Nederbietflarden

Ei Ei en de Klutsers. Een ongelooflijke naam die ik eens in de agenda van de Hitweek ben tegengekomen.
Ze hebben echt bestaan. En ze hadden een reünieconcert in 1985 in Amersfoort. Hier spelen ze Roadrunner, waarschijnlijk een cover van de Pretty Things die Bo Diddly nadeden. Of is dat een vileine opmerking?

De Hitweek - het had de sleutel tot Het Grote Geluk kunnen zijn - maar bij nader inzien had het niet uitgemaakt - maar in die winkel hadden ze hem niet. En Ei Ei en zijn Klutsers ontbreken prominent op de Nederbietsite die wel een Frogs in Castricum en een Frogs in Krommenie/Wormerveer vermeldt. Bezetting van de eerstgenoemde band onbekend. Zou het niet dezelfde zijn als die van Krommenie, of ben ik naief - werd het geen ruzie als in plaatsen die nogal dicht bij elkaar liggen twee bandjes met dezelfde naam (hoe toepasselijk ook) werkzaam waren?
De Impros uit Amsterdam ontbreken ook jammerlijk - een schoolmaatje zat er in, de groep is bij dezen op het net geboekstaafd - naar de Outsiders heb ik niet eens gekeken. Die woonden mij echt te dicht bij dus voor mij waren er alleen maar de West Coast Outsiders, van Time won't let me. Wonderlijkerwijze zijn de Nederlandse Outsiders cultband aan de Noordamerikaanse westkust tegenwoordig.

Dat Ei Ei enz. in 1985 opnieuw optraden doet niet zo wonderlijk aan. Het waren dagen van herleving van sixties-sounds en bands. RVZ organiseerde twee ongelooflijk goedbezochte avonden onder jaren-zestigvlag, ik heb nooit voor een groter zaalpubliek gedraaid dan bij die gelegenheid. Op de dansvloer weerde zich Wally Tax, ik weet niet of er iets van zijn band gedraaid is die avond (zeker niet door mij dus).

De zogenaamde indorock wordt zo te zien als iets parts naast de nederbiet beschouwd, wat treurig aandoet. De galerij alfabetisch. Lydia en de Melody Strings -de zangeres (en haar broer, oprichter van de band) zijn geëmigreerd (doorgereisd, Nederland was nu eenmaal vol, weet u wel?) naar de VS in 1960. Eerlijk gezegd is haar grote single Send me the pillow niet (meer) om aan te horen - de Zangeres Zonder Naam in het Engels, "het snikkie" met rock-n-rollgitaren.

De Raylettes trokken mijn aandacht, omdat het een wel erg raar gepikte naam is. Het blijkt een mannenband te zijn die evenwel naar de Motowns verwijst waar zowaar Mariska Veres in gezeten heeft. Mariska Veres Indisch? Wat zal het ook schelen. Ik ben wel benieuwd naar haar versie van Brenda Lee's Is it true?


Nooit meer benieuwd wezen.
Opgenomen met Duits orkest, my darling I love you so.
Tot troost een fotootje van de Motowns.