Staken om in leven te blijven?

Het overheidspersoneel in Roemenië is vandaag, 31 mei, in staking gegaan tegen grootschalige bezuinigingsplannen die neerkomen op een algemene ronde van loonsverlaging van vijfentwintig procent.

Binnen de huidige constructie van het ene Europa zal het resultaat neerkomen op emigratie naar EU-lidstaten waar de lonen hoger zijn maar waar niet per se meer betaald werk is.
Een algemene staking is voorzien voor de komende maand.

De stakingsbewegingen in geheel Europa worden ondergesneeuwd door het lopende spektakelnieuws. Hier de tekst van een als anarchistisch aangemerkt pamflet dat is uitgedeeld bij de grote demonstratie in Lissabon van 29 mei jongstleden:

Wij geven niets om de politieke problemen van hen die werkloosheid als een gevaar voor de democratie en de orde zien. Wij hebben geen heimwee naar teloorgegane beroepen. Wij willen geen beter loon of handhaving van subsidies. Wij zijn ook niet voor de afschaffing van werk, het verkennen van andere levenswijzen of het terugbrengen van de standaard voor een goed leven.

Wij willen de vernietiging van dit systeem dat ons doet bedelen voor een minimum om niet te creperen.

Wij willen de vernieting van werk en van deze maatschappij, van wat wij overdag doen en de verkenging hiervan tot in de nacht, een kringloop waaraan geen einde lijkt te komen. Gevangenen in deze gevangenis zonder tralies of muren, maar die hetzelfde doel heeft: de gehoorzaamheid aan wat zij zeggen dat wij moeten doen, de bevelen van de bazen en de politie die hen beschermt en die beschermt wat wij willen vernietigen.

Wij willen de vernietiging van deze beheersing die ons maar laat doorgaan als gevangenen van een baan die alles van ons afneemt: onze tijd, onze creativiteit, onze energie.

De vernietiging van het werk is bovenal de vernietiging van het overleven, zij eist een stap in het onbekende en bovenal uitzonderlijke creativiteit.

Vernietiging van het werk betekent aanvallen, het aanvallen van waar werk op gegrond is en wat het werk voortbrengt. De aanval raakt de winst niet indirect, zoals een staking, maar raakt de structuur direct, hetzij de productiemiddelen of het product. En het te vernietigen object, hoewel het eigendom is, is ook werk, want het is voortgekomen uit werk.

Voor de bevrijding van ons leven - laten wij het werk en deze gehele maatschappij vernietigen.

Maar ik hoop toch echt niet dat de bevlogen auteurs van dit pamflet hiermee het inmeppen van ruiten zoniet erger bij banken tot hoogtepunt van antikapitalistische strijd willen verklaren. Natuurlijk is het bij uitstek de taak van anarchisten om doelen voorbij de onmiddellijkheid van vakbondsactie te schetsen. Maar een nadere concretisering van wat hier bedoeld wordt is gewenst.

Kortom, mijn weergave in vertaling betekent instemming op een zeker abstractieniveau.
Geen instemming met wat tenslotte door de meeste mensen terecht als vandalisme gezien zal worden en wat de anarchisten in Griekenland danig heeft opgebroken de afgelopen maand (en daarmee de klassenstrijd van onderop in het algemeen).
Concreetheid, kameraden, bij uitstek wel gewenst dezer dagen.

Klasseoorlog

CGTP (voorheen Intersindical), de grote vakcentrale van Portugal, heeft gisteren 29 mei een grote demonstratie georganiseerd tegen de komende bezuinigingsronde "vanwege de crisis".
Net als in het geval van Griekenland, en Spanje en Portugal, zit er een element van wraakzucht naast racisme in de behoefte vanuit Noord-Europa deze zogenaamd marginale eurolanden tot "hervormingen" te dwingen. Het is pure klasseoorlog, het in het gareel proberen te krijgen - weer eens - van landen die de afgelopen honderd jaar op een golfslag van revolutie en repressie van zich hebben doen horen.
Driehonderdduizend demonstranten, zeggen de organisatoren, het is moelijk te schatten op deze schaal. Het kan best kloppen. Met goed-bolsjewistische discipline werden de anarchisten geweerd. In Griekenland is de stemming anders.

Dat er geen grote liefde tussen bolsjewieken en anarchisten is in Portugal verrast niet en stoort mij eerlijk gezegd ook niet. Een dergelijke mobilisatie, wie haar ook organiseert, zegt genoeg. En als het meer dan "stoom afblazen" dient te zijn - er is een algemene staking in het vooruitzicht gesteld - dan moet "de straat" het bondgenootschap smeden dat in de partijkantoren altijd afgewezen zal worden.

Naast grootschalig "bezuinigen" ook hier volop privatiseringen in het vooruitzicht - de posterijen onder andere.

Klasseoorlog, tot de dood er op volgt wat de kapitalisten betreft.
Bis.

Leve Lucie

Chopin Etude op.10 no.12 c mineur Révolution, Sviatoslav Richter
Het loopje na de introductie vormde het kenwijsje van Radio Szczecin omstreeks de 1367 kHz, 220 meter, kortom bekend van door-Radio-Noordzee heen.


Die Gedanken sind frei, Nena


La Carmagnole, het lied waarnaar Emma Goldman verwijst als zij zegt dat er op een revolutie gedanst moet kunnen worden (anarchistische versie: La Ravachole, vive le son de l'explosion - nee, geweldloos is het niet bepaald).

Gepast geweld

Hij nam mij in de houdgreep terwijl de ander mijn tas opende waarvan de inhoud onmiddellijk werd gegrepen door de wind die altijd waait in de Plantage Middenlaan en grotendeels verdween. De andere griste nog wat bij elkaar. "Kunt u zich identificeren?" vroeg ik. "Mijn uniform is mijn legitimatie." "Dat zegt mij niets. Het is carnaval, het kan wel een carnavalspak zijn. Hoe weet ik of u van de politie bent? U spreekt niet eens Amsterdams."
Ram, haalde hij uit tegen mijn slaap. Ik wist waar zijn gevoeligste plek zat en de mijne kon hij ambtshalve raken. Het autootje dat inmiddels was opgeroepen kwam voorrijden. Bij het mij naar binnenduwen ramde hij nog eens twee keer tegen mijn slaap.

De hierop betrekking hebbende klacht zou onderzocht worden door de rijksrecherche. Er kwam uit dat ik begonnen was en dat er derhalve gepast geweld was gebruikt om mij te kunnen arresteren. Mijn verzoek mij derhalve te vervolgen als aanvaller tegen de politie werd niet gehonoreerd.

De geüniformeerde held moest zich niettemin identificeren. "Een vormfout," was de mededeling. De weggewaaide inhoud van mijn tas moest namelijk als in beslag genomen "grote hoeveelheid papier" gemeld worden aan mij, en de dappere man die dit gedaan had maakte zich zo alsnog bekend. Oldenbeuvink, bureau IJtunnel. Klonk inderdaad nogal naar voorbij-de-IJssel.

*

Een beetje vent wordt geen agent, een fatsoenlijk mens wordt geen gevangenbewaarder. Of het moest bij vergissing zijn. Er zitten achter de tralies meer fatsoenlijke mensen dan er voor aan het werk zijn. De staat is nu eenmaal gebaseerd op leugen en bedrog (om een christen-anarchistische ondertitel te citeren die ik tot nu toe niet gebruikt heb).
Dit mag best wel eens bekend gemaakt worden en vuur moet soms met vuur bestreden worden in dit geval. Hier vindt u een pdf met zoals gemeld "buitgemaakte papieren" van de justitiële dienst die gevangenen geacht wordt te vervoeren, onder andere. LBB: Landelijk Team Bijzondere Bijstand.

Verslaglegging intern:

...daarop heeft de LBB hem een paar tikken, conform de aangeleerde procedure, toegepast met de lange wapenstok, om te trachten zijn wapen uit de handen te slaan. (…) Een LBB medewerker, (567), heeft hem met de vuist meerdere malen, op zijn kaaklijn, onder zijn oor, geslagen. (…) Daarna is betrokkene op zijn rug geboeid en gefouilleerd.

Verslaglegging extern, eindversie:

...daarop heeft de LBB hem, met gepast geweld, waarbij redelijkheid en gematigdheid in acht is genomen, conform de aangeleerde procedure, toegepast met de lange wapenstok, om te trachten zijn voorwerp uit de handen te laten vallen. (…) Het toegepaste geweld met de lange wapenstok is gestaakt, en de LBB´ers hebben hem door middel van armklemmen en grepen, onder controle gekregen. (…) Daarna is betrokkene geboeid en gefouilleerd.

Aldus naar waarheid opgemaakt...

De Dienst Justitiële Inrichtingen voert als motto: waar vrijheid ophoudt en weer kan beginnen. Voor een paar centen heb je toch een mooie leuze.

De vreemdeling in uw midden...

Uit een rapport van Justitia et Pax, geschreven aan de hand van ervaringen van justitiepastores:

Er zijn enkele verschillen met penitentiaire inrichtingen die het verblijf in vreemdelingenbewaring zwaarder maken dan het verblijf in een penitentiaire inrichting. Zo hebben gedetineerde vreemdelingen, in tegenstelling tot strafrechtelijk veroordeelden, geen recht op:

verlof om aanwezig te zijn bij belangrijke gebeurtenissen in iemands leven: de geboorte van een eigen kind, of het sterfbed dan wel de begrafenis van een dierbare.

een vastgestelde eindtermijn van detentie: deze blijft gedurende het gehele verblijf in detentie onduidelijk.

bezoek zonder toezicht van de eigen partner

betaald werk

reïntegratieprogramma’s die hen voorbereiden op terugkeer in de samenleving (van herkomst)

onderwijs of cursussen in een taal of een vaardigheid die bij zouden kunnen dragen aan een succesvolle terugkeer
Ook is het geen uitzondering dat gedetineerde migranten met meer personen een cel delen. Vier gedetineerden per cel is geen uitzondering.

Verder lezen.

De dagelijkse katastrofe

Het ochtendnieuws verwelkomt ons met het nieuws van inmiddels tientallen doden in Kingston Jamaica, waar het leger op zoek is naar een drugsdealer van wie de VS uitlevering eist. Natuurlijk moet het plaatselijke regime hieraan voldoen.

Om verder te illustreren hoezeer de VS een macht ten goede is wordt gemeld dat mw. Clinton is aangekomen in Zuid-Korea om dit land aan te moedigen tot de komende oorlog met het noorden. Een Duitse torpedo heeft een Zuidkoreaans oorlogsschip tot zinken gebracht en het is dus heel logisch te denken aan Noord-Korea als schuldige.

Dan weet de verslaggever van dienst twee verplegers aan het woord te laten in Dublin die forse loonsverlaging en werktijdverlenging (een extra loonsverlaging dus) hebben mogen incasseren en dit accepteren "voor Ierland". Het moet voor het land, zeggen zij. Toch een kunst om juist dit soort mensen voor de microfoon te krijgen. U bent een goed voorbeeld voor die lastige Grieken. Een op de tien inwoners van Ierland is werkloos (als percentage van de potentieel werkende bevolking moet het werkloosheidscijfer nog veel forser klinken, het zal de twintig benaderen).

Het blijkt toch dat de grote vakcentrale ICTU er een beetje anders over denkt. Sinds wanneer ook zou Ierland zo tam zijn? Op de opwindende tonen van Get up stand up vertoont de vakcentrale op een aparte site de demontratie van november jongstleden tegen de bezuinigingen terwille van de banken.
Site van de Workers Solidarity Movement (platformistische anarchisten).

De wanhopige staat van de Nederlandse academie

Toen ik vernam dat Achterhuis een ongetwijfeld flodderig werkje over het zogenaamde neoliberalisme of het kapitalisme in het algemeen als utopie had geschreven, dacht ik nog dat ik hem op het idee gebracht kon hebben.
De werkelijkheid in academische kringen is altijd banaler. Slavoj Žižek pakt nogal uit in zijn laatste artikelen en zijn laatste boek over het utopische van het huidige kapitalisme. Hier bijvoorbeeld. Dichterbij voor diepdenkers die zelf niets te denken hebben.
Proost maar weer.
Op Žižeks nieuwste kom ik spoedig terug.

Bericht van de buitenparlementaire opoesitie

Zo ging dat. Van die nuffig-geschoold symposia genoemde klassebijeenkomsten waarbij wijn gedronken werd, buiten de schoolorganisatie om. In het algemeen vond ik de avondjes aan het rand van eng maar ik vermeed ze niet. Eng, want er werden stellen gesmeed, klasgenoten van wie je dat toch niet eerder verwacht had bleken elkaar plotseling intens graag te mogen en uitgebreid te kussen en weet ik veel wat verder meer. Een probaat middel om je buitengesloten te voelen, nee te weten. Was het conspicuous consumption, extra leuk om dit in groter verband te doen? Wie weet. De betrokken stellen waren geloof ik geen van alle blijverdjes. Misschien was er allang helemaal niks meer aan als het publiek dat het nakijken had vertrokken was. Iets wat ik mij overigens nooit heb afgevraagd. Een vrolijk avondje groepsseks zal het toch nooit geworden zijn.
Een van de dofste van die avonden viel in the cruelest month destijds, staat mij nog goed bij.

Het gevoel kwam teruggolven een paar jaar later, en tegelijkertijd wist ik mij niet meer de tamelijk willoze toeschouwer van andermensen opzichtige verkleefdheid. Ik was in gesprek met een zeldzaam mooi meisje op het bordes van het bezette instituut. Ik geloof wel dat ik mij met de bewerkelijke maar in principe vrijblijvende bezigheid van het flirten bezighield. Maar je weet nooit waar het op uitloopt. Je weet zelfs niet of je er mee bezig bent. Plotseling dook er een Bons op, al door en door leninist (smeet met citaten van zoals hij zei "kameraad Lenin" namelijk) en vermoedelijk al lid van de enige echte partij voor alle werkers. Hij greep haar hoofd om dit ter hand te nemen voor een landurige tongzoen. Ik weet niet waar deze bezitsvertoning vandaankwam of waar zij naartoe moest. Ik geloof dat ik maar een broodje pindakaas ben gaan maken voor mijzelf. Er was, moet u weten, een enorme pot pindakaas, eigenlijk meer een ton, het broodbeleg bij uitstek. Iemand zal een Makropas gehad hebben (namens de studievereniging wellicht).

Toen ik terugkwam was de bons verdwenen en het mooie meisje meende dat wij ons gesprek zouden voortzetten. Maar ik reageerde kortaf en gebeten, ik merkte dat zij teleurgesteld was. Spijtig genoeg was ik met dat gevoel net wat eerder, en natuurlijk gekwetst door de aanblik dat zij zo met zich liet omgaan. Geen pardon.

De bons werd een linientreu CPN-er, toen de tijd daar was dat homoseksualiteit voor het genootschap geen bourgeoisafwijking meer was maar een aan te moedigen breekijzer voor de bestaande verhoudingen ofzoiets was hij een Prominente Flikker die namens De Flikkers op de hetero's schamperde in de partijkrant waarbij ik in de nadagen nog gewerkt heb.
Het meisje woonde in latere dagen samen, niet met de bons, op de studentenflat waar ik ook gehuisvest was. Herinneringen als de dag van gisteren, ik wilde er niet aan doen, maar het is een kroonjaar, veertig jaar.

Nou vooruit, een vriendelijke groet aan C., M., andere M. en toch ook maar N., allen aan wie ik tenslotte mijn onschuld niet verloren ben. God hoorde mij speciaal ten aanzien van de eerste achteraf brommen. Ik moet mijn oude kamer in mijn ouderlijk huis ontruimen na al die tijd, mijn moeder is naar een bejaardentehuis en ik vrees de confrontatie met de papieren getuigenissen die er nog liggen.

(Verder prousten over de titel: het geschiedde in die dagen dat ik driftig colporteerde met het blad Stadsfront, orgaan van de Amsterdamse buitenparlementaire oppositie; een grappig dronken meisje dat het afnam stelde voor dat het opoesitie moest wezen, dat vond zij leuker. Het is genotuleerd, proost).

Fundamentalisme

Het is natuurlijk weer zo'n regelmatig binaire en dus eendimensionale toets. Of het daardoor komt dat ik deze uitslag krijg, geen idee.
Maar ik geloof dat het op vrijspraak neerkomt.

Funditest
21%

ID Categorie Score Commentaar
215 Fundamentalisme 25% Relativist
U bent een tolerant en ruimdenkend mens. Laat duizend bloemen bloeien, u stoort zich niet gauw aan een ander.

214 Religieus fundamentalisme 12% Relativist
Uw opvattingen staan relatief los van godsdienstige overtuigingen. Als uw opvattingen fundamentalistisch zijn, zijn deze niet religieus van aard.

Zie maar.

Klaas Ris

Toen Dennis Bos' Waarachtige volksvrienden verscheen hoopte ik dat dit de poort opende voor nieuwe en vernieuwde aandacht voor de (geschiedenis van de) Nederlandse arbeidersbeweging. Helaas is het hier grotendeels bij gebleven. Kort na dit magnum opus kwam er een biografische schets van A.H. Gerhard uit van de hand van D. Nas, een beetje zuur dat het na Bos' boek verscheen, want het is duidelijk dat Nas niet schatplichtig is aan diens onderzoek.

De schrijver van een biografische schets van Klaas Ris is dat duidelijk wel. Er is nog nooit een losse biografie van deze voorman van de Eerste Internationale in Nederland geschreven (zoals er ook geen was van Gerhard) en Erik Schaap heeft deze nu op zijn naam staan.

Ik vraag mij af of er nog primaire bronnen zijn die niet aangeboord zijn wat betreft Ris. Het valt mij wel op dat Schaap ze in ieder geval niet geraadpleegd heeft, en ook verscheidene "anderhalvegraadsbronnen" zoals ik ze maar zal noemen (Bymholt, Domela Nieuwenhuis) niet vermeldt, evenmin als heel wat tweedegraadsbronnen (Gieles boek over de Internationale, Theo van Tijn en meer). De geest van Dennis Bos waart wel duidelijk rond in deze korte biografie. Klaas Ris is dan geen, of niet alleen, een vastberaden strijder voor recht voor den arbeider, maar ook een heuse kankerpit die meesjoemelt met zijn zelfopgerichte bouwcoöperatie (waar derhalve niets van gekomen is). Wie es eigentlich gewesen, zeker, maar er blijven toch ook vragen ten aanzien van Ris, of ze komen op. En zo hoort het ook eigenlijk.

Ris was van de Oude Beweging zoals zij nog steeds heet, zijn monument in Amsterdam wordt onderhouden door de sociaal-democraten, de biografie komt van een partij die de rode tradities van de Zaankant nog enigszins lijkt te belichamen, ROSA. En eigenlijk was hij anarchist, maar zo te zien eerder gevoelsmatig dan diep doordacht of geschoold.
Voor tien euro kunt u zijn biografie bekomen bij ROSA.
- Erik Schaap, Klaas Ris - nestor van de Nederlandse arbeidersbeweging, Zaandam 2009.

Geef hier die hand

Baby let me hold your hand, Hoagy Lands
Ik ben reuzeblij zo'n schitterend nummer te ontdekken uit 1963, slechts zevenenveertig jaar later. Hier hebben de Animals hun eerste single naar gemaakt, niet naar Bob Dylan.


Het gitaarloopje dat uitkomt in eerlijke stomp bij Hoagy Lands lijkt op dat van Green green van de New Christy Minstrels, net wat ouder denk ik. Gezien de tekst en de plaats van opname van dit optreden (Arizona) een wonderlijke toevalstreffer. Geloven we nog in vooruitgang?


Over originelen gesproken: nog niet gevonden in vinyl, maar YT laat weten hoe het klinkt - veel beter dan ik had gevreesd. Het origineel van Time is on my side, Kai Winding, met DeeDee en Dionne Warwick en Cissy Houston. Ook 1963.

Hoe creatief de wil tot vernietigen maakt

Je wilt dat het niet waar is, maar het is maar al te waar, je hebt er zelf al over geschreven op Drone Watch, waarvan de illustratie overgenomen, en deze verwijzing.

Insecten ingezet voor oorlogvoering. Tegen wie toch in hemelsnaam? Wie zijn dan toch die vijanden van de Verenigde Staten, ernstiger en gevaarlijker dan de Sowjet-Unie destijds, dat de dierenwereld ingezet moet worden op geniepige manier? De vlinder, die haar onschuld al kwijt was door de insecticiden, als spion. Meer erover hier.

Justin Raimondo noemt het in een verhaal waarin hij oproept de universiteit te bevrijden van de kolonisering door het oorlogsapparaat. Een lofwaardige gedachte, die ook rondwaarde toen ik studeerde en die in ieder geval bijvoorbeeld iemand als Bart de Ligt er ook al op nahield. Maar het venijn zit in de vanzelfsprekende context waarin zich zijn betoog afspeelt.

Hoewel Antiwar oproept tot doneren want de tent is bijna failliet, is er wel aan de inhoud gekoppelde reclame gedrapeerd om de originele bijdragen op de site. Gaat het over Rusland, dan komt er een blondine in bikini uitnodigen tot een internethuwelijk. (De Oekraiense beoogde bruid is overigens identiek, hetgeen te denken geeft). Het prentje dat ik hieronder weergeef lardeerde bij mij het artikel van Raimondo. Er kan heel veel over gezegd worden, maar de moed zinkt mij in de schoenen.

Ik volsta nu even met het verwijzen naar dit verhaal en de bijbehorende links.


Moge de Geest van vrede en liefde vaardig worden dit weekeinde over u en de uwen, nu en alle dagen.

Waar zijn de lofzangen op de markteconomie van weleer?

Het echoputje van de nieuwsmakers: het is democratisch besloten dat er bezuinigd moet worden en het heeft geen zin daar tegen in te gaan. Bovendien moet het begrotingstekort weggewerkt worden, daarvoor zijn "hervormingen" nodig. Arbeider die zowaar Engels terug kan spreken: we kunnen niet anders. Wij staken.

"Democratie" betekent bezuinigen ten koste van de werkenden en fabelachtige subsidies aan de banken. Op een achternamiddag besluit Wouter Bos even "de banken" te redden. Het begrotingstekort wordt verhaald op "de mensen in het land". Iemand met de veelzeggende naam Rijkman glundert: die dertig miljard krijgen jullie nooit meer terug.

Hier komt het resultaat van de keiharde al dan niet culturele en ideologische klassestrijd van de afgelopen dertig, vijfendertig jaar op neer. Niet overal is men even volgzaam. Roemenië ziet de grootste demonstraties sinds de val van het oude regime, en een algemene staking is voorzien. In Griekenland worden anarchisten en partijcommunisten zo ongeveer in elkaars armen gedreven in het verzet tegen de subsidie aan de Duitse banken die door de arbeiders betaald moet worden. Vijfenzeventigduizend communisten op straat in Athene, 15 mei, en de echoputjesmedia zwijgen discreet. Het racistische ondertoontje dat "ze maar eens harder moeten gaan werken daar" illustreert hoe dik het vernislaagje van gezamenlijk-Europese beschaving is.
Heden wederom algemene staking.

Analyse in het Nederlands.

Pinksterlanddagen 2010

Het is dit jaar 77 jaar geleden dat het terrein ‘Tot Vrijheidsbezinning’ werd aangekocht waar het politieke festival sindsdien jaarlijks plaatsvindt tijdens het pinksterweekend. Tal van groepen en organisaties verlenen hun medewerking aan de grootste anarchistische manifestatie die Nederland kent.

De ruim 500 bezoekers zullen ook dit jaar in ruime mate geïnformeerd en geïnspireerd raken dankzij de belangeloze inbreng van velen aan het programma die bol staat van discussies, workshops, lezingen, ontmoetingen, boekenmarkt, films, theater en muziek.

Prominent aanwezig dit jaar zijn een aantal buitenlandse gasten. zoals de Palestijn Hazem Jamjoum (27), de jonge anarchistische publicist Gabriel Kuhn, alsmede de Griekse auteur en kunstenaar Tasos Sagris. Zij allen vertellen hun verhaal over de huidige toestand in de wereld.
De Palestijn Hazem Jamjoum (27) is betrokken bij de zaak van de Palestijnen in Israël en de bezette gebieden. Op zijn toer door Nederland doet hij ook Appelscha aan. Hij gaat in op het zionisme en de huidige Palestijnse anti-apartheid strijd.
De wereldburger Gabriel Kuhn (hij verblijft overal op onze aardbol) vertelt over niet-westers anarchisme in het Midden-Oosten, Azië en Afrika. Kuhn heeft inmiddels diverse publicaties op zijn naam staan waarin het hedendaags anarchisme centraal staat.
Tasos Sagris verhaalt over de voortdurende strijd in Griekenland. Hij schreef met anderen het pas verschenen boek We are an image from the future dat handelt over de recente sociale strijd in dit land die in december 2008 ontstond naar aanleiding van de dood van de 15-jarige Alexis Grigoropoulos door toedoen van de politie.

Het festival start op vrijdag 21 mei en eindigt op maandagmorgen 24 mei.
De vrijdagavond begint traditiegetrouw met een aantal films waaronder de film 'La Patagonia Rebelde' dat handelt over de strijd van anarchistische landarbeiders in het zuiden van Argentinië begin jaren twintig van de vorige eeuw.

Het programma biedt meer: mannen en vrouwenstrijd, (zelf)organisatie, de positie van migranten en het milieu. Kunst en creativiteit krijgen de ruimte in verschillende praktische workshops en in een lezing van Andrea.

Milieuactiegroep GroenFront! verzorgt diverse programma-onderdelen waaronder de presentatie van haar nieuwe campagne rond vliegveld Twente. Zo is er aandacht voor de huidige klimaatcrisis onder het motto ‘Connecting the Dots’. Aansluitend is er een bijeenkomst rond het snel in populariteit groeiende concept van Transition Towns waarin het gaat om het bewerkstellingen van een leefomgeving die minder afhankelijk is van fossiele brandstoffen en de huidige economische structuur.
In het kader van de ‘woonstrijd’ wordt 'Leegstand zonder zorgen', een documentaire van Abel Heijkamp vertoond. De maker komt zelf toelichting geven en gaat in op de laatste ontwikkelingen.

Veel aandacht gaat uit naar sociaaleconomische ontwikkelingen. Ingegaan wordt op de mate waarin werkers in het huidige tijdsgewricht zich zouden kunnen organiseren en in welke mate ‘arbeidersstrijd’ mogelijk is. Caroline Meijers van de Franse coöperatie Longo Mai vertelt over haar ervaringen om andere arbeidsverhoudingen vorm te kunnen geven in combinatie met het hanteren van politieke idealen.

Verschillende buitenparlementaire groepen en organisaties leveren een bijdrage aan de de Pinksterlanddagen. De Anti Fascistische Actie (AFA) bepleit haar nieuwe strategie tegen demonstraties van extreem rechts. Indymedia gaat in gesprek over haar toekomst. A SEED houdt een workshop over voedselsouvereiniteit. De Anarchistische Anti-Deportatie Groep Utrecht (AAGU) doen verslag van haar acties tegen de schandalige behandeling in Nederland van (zogeheten illegale) vreemdelingen zonder papieren die vastgezet en uitgezet worden.

Kees Stad organiseert een debat over tien jaar globaliseringsbeweging n.a.v. het recente boek van David Graeber getiteld Direct Action. Voormalig Nederlands kampioen debatteren Ali al-Jaberi, die als 9-jarig jongetje uit het Irak van Saddam Hussein, geeft een training/workshop rond debatteren.

Voorts zijn er programma-onderdelen rond met toelichtingen van ooggetuigen, rond het kraakverbod, geestelijke gezondheidszorg, rolpatronen en sekseverhoudingen alsmede een tweetal historische lezingen, waarin het verleden van de anarchistische beweging in Nederland aan de orde komt.

Het programma weerspiegelt de veelzijdigheid van de huidige anarchistische beweging, haar betrokkenheid bij de samenleving en de maatschappelijke problemen die momenteel spelen. Campagnes worden gepresenteerd, kennis en vaardigheden worden overgedragen, van voorzieningen kan (kosteloos) gebruik worden gemaakt. Ze laat zien dat organisatie en politiek van onderop mogelijk is, onafhankelijk van de overheid, politieke partijen en gevestigde (gesubsidieerde) maatschappelijke organisaties.

De Pinksterlanddagen vinden plaats van vrijdag 21 mei tot en met maandag 24 juni 2010 vinden in het Friese Appelscha. Deze jaarlijkse manifestatie van de anarchistische beweging in Nederland vindt al vanaf 1934 plaats op het eigen terrein ‘tot Vrijheidsbezinning’ in dit voormalige veendorp, dat eens een bolwerk vormde van opstandigheid.

Het cultureel program is naast een filmavond gevuld met optredens van verschillende bands, zoals de The Roosterz en The Regulators alsmede de muzikanten Daniel ter Waarbeek, Tes en Merinda en de DJ’s Kahli & Mic Zoot.
Uiteraard ontbreekt de Bonte Avond op de zondagavond niet waar iedereen een steentje aan kan bijdragen en de zaal steevast vol zit. Daarna is er theater van Circus De Waanzin en op zaterdag is er de voorstelling Nosferatu.

De Pinksterlanddagen zijn dit jaar opnieuw via (internet)radio te beluisteren. Een samenwerkingsverband van verschillende radiomakers zullen live verslag doen van de gebeurtenissen op de dagen, waarbij ook de verslaggeving van de verschillende programmaonderdelen ter hand wordt genomen.

Uiteraard verzorgt de mobiele keuken van Rampenplan de warme hap en is er in de kantine (uitsluitend) biologische waar te koop waaronder brood, koffie/thee/sap. De uitgebreide boekenmarkt ontbreekt natuurlijk evenmin. Tevens is er op beide dagen een volledig kinderprogramma, met ondermeer een voorstelling van Circustheater Gestoord!.

Van de bezoekers aan de PL wordt verwacht dat ze meehelpen het weekend tot een succes te maken. We verwachten betrokkenheid tijdens de workshops e.d. en een helpende hand bij de huishoudelijke taken, zoals het groenten snijden bij Rampenplan en het schoonhouden van het sanitair.

Dankzij de belangeloze medewerking van de meeste betrokkenen bedraagt de toegangsprijs van de Pinksterlanddagen slechts 12,50 euro. Neem tent en slaapspullen mee. Reserveren is niet nodig, er is plek voor iedereen!

Aan het einde van de Pinksterlanddagen verdwijnen veel bruikbare etenswaren in de (dure) afvalcontainer omdat bezoekers deze niet mee naar huis nemen. In plaats van weggooien, is er het alternatief van de Weggeeftafel waar dergelijke spullen neergezet en afgepakt kunnen worden. De tafel werkt volgens het anarchistisch-communistisch principe: geven naar vermogen, nemen naar behoefte!

Het festival vindt plaats op het terrein ‘Tot Vrijheidsbezinning’, Aekingaweg 1a in Appelscha. Bereikbaar met buslijn 16 vanuit Heerenveen en Assen (ook lijn 15 is geschikt vanuit Assen). Uitstappen bij halte Café Hulst en de bordjes volgen. Met de auto bereikbaar via de N31.

Meer informatie is te vinden op de site van de Landdagen.

In de markt gezet

Het product is het resultaat van vermenigvuldiging. Twaalf is het product van drie en vier. Als mensen zich vermenigvuldigen krijg je een product van een vader en een moeder. In de biologische zin dus - er hoeft geen liefde of gevoel van binding aan te pas te zijn gekomen. In Oostenrijk is een man meervoudig vader geworden bij zijn dochter, u kent het verhaal wellicht. Toch producten, die kinderen. Het is simpelweg zoals in de rekenkunde: v.m=k (vrouw maal man = kind, of vader maal moeder = kind).

Is dit duidelijk, klas?

Wat moeten we denken als wij dit lezen van de lijsttrekster sinds mensenheugenis van de partij GroenLinks:

Of, zoals de lijsttrekker van Groen Links stelt in Vrij Nederland: ‘ik (ben) mezelf in de loop der tijd ook meer als een product gaan beschouwen – waarbij ik er ook wel enig plezier aan kan ontlenen om dat product te perfectioneren.’

Brengt Femke Halsema hier haar ouders ter sprake? Het is duidelijk dat de schrijver van de geciteerde regels, een zekere Kluun, weet dat zij op iets anders doelt. En Halsema geeft een opmerkelijke blik op haar denkwereld. "Ik ben mezelf gaan beschouwen"...
Kan ik uzelf ook als iets gaan beschouwen? Ik beschouw uzelf als product?

Maar goed, Halsema beschouwt zichzelf als product. En dat wil zij gaan perfectioneren.
Het dolgeworden warenfetisjisme: de mens als waar die "in de markt" gezet moet worden. Een abstracte waar, ruilwaarde en gebruikswaarde zijn identiek geworden. Zij is als ruilwaarde geen mens meer (want ieder mens, ook de reageerbuisbaby, is product in de bovengenoemde zin).
De lijsttrekster van GroenLinks staat niet voor ideeën of plannen, zij is iets waarvoor je op 9 juni gaat sjoppen. Haar guitige blik op de foto die ik met bezwaard hart overneem moet - u, mij, ons? - verleiden. Zijn vrouwen hier gevoelig voor of is deze blik speciaal voor mannetjes bedoeld? Is deze man er dan gevoelig voor? Nee, want ik ken de stem die aan de blik vastzit en die weegt niet tegen eventueel uiterlijk op. Nee, want de blik is voor de velen die de foto te zien moeten krijgen. En de grimas is mij te gewild.

Mevrouw Halsema, als uw hals rimpelig wordt en u uw haar heel regelmatig een verfbad moet geven om op deze kleur te blijven, en een van beide zal zich al tamelijk spoedig aandienen als het tweede al niet zo ver is, dan bent u nog steeds een product. Maar geen verkoopbare waar meer. Het guitige meisje is dan echt geen meisje meer (is het natuurlijk al niet meer, maar die concessie aan de tijdgeest schenk ik u). U wordt van de plank gehaald - en ach ja, uw loopbaan is toch wel verzekerd, dat is waar.
Overigens heeft uw partij nog nooit een Kamerzetel gewonnen bij uw lijsttrekkerschap, en eerlijk gezegd verwacht ik, ondanks de peilingen, ook in juni niets van uw wareninspanning.


Zou ik er woorden aan besteed hebben als ik niet geschokt was door de eerste affiches van de Partij voor de Dieren die op de lusteloze borden, nooit weggehaald na de gemeenteraadsverkiezingen, opduiken? Is de lijsttrekster, op wie ik toch al niet meer gestemd zou hebben na het gehannes rond haar collega-Kamerlid, nu gefotoshopt of niet? Oogt zij smaller door de veranderde scheiding, nu in het midden? Ik ga er niets om verwedden. Als het rouge uit een potje komt zal het wel niet getest zijn op proefdieren. Maar ik vrees dat hiermee ook de Partij voor de Dieren met een product komt, de knappe lijsttrekster die deze bewerking helemaal niet nodig heeft. En waardeert de achterban deze manipulatie?
Als ik op deze manier benaderd word begrijp ik dat ik bij deze verkiezingen eigenlijk helemaal niets meer te zoeken heb.
Word blijkbaar nog steeds anarchistischer. Maar goed, zolang ze Esther Ouwehand niet fotoshoppen zal ik zuchtend waarschijnlijk alsnog...

De natuurlijke orde der dingen

Laatst een blue-eyed-soul LP gekocht, Memphis 1971, van de mij niet bekende Sarah (zonder achternaam, maar Met Vrienden), waarop zij zingt dat vrede de natuurlijke orde der dingen is (onder andere).
Je zou het niet denken.

Breed uitgemeten op het nieuws vanochtend: de rijkste man van de Volksrepubliek China is tot veertien jaar gevangenisstraf veroordeeeld.
De natuurlijke orde der dingen houdt in dat je nooit op een eerlijke manier de rijkste man van het land kunt worden. Zeker niet van een Volksrepubliek.
Maar de rijkste man hoort niet achter de tralies.
De armste vrouw wel. Die zit daar ongetwijfeld al. Twintig jaar voor het stelen van een kom rijst of zo.
Weet iemand trouwens wie de armste vrouw van China is?

Het teken van de lamantijn

Voor de kust van Okinawa, waar een nieuwe VS-basis zou worden ingericht, is een doejong (zeekoe, lamantijn) waargenomen. Dit wordt op het eiland als een teken opgevat; de lamantijn is een heilig dier.

De nieuwe premier van Japan is een nog grotere teleurstelling dan Obama, omdat hij een echt mandaat voor verandering heeft gekregen en zich zeker op het punt van de Okinawa-basis lijkt te schikken naar de dictaten uit Washington, iets wat in Japan nu net niet geaccepteerd zal worden. U begrijpt, de basis op Okinawa is "voor de veiligheid van de Verenigde Staten" en zijn bondgenoten. Veiligheid, de vaste smoes van de schurk. Japan is niet zo soeverein als het denkt te zijn, het heeft niets te willen.

Zondag 16 maart hebben dertienduizend mensen de regen getrotseerd om een menselijke ketting om de basis Futenma te legeen, met de boodschap: wegwezen.

Een weblog vernoemd naar de doejong (helaas geen plaatjes, de video van de eerdere link is vaag maar het dier is te zien).

Ik heb van je gehouden, maar....

Een omissie die niet zomaar goed te maken is, want er is bijna niets van haar op YT, en zeker niet Parfum de rêve. En omdat dit wel een reden zal hebben ga ik het er ook niet op zetten.

Je suis venue te dire que je m'en vais, Jo Lemaire & Flouze
Iedereen bij Radio Kemphaan was tamelijk verliefd op haar, en zij was zelfs gesignaleerd op straat in Brussel - maar dan, met alle respect, er liepen wel meer meisjes die op haar leken op straat in Brussel, dertig jaar geleden (en misschien nog wel).
Afgezien van het lied zelf een nummer om brok-in-keel van te krijgen: eerste nummer van laatste programma op Radio SCORPIO en van laatste etherprogramma (en dus laatste "echte" programma) op Radio 100.

Waar is het paard van weleer?

Via de blogrol van A Pinch Of Salt kwam ik bij haar terecht en zij riep bij mij de vraag op of ergens in de gang misschien toch niet een wit paard stond te wachten. Het ros was al een tijd buiten gebruik en was wellicht op de loop gegaan. In plaats van weg te galopperen en Benarde Dame te redden wijdde ik een stukje aan haar, mede ingegeven door de schok over een aimabele collega die het de gewoonste zaak van de wereld zei te vinden "naar de hoeren" te gaan.

Toen ik een verwijzing naar het stukje op dit weblog wilde plaatsen bleek er een commentaar geplaatst te zijn met de strekking dat homoporno voor beiderlei kunne heel bevrijdend is en dat het heteroseksistisch is te denken dat pornografie op geweld is gebaseerd. Hier sprong ik alsnog te paard omdat het een aanval op kameraad Mott was. Ik liet fijntjes weten zelf wat homoseksueel geweld ondervonden te hebben en niet open te staan voor deze praatjes - die bleken te komen van, geloof het of niet, iemand die zich priester noemt. Homoseksualiteit doet het nog steeds goed in een slachtofferistisch betoog, dezer dagen wordt het in Nederland vooral ingezet voor xenofobe doeleinden. Dit was een van de replieken die ik tegen de priester inzette, maar het maakte hem alleen nog maar zieliger en beledigder. Hij stome verder maar gaar in zijn eigen zompige sopjespotje.

Alle desbetreffende stukken die mijn stemming vlak voor vertrek naar de VS sterk bepaald hebben - ze konden daar weldadig afgeschud worden - hier, hier en hier. Kort ervoor - toevallig - had ik er hier op gepreludeerd.

Ik heb net iets te veel verhalen van vrienden gehoord die daadwerkelijk verkracht zijn door een man om te geloven in de generieke slachtofferrol van "de homo". Het blijft een kwestie van machtsverhoudingen en geweld, iets wat in de heersende maatschappelijke configuraties gewoon blijkt te zijn. Het heeft verder niet met homoseksualiteit te maken, maar met de rol die mensen van het mannelijk geslacht is toegedacht. Het gaat hier om misschien wel de belangrijkste kwestie van deze zogenaamde maatschappelijke ordening maar iedere discussie hierover is naar de marge gedreven.

Een andere kwestie, nauwer verbonden hiermee dan ons allen lief zal zijn, is het gebruik van alcoholische drank. Ik word steeds tolstojaanser, lijkt het wel. Ook over alcohol is het gesprek doodgevallen - tenzij, en dit geldt ook voor porno - in de hoek van zich noemende christenen waar de uiterste schijn van heiligheid wordt opgehouden.

*

Losgemaakt door alcoholische drank die harder aankomt dan gewoonlijk - dankzij volgens mij overbodige medicijnen - kwamen de fragmenten op hun plaats onlangs.

Het geschiedde in die dagen dat ik tamelijk open was voor iedere een beetje spannende ervaring en die dienden zich dan ook aan.

Een meisje vond dat ik zo leuk met mijn vriendinnetje omging en wilde mij daarvoor belonen met een kus. Verwonderd over het motief stemde ik in. Zij maakte er meteen een tongzoen van. Ja, het was in een tapperij en er was het een en ander gevloeid. De enige met wie ik ooit zoiets intiems heb meegemaakt zonder zelfs haar naam te kennen. En zonder dat er verder een band door ontstond dan voor die tijd - zo'n voorschotje op de eeuwigheid dat iedere kloktijd tart, maar "in het echt" vast niet lang duurt. Heb ik spijt? Voelde ik mij overweldigd? Ik kijk slechts om in verwondering. Het gaat om iets onherhaalbaars dat bij de lente van het leven hoorde.

En dan was er dus de lispelende man die zijn hand in mijn broek liet glijden en over mijn achterste begon te strelen. Hij had wat op, ik ook en hij wilde mij verder dronken maken, ter drempelverlaging denk ik. De reactiemogelijkheden? Terugfluisteren: niet doen? Een groot schandaal schoppen in het openbaar, de gekwetste hetero-en-wat-denkt-ie-wel-niet-rol uitspelen? Mijn houding was: ieder diertje zijn pleziertje, als hij dit leuk vindt vind ik het in ieder geval (nog) niet vervelend en hier blijft het bij.

Dit laatste bleek hij niet te accepteren. Waardoor het alsnog een openbare zaak werd. Mijn ontdaanheid bestond er vooral uit dat iemand die zich eerst met aaien bezighield er op wilde rammen omdat hem te verstaan werd gegeven dat "meer" er niet in zat. Wie wil er gaan slaan als er niet gevrijd kan worden? Ik vrees dat het al te gewoon is. Het werd een smadelijke aftocht die mij een verzwikte enkel opleverde.

Het is achteraf gemakkelijk verstandig te zijn. "Wat een onzin, dat doe ik niet" zeggen tegen het genoemde meisje. Vriendelijk doch beslist zeggen: "laat dat" tegen degene die zich voor je zitvlak interesseert of desnoods die hand zelf verwijderen. Bij nader inzien zet ik toch liever niet met terugwerkende kracht mijn wat argeloze vriendelijkheid van die tijd overboord. Ik weet ook niet of ander optreden in het tweede geval een andere aflooop met zich mee had gebracht. De alcohol, tenslotte. En ook dit is onherhaalbaar.

En nu broeders en zusters, beveel ik u Gode, en zeg: hebt elkander lief zonder zelfs maar enig geweld in gedachten te hebben.

En kuste zijn' Cecilia...

Geen idee wat mij er vannacht toe bracht te dromen van Frans-Vlaanderen/de Vlaamse Westhoek. Heb mij er wel mee beziggehouden maar ben er alleen op doorreis geweest.
Het bracht mij vanwege de tijd van het jaar er toe op zoek te gaan naar de bron van het Israelische volkslied. Zal Yanovsky (Alive and well in Argentina) was niet beschikbaar, de Moldau doe ik niet laat staan dit volkslied, zelfs dat kon blijkbaar niet zonder jatwerk - de heldere bron (la claire fontaine)?


Mijnheer, moest u nou echt in beeld?


Jan de mulder, liefdevol gespeeld door Engelse muzikant (meen ik)


Het geeft mij altijd een gevoel van thuis te zijn in Leuven als ik het carillon van de Universiteitsbibliotheek hoor. De begintonen van Parfum de rêve van Jo Lemaire (of wat de naam van het wijsje ook echt moge zijn) of dit, het Reuzelied.

Hm, Westhoeks volksliedeken? Nog maar zelden te horen op BBC World Service. Han van der Horst dateert het in de Engelse revolutiedagen, maar vermoedelijk is het nog ouder, en wie weet of het echt Engels is, of Westvlaams.

Schoonmaak gewenst

Aanbevelenswaardig artikel in Japan Focus over Guam.

Als de ziekelijkheid van het VS-imperium geïllustreerd moet worden, iedere dag opnieuw, zou het onderstaande kaartje van militaire bases op het eiland Guam eigenlijk kunnen volstaan.

Maria's solidariteitscollectie

Op 4 mei hebben meer dan 200 politie- en veiligheidsmensen een vreedzaam protest van Filipijnse Triumph-arbeiders verstoord. De arbeiders hadden een actiekamp en naaiatelier opgezet voor de voormalige Triumph-fabriek in Taguig City. Zij protesteerden tegen een massa-ontslag in juli 2009 waarbij 1660 arbeiders hun baan verloren.
In het naaiatelier produceerden de arbeiders een eigen collectie ondergoed en zwemkleding: de 'Maria's Solidarity Collection'. De politie drong het kamp binnen, intimideerde de arbeiders en richtte vernielingen aan. Enkele arbeiders raakten hierbij gewond.

Kom nu nog in actie en steun de arbeiders die jarenlang Triumph-lingerie in elkaar naaiden bij hun strijd voor hun rechten!

Stuur een brief aan de Filipijnse autoriteiten waarin je hen verzoekt onmiddellijk een einde te maken aan de intimidatie van Triumph-arbeiders en hen te ondersteunen bij het opzetten van een eigen coöperatie.

In juli 2009 sloot het Zwitserse lingeriemerk Triumph drie fabrieken in Thailand en de Filipijnen. Hierbij raakten duizenden mensen hun baan kwijt. Triumph heeft de economische noodzaak niet hard kunnen maken, en niet tijdig en transparant onderhandeld met de bonden. Hiermee schendt Triumph internationale normen, waaronder ILO conventie 158 en de OESO-richtlijnen voor multinationals. Na meer dan tien maanden van protest is er een bescheiden doorbraak. De Zwitserse overheid heeft de klacht die de vakbonden hadden ingediend tegen schending van de OESO-richtlijnen geaccepteerd. Dat betekent dat zij een actieve rol gaat vervullen om een dialoog tussen de vakbonden en Triumph International tot stand te brengen. Triumph heeft tot nu toe altijd geweigerd om met de vakbonden te onderhandelen.

Lees verder.

Op een kanon kun je best zitten

Even kijken - in 2024 is de nucleaire-bommenonderzeeër van Groot-Brittannië echt niet meer bij de tijd.
LibDem-voorman Clegg ziet de noodzaak van vervanging in maar wil het op een koopje.
Alsof veiligheid voor een koopje kan. Hoe de plannen van de nieuwe Britse coalitie te verkopen om in 2024 toch uiterst eigentijdse bommen te kunnen lanceren waarvoor best nu de pensioenen wat omlaag mogen?
Nou, gewoon he - je laat een Murdochvod schrijven dat over vier jaar Iran Londen onder vuur heeft.
Om sprakeloos van te worden.

Elf mei

Mei, ook een wrede maand. Een RVZ-tune die mij zeer onlangs pas weer te binnen schoot en die nu mooi als herdenkingsmelodie kan dienen. Een agendabegeleider.
Chief inspector, Wally Badarou


Crowded House - deel van een jingle die de terugkeer van RVZ moest aankondigien.
Maar they won.

Lena Horne (1917- 9 mei 2010)

Stormy weather

Negen mei - meer

Onherkenbaar gemaakte smerissen met glimlach en saffie in de bek: Ulrike Meinhof wordt voor de persfotografen geleid...


..en gedwongen te poseren. Lachen voor de camera.

Altijd een moeilijke gedenkdag.
Droefenis om Ulrike Meinhof moet altijd gepaard gaan met de mededeling dat je het natuurlijk niet met haar eens was en haar daden afkeurde.
Vandaag eigenlijk heb ik niet zo'n zin aan het verplichte nummertje distantiëren.
Schreef ik "zin aan"? Die andere dag in mei is al heel snel weggesleten.

Mijn eerste spandoek

Howard Zinn verhaalt in A people's history of American empire van zijn eerste demonstratie. Hij gaat er eigenlijk tamelijk "zomaar" heen, omdat iemand anders hem vraagt mee te gaan. Dan wordt hem gevraagd een spandoek tegen de nazi's over te nemen van twee vrouwen voor wie het torsen van het doek blijkbaar bezwaarlijk is.
En hij wordt bewusteloos geknuppeld.
De scène doet hem denken aan dit fragment uit Modern times.

De eerste demonstratie waaraan ik daadwerkelijk meedeed had een zeker schoolreisjesgehalte. Ter gelegenheid van de staking aan de universiteiten zou er gedemonstreerd worden in Den Haag. Ik zat in een van de SVB-bussen. Ter plaatse bedacht ik dat het wel leuk was de naam van de minister van onderwijs te veranderen in Veringajes. Het werd overgenomen. Ik weet niet of ik de eerste of enige ben geweest die op het idee kwam. De kreet haalde wel "de media", want dit kon toch eigenlijk nauwelijks. Gelooft u de kletspraatjes over "de jaren zestig" maar niet, "we" waren nog "netjes" in die tijd.

Ergens in Den Haag, op weg naar het Binnenhof, vond ik een spandoek dat door een vorige ronde demonstranten zomaar achteloos was weggegooid. Het ging over vormingswerk voor werkende jongeren. Ik pakte het op, iemand bood aan de andere stok ter hand te nemen en zo ging het spandoek de herhaling in.
Bij de obligate toespraak op het Binnenhof werd niet vergeten de solidariteit van en met het vormingswerk van de werkende jongeren te vermelden. Applaus en wuiven naar het opgeraapte spandoek en zijn dragers.
Ik had eerlijk gezegd nauwelijks een flauw benul wat vormingswerk "voor werkende jongeren" kon inhouden.
Inmiddels bestaat het ook niet meer.

Er werd niet op ons ingetimmerd in Den Haag. Mijn eigenlijk-eerste demonstratie was wel met er op rammen gepaard gegaan

En nu ik dit heb opgeschreven denk ik ook plotseling aan de terugreis, waarbij ik naast een meisje zat dat mij grondig onderhield over het on-utopische van het idee van zelfbeherend socialisme. Ik heb haar naam niet geweten - blijkbaar waren we geen van beiden sociaal handig genoeg om ons aan elkaar voor te stellen, laat staan af te spreken elkaar nog eens te ontmoeten - oef! - en uit het aanslibsel der jaren komt alsnog de vraag boven hoe belangrijk deze ontmoeting en haar duidelijk beter geschoolde betoog geweest zijn voor mij.
Nou dank, onbekende (je kwam uit Haarlem en droeg een baret).
Een vergeten engel.

Negen mei

Moederdag, negen mei. Eerst nog wat nagekomen berichten van een eerdere verjaardag, een lustrum. Barbara Dane, Kent State massacre (kende ik nog niet) Eigenlijk was het helemaal niet verrassend dat een meedogenloos regime (of is dat een pleonasme) ook het vuren opent op "zijn eigen burgers". Er zijn geen eigen burgers. Het was niet verrassend, maar het blijft schokkend. Evenals het schokkend blijft dat er niet veel veranderd is en zeker niet veel ten goede. Er vinden geen grote demonstraties plaats op universiteiten tegen de terroristische oorlog tegen Pakistan, om van Afghanistan en Irak dan even te zwijgen.

Een eiland tot zinken brengen

During a congressional hearing on the Guam military buildup in early April, US Representative Hank Johnson said that he feared the Military Relocation on Guam would cause our tiny island to capsize and sink. The comment, though not meant to be taken literally, caused an uproar among Chamorus everywhere. People were so outraged at his perceived ignorance that they continually bashed him in the media and all over the internet. The sad truth however is that Guam WILL sink. It will sink under the weight of tons of toxic waste dumped by the military each year, sink under the pressure of contaminated drinking water, sink under the weight of overpopulated schools, massive amounts of traffic, inadequate health care, and extreme over population. If this military expansion goes as planned, the people of Guam will surely sink to the bottom of the Marianas Trench and become nothing more than a footnote in America’s colonial history.

Our story began centuries ago when we first sailed from the coast of south east asia and made this beautiful chain of islands our home, but for the sake of time, THIS story will begin when the DEIS (draft environmental impact statement) for Guam and the military buildup was released in November of last year. The document laid the blueprint for the transfer of 8,000 marines and their 9,000 dependents from Okinawa to Guam. It was an 11,000 page document that held our future in the margins of the paper it was printed on and the public was only given 90 days to comment on it. The plans suggested that Guam was the best alternative to right the wrongs that America’s armed forces had imposed on the people of Okinawa. The Department of Defense had chosen Guam because South Korea, the Philipines, California, and Hawaii all said “no.” But the sad reality is that Guam was never offered that same courtesy. We are an unincorporated territory of the United States, leaving us victim to whatever decision America makes, whether it is beneficial for us or not. Guam is America’s dirty little secret, the step child that no one ever talks about. We are affectionately referred to as the place “where America’s day begins,” but no one likes to admit that America starts each day with injustice. We have traditionally been loyal servants, patriots, and second class citizens, enlisting more soldiers per capita than anywhere else in the world. It makes me wonder if America could even have a military without people like us. We are as American as apple pie and baseball when there is war on the horizon or when strategic positioning in the Pacific is needed, but we are not American when it is time to vote in congress or the senate or when it is time to elect a new president.

Verder lezen.

...sweet Caroline

On my way back home, New Riders of the Purple Sage
Degene die het geplaatst heeft op YT kent de betekenis van dit nummer voor zovele Westeuropeanen niet. De waardige herkenningsmelodie van Radio Caroline als geheel, in de jaren zeventig en ook tachtig gebruikt. Helaas staken die vervelende Fortunes regelmatig weer de kop op.


Dit hoort dan bij het vorige: een tijdlang de herkenningsmelodie geweest van Norman Barrington op Caroline. The Strawbs, Ah me ah my.



Wat voor weer zou het zijn in Den Haag?, Conny Stuart. Niets aan toe te voegen.

Flying to the sun....

Wauw, ik heb nu wel een heel goeie smoes.
Caroline Lucas is de eerste Groene MP van Groot-Brittannië geworden.
Dat moet gevierd worden...
Voor de rest is het natuurlijk een hopeloze toestand in Groot-Brittanië, tenzij de Liberaal-Democraten evenredige vertegenwoordiging weten af te dwingen in een nieuwe coalitie.

Niet wat het Volk er van vindt is belangrijk in verband met het Britse verkiezingsnieuws, "but how the Markets react".

Ahoy! Schip gelicht

Een levensteken van een schip dat als opgegeven in de boeken vermeld werd.

“Stoppen met praten volstaat om alles en iedereen op de knieën te krijgen, geen woorden zonder daden. En de sleutelwoorden zijn gekend: zelfbeheer en zelfvoorziening. Nu nog de wil om van het utopisch gedachtegoed een anarchistische werkelijkheid te maken. Na maanden van inwendig herstel bevaart Het Zinkend Schip opnieuw de zwartste der zeeën. Op korte termijn zal met hulp van velen een eerste vrijhaven gebouwd worden. Lees alle dagen iets meer daarover op www.hetzinkendschip.web-log.nl Dank u.”

Molokanen en Doechoboren, VS 1917

De Molokanen worden genoemd door de Nederlandse christen-anarchisten als geestverwanten en voorlopers. Dienstweigeraars, vegetariërs (een van de interpretaties van de aanduiding als "melkdrinkers", Molokane) en heterodoxen.
Tot mijn verrassing kom ik hen tegen in Zinn's People's history of American empire. Opgesloten in Ft. Leavenworth wegens dienstweigering, 1917.
Een chaotisch aandoende site uit Molokaanse kring [voor een groot deel in het Engels].

Zinn noemt ook een Doechoboor in de VS die wegens dienstweigering met koud water werd doodgemarteld in 1917 en in zijn kist alsnog een uniform kreeg aangetrokken.

De vierde mei, de vierde mei - 3

De vierde mei, de vierde mei - 2

Kroonjaar (Kent en Jackson).

De vierde mei, de vierde mei - 1

Op 24 april was Tony Blair op bezoek voor een als altijd goedbetaalde spreekbeurt in Kuala Lumpur.

Ongestrafte uitlokking

John Higgins, nog vigerend wereldkampioen snooker op het moment van schrijven, is uitgelokt door Murdoch's News of the world om zich corrupt te tonen. Stop de persen.
Wat wil de rioolpers bewijzen? Dat iedereen te koop is? Dat geen sport waar geld in omgaat nog sportief kan zijn?
Treurigheid.
Zie verder John Pilger.

Να Φύγουν Όλοι

Het aardige van de titel is - afgezien van het geslaagde knip/plakwerk - dat het voor een gymnasiast nog helemaal herkenbaar is als het Grieks dat we op school gehad hebben. En dat is redelijk zeldzaam.
"Mogen zij allen op de vlucht slaan". (Na figoen olli, dient het gelezen).
In normaal Nederlands: wegwezen allemaal. Of grover. ¡Que se vayan todos! was de leuze in Argentinië zo'n acht jaar geleden. En in de toestand van dat land verkeert Griekenland eigenlijk al zo'n anderhalf jaar, en het wordt steeds erger.

Het vreemde is dat het staatsfailliet enerzijds als een soort natuurramp, anderzijds als een bewijs van slecht huisvaderschap van de regering wordt afgeschilderd. Met de Europees-racistische ondertoon: ach, die sjoemelende Grieken. De Portugezen, Spanjaarden, Ieren en wellicht de Italianen staat een soortgelijk oordeel te wachten. Sterker nog, als de rente op kredieten voor die landen nu al zo de hoogte invliegt is dit ook geen natuurverschijnsel, maar het gevolg van handelen van mensen die tegen deze landen in speculeren.

Waar moet het naartoe? De staatsschuld van Groot-Brittannië is even groot als die van Griekenland (naar verhouding, absoluut is hij natuurlijk veel groter), maar er wordt zedig gezwegen, zeker nu er verkiezingen aan de orde zijn.
En is het in Nederland zoveel anders? Het Vierderijksregime slaat bij voorbaat er op los, in Nijmegen, ook in Rotterdam op 1 mei, en elders in Europa.

In het Griekse leger rommelt het ook, en welke kant gaat deze ontevredenheid op? Een omwenteling als in Portugal-1974 is uiterst onwaarschijnlijk.

Een nieuwe burgeroorlog heeft een grotere kans. Een echte revolutie? Die zou onmiddellijk ingrijpen van de NAVO met zich meebrengen.

De gelijkgeschakelde media zien de gevaren niet en blazen hun racistische partijtje getrouwelijk mee.

Natafelen in Las Vegas

En als de soeplijn uiteen is en alle maaltijden op zijn, blijven er altijd wat stukken brood of zelfs koek over - die gaan naar de stadsduiven van Las Vegas.
Gary en Juan van de LV Catholic Worker na de uitdeling.
Alle bewondering voor de organisatie - het koken, het verdelen over de gamellen, de uitdeling en het efficiënte wederom inpakken (zij het altijd onder het gebrom van Juan, maar misschien gaat het daardoor juist wel zo goed).


Ja kijk, of je onderhoudt de infrastructuur in eigen land of je bezet zoveel mogelijk landen elders ter wereld.
Veelzeggend wegdek op de voorgrond.

Stop misbruik (of belediging)

Alleen heb ik geen idee waar deze leuze op een muur in Las Vegas over gaat.

Nooit meer alleen zijn

Chapel of love, Ronettes. De oudste plaatversie.


What kind of fool do you think I am?, Dixie Cups.
Dus niet Heartache Avenue en zelfs niet Come see about me.
Geregeld gedraaid op Radio London 266 in 1966, maar alleen doorgebroken op de Northern Floor. Hun beste nummer en de beste versie.


The Tams, die het origineel van "What kind of fool.." gedaan hadden in 1964 braken - al uit elkaar en al - alsnog door in Groot-Brittannië via wat de Northern Floor zou worden.
Deze single vond ik een paar jaar geleden in een platenzaak in Grand Rapids, waar de eigenaar in slaap viel. Ik was de enige klant. Ik heb netjes afgerekend (hij had ook wat onbekend materiaal van de Everly Brothers, en daar mag voor betaald worden - het was hoe dan ook geen groot bedrag).
Be young, be foolish, be happy uit 1968 (laat u niet foppen).



Do it again, Beachboys - omdat ze zo te horen waren ingehuurd bij de Ronettes voor het pahpah-koor (toen ze nog niet zo beroemd waren).