Mijn eerste spandoek

Howard Zinn verhaalt in A people's history of American empire van zijn eerste demonstratie. Hij gaat er eigenlijk tamelijk "zomaar" heen, omdat iemand anders hem vraagt mee te gaan. Dan wordt hem gevraagd een spandoek tegen de nazi's over te nemen van twee vrouwen voor wie het torsen van het doek blijkbaar bezwaarlijk is.
En hij wordt bewusteloos geknuppeld.
De scène doet hem denken aan dit fragment uit Modern times.

De eerste demonstratie waaraan ik daadwerkelijk meedeed had een zeker schoolreisjesgehalte. Ter gelegenheid van de staking aan de universiteiten zou er gedemonstreerd worden in Den Haag. Ik zat in een van de SVB-bussen. Ter plaatse bedacht ik dat het wel leuk was de naam van de minister van onderwijs te veranderen in Veringajes. Het werd overgenomen. Ik weet niet of ik de eerste of enige ben geweest die op het idee kwam. De kreet haalde wel "de media", want dit kon toch eigenlijk nauwelijks. Gelooft u de kletspraatjes over "de jaren zestig" maar niet, "we" waren nog "netjes" in die tijd.

Ergens in Den Haag, op weg naar het Binnenhof, vond ik een spandoek dat door een vorige ronde demonstranten zomaar achteloos was weggegooid. Het ging over vormingswerk voor werkende jongeren. Ik pakte het op, iemand bood aan de andere stok ter hand te nemen en zo ging het spandoek de herhaling in.
Bij de obligate toespraak op het Binnenhof werd niet vergeten de solidariteit van en met het vormingswerk van de werkende jongeren te vermelden. Applaus en wuiven naar het opgeraapte spandoek en zijn dragers.
Ik had eerlijk gezegd nauwelijks een flauw benul wat vormingswerk "voor werkende jongeren" kon inhouden.
Inmiddels bestaat het ook niet meer.

Er werd niet op ons ingetimmerd in Den Haag. Mijn eigenlijk-eerste demonstratie was wel met er op rammen gepaard gegaan

En nu ik dit heb opgeschreven denk ik ook plotseling aan de terugreis, waarbij ik naast een meisje zat dat mij grondig onderhield over het on-utopische van het idee van zelfbeherend socialisme. Ik heb haar naam niet geweten - blijkbaar waren we geen van beiden sociaal handig genoeg om ons aan elkaar voor te stellen, laat staan af te spreken elkaar nog eens te ontmoeten - oef! - en uit het aanslibsel der jaren komt alsnog de vraag boven hoe belangrijk deze ontmoeting en haar duidelijk beter geschoolde betoog geweest zijn voor mij.
Nou dank, onbekende (je kwam uit Haarlem en droeg een baret).
Een vergeten engel.