In de etalage ligt een boek met de titel Maria Sibylla Merian, het klinkt al poëtisch omdat er ook een gedicht over haar geschreven is, en misschien meer dan een. Is het een biografie? Nee, ik blader het tamelijk intensief door, het speelt in Suriname, niet in - hoe heette het plaatsje ook alweer waar de labadisten waren neergestreken? Dat van die mummies? De verkoopster is er zelf geweest en kan ook niet op de naam komen. Ik kom er echt niet op. Ik moet hard zijn. Geen geromantiseerde quasi-biografische roman over iemand die twee interesses in zich verenigt: natuurstudie en religieus socialisme. Gelukkig ligt Dorrestijn bij de kassa. Kom, hoe heette dat plaatsje in Friesland?
741176. Ik weet het nog. Mijn eerste telefoonnummer. Volstrekt zinloos, want dergelijke nummers bestaan niet meer. En al bestond het, ik ga mijzelf er niet naar bellen (maar ik kan het hier veilig noemen, omdat het niet meer bestaat). Waarom weet ik het nog feilloos? 74+1+1=76. Is dat het? Geen idee.
726398. Nog erger. Het telefoonnummer van mijn oma in "de stad" zou ik echt niet meer weten. Dit wel, in Zuid. Zeker, het heeft ook ingebouwde ezelsbruggetjes. 7+2=9 6+3=9 2+6=8. Echt? Zou het daardoor komen? Waarom kan ik mijn oma nog bellen na bijna dertig jaar? Ook dit nummer kan ik met een gerust hart noemen alweer omdat dergelijke nummers niet meer bestaan in Amsterdam. Wat moet ik met dit opgeslagen gegeventje?
080-238082. Ik word er mismoedig van. Ik kan zo mijn tweede serieuze vriendin bellen. De stad heeft een ander netnummer, zij woonde er al niet meer toen het uitraakte, zoals eerder gezegd: geen enkel probleem deze combinatie hier te noemen want het nummer is onbestaanbaar. Waarom kan ik deze geliefde nog steeds bellen zonder dat het kan, en de anderen niet? Inclusief de ware op allerlei vroegere adressen? Hoe zit dit? Ik kan niet eens zeker zeggen of het de rekenkundige schijnlogica van de Amsterdamse nummers kan zijn, of het ritme van tachtig en nog wat. Het moet wel iets met ritme te maken hebben. Maar waarom weet ik het nummer van C. niet meer, van A., van T., tot en met dus de nummers die ik echt heel vaak gedraaid heb, tot meermalen per dag, van de ware dus?
Machteloos gevoel.
Tegelijk kan ik bedenken dat deze merkwaardige, wellicht zelfs oneerlijke onevenwichtigheid er al was voordat de reeks operaties begon waarvan men bij voorbaat gezegd heeft dat zij tot enig geheugenverlies zouden leiden. Maar dit zou niet blijvend zijn. Ik weet niet of het geruststellend is.
Misschien raak ik ze kwijt nu ik ze opgeschreven heb en dat nog wel in het openbaar.
Dat plaatsje in Friesland, van de labadisten en de mummies, het komt voor in mijn scriptie, die staat op het net. Stop Labadie+Merian in de machine. Het komt niet meteen tevoorschijn, maar het komt.
Wieuwerd! Onvergetelijk.
Misschien als je er geweest bent. Maar misschien ook dan niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten