Behalve huismussen, die zich volop laten horen, het is al nostalgisch inmiddels, en stadsduiven, zijn er geen vogels die herkenning oproepen (ook al weet je het meteen als je een kolibri ziet). Er klinkt regelmatig iets als wuliep wuliep in de lucht, maar wulpen zijn in de droge woestijn niet te verwachten. En er zijn middelgrote eksterachtige vogels. De raven in de woestijn, die waren herkenbaar.
Foto's - het zal wel niet lukken. Zeker niet van een kolibri. Ik zal mijn best doen, niettemin.
Op de fiets naar Downtown Las Vegas geweest. Het was voor het eerst sinds mijn laatste oogoperatie dat ik mij overdag - en nog wel in de zon - op de fiets waagde. De hellingen zijn nauwelijks merkbaar, alleen bij het afdalen - lange stukken waarop trappen niet nodig blijkt. Het is soms net Nederland: het waait van alle kanten, behoorlijk hard zelfs.
Het betekende de eerste en wellicht enige kennismaking met waar Las Vegas bekend zoniet berucht om is (I'm tired of singing my song in Las Vegas zongen de Everly Brothers al in 1972). Het goedkope (maar dure) kermisachtige, de totale kitsch, de hoerigheid. De hel is een speelhal met tientallen zoniet honderden eenarmige bandieten of hoe de machines nu ook heten, soms met veel lawaai in het bakje vallende munten. Boven alle gerinkel uit Hot shot van Karen Young. We gingen in deze hel alleen maar even naar de rustkamer zoals ze het hier zeggen. Gauw terug naar Pace e Bene.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten