Hee hee kijk uit!
Achter mij hoor ik rammelen, maar waar moet ik voor uitkijken? Ik steek ordentelijk - denk ik - een zebra over. Als het even kan maak ik gebruik van voetgangersoversteekplaatsen met verkeerslicht. Niet dat het zekerheid biedt, want fietsers hebben in Nederland vrijwel allemaal maling aan alle anderen (er zijn enkele uitzonderingen, dat merk je dan), maar het is veiliger.
De man die zijn vrouw in een rolstoel voortduwt ramt mij van achteren. "Waarom moet u schuin oversteken? De mensen doen ook maar raak." Ik schuin oversteken? Ik geef toe dat mijn zonnebril met prismaplakker nu niet overtuigend overkomt, want het is daverend zonnig, maar ik sta eens op mijn strepen: "Zou u kunnen bedenken dat ik visueel gehandicapt ben, en dat een excuus op zijn plaats is?"
Hij stopt, draait zich om en geeft mij een hand. "Mijn excuses. Maar waarom heeft u dan geen stok?" Ik heb allang weer spijt over mijn uitval, het gesprek gaat letterlijk en figuurlijk over het hoofd van de vrouw heen. "Zo erg is het ook weer niet."
Nee, maar diepte schatten is nog steeds een probleem. Minder, maar het is het nog wel. Op onvoorspelbare ogenblikken verschijnen beelden dubbel, ook het uur van de dag waarop dit gebeurt is niet goed te voorspellen. Ik sta op de rol voor weer eens een operatie, wanneer deze plaatsvindt weet ik niet. Wellicht was het onverstandig om tegenover de anesthesist (die er dan ongetwijfeld ook niet meer is, ach, academische ziekenhuizen) scepsis uit te spreken over het te verwachten resultaat. "Misschien moet u toch nog eens met de oogarts praten?" Waarover? Ik ben de tel van de operaties eigenlijk al kwijt.
Eerst zag ik hier een jonge vrouw met weggeblokt hoofd en een zogeheten naveltruitje, en een stuk ektoplasma ter hoogte van de smeris. Als je op de onderste foto eenmaal ziet wat er te zien is begrijp je niet hoe je dit niet eerder hebt kunnen doen. In het algemeen kan ik diepte in representaties zeer goed onderscheiden. Misschien lag het niet aan mijn ogen, maar goed, in de vorige post heb ik mij daar op beroepen.
Afgelopen herfst ben ik van lijkend op Marty Feldman veranderd in lijkend op Ben Turpin. Wat in de VS aan anderen de vriendelijke maar toch ook niet vrolijke toevoeging ontlokte "You look confused".
Op naar de volgende ronde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten