Nederbietflarden

Ei Ei en de Klutsers. Een ongelooflijke naam die ik eens in de agenda van de Hitweek ben tegengekomen.
Ze hebben echt bestaan. En ze hadden een reünieconcert in 1985 in Amersfoort. Hier spelen ze Roadrunner, waarschijnlijk een cover van de Pretty Things die Bo Diddly nadeden. Of is dat een vileine opmerking?

De Hitweek - het had de sleutel tot Het Grote Geluk kunnen zijn - maar bij nader inzien had het niet uitgemaakt - maar in die winkel hadden ze hem niet. En Ei Ei en zijn Klutsers ontbreken prominent op de Nederbietsite die wel een Frogs in Castricum en een Frogs in Krommenie/Wormerveer vermeldt. Bezetting van de eerstgenoemde band onbekend. Zou het niet dezelfde zijn als die van Krommenie, of ben ik naief - werd het geen ruzie als in plaatsen die nogal dicht bij elkaar liggen twee bandjes met dezelfde naam (hoe toepasselijk ook) werkzaam waren?
De Impros uit Amsterdam ontbreken ook jammerlijk - een schoolmaatje zat er in, de groep is bij dezen op het net geboekstaafd - naar de Outsiders heb ik niet eens gekeken. Die woonden mij echt te dicht bij dus voor mij waren er alleen maar de West Coast Outsiders, van Time won't let me. Wonderlijkerwijze zijn de Nederlandse Outsiders cultband aan de Noordamerikaanse westkust tegenwoordig.

Dat Ei Ei enz. in 1985 opnieuw optraden doet niet zo wonderlijk aan. Het waren dagen van herleving van sixties-sounds en bands. RVZ organiseerde twee ongelooflijk goedbezochte avonden onder jaren-zestigvlag, ik heb nooit voor een groter zaalpubliek gedraaid dan bij die gelegenheid. Op de dansvloer weerde zich Wally Tax, ik weet niet of er iets van zijn band gedraaid is die avond (zeker niet door mij dus).

De zogenaamde indorock wordt zo te zien als iets parts naast de nederbiet beschouwd, wat treurig aandoet. De galerij alfabetisch. Lydia en de Melody Strings -de zangeres (en haar broer, oprichter van de band) zijn geëmigreerd (doorgereisd, Nederland was nu eenmaal vol, weet u wel?) naar de VS in 1960. Eerlijk gezegd is haar grote single Send me the pillow niet (meer) om aan te horen - de Zangeres Zonder Naam in het Engels, "het snikkie" met rock-n-rollgitaren.

De Raylettes trokken mijn aandacht, omdat het een wel erg raar gepikte naam is. Het blijkt een mannenband te zijn die evenwel naar de Motowns verwijst waar zowaar Mariska Veres in gezeten heeft. Mariska Veres Indisch? Wat zal het ook schelen. Ik ben wel benieuwd naar haar versie van Brenda Lee's Is it true?


Nooit meer benieuwd wezen.
Opgenomen met Duits orkest, my darling I love you so.
Tot troost een fotootje van de Motowns.

Titels verzinnen

Mijn keuze was het niet, maar twee keer A place in the sun in de top-20, en dan toch verschillende nummers - het is voorgekomen (hier The Shadows, u mag zelf Stevie Wonder zoeken).

Alan Price met een Randy Newmancover en deze tegelijk in mijn persoonlijke lijst heb ik wel meegemaakt.

Love story, Jethro Tull. Niet te verwarren met die draak van een film.
Alan Price is niet te vinden vooralsnog.


Think, Chris Farlowe and the Thunderbirds
Is dit nu ook al modmuziek?


Think (about it), Lyn Collins
Deze is ook echt op een door ons verzorgd scooterfeest gedraaid.

Tovenaar en dominee - 1

De officiële Hervormde Kerk heeft van oudsher iets tegen mystiek. Mystiek is niet schriftuurlijk. In de Schrift staat wie God of Jezus ontmoet heeft en daar dienen wij het bij te laten. Omdat een van de mogelijke omschrijvingen van mystiek is: de directe ervaring van God (de hoofdletter is buiging voor conventie en zwaktebod), is mystiek - nou, dan misschien niet uit den boze maar toch iets om te vermijden. Wie zal bepalen of die ervaring van God juist niet een ontmoeting met den Boze is? Die kunnen wij allen namelijk volop tegenkomen, hij wordt immers zo goed als niet genoemd in de Schrift.

Aan de hand van De tovenaar en de dominee van Henk Vreekamp dringt tot mij door wat deze anti-mystiek nu eigenlijk betekent.
In allerlei bevindelijk genoemde kerken en kerkgenootschappen speelt voor de gemeente de directe ontmoeting met God of Jezus juist een hoofdrol. Voor iemand die enerzijds niet wars is van mystiek - komaan, ik mag toch wel uit de kast, niet? - en anderzijds geen enkele band heeft met deze bevindelijkheid gaat het om onbegrijpelijkheden. "Ik ben er, maar voor jou zal het nog heel lang duren, als het er al van komt" zegt zo'n fijn persoon dan fijntjes tegen de gekwelde medegelovige. "Die is er bijna," kan dan ook gefluisterd of hardop gezegd worden over een ander.

Och, en dat taaltje over de ontmoetinkjes met dat zoete wezen, de gevoelde eenheid met het volk dat het zo goed aanvoelt, en dat vooral in de bijbelgordel woont. Och, sprak toch maar een iegelijk de tale Kanaäns.
Alkmaar is een verdachte stad, over de grote steden hoeven we het helemaal niet te hebben.

De overtuiging uitverkoren te zijn dankzij de ontmoeting met de Heere Heere, dat is dan mystiek vanuit de officiële hervormde optiek. De mystiek is niet te vinden bij Eckhart of Tauler, bij Franciscus of Teresa van Avila, bij de woestijnvaders/-moeders, bij Albert Schweitzer of Martin Luther King. Het is de buurvrouw "die er is", en jij, mannetje, moet nog maar afwachten.

De gedachte dat het persoonlijke gevoel (besef, in de eigen optiek) gered te zijn van de verdoemenis mystiek zou zijn - ik kan het redelijkerwijze niet afwijzen en tegelijkertijd druist het in tegen alles wat ik van mystiek weet/meen te weten, zoals uitgedragen op deze site en aanpalende gewesten.

Dimensies van proletarische strijd

Staatsronseling, een uitvinding van het door Groot-Brittannië en de Verenigde Staten in Griekenland geïnstalleerde regime. Het regime dat een "burgerlijke" voortzetting was van de Duitse bezetting.


De havenarbeider/bankbediende/vrachtwagenchauffeur krijgt een brief uitgereikt dat hij/zij vanaf heden in dienst van de staat is en gehoorzaam dient te zijn.
De Griekse vrachtwagenchauffeurs halen collectief hun schouder op. En met echte arbeiders is het kwaad vechten, ondervindt de politie.

"Echte arbeiders" - de staking van de Griekse vrachtwagenchauffeurs gaat er om dat de sector niet "geliberaliseerd" dient te worden, zoals Brussel en het IMF willen. Een chauffeur legt een paar ton in om eigenrijder te kunnen worden en het zou natuurlijk bitter zijn als allerlei beunhazen (zo wordt het dan gezien) plotseling voor minder of niets kunnen instappen. In de Amsterdamse taxiwereld is iets dergelijks gebeurd. Overigens met als resultaat: veel meer taxi's, veel meer incompetente chauffeurs, geen dalende maar zelfs stijgende prijzen.

Griekse anrchisten hebben het er moeilijk mee dat mensen als de vrachtwagenchauffeurs deel zouden kunnen uitmaken van de revolutie die gaande is in Griekenland. Men zou moeten kunnen bedenken dat de proletarische strijd meer dimensies heeft dan die van de strijdbare minimumlijder. Ook de luchtverkeersleiders zijn in actie - van oudsher juist een zeer goed betaalde tak van het loonslavendom. Zij voeren nu stipteheidsactie, wat nog effectiever lijkt te zijn dan staken.

De vrachtwagenchauffeurs gaan door, hebben inmiddels wel toegezegd dat zij de perzikenoogst zullen vervoeren om de boeren niet te duperen.

Of het regime zal meegeven? De geesten in de rest van Europa worden voorbereid op de politiestaat in Griekenland, met inbegrip van jammeren om "ingrijpen" door de toerismesector.

Nieuws uit de achtertuin

Aanvulling onderaan


Het Hooggerechtshof van Costa Rica heeft voorlopig de uitlevering van het land aan VS-militairen opgeschort, om de constitutionaliteit van dit besluit te onderzoeken.
Op voorhand valt te zeggen dat de bezetting uiteraard onconstitutioneel is, maar of hiermee het laatste woord gezegd is?

De verjaardag van de staatsgreep in Honduras is gevierd met gejammer vanuit Washington dat het juntaregime toch echt erkend moet worden door de Latijnsamerikaanse landen, die hier tot nu toe geen zin in tonen te hebben. Het verzet organiseert een petitie voor een nieuwe grondwet. Iedereen werkzaam in het onderwijs is in staking deze week.


Aanvulling
Een fabrikant van gymnastiekpantoffeltjes heeft alsnog een fonds ingesteld om ontslagen arbeiders in Honduras te betalen (de productie werd gestaakt toen de nadien afgezette president het waagde het minmumloon te verhogen).
Het fonds wordt als een overwinning voor de vakbeweging gezien.

Bradley Manning

Voor Bradley Manning, die beelden van een oorlogsmisdaad (is dat geen pleonasme?) in Irak heeft laten "lekken", is een steunfonds en een petitie online gezet.
Van harte aanbevolen (staat ook in de zijbalk links), lees er verder over bij Arthur Silber.

Het tuinpad van mijn vader

Het zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, maar het is waar ik geboren ben.
De boekbinderij/drukkerij is nu moskee, de pijpenla waar de tweede en derde woonlaag door ons bewoond werd is als geheel een soort kantoor voor de moskee geworden. Het is tussendoor nog een los zelfstandig kantoor geweest.
Op de tweede verdieping van het perceel links staat een spook voor het raam, zo te zien.

Als de foto juist gedateerd is, november 1958, moet de foto kort voor de sloop gemaakt zijn. De leesbibliotheek van mijnheer Frank is al overgenomen door de drukkerij, die het hele pand zou gaan opslokken (wat nooit gebeurd is). De stutbalk tegen de gevel is weg. De ramen vertonen geen gordijnen of gezellige bloempotten, de woningen zijn leeg.

Dat er zowaar een hoge boom stond bij het huis waar ik opgegroeid ben is mij ontgaan. Het was "aan de overkant", aan de waterkant dus. In de tijd dat ik er woonde waren er verscheidene winters waarin je op het ijs kon lopen en dus schaatsen. Midden in de Amstel werd een vaargeul open gehouden, dus naar de overkant lopen over het ijs was niet mogelijk.

De uitrit met garage kan er niet geweest zijn in de jaren waarin ik op straat speelde hier - zo'n obstakel herinner je je wel.

De boekbinderij/drukkerij verhuisde bij de sloop juist zelf, naar Duivendrecht (misschien heeft hinderwetgeving een rol gespeeld bij de beslissing de stad te verlaten). Ik kom het bedrijf nu alleen nog tegen in de zoekmachine in verband met catalogi - letterproeven.

Voorbij Tolstoj

Het christelijk alternatief voor de staat is wat wordt genoemd het Koninkrijk Gods. Te verwezenlijken door dagelijks het evangelie te verspreiden, zonodig met woorden.

Het YT-kanaal behorende bij A Pinch Of Salt is nu geopend.

Willem Breuker

Meermalen meegemaakt, op het eind van de avond in de Nes - alsof het een fanfare was liep Willem Breuker met zijn Kollektief over straat te spelen.
En VPRO-Vrijdag sloot quasi-stout een tijd af met Voorwaarts en niet vergeten door het WBK.
Vrijdag jongstleden is hij overleden. Dat de subsidie was ingetrokken zal zijn hart wel niet gebroken hebben. Hoop ik althans.

Liefde is heel wat anders

Het studentenpakhuis waarin ik woonde werd door de politie geheel afgeschermd. Niemand mocht er in of er uit. Vervolgens werden alle kamers doorzocht. Of het iets met de eerdere aanwezigheid van Andreas Baader te maken had zou ik niet kunnen zeggen (toen dacht noch wist ik daarover). De officiële smoes was een bankoverval, het gerucht ging dat de overvallers de flat waren binnengevlucht. Een goede reden om een razzia te houden in zo'n 650 woningen.
Een van de universiteit "gestolen" schrijfmachine was de oogst. Of cannabis door de vingers gezien werd weet ik niet zeker, maar het moet haast wel.

Het verhaal moet uitgebreider gedaan worden.
Nu eerst een zijlijn.

De actie als reactie op de politieoverval - de staatsgreep in Chili lag nog vers in het geheugen - was een muurkrant die misschien een tijdschrift zou worden en anders een vast punt in de flat. Als beoogd deelnemer kwam ik in contact met Waling, de striptekenaar, schilder, wiskundige, politicoloog, dichter.
"We moeten het de Gettobode noemen," vond hij. De flat was een getto dat - zo was gebleken - heel eenvoudig was af te grendelen en te doorzoeken. Het woord getto viel niet goed bij de anderen, die zich waarschijnlijk ook niet als gettobewoners zagen.
Waling zette nog maar eens de cassette aan. "Hier word je mee wakker op de radio in Nederland. Niet te geloven."
Ik heb het plaatje verder nooit gehoord, evenmin als de naam van de zangeres (Lydia Oosthoek) maar van de tekst van Liefde kan ik reconstrueren:

Ik zal je blijven pesten zolang ik kan
Je zult het weten lieve man
[Refrein:] Liefde dat is heel wat anders
heus mijn hartedief
toen ik jou pas leerde kennen
was je nog zo lief

Hoe schrijf je over Afrika/Haïti?

Tips over hoe te schrijven over Afrika en over Haïti, dat stuk Afrika op het westelijk halfrond, nietwaar.

Ik kan het zweet van mijn voorhoofd wegvegen: die publicatie over "Afrika" op mijn naam is toch beslist anders geschreven.

Zomerbeeld 2010 - 3

Niet nader gedetermineerde zweefvlieg die af en toe ruzieachtig in botsing kwam met hommels om de lekkerste hapjes uit de vlinderstruik - die geen vlinders trok terwijl ik met de camera rondliep.





De bosaardbeien die volop in mijn tuin groeien zijn zo "neutraal van smaak" dat geen slak of vogel er naar omkijkt.

Invasie

Toen de Britse invasie voltooid was werd het tijd voor de bandjes uit de VS die de boodschap van beatmuziek hadden begrepen.


The Shadows of Knight (hebben ze hun naam ontleend aan een licht mis te verstane kreet uit dit nummer?) met een b-kantje van het Noordierse Them, 1966.


Dirty water, Standells. Hoe het met die "gefrustreerde vrouwen" zit is mij (ook) niet duidelijk.


Hey Joe, The Leaves. Tot nader order de oudst bekende plaatopname van dit nummer.

Tuinieren tegen de voedselverwoestijning

"Voedselwoestijnen" - ook in de woestijnstad Las Vegas kun je je er iets bij voorstellen. Maar juist in de 'hood waren nog winkels te vinden, zelfs op loopafstand, waar levensmiddelen te koop waren.
In Baltimore hebben twee openbare bibliotheken de taak op zich genomen voedseldistributie ter hand te nemen. Eerder dit jaar konden we melden dat buurtbewoners zelf een coöperatieve supermarkt organiseren in Detroit.

Het kapitaal creëert zijn eigen onland: Occitanië grotendeels, grote delen van Zuid-Italië, in Nederland Oost-Groningen en Limburg. Grote steden kunnen intussen ook opgegeven terrein worden. Zolang er nog mensen wonen zullen ze moeten eten - en eten komt uit de winkel, dat is algemeen bekend.

Toch wennen stedelingen ook aan het idee dat eetbare waar uit de grond komt, of van twee- en viervoeters, dieren geheten. Dat het misschien zelfs geen waar hoeft te zijn.
Detroit is intussen de hoofdstad van het stadstuinieren in de VS. Vijfendertig jaar geleden schreef Elaine Morgan de profestische woorden dat de stad aan zijn einde was, Falling apart. Dat de opheffing van de tegenstelling tussen stad en platteland, een klassiek socialistisch streven, zo'n urgentie zou krijgen intussen is bijna niet te bevatten.

Meer over stadstuinieren in Detroit bijvoorbeeld hier en hier.

De onderliggenden kun je altijd verder trappen

We houden geen wedstrijdje, zoals gezegd, maar als we het over de meest vertrapten van de waereld hebben dan is het absurd en meer dan dubieus om "de Palestijnen" op te voeren.

Ik volhard in mijn standpunt. Hierom bijvoorbeeld.

Op de plantage

Een kijkje op de plantage van de rubbertapmaatschappij die zichzelf feliciteert met zijn tachtigjarig verbond met "het volk van Liberia". Liberia, een staat opgericht om vrijgelaten plantageslaven uit de Verenigde Staten een nieuw "thuis" te geven op de Westafrikaanse kust waarvandaan hun voorzaten ooit gegrepen en versleept zijn. Natuurlijk niet per se van de strook die Liberia ging heten.
Ach, Firestone heeft geleefd en geleden met het gekwelde volk van Liberia, vindt de site zelf.

De Firestone Agricultural Workers Union of Liberia heeft na maanden strijd eind juni een betere collectieve arbeidsovereenkomst afgesloten. Alleen al de erkenning van de bond had uiteraard heel wat voeten in de aarde. Lees hier verder. Meer verhalen en beelden.

Proeve in de geest van Herbert Marcuse

Nog niet toegekomen aan een beoordeling van mijn verblijf in Nevada - ik draag nog bijna dagelijks bijdragen aan voor de DroneWatch-site - kan ik weer direct betrokken een tekst bijdragen die misschien uitgedeeld wordt bij een komende demonstratie aldaar. Hier is hij in ieder geval al vast. Dat "de bom" ook "een moeder" heeft wist ik tot een uur geleden nog niet.

When you ask the internet search engine for the “father of the bomb” you get the incredible result of around six million hits. One of the first results you may get reads: “Trinity and the birth of the bomb”, which indeed goes on about the “father of the bomb”. There is a good chance you will accuse the writer of the text you now see of blasphemy when you are kindly reminded of the combination of the words trinity, birth and father. Words used in connection with a device that killed about a hundred thousand people in one instant, and another hundred thousand in the slow aftermath of the bombing of Hiroshima.

When such a combination yields about six million hits this must mean “we” have accomodated to these weapons. Generally they are called weapons of mass destruction these days, which refers to damage done to buildings and other lifeless things. You do not hear the phrase weapons of mass killing. And apparently “we” accept the idea of these weapons “having been born”, they have “a father” and they have to be modernized once in a while. Then we hear about the next “generation of nuclear bombs” (about one hundred thousand hits in the search engine). Born, father, generation – all words referring to life, the ending of which is the specific aim of these weapons. If you think it unfair that the “mother of the bomb” is not mentioned you are right: she “only” gets three million hits in the search engine.

Since it refers to an insect it probably will be even harder to see the full obscenity of a killing device, the unmanned aerial vehicle, named drone. The main task of drones, male bees, is indeed: fathering. We are up to see a new generation of drones, which will be more stealthy than the present day unmanned killing device.

Let us be aware that bombs and unmanned bombing devices are directed against fathers and mothers, against those who are born and against generations. And let us remember that the most obscene about these things is still not the words used about them. It is the fact that they exist at all, that they are used or that using them is even being considered.

Nooit meer "beweging"

De "omgefunctioneerde" pompom-meisjes - mij heugt van de afgelopen twee drie jaar al geen demonstratie in Nederland meer waarbij "ze" meededen. Maar Nederland is de wereld niet.


Wat was de druppel, destijds voor mij om het voor gezien te houden bij de Vrije Socialisten? Aan het stencilapparaat werd door de aanwezige heren op roddelachtige manier gepraat over - ik ben nog steeds niet bereid precies te schrijven waarover, over wie, enzovoort. Het volsta dat de denigrerende opmerking over zekere jonge vrouw "die zich verbeeldde huisvrouw te zijn" omdat "zij zich liet n***en door een arbeider" mij te veel werd.
Zou de misselijkheid die nog steeds bij mij opkomt bij het zelfs maar opschrijven hiervan minder zijn geweest als ik de zo lelijk besprokene zelf niet enkele weken tevoren teder gekust had?
Ik heb het nog nooit op schrift gesteld (enkele kameraden hebben mij aangeraden dit soort dingen juist wel op te schrijven en zodoende) en moet concluderen dat de intrinsieke laagheid van het meegedeelde buiten mijn persoonlijke positieve gevoel ten aanzien van de besprokene staat.

"De anarchistische beweging" als mannetjes onder elkaar. Vaarwel. In de sponti-"organisaties" waar ik vervolgens aan meegedaan heb was de toon geheel anders. Al was het maar doordat er nogal wat stellen in zaten, en verder was er een behoorlijk gelijk aandoende verdeling tussen mannen en vrouwen. Ik weet waarachtig niet of ik niet voorgoed mijn bekomst heb gekregen van "anarchistische organisatie" sindsdien. Hoogstwaarschijnlijk wel.
Ach, ik bevind mij, met Felix Ortt, in uitstekend gezelschap.

En dus:

Veel mannen in de anarchistische beweging waren en zijn geslachtsblind. Dat wil zegen, zij beseffen niet dat hun manier van naar de wereld kijken gekleurd wordt door hun eigen geslacht en dat zij zich niet bewust zijn van of geïnteresseerd zijn in andere perspectieven. Hoewel wij allen de wereld natuurlijk begrijpen vanuit het standpunt van onze eigen ervaringen moeten we ook kunnen beseffen dat onze ervaringen niet universeel zijn.
Maar met vrouwen buiten beeld zal dit waarschijnlijk niet gebeuren. Als een organisatie of beweging een jongensclub lijkt te worden dan (zelfs al is het niet de bedoeling) zal zij er zich naar gaan gedragen.

Waarmee de ellende van de zich noemende anarchistische beweging in de witte wereld geschetst lijkt te zijn. Geen spatader veranderd de afgelopen decennia dus?

Geen wonder misschien dat de Zuidafrikaanse landlozenbeweging zich niet met "de anarchistische beweging" wenst te vereenzelvigen. Deze houdt zich wel bezig met deze landlozen, bidonvillebewoners en vereenzelvigt of vergelijkt hen met het Britse lompenproletariaat.

Ik attendeer er maar op. Een mening: de mededeling dat ervaringen niet universeel zijn gaat geheel tegen de gedachte van gedeelde verhalen, legenden, mythen, sprookjes, literatuur en gedichten in.
Een onpoëtisch gezelschap, zo'n anarchistische organisatie.
Ook daar kijk ik niet meer van op.

Laten we het vooral gezellig houden

Na een reeks verslagen over plotselinge aanvallen op kussende en vrijende stelletjes is de EU-politiemacht in Bosnië-Hercegowina op 12 juli opgeschrikt door een aanval op een stel in een Ford Fiesta die geparkeerd stond in de buurt van de waterkrachtcentrale van Mostar bij het dorp Vrapcici. Vecernji List meldt dat een groep van op zijn minst tien mannen in korte broeken en met baarden uit de bosjes te voorschijn sprong en het stel heeft aangevallen. Enkelen van hen begon de auto te vernielen met knuppels terwijl anderen de jonge man, die zij uit de auto gesleurd hadden, sloegen. Het doodsbange meisje liet men er bij staan toekijken en het incident bereikte een hoogtepunt toen iemand twee schoten in de richting van zijn "slachtoffer" deed afgaan, waarbij gelukkig niemand geraakt werd. De aanvallers gingen vervolgens uiteen en de volgende ochtend vond de EU-politie twee 7,65 kogelhulzen, bloedsporen en een deel van een gebroken knuppel. De man heeft wonden aan zijn hoofd die inmidels gehecht zijn. Hij weigert de pers te woord te staan.

Mostar is ter plaatse bekend om zijn "sjariapolitie".
De onderhandelingen over toetreding tot de EU zijn aan de gang.

Meister Eckhart is jarig

It's too darn hot.
Al moet ik er wel bij zeggen dat ik op de een of andere manier geen last van dubbelzicht heb in de afzichtelijke hitte die deze streken treft.
Veel te heet om je echt ergens druk over te maken - behalve dan over oorlogsmisdadigheid.

Het is Eckhartjaar, klaarblijkelijk. Door de genadige dood (de pest?) is hij ontkomen aan de brandstapel. Dus is hij nu filosoof van het christendom.
Prijswinnende citaat: Eckhart houdt er een "extravagante scheppingsleer" op na. Die houden we er in!
Stel je voor dat je een van de twee verhalen aan het begin van de bijbel die zo totaal niet-extravagant zijn toch niet op hun woord neemt (welk van de twee trouwens?).

Ach, het is veel te heet.

Preëxistentie en islam

Via Simon Cross terechtgekomen op een weblog waar een opmerkelijke passage over de gedachte van preëxistentie in de islam te vinden is.

De altijd-bestaande ziel bestond al voor God in den beginne, hetgeen het déjà vu-gevoel ten aanzien van "de ander" (sommige anderen) verklaart. De profeet was het oorspronkelijke licht. Eigenlijk is dit een onuitsprekelijk geheim.

Een theologie die voorzover ik er enig zicht op heb afkomstig is uit de tovertuin van het soefidom, de mystieke tak van de islam - eigenlijk ook een gebrekkige uitdrukking. De meest anarchistische richting van het soefidom is de Chistiya-richting.

Mij was al eens verteld door een deskundige op het gebied van het soefidom dat daar de geestverwanten van het christen-anarchisme te vinden zijn. Het soefidom kennen niet-moslims vooral door de dichters: Hafez, Roemi, Rabia (wat er van haar is geboekstaafd heb ik van mijn allerlaatste Nederlandse geld gekocht, weet ik nog) - en Omar Khayyam natuurlijk, van wie plagerig enkele vertaalde kwatrijnen in het Nederlandse literatuurboek stonden, die om meer-meer-meer vroegen.

Voor deze diepe mystiek hoef ik overigens niet per se te rade te gaan bij de islam, hoe fascinerend ook (en ik ben haast verplicht mij er verder in te verdiepen). "Mijn eigen" Felix Ortt koesterde dezelfde theologische opvatting, verbeeld in zijn roman Naar het groote licht en verwoord in zijn pneumat-energetisch monisme.
Op mystiek niveau naderen alle godsdienstige opvattingen elkaar nu eenmaal.

Beelden van de lange mars

Er is nogal wat onduidelijkheid over de berichtgeving met betrekking tot de grote demonstratie in Jayapura met aansluitende bezetting van het bestuursgebouw.
Hoe dan ook, de demonstranten hebben het gebouw vreedzaam verlaten na onderhandelingen met de politie die wel degelijk klaarstond om er op te slaan.

Wat beelden van de demonstratie. Vrouwen voorop. De morgenster als huidbeschildering of baret mocht blijkbaar wel.
En zwarte vlaggen!?!

Het hoofdproduct van het kapitalisme

We hadden het origineel in handen, Jean Ferrats La montagne, en we zouden het draaien - en we draaiden het halverwege weg, verveeld. Muzikaal was het op de een of andere manier niet interessant genoeg. De tekst redt het lied, maar in die dagen had ik mijn Frans op sterk water gezet. Het origineel gaat over leeglopend Occitanië met zijn bergen. Hoe breng je zoiets over naar Nederland?

Eigenlijk was het opmerkelijk genoeg dat er overeenstemming bestond tussen wave/punkadept Jack (Dr. John) en anderen (mij bijvoorbeeld) bij Radio Kemphaan over de niet voor discussie vatbare schoonheid van Sonnevelds Dorp. Ferrat kon er niet tegen op.

En dan te bedenken dat Ferrat als anarchist geldt.

*

Toen het werd uitgezonden, voor het eerst, in 1969, keken verreweg de meeste mensen nog in zwart-wit. "Beatlehaar" verwees naar iets wat gesoigneerd was vergeleken met wat inmiddels gangbaar was, en "beatmuziek", dat was echt al een tijd voorbij. Het lied was al door "de nieuwe tijd" ingehaald, net wat u zegt, voor het werd uitgezonden.

Voor hoeveel mensen is deze nostalgie ook echt nostalgie geweest? Mijn vader had geen tuinpad. Mijn moeder heeft nog wel even in een dorp gewoond, Aalsmeer, maar zij heeft er geen enkele nostalgie over. Geef mij maar Amsterdam. Zij komt er tenslotte vandaan. Mijn vader kwam uit Rotterdam. Wat nu Nederland heet was eigenlijk al vroeg in de geschiedenis van het kapitalisme verstedelijkt.

De buurt waar ik ben opgegroeid had iets bijna-landelijks. Inderdaad, er reden nog karren. Naar verluidt heeft de schillenman mijn roepnaam bedacht. Er lagen kinderhoofdjes, kasseien, op de Weesperzijde en daarin verzonken lagen de rails van de tram die verplaatst was naar de Wibautstraat. Iets voorbij de Berlagebrug hield de stad op - een flink eind lopen, dan kreeg je de eerste uitspanning, het Kalfje. Iets soortgelijks gold voor de Indische buurt, waar ik later woonde. Een kleine tien minuten fietsen en je was buiten, in de weilanden van de Diemermeer/Watergraafsmeer. Over de brug, op Zeeburg. Maar dit alles heeft niet met dorpsleven te maken.

Toch meent iedereen zich een voorstelling te kunnen maken van het vroeger waar het over gaat en de lelijkheid van het nu. Het is veeleer een algemeen gevoel. Nostalgie.
Nostalgie, misschien wel het belangrijkste geestelijke product van het kapitalisme.
Betonnen blokken?

*

In Arcade #5 haal ik het aan, bij de aanblik van de verveeld aandoende dorpsjeugd van Cill Rónáin. Ik schrijf het toe aan Wim Sonneveld en Michel van der Plas. Dit moet zijn: Friso Wiegersma, levensgezel van Wim Sonneveld, die bij leven vond dat niemand iets met zijn liefdesleven te maken had, hetgeen klopte.
Mijn vergissing is bijna een compliment, vind ik. Bij dezen rechtgetrokken, bij een herdruk (op het net?) zal het zeker gecorrigeerd zijn.

*

Een avondlijke fietstocht door Waterland, het moet midden in de zomer zijn geweest, want anders waren we na het eten nooit zo ver gekomen en ook nog bij licht teruggereden. We fietsten langs/door het opmerkelijke dorp Watergang. "Weet je waar het mij aan doet denken?" vroeg zij. Het was mij maar al te duidelijk. Ik had die associatie ook.

Het viel mij wel op dat er nogal wat huizen te koop aangeboden werden door een makelaarskantoor geheten Pro Civibus. Twee jaar later werkte ik zelf een tijdje bij dat kantoor, en ik begreep het toen ten volle. Half Watergang werd te koop aangeboden aan academici. De oorspronkelijke bevolking kon opgeborgen worden in betonnen blokken. Het socialisme voor de rijken, zoals altijd - als u geld hebt is er een mooi landschapje voor u. Er gaat zelfs een bus naartoe. Groen!

I am thinking right now of her green eyes
and I wonder if she ever thinks of me...

Wim Sonneveld klinkt weeral luid over de gracht. Iemand heeft net een plaat gekocht. Of de mp3.


Aan het einde van de tocht wacht er geen Penelope respectievelijk Odysseus voor wie de tijd speciaal is stilgezet.

Tes yeux bleus - met dank aan luidruchtige buren

Marty Robbins, I'm thinking tonight of my blue eyes, gedeelte, live.
Het origineel moet een nummer uit Louisiana zijn, getiteld Tes yeux bleus, maar als zodanig ben ik het nooit tegengekomen. U herkent het waarschijnlijk als The wild side of life.
Er kan zelfs een jodeltje af bij Marty.


The Carter Family


La montagne, Jean Ferrat.
Degene die het filmpje heeft samengesteld heeft blijkbaar geen idee wat "de berg" van het lied inhoudt.

De negentiende brumaire van Slavoj Žižek

Stel, dat ik Scholingsleider zou zijn van een Gezelschap dat Het Anders Wil. Ik ambieer het niet, maar dan, misschien ook weer wel.
Enfin - ik zou ter lezing als concrete analyse van de huidige onoverzienbare (concrete? niet zo snel!) situatie "Eerst als tragedie, dan als komedie" van Slavoj Žižek aanbevelen. Hij waagt zich niet aan das Ganze dat nu eenmaal das Wahre is, maar veel observaties zijn scherp en onverwacht maar ook dan trefzeker.

Rymke Wiersma wist mij laatst met zekerheid te vertellen dat zij Achterhuis op het idee had gebracht over het kapitalisme als utopie te schrijven. Ik wist zeker dat ik hem op dat idee had geholpen. Wij hebben beiden gelijk en beiden ongelijk. In feite is het veel banaler: Žižek noemt Ayn Rands Atlas shrugged als schets van utopisch kapitalisme en Achterhuis zal heus wel Žižek bijhouden, en zich niet bekommeren om wat Wiersma of De Raaij bij een of andere bijeenkomst te berde brengen. Ach, wat origineel - het kapitalisme als utopie. Achterhuis heeft door dat de wind weer aan het draaien is, sinds de crisis is uitgebroken. Er is zelfs een nieuwe bewerkte herdruk uit van de Nederlandse vertaling van het eerste deel van Das Kapital!

Maar wat beveelt Žižek aan als remedie tegen het huidige kapitalisme? Hij betreurt het dat er geen oriëntatiepunten meer zijn voor mensen die revolutionair willen zijn in de huidige metropolen. Geen Oktoberrevolutie, geen mei '68 zelfs (Spanje '36-'37?!). Ik geef toe dat, ook al was het wel degelijk een revolutionair moment, de omwenteling in Iran van '78-'79 als voorbeeld effectief om zeep is geholpen, en dit niet alleen door propaganda van belanghebbenden "in het westen". Het sandinisme? Toch ook niet. Mijn laatste oriëntatiepunt is (en blijft?) Portugal '74-'75, en dat is ook al respectabel lang geleden.

Maar wacht even. Is Griekenland december 2008 echt uitgewerkt? Is er in Argentinië niet op zijn minst een situatie van double pouvoir, met een sector van door de arbeiders zelf overgenomen bedrijven? Goed dan, wie of wat is het "transmissieriem" om deze in de tijd nabije revolutionaire ervaringen bij te houden en door te geven? Hebben we daar de goede communisten voor nodig waar Hedges en Žižek over spreken? Waarom schrijft Žižek zo misprijzend over "socialisme per verkiezing" zoals in Bolivia, het Haïti van Aristide, maoistisch Nepal wellicht ook? Als hier geen bedreiging voor de heersende (wan)orde in schuilt, waarom dan die staatsgrepen in Haïti en Honduras (waar zelfs geen "socialisme" op de agenda stond, maar een mogelijke grondwetswijziging ten ongunste van de junta)?

Ik heb op deze vragen geen antwoord. Ik vermoed dat in streken waar de meerderheid van de mensen nog niet geheel mata gelap zijn - de Meerderheidswereld toch nog steeds - weinigen iets wijs gemaakt hoeft te worden over de verdiensten van "het communisme" of het kapitalisme. Men vindt zelf de oplossingen op de noden van het ogenblik. Grootschalige stakingsbewegingen in Bangladesj, stappen die wijzen op de bereidheid de productie zelf in handen te nemen - als in Thailand en de Filipijnen, naast Argentinië dus -, de opstand in India, die niet geïnspireerd wordt door Liefde voor Voorzitter Mao maar door de situatie ter plaatse - of je het nu "communisme" noemt of iets anders, toch beweegt het.

De Grote Weigering in de metropolen - er is nog niets of niet veel van te merken maar zij blijft mogelijk. Zij is zelfs wenselijk, meer dan ooit. Er is organisatorisch talent voor nodig, wellicht, waarschijnlijk, maar noem de nu nog onbekenden die dit bezitten alsjeblieft maar geen "communisten". Die tragedie hebben we achter de rug, we zitten niet op een herhaling als komedie te wachten dezer dagen.

Bestuursgebouw Papua Barat bezet

Dat er tienduizenden demonstranten zijn is eenvoudigweg al te concluderen aan het fotomateriaal. De eerste massale demonstratie uit de geschiedenis van Papua Barat is geëindigd in de bezetting van het bestuursgebouw in Jayapura. De strekking van de demonstratie: het "experiment" met autonomie is op niets uitgelopen, wij willen nu een referendum over onafhankelijkheid. Het is wel een teken aan de wand dat er in Indonesië als geheel iets veranderd is dat een dergelijke mobilisatie mogelijk is - ook al wordt in plaatselijke berichtgeving de demonstratie gekleineerd, en al is het opvallend dat de vlag met de morgenster niet meegedragen wordt (de vlag is verboden).
De bezetting was vrijdag 16 juli en zou voortgezet worden.
En - veelzeggend - voorzover ik kan nagaan is dit de eerste Nederlandstalige vermelding.
Bron.

Meer nieuws van het tweede eiland ter wereld:
Het neokoloniale bewind in PNG heeft wetgeving op het gebied van landeigendom doorgedrukt ten gunste van de plunderindustrie.

Zomerbeeld 2010 -2

De zwanebloem een rodelijstsoort?
Hier (aan de overkant) drie alweer bijna uitgebloeide in ecologische context.
Ik kan niet de vindplaatsen die ik weet allemaal gaan controleren, maar op de rode lijst staan is blijkbaar iets anders dan zeldzaam zijn.


Heu, waar is de vlindergids?

Sounds of the seventies... (it's what's happening)

Het weer, het lustrum, het bnesef dat "iedereen" met vakantie is behalve jijzelf. Het 1970-gevoel.

I will survive, Arrival
Wel heel wat anders dan die discodraak. Engelse blue-eyed op zijn mooist.


Friends, Led Zeppelin
Een kleine week lang werd er een spotje uitgezonden op RNI dat in de koffiepauze van Andy Archer (datum moet te achterhalen zijn) een verrassing op ons wachtte. Ik vond het nogal een tegenvaller, zat (zit) niet op Led Zeppelin te wachten, maar primeur is primeur.


Spirit in the sky, Blue Mink.
Ik wilde de versie van Norman Greenbaum plaatsen, die zo erg Zomer 1970 is dankzij RNI, en kwam dit spurium van Madeline Bell tegen. Niet uitgegeven "in de eigen tijd", wel een heel goede versie.

Spannende zomerboekavonturen voor aan het kampvuur

Een blad, hierbij afgebeeld, vraagt te vertellen over "je eerste liefde", en beeldt daarbij Nazmiye Oral dicht tegen Harry Mulisch staande af. Jaloers, moi? Hoe durft u het te insinueren.
En ook al wordt mij niet direct iets gevraagd, al lijkt het door het omslag dat ook als affiche in de stad hangt anders, ik ga niet in op de uitnodiging.

Het komt hoe dan ook neer op een verhaal.
Welk verhaal is de eerste liefde? Ben ik mij daar niet net kort geleden aan te buitengegaan?
Maar dan, wat is liefde, wat is eerst? Het hangt van het haardvuur af waaraan de verteller zit en wat hij of zij daaraan wil vertellen. Was ik zeven, zeventien, zevenentwintig? Zoiets, dunkt mij. Maar het levert heel verschillende verhalen op over heel verschillende meisjes.

*

Waarover praat je met een tot dan onbekende op een feestje? Geen idee. Maar ik zat, naar de stijl van de tijd op de grond, naast een knappe jonge vrouw en ik was in gesprek (zit men tegenwoordig nog op de vloer op feestjes? lijkt mij sterk).

Ze was van Indiase achtergrond, maar dan toch ook weer op de vlucht uit Zuid-Afrika. Zij was gekleed in choli/sari-combinatie, zeer Indiaas dus en zeer elegant. Ik ging nog een drankje halen. Of zij ook iets wilde? Nee, ik mag nu niets eten of drinken van mijn geloof, het is ramadan.
Ramadan? Moslim? Het was nog heel donker buiten, diep in de nacht. Een ontbloot middenrif mag dus wel?
Zou ze wel mogen - eh? Vast niet.
Maar voordat ik mijn gedachten verzameld kon hebben om te vragen hoe het met de ramadanvoorschriften zat - die laatstopgekomen vraag zou ik zeker niet stellen - kwam er een joint langs. Het was eigenlijk een plechtig ogenblik want ik had nog nooit een hijs van zo'n rondgaand ding genomen. 'T is nu de moment voor deze zonde, mijn waarde, dacht ik - ik voelde afkeuring in haar blik, dit zou zij zelfs niet doen als het geen ramadan was, dat was wel duidelijk.

Zij keek mij wel recht aan, een eeuwigheid. Tot mijn verbijstering zag ik haar krijtwit worden, en heel oud. Ik schrok van deze onverwachte transformatie die ik in een ondeelbaar moment nog niet aan de joint kon toeschrijven. Het duurde ongeveer negenhonderdtweeënzestig jaar voordat ik voldoende bij mijn positieven was om mijn bezorgdheid over wat er met haar aan de hand was uit te spreken. Na het verstrijken van deze tijd bleek zij zich van mij afgewend te hebben en in geanimeerd gesprek te zijn Met Anderen. En zo verdwijnt zij uit het verhaal en vrijwel uit mijn leven.

*

Ze was mooi en ze was de nieuwe schoonmaakster. Heel onhandig had zij de stofzuiger aan een contactdoos die heel ver weg was gekoppeld. Ik wees haar op een leeg contactpunt vlak bij mijn werkplek.
Zij gaf te kennen dat zij mij niet begreep. Wat spreekt u dan?
Français, zei zij. Was zij Française? Non, je viens du Maroc.
Mijn actieve beheersing van het Frans strekt niet zo ver dat ik stofzuiger kon benoemen. Aspirateur vertelt mij het woordenboek. Misschien onthoud ik het van nu af aan.

Ik wist duidelijk te maken hoe zij het werk in de ruimte waarin ik mij bevond handiger kon organiseren en zij lachte mij vriendelijk-dankbaar toe. Haar blikken maakten mij ook wat verlegen, wellicht zelfs blozend.

Ik ben geneigd wat peinzend aan haar terug te denken, niet in het kader van de rubriek pret met moslim(a')s, maar meer - kennisnemend van Ton Lemaires filosofie van liefde en liefkozing - met de vraag wanneer bepaalde uitingen blijken van liefde genoemd kunnen worden. En dan wel authentieke uitingen.

De uitingen van de mooie schoonmaakster - ik was natuurlijk weer te verlegen en onhandig geweest om mij voor te stellen, na de scène met de aspirateur - waren authentiek. Zij lachte mij altijd lief toe. Een keer zat ik aan de telefoon terwijl zij met een doekje de bureaus langsging. Ik gebaarde dat ik wel plaats zou maken. Ce n'est pas nécessaire. Zij boog zich over mij heen, ging voor mij langs met haar doekje terwijl zij onderwijl nadrukkelijk haar bovenlichaam tegen mijn rug drukte. Nog voel ik een zekere verslagenheid bij de gedachte aan een toenadering die niet verder zou komen. Maar wellicht was het ook zo haar bedoeling (mijn bedoeling blijft vaag, zoals het een getrouwd man nou eenmaal niet betaamt - ik was in gesprek met mijn lief aan de telefoon).

Een volgende keer, zelfde tijd, ander telefoongesprek, wel weer met zelfde vrouw. De mooie schoonmaakster keek van een afstand naar mij, wilde duidelijk mijn blik vangen. Dat lukte wel. Zij wierp mij een luchtkusje toe. Het was het laatste dat ik van haar gezien heb. Ik had niet begrepen dat haar gebaar een afscheidskus was. Haar drie maanden met werkvergunning zaten er op.

De volgende dag werd zij vervangen door een streng-gehoofddoekt jonger meisje dat in het begin gechaperonneerd werd door haar moeder. Zij stelde zich overigens wel uitdrukkelijk voor met slap handje.

De liefde en het stopcontact, ik kan er geen dikke roman van maken.

Breakdown

Heb ik mij ooit bezondigd aan het verhaal van mijn eerste liefdesverklaring? (Plotseling schieten mij de gepaste zoektermen te binnen, en het antwoord is vermoedelijk: ja).
Maar goed, in verband hiermee trof ik zoekend in mijn eigen archief een opmerking over Clock DVA aan. Onvindbaar. Toen.
Nu op YT.

Breakdown, album version

Tederheid

Een boek van de enige Nederlandse filosoof van naam die zich als anarchist beschouwt, uit 1968 - de schrijver was zeven- of zesentwintig toen hij het schreef. Niet veel later zou hij het lawaai over zich heen gekregen hebben van beschuldigingen van seksisme en discriminatie - van de gelijkgeslachtelijk georiënteerden met name.

Ik heb mijn best gedaan het te lezen vanuit het standpunt van 1968, toen ik zelf een stuk jonger en waarschijnlijk (veel) onervarener was dan de schrijver, en met verdraagzaamheid die bij de oncentemporaine blik hoort. Die leeftijd en ervaring zijn voor het thema wel degelijk belangrijk. Een man van bijna zeventig zal anders over de tederheid denken en schrijven - ceteris paribus - dan een twintiger.

Mij indenkende in 1968 vind ik het toch moeilijk te aanvaarden dat de schrijver zo'n groot verschil tussen man en vrouw poneert. Is dat zo - denkt een vrouw aan en een man na over erotiek? Ik zou het toen niet geaccepteerd hebben en ik zie het ook nu niet.

Een dier kan ons aankijken en raakt daardoor "iets" in ons, mensen. Is dit altijd zo? Het is toch niet toevallig dat de knuffelhuisdieren bij uitstek (thans, in de rijke wereld), hond en kat, hun ogen in het zelfde vlak hebben als de mens, en dus inderdaad met twee ogen kunnen aankijken en ontroeren zij "ons" daardoor niet meer dan bijvoorbeeld een koe, die met het ene oog een andere kant opkijkt dan met het andere?
Onthul ik een groot geheim als ik schrijf dat ik het wonder van de erotische aanraking de eerste zoveel jaren heb verkend bij het aaibare huisdier bij uitstek, de kat? De onbekende ander, maar niet de geheel-andere, die direct reageert met spinnen en kopjes geven, zich behaaglijk tegen je aanvlijend en in slaap vallend - en dan, onvoorspelbaar, boos en afwijzend, desnoods de klauw uitstekend en een krab gevend, maar nooit lang onverzoenbaar blijvend. Als je een kat aait, over de rug meestal, waar de toenadering het meest gewaardeerd wordt, aai je dan een katterug, aai je een lichaam, een persoon (hebben "wij" besloten dat een kat geen persoon mag zijn?) - zeg het maar.

Het verschil met de menselijke ander is mijns inziens gradueel. Zij (inderdaad, ik kan net als Lemaire in de eerste plaats toch alleen vanuit eigen standpunt redeneren) zal niet spinnen of kopjes geven, maar op andere wijze laten blijken hoe zij de liefkozende aanraking beleeft. En de krab zal met woorden gegeven worden, lang voor- of nadat het een of ander gepasseerd is - "Voel jij je nog verliefd?" of iets van dien aard. Aan het zoete wederzijdse misverstand wordt een einde gemaakt, wellicht definitief, niet met geweld maar effectief. Lemaire geeft een mooie slotzin

Laten we zacht tegen elkaar zijn, want het leven is een onduldbare pijn.

Een zin die de vraag oproept of hij toen hij deze opschreef de pijn van de breuk had meegemaakt.

"Erotiseert" het "westen"? Ik weet het niet, ik kan ook niet zeggen dat het "seksualiseert". Allemachtig, kon je in 1968 al spreken over de uitverkoop van het vrouwenlichaam in de reclame? In 2010 lijken de grote reclameplakkaten al maandenlang alleen om bikini's te draaien en dus de draagsters aan te bieden aan - tja, aan wie? Aan de potentiële koopsters van de minimalistische stukjes textiel? Aan de mannelijke toeschouwer? Wat wordt er beoogd? "We" zijn er niet op vooruitgegaan sinds 1968 - ideologisch gesproken is "de medemens" tot een zak exploiteerbare in geld uit te drukken bezigheden ("talent" genoemd in de reclame) verklaard, waarbij de (jonge) vrouw (stilzwijgend maar nadrukkelijk) tevens op geld waardeerbare lichamelijkheid bijdraagt. Prostitutie, uitverkoop, inderdaad.

Lemaire verklaart "god" tot afgeschaft in 1968. Beste, God is niet af te schaffen. Zelfs de godsdienst, met al zijn kwalijke maar soms ook goede kanten, is niet zomaar af te schaffen. Maar zonder transcendentie is een maatschappelijk stelsel dat alles en iedereen (!) tot ding dat een prijs heeft reduceert onverdraaglijk. Of we de afwijzing van dit bestaande nu apollinisch of dionysisch noemen is mij om het even.
God is niet dood, de Mens bijna wel.
(De Lemaire van 2010 weet dat het tweede waar is, en bij dit besef is het niet nodig het eerste te erkennen).

Algemene staking in Panamá

Een algemene staking in Panamá, met als zwaartepunten bananenplantages, het kanaal en de universiteit, lijkt tot resultaat geleid te hebben: vakbondsvijandige wetgeving zal worden ingetrokken.
Politiegeweld heeft twee mensenlevens gekost.
Maar de overwinning is een goed bericht uit Latijns-Amerika, dat dezer dagen niet vaak goed nieuws te melden heeft.

Sounds fine...

Noem het escapisme, maar het benauwde weer en de ophef over voetbal vragen er om.
Vanuit de krochten van het net vernam ik over "door Madeline Bell ingezongen jingles" van Radio Caroline. Verder speuren levert op dat de baas, Ronan O'Rahilly, een café in Dublin met een hammondorgel had geregeld waar het nieuwe pakket voor Caroline op 259 in een middagsessie is opgenomen.
Met op het orgel Jimmy Smith en niet alleen Madeline Bell maar ook Doris Troy in het koortje (zeker de rauwe, "Amerikaanse").
Het is ons nooit verteld, indertijd. Maar dan, zowel Bell als Troy zijn hoofdzakelijk bekend als achtergrondzangeressen en weinigen (de eerste vooral op het continent) waarderen de dames als zelfstandige zangeressen. Ja, de Northern Scene natuurlijk.

In de tovertuin van "Norman Barrington Smythe" valt veel meer te halen, tot en met de onvindbare Roaring Sixties (de Ivy League). U heeft het niet van mij, hoor....

De tienduizend mensen in opstand

Zomaar een bericht uit China: twee vrouwen in coma geslagen door de politie. Zij kwamen een petitie overhandigen tegen deportatie. De deportatie ("verhuizing") zou plaatsvinden vanwege wolfraamwinning die de gehele omgeving in Jiangxi vervuilt. De verhuispremie is in de zakken van partijbonzen beland.
Nogal wat mensen waren getuigen van het aftuigen van de vrouwen en kwamen in opstand.

Das geht so alles sein' sozialistischen Gang.

De inkleuring van 1974

In 1974 had ik zelf geen televisie. Ik vraag mij af of in de mensa's wel de gelegenheid werd geboden naar de Wereldkampioenschappen Voetbal te kijken. Zo ja, dan ben ik er zeker nooit voor gaan zitten. Waarschijnlijk was het niet: je keek er naar Van Kooten & De Bie of Sjef van Oekel, niet naar voetbal.

Dat er een Nationaal Trauma is opgelopen wil ik best geloven, maar het is buiten mij om gegaan. Het kleurde het jaar achteraf verder negatief bij, het was een regenachtige zomer, Radio Noordzee en Atlantis (illustratie) gingen uit de lucht (Veronica interesseerde mij niet). Er knapte iets definitief tussen mij en de Vrije Socialisten en het gaf een gat in mijn leven. Gunst ja, mijn studie, daar zei je zoiets. Er is weinig zo deprimerend als net doen alsof praten en lezen over de (geschiedenis van de) arbeidersbeweging en de praxis van er bijna vierentwintig uur per dag in actief te zijn, gelijkwaardig waren. Fietsen in de eeuwige herfst van 1974, die tot omstreeks maart 1975 zou voortduren.

Dat het vooral persoonlijke somberheid was en dat er genoeg lichtpunten waren - die eigenlijk veel belangrijker waren dan de donkere vlakken - overzie ik nu. Omdat ik mijn persoonlijke geschiedenis kan overzien, en die houdt niet op in 1974.
Maar zoals al gezegd, die WK spelen geen directe rol in mijn beeld van 1974.

Van 1978 is het nog duidelijker, lijkt mij. Freek de Jonge en Bram Vermeulen kwamen op Het Anti-City-Circus voor de zekerheid nog uitleggen hoe erg het was om in de finale in een politiestaat te zitten. Behalve Bernhard wist niemand van Zorreguieta in Nederland in die tijd. Het Argentijnse regime had andere namen. En eigenlijk was het ook wel een beetje risqué van linkse intellectuelen als Neerlands Hoop om zich met voetbal bezig te houden. Dat was toch in hoge mate voor het televisiekijkend volk?!

De culturele omslag moet plaatsgevonden hebben tussen 1978 en 1988, toen de laatste onwillige grommers - zoals ikzelf - overgehaald werden.

Maar dit, 2010, was nu net het jaar waarin ik, vernomen hebbend van de protesten van de land- en daklozen in Zuid-Afrika (evenals eerder dit jaar in "Brits Columbia" bij de Winterspelen) - nauwelijks notitie had genomen van de voetbalkampioenschappen. Het hielp bij voorbaat dat ik geen enkele positieve verwachting had van het Nederlands elftal. Hm, Brazilië? Enzovoort.

Op de site van een krant stond zo'n enquête waarin je kon aanvinken of het goed was voor "de gebutste natie" om zich omhoog te laten schroeven door de WK-beker.
Wat is er in 's hemelsnaam zo "gebutst" aan Nederland? De verkiezingswinst van Wilders?

Ik weet niet eens of ik vandaag de finale op een kijkbak of desnoods de radio zal kunnen volgen.

Het 1974-gevoel

Amateur hour, Sparks


Sundown, Gordon Lightfoot
O nee - het is autobiografisch en een trap na naar zijn ex.
Daar ga je alsnog, Gordon...


Rock the boat, Hues Corporation.
De enige van dit drietal die ik gerust een tweede en misschien nog een derde achtereenvolgende keer zou opzetten, nu.

"Wij allemaal"

"Iedereen moet bijdragen aan de oplossing van het begrotingstekort," zegt een minister van het monsterkabinet in het Verenigd Koninkrijk, het soort coalitie dat ook in Nederland zal worden doorgedrukt.
Hij zei het tegen een vrouw die spoedig uit haar huis gesmeten zal worden. Dat is dan haar bijdrage in de strijd tegen het begrotingstekort: onder de brug slapen.
"Ik deel uw pijn, maar u gaat er hoe dan ook uit."

In Griekenland waren al verscheidene arbeiders op vakantie ("waarschijnlijk voor het laatst") dus de algemene staking was minder spectaculair dan vorige week.
Wel effectief: luchtverkeersleiders in vakantietijd...

Rein leven en volksdansen

Als een nazaat van Felix Ortt in een interview met NRC-Handelsblad zich laat ontvallen dat het gedachtengoed van haar grootvader haar nogal fascistisch voorkomt is dit een goed voorbeeld van georganiseerd wanbegrip. Het wordt uiteraard niet rechtgezet in de krant, stel je voor.

Het socialisme zoals voorgestaan door de Nederlandse christen-anarchisten is in hoge mate cultuursocialisme - als de cultuur in socialistische zin verandert komt de rest vanzelf goed. Geen klassestrijd, maar zelf coöperatieven of zelfbeherende bedrijven stichten. En de volksdans, die merkwaardige uitgevonden traditie, is door de naar de SDAP overgelopen christen-anarchist Anne de Koe grootschalig geïntroduceerd bij de Arbeiders Jeugd Centrale en andere jeugdbewegingen.
Zeker, ik heb er ook moeilijke gevoelens bij, bij deze beelden uit het omineuze jaar 1933, vooral als je weet dat jazz en swing voor de oorlog drastisch als amerikanisme werden afgewezen - wat tot op zekere hoogte waar is.
(Van der Louw, naoorlogs AJC-er, meldt dat er op dat punt geen houden meer aan was na de bezetting. En Ortt had ook wel waardering voor swing in zijn laatste jaren).

Bij de Duitse nationaal-socialisten werd er ook aan volksdansen gedaan. Van Doorn stelt dat veel socialisme van de nationaal-socialisten in feite cultuursocialisme is, en dat hier de grote overeenkomst tot uiting komt. Naast de sociale voorzieningen, die doorgevoerd werden.
Het kan niet waar zijn, want het mag niet waar zijn.
Overigens, naarmate de gestuurde openbare mening antisocialistischer wordt kan het socialisme van de nazi's steeds waarder worden. En kunnen de dingen die de onnozele nazaat van Ortt niet wist te benoemen (want zo leer je het op school) herkend worden als een gemeenschappelijk trekje (als het klopt, want de aantijging wordt op geen enkele manier toegelicht of onderbouwd).

Bruine diefstal, zo worden de overeenkomsten tussen het nazisme en de linkse beweging aangeduid. Zelfs de aanduiding nationaal-socialisme is taboe, want ideologisch en mogelijk een wapen in antisocialistische strijd.

Van Doorns zwanezang, Duits socialisme, probeert het taboe te doorbreken. Hij jende graag, dat gaf hij zelf toe.
Wonderlijk genoeg komen in de allerlaatste column van Jan Blokker - op zijn sterfbed geschreven? - Goebbels en Ulbricht samen op de barricade bij een staking in Berlijn. De overeenkomst die men niet wil horen.

De overeenkomst tussen Blokker en Van Doorn, afgezien van hun sterven in het columnistenharnas, is het jennen van links en rechts. Daarnaast had Blokker consequent iets tegen sociologie en sociologen, dus een bondgenootschap zat er niet in.

Misschien komen ze alsnog tot gesprek in het columnistenhiernamaals.

Het einde van Costa Rica

Costa Rica gold als het land zonder leger. 1 december is een nationale feestdag, omdat op die dag in 1948 het leger officieel is afgeschaft. Deze afschaffing was bijvoorbeeld een manier om staatsgrepen te voorkomen.

Maar het opnieuw innemen van de "achtertuin" van de VS gaat door. Na de staatsgreep in Honduras is er nu het onconstitutionele besluit van het Costaricaans parlement het leger van de VS carte blanche te geven om alles te doen wat het wil op het grondgebied van Costa Rica.

Zesenveertig oorlogsschepen en zevenduizend soldaten kunnen hun gang gaan in Costa Rica. Het gaat natuurlijk om de oorlog tegen de drugs, dat begrijpt u.

Op de afbeelding een van de welkome oorlogsschepen, heel toepasselijk Freedom genaamd.

Jan Blokker

Zijn laatste column, gisteravond laat gelezen, vond ik niet zo scherp, maar als productief columnist heb je er recht op dat het niet altijd van gelijkmatig niveau is.
Het bleek de laatste. De opmerking over de samenwerking van Goebbels en Ulbricht leek een verwijzing naar Van Doorn die er ook tamelijk plotseling niet meer was.

Jan Blokker is vandaag overleden. Ik zou wel enigszins prijs hebben gesteld op een nadere uitleg in verband met iemand die - na opname in het ziekenhuis in het begin van het jaar - weer vast present was, alsof er niets aan de hand was.
Nieuwsgierigheid, inderdaad.
Longkanker, begrijp ik tussen de regels door.

De laatste stilist van het Nederlandse journalistendom is niet meer.
Nederlandse journalisten houden niet van journalistiek.
Meer dan ooit van toepassing vanaf vandaag.

Een stok! een stok!

Hee hee kijk uit!
Achter mij hoor ik rammelen, maar waar moet ik voor uitkijken? Ik steek ordentelijk - denk ik - een zebra over. Als het even kan maak ik gebruik van voetgangersoversteekplaatsen met verkeerslicht. Niet dat het zekerheid biedt, want fietsers hebben in Nederland vrijwel allemaal maling aan alle anderen (er zijn enkele uitzonderingen, dat merk je dan), maar het is veiliger.

De man die zijn vrouw in een rolstoel voortduwt ramt mij van achteren. "Waarom moet u schuin oversteken? De mensen doen ook maar raak." Ik schuin oversteken? Ik geef toe dat mijn zonnebril met prismaplakker nu niet overtuigend overkomt, want het is daverend zonnig, maar ik sta eens op mijn strepen: "Zou u kunnen bedenken dat ik visueel gehandicapt ben, en dat een excuus op zijn plaats is?"
Hij stopt, draait zich om en geeft mij een hand. "Mijn excuses. Maar waarom heeft u dan geen stok?" Ik heb allang weer spijt over mijn uitval, het gesprek gaat letterlijk en figuurlijk over het hoofd van de vrouw heen. "Zo erg is het ook weer niet."

Nee, maar diepte schatten is nog steeds een probleem. Minder, maar het is het nog wel. Op onvoorspelbare ogenblikken verschijnen beelden dubbel, ook het uur van de dag waarop dit gebeurt is niet goed te voorspellen. Ik sta op de rol voor weer eens een operatie, wanneer deze plaatsvindt weet ik niet. Wellicht was het onverstandig om tegenover de anesthesist (die er dan ongetwijfeld ook niet meer is, ach, academische ziekenhuizen) scepsis uit te spreken over het te verwachten resultaat. "Misschien moet u toch nog eens met de oogarts praten?" Waarover? Ik ben de tel van de operaties eigenlijk al kwijt.

Eerst zag ik hier een jonge vrouw met weggeblokt hoofd en een zogeheten naveltruitje, en een stuk ektoplasma ter hoogte van de smeris. Als je op de onderste foto eenmaal ziet wat er te zien is begrijp je niet hoe je dit niet eerder hebt kunnen doen. In het algemeen kan ik diepte in representaties zeer goed onderscheiden. Misschien lag het niet aan mijn ogen, maar goed, in de vorige post heb ik mij daar op beroepen.

Afgelopen herfst ben ik van lijkend op Marty Feldman veranderd in lijkend op Ben Turpin. Wat in de VS aan anderen de vriendelijke maar toch ook niet vrolijke toevoeging ontlokte "You look confused".
Op naar de volgende ronde.

Griekenland, 29 juni 2010

Het was even zoeken naar beeld van de staking in Griekenland van 29 juni, maar hier is er dan een, compleet met rood/zwart spandoek.
Ik zal pas wat geruster zijn over de perspectieven van de strijd in Griekenland als men het achterwege kan laten de gezichten van demonstranten of doelwitten van politiegeweld weg te poetsen.

Dit was mijn ook mijn indruk bij de volgende foto, die eerlijk gezegd in de eerste plaats die ergernis opriep. "Wel je middenrif laten zien en niet je gezicht?" En ik vervolgde mijn weg.
BIj de tweede ontmoeting zag ik pas dat het er om gaat dat de smeris bezig is de demonstrante uit te kleden.
U heeft dat - zonder oogproblemen - meteen door.


We wisten het al, een beetje vent wordt geen agent.
Donderdag 8 juli is de volgende algemene stakng in Griekenland voorzien.