In 1974 had ik zelf geen televisie. Ik vraag mij af of in de mensa's wel de gelegenheid werd geboden naar de Wereldkampioenschappen Voetbal te kijken. Zo ja, dan ben ik er zeker nooit voor gaan zitten. Waarschijnlijk was het niet: je keek er naar Van Kooten & De Bie of Sjef van Oekel, niet naar voetbal.
Dat er een Nationaal Trauma is opgelopen wil ik best geloven, maar het is buiten mij om gegaan. Het kleurde het jaar achteraf verder negatief bij, het was een regenachtige zomer, Radio Noordzee en Atlantis (illustratie) gingen uit de lucht (Veronica interesseerde mij niet). Er knapte iets definitief tussen mij en de Vrije Socialisten en het gaf een gat in mijn leven. Gunst ja, mijn studie, daar zei je zoiets. Er is weinig zo deprimerend als net doen alsof praten en lezen over de (geschiedenis van de) arbeidersbeweging en de praxis van er bijna vierentwintig uur per dag in actief te zijn, gelijkwaardig waren. Fietsen in de eeuwige herfst van 1974, die tot omstreeks maart 1975 zou voortduren.
Dat het vooral persoonlijke somberheid was en dat er genoeg lichtpunten waren - die eigenlijk veel belangrijker waren dan de donkere vlakken - overzie ik nu. Omdat ik mijn persoonlijke geschiedenis kan overzien, en die houdt niet op in 1974.
Maar zoals al gezegd, die WK spelen geen directe rol in mijn beeld van 1974.
Van 1978 is het nog duidelijker, lijkt mij. Freek de Jonge en Bram Vermeulen kwamen op Het Anti-City-Circus voor de zekerheid nog uitleggen hoe erg het was om in de finale in een politiestaat te zitten. Behalve Bernhard wist niemand van Zorreguieta in Nederland in die tijd. Het Argentijnse regime had andere namen. En eigenlijk was het ook wel een beetje risqué van linkse intellectuelen als Neerlands Hoop om zich met voetbal bezig te houden. Dat was toch in hoge mate voor het televisiekijkend volk?!
De culturele omslag moet plaatsgevonden hebben tussen 1978 en 1988, toen de laatste onwillige grommers - zoals ikzelf - overgehaald werden.
Maar dit, 2010, was nu net het jaar waarin ik, vernomen hebbend van de protesten van de land- en daklozen in Zuid-Afrika (evenals eerder dit jaar in "Brits Columbia" bij de Winterspelen) - nauwelijks notitie had genomen van de voetbalkampioenschappen. Het hielp bij voorbaat dat ik geen enkele positieve verwachting had van het Nederlands elftal. Hm, Brazilië? Enzovoort.
Op de site van een krant stond zo'n enquête waarin je kon aanvinken of het goed was voor "de gebutste natie" om zich omhoog te laten schroeven door de WK-beker.
Wat is er in 's hemelsnaam zo "gebutst" aan Nederland? De verkiezingswinst van Wilders?
Ik weet niet eens of ik vandaag de finale op een kijkbak of desnoods de radio zal kunnen volgen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten