliberale krimpronde ter bevestiging van de crisis. Geen desolidarisering tussen generaties of volksgroepen naar oorspronkelijke herkomst. Het gaat ook allang niet meer alleen om de pensioengerechtigde leeftijd, het gaat om de bedoeling van de heersende klassen om de hongerzweep te laten knallen. Een zo goed als algemene staking, mobilisatie van studenten en scholieren, drooglegging van de benzinevoorziening. Het land komt tot stilstand. Reactie van het regime: jaag de wet er zo snel mogelijk door. Liefst voor het weekeinde, zodat de geplande stakingen en manifestaties van volgende week te laat zijn.
Het Volk had gesproken en Het Volk kreeg dezer dagen Gewoon In Alles Zijn Zin. Het kondigde zich al tijden aan, misschien was Het Volk altijd voor gebleven ook na de afschaffing. Maar de partijen die de Wil van Het Volk pas echt vertegenwoordigden namen het punt in hun partijprogramma op. Na de verkiezingen steeg de behoefte van Het Volk volgens Maurice de Hond tot ver boven de zeventig procent. De Nederlandse regering die de Volkswil tot uitdrukking bracht kon er niet meer omheen, internationale verdragen aangaande de rechten van de mens deden er niet toe en zolang er in Straatsburg geen langdurige procedure was verloren - waar je je trouwens toch niets van aan hoefde te trekken als regering - kon de Volkswil tot uitdrukking gebracht worden.
Het Volk wilde de doodstraf en het Volk kreeg de doodstraf. Omdat er grootscheeps bezuinigd moest worden en er juist duizenden ambtenaren op straat gegooid werden zou er voorlopig volstaan worden met de aanstelling van een enkele beul. Brian Janssens was het geworden, want iemand die uit de provincie kwam waar de Volkswil pas echt gesproken werd had een streepje voor.
"Brian," had de secretaris-generaal van het Ministerie voor Veiligheid gezegd, "het is hier corporate policy om iedereen die aan het ministerie verbonden is zich ook te laten presenteren op Facebook. Dan kun je vrienden maken, dat is leuk. Zeker in jouw beroep waar zoveel vraag om was. Dus presenteer je daar, je gezicht is bekend genoeg uit De Media, schroom niet. Ik zou niet mijn adres er bij zetten, maar dat jij werkzaam bent voor MinVei zeker wel vermelden. Je naam is verder je visitekaartje."
Brian maakte zijn account aan, vulde braaf in wat hij graag las - eigenlijk niks, hij keek het stapeltje van zijn vrouw maar even door -, welke films hij leuk vond, welke televisieprogramma's. Muziek... eigenlijk moest er toch ook iets serieus tussen staan. Gewoon, voor het smoel. André Rieu, was dat voldoende serieus? De buurman die wat van klassieke muziek wist gaf raad.
Zo stond het dan bij zijn lijstje favorieten. Stabat mater van Pergolesi. Zijn vriendenschare kon toestromen.
En plotseling was hij er weer, de droomtram, die mij koortsachtig liet rekenen. Het grootwagennummer klopte niet, 86, dat kon toch alleen 286 zijn zoniet 1286. Het was een enkele motorwagen, hij reed op lijn 7, de lijn die ik regelmatig naar het ziekenhuis neem, waar mijn moeder vertoeft. Het hout van stoelen en banken was keurig vers gelakt. Alle opschriften in de tram waren echter in het Duits. "Ach ja, AEG," dicteerde mijn droomlogica. Maar eh - ze rijden toch - reken uit - 83 jaar rond. Ja, de wagens zijn uit 1913, er moeten er nog genoeg zijn, maar toch opmerkelijk dat ze ingezet worden. De ander passagiers zijn ook verrast. Dan verandert de tram in een soort dubbeldekker, ik zit bovenin zoals in de bus in Groot-Brittannië, boven de bestuurder, reken ik uit. De tram rijdt een tunnel in, het wordt donker om ons heen. Wij worden vermaand voorzichtig uit te stappen, er kan hier niet verder gereden worden. De droom is afgelopen. [De 286 heeft het stadium van vernummering in het echt niet gehaald. Waarom het in de droom 1996 was zou ik niet weten.]
De volgende dag is mijn moeder overleden. Haar broer, mijn oom, prevelt een gebed en zegt dat het zo beter is. Hij reageert op verbaasde of ontstelde blikken. "That's me", zegt hij (heb ik hem ooit eerder Engels horen spreken?). Ik berust, en eerlijk gezegd is het misschien wel een opluchting, want zoals mijn moeder er aan toe was zou je als Ander eigenlijk niet meer willen meemaken. Al was ik er tot voor kort vrijwel van overtuigd dat zij onsterfelijk was.
Of beide heldere dromen iets met elkaar te maken hebben weet ik niet. De eerste sluit duidelijk aan bij een oud vast thema.
Mijn moeder leeft nog hoor, al is daar vrees ik eigenljk alles bijna mee gezegd.
Respect van hedendaagse sociaal-democraten voor hun voorgangers hoef je niet te verwachten, ook al waren deze niet bij benadering "socialist" laat staan "marxist". Wibaut is het niet meer waard in de naar hem genoemde straat te staan. Nu staat hij op een brug tussen Weesper- en Rhijnspoorplein. Hij valt wel meer op daar.
Mijn eerste rock'nrollplaatje, überhaupt een van mijn eerste singles.
Red River rock
Dit was de herkenningsmelodie van Veronica's Teenager Muziek Expres (uit te spreken als: Axpres), gepresenteerd door Bob & Brenda. Bob heette eigenijk Simon. Simon Out, later Rob geheten. Brenda heette echt Brenda:
Rockin' goose. De maker van het filmpje had geen ganzen maar eenden bij de hand...
Toen Caroline in de lucht kwam werd het een eigen droom - deejay op een zendschip zijn. En de mensen verrassen met mijn muziekkennis en snedige presentatie. Pas veel later drong tot mij door dat ik die muziekkennis te danken had aan degenen die daar al zaten. Weer later pas kwam er eigen kennis bij. En snedige presentatie interesseert mij allang niet meer. Mijn herkenningsmelodie zou de b-kant van mijn eerste rock'nrollplaatje zijn, daar zou niemand aan denken. Toen begon Mike Ahern op Caroline, een deejay waar ik niet direct van onder de indruk ben geweest. En hij had Buckeye als tune. Wat het dus echt werd bij mij, ruim tien jaar later nog, was en is uniek voor mij, en is nog steeds niet vindbaar op Youtube.
Buckeye, Johnny and the Hurricanes dus
Nou, dan een nummer van de groep van wie ik mijn oorspronkelijke herkenningsmelodie leende (en ik heb nog steeds kippevel als ik dat nummer draai, Impressions of Oliver, een vanwege de afkomst ongelooflijk stukje cool jazz):
Our fairy tale, Herd I'll go to work again, even go to church again.... Jongen toch...
Dichter bij huis ten opzichte van de spektakeltoestanden rond de ingestorte mijn in Chili, en niet vermeldenswaard geacht: langdurige hongerstakingsactie van inheemse politieke gevangenen en wat er verder aan vastzit. De BBC had zesentwintig verslaggevers m/v terwille van de presidentiële propaganda bij de hand. Mapuche-site.
(Pas na plaatsing zag ik dat de gekozen illustratie van de genoemde site blijkbaar in Nederland of België speelt...)
Hoorde een archiefopname van Help er zit een olifant in de tram waarin Frits Barend Pete Felleman interviewt ("Je mompelt wel nogal"). Of Felleman zijn eerste tune kan laten horen. Nee, dan moet hij in zijn kelder tussen zijn 78-toerenplaten gaan zoeken en dat duurt uren. Een muisklik en daar is-tie.
China en allerlei opvolgerstaten van de Sowjet-Unie hebben de afgelopen jaren voor regelmatig rampennieuws over instortende mijnen gezorgd. Of redding mogelijk was komt eigenlijk in het geheel niet aan de orde. Drieëndertig mijnwerkers in de woestijn van wat na een stevige portie oorlog nu Noord-Chili heet spreken blijkbaar iets meer tot de tot redding geneigde verbeelding. Obama laat "the American people" bidden voor de mijnwerkers die ruim twee maanden vastzitten ondergronds, aan wier redding - wordt ons verteld - de VS zo goed hebben bijgedragen. Leuk om te horen in Afghanistan. De huidige president van Chili, de miljardair Piñera staat vooraan om de geredden in zijn armen te sluiten. Duizend persmuskieten staan klaar om dit vast te leggen en de wereld rond te sturen. Herverkiezing verzekerd.
BBC World Service, het radiostation, zet alle actualiteit opzij om - de televisiebeelden van geluid te voorzien op de radio. "Luisteraarsreacties" blijken geen luisteraarsreacties: "We are glued to the screen". De derde mijnwerker komt boven.
Gisteren 12 oktober geen grotekoppennieuws, de televisie bleef weg, "we" zitten niet vastgekleefd aan het toestel:
Elke dag sterven 1.500 Congolezen van de honger.
Dat is dus alleen in Kongo-Kinsjasa. We zwijgen nog van Niger, Kongo-Brazzaville, Burkina Faso... Wilt u het nog even nalezen?
Reisgidsen zijn er om de toerist op het voor de hand liggende te wijzen of misschien op het minder voor de hand liggende. Een paar jaar geleden was ik in Chicago, Illinois. Voorbij een zeker punt zuidelijk gelegen van waar ik verbleef was het niet raadzaam te komen, zei de gids, made in USA, dus het zou wel niet overdreven zijn. Een gids uit het land zelf, die afraadt een bepaalde wijk te bezoeken omdat het levensgevaarlijk is.... wat is dat voor land, waar in een belangrijke stad blijkbaar plaatsen zijn die je beter niet kunt betreden? En wat zijn dat dan voor wijken?
Van het voorjaar verbleef ik in Las Vegas, Nevada, terwille van de vredesbeweging. Het naar mijn smaak uitgeproken lelijke beeld van Martin Luther King in een naar de man genoemd parkje was het startpunt van de Sacred Peace Walk, van Las Vegas naar de plaats waar de meeste proeven met kernbommen ter wereld zijn genomen. De geharden op de testsite kampeerden er in de koude voorjaarswind en passeerden de lijn waarover je niet mocht komen als onbevoegde. Een meisje werd bij het passeren door een andere wandelaar met wie zij wel al hand in hand liep ten huwelijk gevraagd. Ze zei ja. Gelukkig, zei de jongen, hij had het daarvoor aan een ander medewandelaarster gevraagd, en die had nee gezegd. Moet een mooi gevoel zijn zoiets te horen te krijgen. Romantisch Las Vegas.
Maar die vredige en op vrede gerichte activiteit, nog zo goed als dagelijks door mijn lief en mij onderhouden op deze site werd georganiseerd vanuit een op een Romeins boerenerf gelijkend gebouwencomplex, waar Catholic Worker, de Nevada Desert Experience, Pace e Bene en een franciscaans opvangcentrum voor daklozen broederlijk bijeen gegaderd waren (de onderlinge verhoudingen leerde je in de loop van de tijd kennen en toen bleek het allemaal ook weer wat minder broederlijk dan je zou hopen, maar zo is de wereld nu eenmaal).
De buurt in Las Vegas waar wij verbleven was zoals het in de VS zo onnavolgbaar heet, "gekleurd". De meeste bewoners en passanten waren African American of Hispanic. We hebben er vaak op straat gelopen, brede lege, slechtonderhouden (maar dat is standaard in de VS) straten, met ongelooflijk veel voorrangsstopborden waar iedereen zich op die lege kruisingen aan hield. Na enige aarzeling heb ik er vaak gefietst, het was verkeerstechnisch stukken veiliger dan in Amsterdam. Iedereen, voorzover er iemand was, houdt zich aan de verkeersregels. Dorps aandoend: je wordt gegroet op straat, jij groet terug. Ontspannen en rustig in de warmer wordende voorjaarszon in die stad, een ecologische ramp in de woestijn. Maar dat telt niet in de statistieken. Ik blijk in de op twee na gevaarlijkste wijk van de VS verbleven te hebben, die in Chicago is de gevaarlijkste (daar ga je met de voorstadstram in ieder geval langs en ik ben tot de grens ervan gelopen). Als ik op de gids, die ik eigenlijk niet geraadpleegd heb want Las Vegas bezoek je niet voor een zwarte woonwijk, had moeten afgaan had ik er geen voet gezet. In de praktijk heb ik er drie of vier keer per week ook nog eens maaltijden uitgereikt aan armen of daklozen. Iets wat de gids je zeker ook niet zal aanbevelen.
Hoflee, zondag 10 oktober 2010. Ooit waren aalscholvers zeldzaam, maar sinds "de Oostvaardersplassen" zijn ze op veel plaatsen in Nederland tamelijk gewoon geworden.
Een kwartet op een rijtje op de dukdalven. Even later zou het nog drukker worden, en het werd ook een beetje kibbelen om het plaatsje op de paal.
Solomon Burke is vandaag 10 oktober 2010 overleden op de plaats waar ik hem toevallig zelf het laatst gezien heb, bij de aankomsthal van Schiphol (dat was vorig jaar). Hij ruste in vrijheid.
Everybody needs somebody to love
Cry to me
None of us are free (met de Five Blind Boys of Alabama)
Het kolonialisme implodeert. Nu worden de "inheemsen" van "eigen land" behandeld zoals de "inheemsen" van de "koloniën" behandeld werden, toen het nog koloniën waren.
(Naar Virilio)
Van anarchisme verdachte jongeren bijeengegaard onder de bomen van het Brusselse Leopoldspark, 29 september 2010.
Nederland maakt zich op voor een regime dat de immigratie uit "niet-westerse" landen nu eens ferm gaat aanpakken. Het is duidelijk dat het een speeltje is voor het in zijn racisme gesteunde witte lompenproletariaat, terwijl intussen het serieuze werk van het afschaffen van de verzorgingsstaat in volle gang gaat. In de grote boze buitenwereld wordt verzet geboden tegen Fort Europa in het algemeen: Melilla/Oujda en bovenal de afgelopen weken Brussel.
Hier enkele overzichten van wat er gaande is geweest. Als vanzelfsprekend worden "anarchisten" preventief opgepakt in Brussel. Waaraan herkent de politie deze mensensoort? Een politiewoordvoerder:
We hebben 148 manifestanten preventief opgepakt omdat ze wapens bij zich hadden die hier niet thuis horen. Daarnaast werden 96 anarchisten gearresteerd die zich bij de betoging wilden voegen.
Dat is de uitleg waar "de pers" het mee mag doen en waar deze pers ook genoegen mee neemt. Zie ook hier.
Van de immer onmisbare site van Joke Kaviaar pluk ik een bericht dat even bovenaan heeft gestaan bij haar. "Auteur van Pluto [Press] gearresteerd en gemarteld in België". Dat is me nogal wat. Het fotootje bij het bericht riep de reactie bij mij op: wie zou zo'n leuk uitziende vrouw nou willen martelen? Wat onmiddellijk tot de vraag leidt: wat zijn dan de criteria?
Geen natuurlijk. Men martelt niet. Maar wonderlijkerwijze is "het beschaafde westen", en lang niet alleen België, het punt waarop het acceptabel wordt gevonden te martelen allang gepasseerd. Was het er ooit? Hoe is het weer zoekgeraakt? Hoe kan het dat artsen in overheidsdienst het als hun taak zien martelen "wetenschappelijk" te begeleiden en te verantwoorden, zoals ook het uitvoeren van de doodstraf in de VS onder "medische" begeleiding plaatsvindt? Een vraag die bovenkomt bij het vernemen van de vivisectie op mensen in Guatemala - zoals altijd een "ontsporing" en een "on-Amerikaanse activiteit".
Net zoals iets als waterplanken. Medisch verantwoord begeleid. De opstand hiertegen zou - hoe origineel de gedachte - misschien wel eens aan de universiteit moeten beginnen waar men wordt klaargestoomd voor dit soort "wetenschappelijke" arbeid.
Bedenk: wat artsen mogen, mogen smerissen zeker. Vooral als deze wetenschappellijk worden begeleid in het verkennen van de mogelijkheden van het martelen.
Wij hebben vernomen van een initiatief van "Los Solidarios" in Peru en sluiten hierbij een pamflet van hen bij (in het Engels en Duits). De schrikwekkende arbeidsomstandigheden en uitbuiting in de textielfirma worden erin beschrven. De oproep is ook gericht tot de klanten van ZARA, een firma die op veel plaatsen in de wereld winkels heeft, en aan andere firma's die Topy Top als subcontractor gebruiken onder de naam INDIDEX. Protesteer tegen het ontslag van vakbondleiders bij deze sweatshop. Zaterdag 9 oktober 2010 actiedag.
Lang gezocht, vanuit de kring van de - excuseer hoor, maar ik kan het niet anders zien - onbeduidende Vrije Bond kreeg ik ook geen antwoord - maar het bestaat nog, al zit er niet veel leven in de site: het Onafhankelijk Verbond van Bedrijfsorganisaties.
Een haag in het Oostelijk Havengebied, Amsterdam, waarin een zwermpje mussen op herfsttrek uitrust alsof het gewoon is - en waarom zou het dat niet zijn - en wat hebben ze een goede schutkleur.
In het avondschemeringslicht strijkt een grote zwerm spreeuwen neer op een enorme bouwkraan boven de Indische Buurt, Amsterdam. U mag geloven dat ze er zitten...
Zomaar via de statistieken ontdekt: een blogster in Milwaukee, Wisconsin, die het christen-anarchisme onlangs heeft ontdekt. Welkom.
De illustratie heeft op het omslag van de papieren Pinch of Salt gestaan, op de digitale heb ik gisteren deze diagnose van de Toestand van het Rijk geplaatst.
Het wordt gaandeweg duidelijker dat Oeganda de belangrijkste "onderaannemer" van het VS-imperialisme in zwart Afrika is, zoals Colombia het is in Zuid-Amerika. Dat het een intern instabiel land is maakt niet uit. Als Oeganda ook echt de vooruitgeschoven post van de VS is, komt de genocidale oorlog in Kongo-Kinsjasa ook in ander licht te staan. En het anarchistische verzet?
Het regime heeft nu de volledige strijdmacht ter beschikking gesteld die van Somalia een ordentelijke staat, bevriend met de VS en als het even kan met Israel, moet maken. Het zal op niets uitlopen, behoudens dan een hoop bloedvergieten.
Wonderlijk evengoed, hoe een nieuwe oorlog als "eigenlijk dezelfde" wordt verkocht, voorzover de propaganda-apparaten überhaupt de moeite nemen. Afpak is al een tijdje de aanduiding voor het oorlogsgebied waar "de westerse troepen" actief zijn. Het komende bruine regime in Nederland is alweer gevraagd zijn partijtje mee te spelen en de onsmakelijke giechelende mannetjes die het in elkaar knutselen staan gereed om oorlog te voeren. Slachtoffers aan beide zijden zijn hun zorg niet.
Maar het is al onbegrijpelijk waarom en waartoe de NAVO oorlog voert in Afghanistan. Uitbreiding tot Pakistan is, behalve dat het niet tot protesten leidt in de metropolen, niet een vanzelfsprekende erbij behorende "stap", het is een nieuwe oorlog. Een bekende nieuwspresentatrice zegt eens waar het op staat.
Het tweede islamitische land ter wereld, dat beschikt over kernwapens, officieel van oudsher "een bondgenoot" van de Verenigde Staten, aangevallen alsof het een vijandig land betreft. Wat je wilt kun je krijgen. Maar dat het voor kennisgeving wordt aangenomen, dat is het schokkendst. Of: dat het niet als schokkend wordt gezien.
Het is uitdrukkelijk de NAVO die oorlog voert tgen Pakistan, mocht dit niet duidelijk zijn.
Terwijl ik dit schrijf cirkelen boven de stad helikopters, zoals ze al zoveel jaar cirkelen. Op koopavond rukken ze als vanzelfsprekend uit, bij voetbalwedstrijden zijn ze in actie en bij ontruimingen van panden.
Afgelopen vrijdag zag ik de samenscholing bij het Lieverdje. We wisten niet wat er zou gaan gebeuren, wanneer en na een bezoek aan de Abdijwinkel (het is wat behelpen in Amsterdam, maar het moet maar) hadden wij eigenljk vooral een onweerstaanbare behoefte aan het eerste bockbier van het jaar. Het was er.
Maar ik liet de beelden van de samengeschoolden tot mij doordringen. Er was veel politie, te voet en te paard. Ik kon mij indenken in de rol die ik indertijd speelde in de zogenaamde kraakbeweging - een deel van die rol was ontkennen dat er zoiets als een kraakbeweging was. Maar het was immanente kritiek. De beweging was er wel. Door mij quasi erbuiten te plaatsen was ik deel ervan. Als ik nu kritiek zou uiten zou het ouwemannenpraat zijn van een buitenstaander. Ik zal mij er niet aan bezondigen.
Vanuit zijn kraakpand in de Nieuwmarktbuurt wees Waling naar buiten, naar het drukke gedoe op en rond de Lastageweg. Alsof hij vergat dat ik leeftijdgenoot was van de bezigen buiten en dat ik een generatie met hem scheelde zei hij: "Kijk nou toch eens. Dat zijn kinderen! Wie gaat er nu met traangas en tanks tegen kinderen in." Ik moest wel tuttut doen, want ik voelde mij geen kind. Wij droegen de last van de hele wereld op onze schouders, het imperialisme, het laatkapitalisme, de onwil van een zich links noemend gemeentebestuur om rekening te houden met de mensen in de stad. Kinderen?
Maar vrijdagmiddag bij het Lieverdje drong het tot mij door. Dit is een oorlog tegen de jeugd. Het kraakverbod en de drang op de jongeren die desondanks denken te kunnen kraken, in te rammen. De onbedaarlijke behoefte van het regime om nozems tot terroristen te verklaren, te "denaturaliseren", een oorlog te beginnen tegen de vermeende godsdienst van hun ouders (of henzelf). Een oorlog voer je niet tegen een godsdienst maar tegen mensen. En ik moet denken aan de bestempeling tot waterterrorist van de zwemlustige durfallen die van bruggen af het water inspringen.
Oorlog tegen de jeugd is oorlog tegen het leven. Natuurlijk, alle oorlog is tegen leven gericht. Van de zomer had ik nog wat twijfels. Ze zijn weg.
Foto: Nijmegen, 2 oktober 2010. Het zwart-wit symboliseert voor mij dat het net zo goed in mijn twintigerstijd had kunnen zijn. De oorlog is al zo lang aan de gang.
Drie nummers die ik in andere versies of op andere manier hier al gepresenteerd heb. Aan elk is een persoonlijk verhaal verbonden, dat komt nog wel (weer) eens. Ik vond ze (dan eindelijk) in YT tijdens een nachtelijke sessie van wederzijds spiritueel begeleiden. Op het internet, wie weet was u er bij - godverhoede.
Verdes são os campos, Teresa Silva Carvalho De plaatopname is ouder, 1977 gepubliceerd, het filmpje zal wel van 1982 zijn.
Het merkwaardigste van dit bericht is dat het moedwillig besmetten van honderden donkergekleurde mensen nou juist in het geheel niet contrary to American values is [ook altijd opmerkelijk hoe vrijmoedig de president van de VS tegenover zijn collega van Guatemala even het gehele continent op zichzelf betrekt].
Artsen in dienst van de federale regering van de VS hebben bewust en doelbewust mensen in Guatemala besmet met syfilis of gonorrhoea. Er zijn inmiddels excuses aangeboden en vergoelijkend is er bij gezegd dat het zestig, zeventig jaar geleden is gebeurd. Nu kan dit natuurlijk niet meer gebeuren.
Wie vivisectie accepteert zal vroeg of laat de norm van wat eigenlijk gelijk staat aan de lagere levensvorm waarin je mag snijden aanpassen aan de behoefte van het "medische onderzoek". Dit geval is niet nieuw of opzichzelfstaand: in Tuskegee, Arkansas, zijn in dezelfde periode zwarte gevangenen op dezelfde wijze besmet. En ja, wat is het verschil met Mengele en de zijnen?
Het desbetreffend onderzoeksverslag is hier te vinden [pdf].
Drie comedynummers, veelgedraaid op Caroline midden jaren zeventig. Het laatste nummer heb ik ooit met uitvoerende artiest en al op het net gevonden, maar het is nu zo goed als onvindbaar en ik heb geen notitie gemaakt in goed vertrouwen dat het vindbaar zou blijven. Wie weet of het terugkomt.
Tonight's star prize, Monty Python In de plaatopname gaat de dolk ergens anders heen. Ik ga het niet vertellen.
Shirts, Bonzo Dog Doo Dah Band
BALLAD OF THE ANCIENT BRITON
I woke up this evening, I was feeling blue, wasn’t all that surprising, I'm an ancient Briton, who takes pride in his appearance, I indulge in every new visage. I don't argue,
With the leaders of the druids, ‘cause even if they knowed, that I think I have to bear a far too heavy woad. When they send me to battle down by the Roman road, they don't argue, I don't argue, you don't argue with druids.
I got up and went outside, a stranger was about. It was a Roman in the gloaming’, and he gave an awful shout when I whipped off me fig leaf, and flashed myself about, he didn't argue.
I ain’t got a secret weapon, it’s there for all to see, and in my turquoise birthday suit, I’m blue from head to knee. When the village maidens see it, they invite me up for tea, I don’t argue.
Now Merlin was a plumber, but he had got on quite far. An honoury druid appointed by queen Boudica, He was devious and shifty, like used khasi dealers are, one didn't argue with Merlin.
When he heard about the Roman, he looked shifty and he hissed "The time has come to rid out land of the imperialist" He jumped about as if possessed, I think that he was pissed, I didn't argue.
He said "Now take this liquid, put it in their aqueduct. It's made from special mushrooms that I myself have plucked, Eeh when the Romans drink it, they'll be rightly screwed up" I didn't argue, I didn't think much of his poetry though.
Well, I was going through the forest. when whom should I see there, but a beautiful camp follower, a camping in the air. She said “Hello sailor, would you like to see me bare?” I didn't argue, I love animals.
Well being on a mission, I should have had more sense, but the sight of her proportions made me lower my defence, for I've heard with campers, the excitement is intense, I didn't argue.
As we lay down, a voice said "What’re you doing with my wife?” and I said "Just the usual", then a Roman stuck a knife halfway up me fundament, I shouted "Spare me life, and all" he didn't argue.
He said “You're for Londinium, where you will have to face, trial by cross section of the Roman populace, they'll be cross enough to crucify you in a market place, they don't argue in Londinium”
I was a manacled depressive, then I had an idea, I said “You must be weary soldier, have some British beer” and I pulled out Merlin's bottle, he said “Oh you are a dear” I didn't argue.
He took off my handcuffs, and we sat down on the grasses, and his bird pulled out a corkscrew and three plastic army glasses, and I said “Cheers, and strange how quickly one’s life passes” he didn’t argue.
He said “I'll drink to that, ‘cause I wish I was at home, or even on ‘le continent’ where all roads lead to Rome, but ‘till you lot join the market, I'm stuck in this battle zone” I didn't argue.
While we were sitting there and drinking, and it wasn't very late, when suddenly the ground turned pink and began to undulate, the Roman turned to me and said "was it something that we ate?” I didn’t argue, I couldn’t argue. And suddenly I began to understood the true meaning of life and the nature of the universe, at last I understood.
Well, we thank you druid Merlin for your mushroom soup with weed in, Cause man, now I know where it’s at, I'm through with tears, sweat and bleeding. Me and the Roman's getting political asylum up in Sweden. They don't argue up there. Peace brother !
De politie stuurt traangasgranaten naar de president. Ecuador, 30 september 2010. Het is onverstandig de lonen te verlagen van leger en politie, zeker als de parlementaire democratie zo wankel is. Is het een proefballon voor een echte staatsgreep, eventueel te steunen vanuit Colombia?
